19 files changed, 8371 insertions, 0 deletions

diff --git a/.gitattributes b/.gitattributes
new file mode 100644
index 0000000..6833f05
--- /dev/null
+++ b/.gitattributes
@@ -0,0 +1,3 @@
+* text=auto
+*.txt text
+*.md text
diff --git a/35453-0.txt b/35453-0.txt
new file mode 100644
index 0000000..ceb1f85
--- /dev/null
+++ b/35453-0.txt
@@ -0,0 +1,4126 @@
+The Project Gutenberg EBook of Timaeus, by Plato
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+
+Title: Timaeus
+       Volume A
+
+Author: Plato
+
+Translator: Paulus Gratsiatos
+
+Release Date: March 2, 2011 [EBook #35453]
+
+Language: Greek
+
+Character set encoding: UTF-8
+
+*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK TIMAEUS ***
+
+
+
+
+Produced by Sophia Canoni (txt file) and Andrew Sly (html
+file). Book provided by Iason Konstantinides.
+
+
+
+
+
+Note: The tonic system has been changed from polytonic to monotonic.
+A table of errors at the end of the 2nd volume has been taken into
+account.The spelling of the book has not been changed otherwise.
+Footnotes have been converted to endnotes.  Bold words are included
+in &. Powers are designated by ^, e.g. 1 raised to the second power
+is shown as 1^2. Two geometrical shapes referred to in the endnotes
+of this book, can be seen only in the html version of the text. Their
+place is indicated by []
+
+Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σε
+μονοτονικό. Ο Πίνακας Παροραμάτων στο τέλος του 2ου τόμου έχει ληφθεί
+υπ' όψη. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του βιβλίου. Οι
+υποσημειώσεις των σελίδων έχουν μεταφερθεί στο τέλος του βιβλίου.
+Λέξεις με έντονους χαρακτήρες, περικλείονται σε &.  Οι δυνάμεις
+παρουσιάζονται με το σήμα ^, π.χ. 1 εις την δευτέρα φαίνεται σαν 1^2.
+Δύο γεωμετρικά σχήματα τα οποία αναφέρονται στις σημειώσεις στο τέλος
+του βιβλίου μπορεί να τα δει κανείς μόνο στην Html εκδοχή του κειμένου.
+Το μέρος όπου βρίσκονται σημειώνεται με [].
+
+
+
+
+ΠΛΑΤΩΝΟΣ
+
+
+
+ΤΙΜΑΙΟΣ
+
+
+
+ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ
+ΠΑΥΛΟΥ ΓΡΑΤΣΙΑΤΟΥ
+
+
+
+ΤΟΜΟΣ Α
+
+
+
+ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΕΞΗ
+ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ
+
+
+
+
+ΠΛΑΤΩΝΟΣ
+
+ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ
+ΠΑΥΛΟΥ ΓΡΑΤΣΙΑΤΟΥ
+ΤΟΜΟΣ Α
+
+ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΦΕΞΗ
+
+
+1911
+
+
+
+ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
+
+
+
+Α'. ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
+
+Κατά την εορτήν των Βενδιδείων, τελουμένην προς τιμήν της Θρακικής
+θεότητος Βένδιδος, την οποίαν οι Αθηναίοι εταύτιζον με την Άρτεμιν, κατέβη
+ο Σωκράτης εις Πειραιά εις την οικίαν του Κεφάλου, ένθα συνδιελέχθη περί
+Πολιτείας με τον Πολέμαρχον, υιόν του Κεφάλου, τον Γλαύκωνα και
+Αδείμαντον, αδελφούς του Πλάτωνος, και τον σοφιστήν Θρασύμαχον. Την
+επαύριον ο Σωκράτης τα της εν Πειραιεί συνδιαλέξεως διηγήθη είς τινας
+φίλους εν Αθήναις. Η διήγησις δ' αύτη του Σωκράτους, συνεχής και αδιάκοπος
+απ' αρχής άχρι τέλους, αποτελεί τον όλον διάλογον εν τη «Πολιτεία», όπου
+όμως δεν αναφέρονται τα ονόματα των ακροατών. Ούτοι, τέσσαρες όντες,
+συνεφώνησαν, ίνα την αμέσως ακόλουθον ημέραν εις νέαν συνδιάλεξιν
+αποδώσωσιν εις τον Σωκράτην το υπό τούτου παρατεθέν αυτοίς συμπόσιον
+λόγων. Η συνέχεια δ' αύτη της συνδιαλέξεως εκτίθεται εις άλλον διάλογον,
+όστις επιγράφεται «Τίμαιος» εκ του ονόματος ενός των εστιατόρων του
+Σωκράτους. Οι άλλοι ήσαν Κριτίας, ο Αθηναίος πολιτευτής, και Ερμοκράτης, ο
+Συρακόσιος στρατηγός. Του τετάρτου το όνομα δεν μνημονεύεται εν τω Τιμαίω·
+αλλά λέγεται ότι ούτος ασθενήσας δεν έλαβε μέρος εις τον διάλογον,
+αναπληρωθείς υπό των άλλων. Κατά τον νεοπλατωνικόν φιλόσοφον Πρόκλον,
+όστις συνέγραψε «Γλαφυρά υπομνήματα εις τον Τίμαιον», ο μεν Δερκυλλίδης
+επίστευεν ότι ο ανώνυμος ήτο αυτός ο Πλάτων, ο δε Αττικός έλεγεν ότι ήτο
+ξένος τις, φίλος του Τιμαίου. Αλλά και των νεωτέρων τινές δέχονται ότι ήτο
+αυτός ο Πλάτων.
+
+Ο «Τίμαιος», πολύ μεταγενέστερος της «Πολιτείας» και διαφέρων αυτής κατά
+το ύφος και κατά τινας θεμελιώδεις αρχάς, είναι συνέχεια της «Πολιτείας»,
+όπως ο «Κριτίας» είναι εξακολούθησις του «Τιμαίου». Αντικείμενον της
+«Πολιτείας», ως δηλούται εν τω Α' και Β' βιβλίω αυτής, είναι η Δικαιοσύνη,
+ως επεισόδιον δε εισάγεται η περί Πολιτείας διάλεξις διά τον λόγον, ότι
+είναι ευκολώτερον να νοήσωμεν τι είναι η Δικαιοσύνη, εάν επισκοπήσωμεν την
+Πολιτείαν μάλλον παρά το μεμονωμένον άτομον. Αλλ' ούτως η συζήτησις περί
+Πολιτείας κατέστη κύριον θέμα του διαλόγου. Διατυπώσας δε ήδη την ιδεώδη
+Πολιτείαν του ο Πλατωνικός Σωκράτης επεθύμησε να ίδη την απόδειξιν αυτής,
+πώς δηλ. θα ηδύνατο αύτη να ενεργή και υπερασπίζη εαυτήν εν πολέμω και εν
+ειρήνη. Και προς τούτο εξέλεξε τους ειρημένους συνομιλητάς, άνδρας
+πολιτικούς άμα και σοφίας εραστάς. Εν τω «Τιμαίω» λοιπόν μετά συνοπτικήν
+ανακεφαλαίωσιν των σπουδαιοτέρων πορισμάτων της «Πολιτείας», γενομένην υπό
+του Σωκράτους, πρώτος ο Κριτίας αναλαμβάνει να ικανοποιήση την αξίωσιν
+αυτού, και λέγει ότι πολίτευμα όμοιον προς το περιγραφέν υπό του Σωκράτους
+υπήρξεν εν Αθήναις προ 9,000 ετών κατά την διήγησιν, την οποίαν ο Σόλων
+έμαθεν εν Αιγύπτω παρά των ιερέων. Η Αθηναϊκή αύτη Πολιτεία επετέλεσε τότε
+λαμπρότατον κατόρθωμα κατανικήσασα τους στρατούς, οίτινες ώρμησαν κατά της
+Ευρώπης εκ της εν τω Ωκεανώ μεγάλης νήσου Ατλαντίδος, θέλων όμως έπειτα ο
+Κριτίας να εκθέση και τα καθέκαστα αυτής λέγει, ότι συνεφωνήθη με τον
+Τίμαιον, όπως ούτος, ειδήμων της αστρονομίας και της φυσικής, εκθέση
+πρώτον την σύστασιν του Κόσμου και του Ανθρώπου, έργα αμφότερα του θεού
+πατρός και δημιουργού, έπειτα δε μεταβώσιν εις την εξέτασιν της Πολιτείας,
+διότι αύτη βεβαίως είναι ανάλογος προς την διακόσμησιν του Παντός. Εκ
+τούτου αντικείμενον του «Τιμαίου» γίνεται η κοσμογονία. Το τέλειον δε
+Κράτος, την πεπραγματωμένην Πολιτείαν παραλαμβάνει ως θέμα τρίτος
+διάλογος, ο «Κριτίας», όστις δυστυχώς έμεινεν ατελής, ένεκα του θανάτου
+του Πλάτωνος. Τον «Τίμαιον» συνέγραψε κατά το 358 - 357 π. Χ. Έπειτα
+επεχείρησε να συγγράψη τον «Κριτίαν». Αλλ' εν τω μεταξύ ησχολήθη συγγράφων
+τους «Νόμους», δι' ους εδαπάνησε τα τελευταία δέκα έτη του βίου του.
+
+Τίμαιος ο Λοκρός, εκ της Μεγάλης Ελλάδος εν Ιταλία, ήτο αστρονόμος και
+φιλόσοφος Πυθαγόρειος, εις τον όποιον αποδίδεται συγγραμμάτιον σωζόμενον
+εις Δωρικήν διάλεκτον «Περί ψυχής κόσμου και φύσεως». Και ο μεν Πρόκλος
+λέγει ότι ο Πλάτων λαβών το βιβλίον τούτο επεχείρησε να γράψη τον
+«Τίμαιον». Αλλ' οι νεώτεροι κριτικοί θεωρούσιν αυτό νόθον. Διότι προς τοις
+άλλοις το βιβλίον τούτο υποθέτει, ότι αι ιδέαι υπήρχον προ του κόσμου, η
+υπόθεσις δ' αύτη είναι διδασκαλία καθαρώς Πλατωνική και ουχί Πυθαγορική.
+Είναι λοιπόν ουχί πρότυπον, αλλ' απλή συνοπτική μετάφρασις του Πλατωνικού
+«Τιμαίου». Ότι όμως ο Πλάτων ήντλησεν εκ Πυθαγορικού συγγράμματος μαρτυρεί
+η κακή γλώσσα Τίμωνος του σιλλογράφου, όστις εις τρεις σωζομένους στίχους
+λέγει:
+
+«Και συ, Πλάτων, διότι και σε κατέλαβε πόθος να μάθης — με πολλά δε
+αργύρια μικρόν ηγόρασες βιβλίον — και εκ τούτου έμαθες να Τιμαιογραφής».
+Διογένης ο Λαέρτιος λέγει εις τους βίους Φιλολάου, Πυθαγόρου και Πλάτωνος
+ότι το αγορασθέν βιβλιάριον ήτο του Φιλολάου, όπερ όμως δεν σώζεται. Αλλά
+και τούτου δεκτού γενομένου, ο Πλάτων βεβαίως μεν δεν αντέγραψε τον
+Φιλόλαον, αλλά παρέλαβε πολλά δόγματα των Πυθαγορείων. Τούτου ένεκα και
+Πυθαγόρειος, οίος ο Τίμαιος, εκθέτει εν τω ομωνύμω διαλόγω την κοσμογονίαν
+εις λόγον συνεχή, ουχί δραματικώς και διαλογικώς, αλλά δογματικώς και
+συνθετικώς, ως ήρμοζεν εις πραγματείαν στηριζομένην επί πιθανότητος και
+αναλογίας, ανεπίδεκτον δε διαλεκτικής και επιστημονικής αποδείξεως τότε
+δι' έλλειψιν επαρκών φυσικών γνώσεων.
+
+Ο «Τίμαιος» είναι κατά την κοινήν ομολογίαν των σοφών μία εκ των υψίστων
+και σπανίων πτήσεων, τας οποίας επιχειρεί ευτόλμως το ανθρώπινον πνεύμα,
+όταν αισθάνηται ότι έχει ισχυράς πτέρυγας, ίνα αναβή εις την πηγήν αυτού,
+ίνα συλλάβη την ενότητα του Παντός και ίνα εύρη την λύσιν των βασανιζόντων
+αυτό μεγάλων ζητημάτων. Ο θαυμάσιος ούτος διάλογος είναι οργανική σύνθεσις
+περιλαμβάνουσα πάντα τα αντικείμενα της γνώσεως και πάντα τα ζητήματα περί
+της φύσεως και του πνεύματος. Αιτία πάντων και αρχή κηρύττει ότι είναι ο
+είς Θεός, και ότι, επειδή ούτος είναι αγαθός, αγαθά είναι και τα πλάσματα
+αυτού, ο δε άνθρωπος είναι ο μικρός κόσμος, όστις οφείλει κατά τo δυνατόν
+να ομοιώται με τον μέγαν κόσμον και διά τούτου με τον Δημιουργόν. Ούτως ο
+«Τίμαιος» συνοψίζων την όλην Πλατωνικήν φιλοσοφίαν συναρμολογεί εις έν
+όλον πάσαν την φυσικήν και την μεταφυσικήν, την επιστήμην και την ηθικήν
+και την θεολογίαν. Αμυδράν εικόνα τούτων πάντων θα δώσωμεν διά συντόμου
+περιλήψεως του περιεχομένου του «Τιμαίου», παραλείποντες την περί
+Πολιτείας μακράν εισαγωγήν, περί της οποίας είπομεν ανωτέρω. Αι
+αναφερόμεναι σελίδες και παράγραφοι είναι αι της εκδόσεως του Ερρίκου
+Στεφάνου, τας οποίας σημειούμεν εις τo περιθώριον της μεταφράσεως.
+
+Β. ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑΣ
+
+Προς κατανόησιν των διδασκαλιών του «Τιμαίου» και εν γένει πάντων των
+Ελλήνων φιλοσόφων πρέπει να έχωμεν πάντοτε προ οφθαλμών, ότι η έννοια ή η
+άποψις η δεσπόζουσα επί του πνεύματος αυτών είναι η της Τέχνης.
+Αντελαμβάνοντο τα πράγματα, και διενοούντο πάντες ως καλλιτέχναι. Διότι το
+θαυμάσιον αρχαίον Ελληνικόν πνεύμα ήτο κατά την φύσιν και την ουσίαν αυτού
+κυριολεκτικώς καλλιτέχνης. Προς παραγωγήν δε του &καλλιτεχνήματος& πλην
+του Καλλιτέχνου ή του &Δημιουργού& αναγκαίως συντρέχουσι πρώτον η &Ιδέα& ή
+το Παράδειγμα, καθ' ο γίνεται το έργον, και έπειτα η Ύλη, ήτις δέχεται και
+εμφανίζει την Ιδέαν αισθητώς. Ούτω και όλος ο αισθητός ούτος κόσμος είναι
+κατά τον Πλάτωνα καλλιτέχνημα, το οποίον έπλασεν ο θείος Δημιουργός κατά
+τας ιδέας, κατά τα εν αυτώ θεία, αυτοτελή και αιώνια νοήματα. Έκαστον ον
+εν τη φύσει είναι εμφάνισις και πραγμάτωσις αισθητή μιας ιδέας, ενός όντος
+νοητού. Και η μεν ιδέα είναι το πραγματικόν (όντως) ον, αιώνιον (αεί ον),
+αμετάβλητον, ακίνητον, το αυτό προς εαυτό (κατά τα αυτά ον) και διά της
+νοήσεως μόνης αντιληπτόν (νοητόν). Η επιστήμη την ιδέαν έχει ως
+αντικείμενον. Την ετέραν αρχήν του παντός, την Ύλην, ο Πλάτων υπολαμβάνει
+αΐδιον μεν, ουχί όμως ακίνητον, αλλά άμορφον καθ' εαυτήν και ασχημάτιστον,
+δεχομένην δε πάσαν μορφήν, απλούν χώρον. Η ιδέα ή το σύνολον των ιδεών, ο
+δημιουργός Νους είναι ως ο Πατήρ, η δε Ύλη ως η Μήτηρ, Τέκνον δ' αυτών
+είναι ο ορατός ούτος κόσμος. Τα φαινόμενα αυτού, τα αισθητά όντα, ρέοντα
+και μεταβαλλόμενα απαύστως και αφανιζόμενα, δεν έχουσιν αληθή ύπαρξιν, δεν
+είναι όντα, αλλά γινόμενα. Η αισθητή ύπαρξις δεν είναι όντως ον, αλλά το
+διάμεσον μεταξύ όντος και μη όντος, το οποίον πάντοτε γίνεται και ουδέποτε
+αληθώς είναι, αλλά μεταβάλλεται, γίνεται άλλο, &είναι έτερον&. Ταύτα δε
+είναι αντιληπτά μόνον υπό της αισθήσεως και της δόξης. Η γνώσις αυτών και
+της όλης φύσεως είναι λοιπόν αναγκαίως αβεβαία, είναι γνώσις κατ' εικασίαν
+(εικότα λόγον) και αναλογίαν, ενώ η επιστήμη των νοητών είναι βεβαία
+γνώσις. Διά τούτο ο Πλάτων δεν επραγματεύθη την Φυσικήν μεθ' όσης
+επιμελείας και ακριβείας τα άλλα μέρη της φιλοσοφίας. Κατ' εκείνον τον
+χρόνον η ατέλεια των φυσικών γνώσεων εγέννα αβεβαιότητα, ήτις την
+αναλογίαν και πιθανότητα καθίστα κύριον όργανον της φιλοσοφίας της φύσεως
+(σελ. 27).
+
+Αλλ' αν ο Πλάτων κατεχόμενος υπό της καλλιτεχνικής επόψεως του Ελληνικού
+πνεύματος, του οποίου είναι τελεία ενσάρκωσις, παραλαμβάνει όρους και
+φράσεις εκ της τέχνης προς σαφεστέραν δήλωσιν των νοημάτων αυτού, όμως δεν
+πρέπει να δεχώμεθα παθητικώς το γράμμα, ουδέ τας υλικάς εικόνας να
+εκλαμβάνωμεν ως αυτόν τον νουν του φιλοσόφου. Ο Δημιουργός του λ. χ. δεν
+είναι τεράστιόν τι πρόσωπον διαπλάττον δεδομένα υλικά κατά τι πρότυπον,
+κατά τας ιδέας. Τοιαύται υλικαί παραστάσεις είναι ανάξιαι Θεού όλως νοητού
+και νοερού. Το άυλον πνεύμα, ίνα δημιουργήση, ίνα αποκαλυφθή ως πνεύμα,
+μόνον υλικόν έχει τον λόγον. Διά τούτο και η θρησκεία του Ύψους παριστά
+τον Θεόν δημιουργούντα τον κόσμον διά μόνου του λόγου.
+
+«Και είπε· Γενηθήτω φως, και εγένετο φως». Αλλ' η δημιουργία είναι
+αναγκαία και αιώνιος, καθ' ότι ο Θεός αιωνίως καταλείπει την ερημίαν και
+απειρίαν αυτού, δημιουργεί, προσλαμβάνει διορισμούς, πέρατα, και
+εμφανίζεται εν τη φύσει, εν τω Υιώ — ίνα πάλιν επιστρέψη εις εαυτόν. Η
+επιστροφή αυτή, το Πνεύμα, είναι βέβαια ο τέλειος τρόπος της υπάρξεως της
+ιδέας. Το Ελληνικόν όμως πνεύμα ως ύψιστον τρόπον υπάρξεως του θείου
+συνέλαβε μόνον την εμφάνισιν, την φανέρωσιν αυτού διά της ύλης
+τελειουμένην εν τη καλλιτεχνία. Τοιούτου λοιπόν πνεύματος κατ' εξοχήν
+ερμηνευτής είναι ο Πλάτων, και εκ τούτου εξηγείται διατί και ούτος και ο
+Αριστοτέλης δεν ηδυνήθησαν να διαλλάξωσιν εντελώς τας δύο αρχάς, το πνεύμα
+και την ύλην.
+
+Κατά τα ειρημένα λοιπόν έχομεν το ον και το γινόμενον. Το ον είναι
+ακίνητον, ταυτόν και νοητόν. Το γινόμενον είναι μεταβλητόν, άλλο και
+αισθητόν. Αλλ' ό,τι γίνεται γίνεται υπό τινος· άρα ο κόσμος έχει αιτίαν,
+διό εδημιουργήθη υπό του Θεού. Και επειδή ο Δημιουργός είναι αγαθός, διά
+τούτο και τον κόσμον έπλασεν αγαθόν, άριστον, κατά παράδειγμα αιώνιον και
+αναλλοίωτον (σελ. 29 Α). Ούτως η δημιουργία είναι κυρίως διακόσμησις (σ.
+30 Α). Το πρότυπον, καθ' ο επλάσθη και διεκοσμήθη το παν, ήτο το τέλειον
+νοητόν ζώον, περιλαμβάνον πάντα τα νοητά ζώα. Διό, όπως ο δημιουργός είναι
+είς και το παράδειγμα έν, ούτως είς είναι και ο κόσμος πάντα περιλαμβάνων,
+έν μόνον ζώον αισθητόν λογικόν, περιλαμβάνον πάντα τα αισθητά ζώα (σ. 31
+Β).
+
+Ο κόσμος λαβών ύπαρξιν είναι κατ' ανάγκην ορατός και αισθητός, διό συνέστη
+εκ πυρός και εκ γης. Αλλά δύο τινά δεν δύνανται να ενώνται ειμή διά
+τρίτου, διά τινος μέσου όρου, και ίνα αποτελέσωσιν έν στερεόν, πρέπει να
+ενώνται διά δύο μέσων όρων. Μεταξύ λοιπόν του πυρός και της γης ετέθησαν ο
+αήρ και το ύδωρ. Και ο κόσμος συνέστη εκ των τεσσάρων τούτων στοιχείου,
+διατεταγμένων κατά γεωμετρικήν αναλογίαν· περιέλαβε δε αυτά ολόκληρα, ώστε
+ουδέν να υπάρχη εκτός αυτού. Ο κόσμος άρα έγινε τέλειος και δεν υπόκειται
+εις νόσους, εις γήρας και εις θάνατον, διότι και ουδέν υπάρχει εκτός
+αυτού, όπερ θα ηδύνατο να επιδράση ολεθρίως επ' αυτού. (33 Α). Έλαβε δε
+σφαιρικόν σχήμα, όπερ είναι το τελειότατον και το κάλλιστον των σχημάτων,
+και ούτω κινείται ομοιομόρφως, στρεφόμενος κυκλικώς περί εαυτόν, εις τον
+αυτόν τόπον πάντοτε χωρίς να μεταβάλλη θέσιν. (33 Β - 34 Α).
+
+Πρώτη όμως εδημιουργήθη η ψυχή του κόσμου, ήτις διεπέρασε το σώμα αυτού
+πανταχού (34 Β. C.). Ο δημιουργός αναμίξας πρώτον την αμετάβλητον και την
+μεταβλητήν ουσίαν (την φύσιν του αυτού και του ετέρου) έπλασε τρίτην
+ουσίαν. Έπειτα την διάμεσον ταύτην ουσίαν ανέμιξε με τας δύο πρώτας, και
+το όλον μίγμα διήρεσεν εις μέρη, τα οποία συνέδεσε κατά αριθμητικάς
+αναλογίας (35)· έπειτα διέταξε το όλον εις δύο συγκεντρικάς σφαίρας, των
+οποίων η εξωτερική είναι ο Ουρανός των απλανών αστέρων, εις τον οποίον
+έδωκε την κίνησιν του αυτού (αμεταβλήτου), την από δεξιών προς αριστερά.
+Εις δε την εσωτερικήν σφαίραν, ήτις αναλογεί προς τους ουρανούς των
+πλανητών, έδωκε την κίνησιν του ετέρου (μεταβλητού), από των αριστερών
+προς τα δεξιά, και υπέταξεν αυτήν εις το κράτος της εξωτερικής σφαίρας
+(36 Β - Δ). Η ψυχή του κόσμου ούτω μορφωθείσα και διπλήν έχουσα κίνησιν
+είναι ικανή να αντιλαμβάνηται τα μεταβλητά και αμετάβλητα, και να έχη
+δόξας αληθείς και τελείαν επιστήμην (36 - D 37 C).
+
+Ο κόσμος δημιουργηθείς υπό του Θεού δεν δύναται να καταστραφή ειμή υπ'
+αυτού του Θεού. Αλλ' επειδή επλάσθη αγαθός και επειδή ο δημιουργός αυτού
+είναι αγαθός, δεν είναι δυνατόν να θέλη ούτος να τον καταστρέψη. Είναι άρα
+αΐδιος ο κόσμος, όπως και το αρχέτυπον αυτού (37 C - D.). Και διά τούτο, ίνα
+δηλ. ο κόσμος ούτος μετάσχη της αϊδιότητος, ο Θεός εδημιούργησε τον
+χρόνον, όστις είναι κινητή εικών της ακινήτου αιωνιότητος, διότι, αν και
+ουδέποτε &είναι&, ούχ ήττον &γίνεται& πάντοτε· υπηρέτας δε του χρόνου
+έθεσεν εις τον ουρανόν τον Ήλιον, την Σελήνην και τους πέντε άλλους
+πλανήτας, οίτινες ορίζουσι και φυλάττουσι τους αριθμούς, δι' ων μετρείται
+ο χρόνος (38 C - 39 Ε).
+
+Ο Θεός έπειτα εποίησε κατά τα τέσσαρα στοιχεία του κόσμου τέσσαρα είδη
+ζώων, τους ουρανίους θεούς, ήτοι τους αστέρας, τα πτηνά, τα ένυδρα και τα
+χερσαία. Πρώτους έπλασε τους αστέρας προ πάντων εκ πυρός, διά να είναι
+λαμπροί και ωραίοι. Τα θεία ταύτα ζώα, στρογγυλά όντα, έχουσι διπλήν
+κίνησιν, περιστρεφόμενα και προχωρούντα, και διακρίνονται των άλλων
+αστέρων διά την κανονικότητα των πορειών αυτών (39 Ε - 40 D). Οι θεοί της
+μυθολογίας είναι παραδόσεις, τας οποίας καλόν είναι να αποδεχώμεθα, αλλά
+είναι ανεπίδεκτοι συζητήσεως (40 D 41 Α).
+
+Τα θνητά όμως είδη ζώων δεν ήτο δυνατόν να πλάση αυτός ο Δημιουργός, διότι
+ούτω θα εγίνοντο και αυτά θεοί, διό ανέθηκε την δημιουργίαν του θνητού
+αυτών μέρους εις τους δημιουργηθέντας θεούς, αυτός δε ο αιώνιος Θεός
+έπλασε το αθάνατον και θείον μέρος αυτών (41 Α - D). Εδημιούργησε λοιπόν τας
+λογικάς ψυχάς και διέσπειρεν αυτάς εις τους διαφόρους αστέρας, ίνα εκείθεν
+γνωρίσωσι την φύσιν των πραγμάτων, την οποίαν έπειτα θα αναμιμνήσκωνται,
+όταν θα κατέλθωσιν εις τα γήινα σώματα (41D - Ε). Και όσαι μεν ζήσωσι με
+δικαιοσύνην, αύται θα επανέλθωσιν εις τον ίδιον αστέρα αυτών, αι δε άλλαι
+θα μεταβώσιν εις σώματα ζώων (42 Α - C). Το σώμα τουναντίον επλάσθη υπό των
+άλλων θεών και απετελέσθη εκ πυρός, αέρος, ύδατος και γης. Η εισαγωγή όμως
+και η έξοδος της τροφής γεννά μεταβολάς και ούτως εμποδίζει τας λογικάς
+κινήσεις της ψυχής. Εκ τούτου πηγάζει η ανάγκη της αγωγής (42Γ - 44Δ). Οι
+θεοί εποίησαν την κεφαλήν στρογγύλην, διά να είναι κατοικία του νου, και
+έθεσαν αυτήν εις την κορυφήν του σώματος, το οποίον είναι το όχημα της
+κεφαλής. Εις το έμπροσθεν μέρος αυτής, εις το πρόσωπον, προσήρμοσαν τα
+όργανα των αισθήσεων (44 Δ - 45 Α) και ιδίως τα όμματα, τα οποία φέρουσι
+το φως (φωσφόρα). Η όρασις είναι η σπουδαιοτέρα των αισθήσεων, διότι δι'
+αυτής δυνάμεθα να γνωρίζωμεν την τάξιν του παντός και την βάσιν αυτής, τον
+αριθμόν, ούτω δε να ρυθμίζωμεν τας κινήσεις της διανοίας ημών, και να
+υψώμεθα εις την φιλοσοφικήν θεωρίαν και εις την ηθικήν τελείωσιν ημών
+αυτών (45 Β - 47 C). Και η ακοή δε, διά της οποίας αισθανόμεθα την
+αρμονίαν, συντελεί εις τον αυτόν σκοπόν (47 C. - Ε).
+
+Ταύτα είναι τα διά του νου δημιουργηθέντα. Αλλ' εις την γένεσιν του κόσμου
+πλην του νου συνεργεί και η ανάγκη, ήτοι το στοιχείον, εις το οποίον
+πραγματοποιείται η δημιουργία, το οποίον δέχεται αυτήν, ως η ύλη δέχεται
+την ιδέαν του τεχνίτου (47 Ε - 48 Β). Τούτο είναι ο χώρος (η χώρα), όστις,
+δεν είναι ούτε πυρ, ούτε αήρ, ούτε ύδωρ, ούτε γη, διότι ταύτα δεν είναι
+ούτε πρώτα ούτε δεύτερα στοιχεία του παντός, αλλά απλώς καταστάσεις της
+ύλης (48 Β - 50 C), είναι τέσσαρα φαινόμενα είδη, εις τα οποία
+αντιστοιχούσι τα τέσσαρα νοητά είδη ή ιδέαι, πυρ, αήρ, ύδωρ, γη, τα οποία
+είναι αιώνια. Τα αισθητά είδη μεταβάλλονται διηνεκώς εις άλληλα· αι
+μεταμορφώσεις δε γίνονται αναγκαίως έν τινι, το οποίον μένει το αυτό,
+δύναται να γίνηται πάντα τα σώματα, δεν έχει καμμίαν ποιότητα και δύναται
+να δέχηται πάσας, είναι αόρατον, άμορφον, πανδεχές, και δεν δύναται να
+γίνηται αντιληπτόν διά της νοήσεως ως η ιδέα, ούτε διά της αισθήσεως, ως
+τα αισθητά, αλλά διά λογισμού νόθου, ήτοι διά συλλογισμού εξ αναλογίας. Εκ
+της δεξαμενής ή χώρας ταύτης, ήτις ύστερον εκλήθη ύλη, έξήλθον πάντα τα
+μερικά πράγματα, ως εκτίθεται εν τοις εξής.
+
+Αλλά τα νοητά είδη υπάρχουσι πραγματικώς, ή είναι κενοί λόγοι; Ο Πλάτων
+αποκρίνεται ότι όντως υπάρχουσι, διότι είναι το αντικείμενον της νοήσεως,
+όπως τα αισθητά είναι το αντικείμενον της δόξης. Και επειδή η επιστήμη και
+η δόξα διαφέρουσιν, άρα διαφέρουσι και τα αντικείμενα αυτών (51 C.— 52 C).
+
+Προ του κόσμου λοιπόν υπήρχον τα τρία ταύτα, το ον, η γένεσις και ο χώρος
+(52 Δ). Αλλ' εν τω χώρω ήσαν πανταχού τα τέσσαρα στοιχεία (λογικώς, ει μη
+χρονικώς) άνευ μορφής και αριθμητικών σχέσεων, και έπειτα έλαβον σχήμα και
+διάταξιν (53 Β). Αλλά και τα τέσσαρα εκείνα είδη είναι σύνθετα εξ άλλων
+στοιχείων, τα οποία είναι τρίγωνα απείρως σμικρά. Τα τρίγωνα είναι σκαληνά
+ή ισοσκελή. Τα σκαληνά συνδυαζόμενα γεννώσι τρία στερεά, την πυραμίδα
+(πυρ), το οκτάεδρον (αήρ) και το εικοσάεδρον (ύδωρ). Τα ισοσκελή γεννώσι
+μόνον τον κύβον (γην). Ούτω τα στερεά ταύτα συνδυαζόμενα, γεννώσι τα
+τέσσαρα στοιχειώδη σώματα, εκ των οποίων έπειτα αποτελούνται τα μερικά
+σώματα (53 C.— 56 C). Ο Πλάτων ακολούθως εξετάζει τα όρια, εντός των
+οποίων γίνεται η μεταμόρφωσις της ύλης (56 C.— 57 Δ), τας εκ ταύτης
+προερχομένας μεταβολάς θέσεως και τας κινήσεις, αι οποίαι είναι
+αποτελέσματα ή αίτια των μεταβολών (57 Δ - 58 C), και τας ιδιότητας του
+πυρός, αέρος, ύδατος και γης (58 C.— 61 C).
+
+Τα αισθήματα γεννώνται εκ της ενεργείας των μερικών σωμάτων επί του
+αισθανομένου υποκειμένου. Εξετάζονται λοιπόν πρώτον αι εντυπώσεις αι
+κοιναί εις όλον το σώμα (αι της αφής 61 C). Ούτω λ. χ. η βαρύτης ορίζεται
+ως η ιδιότης ην έχουσιν η γη, το ύδωρ, ο αήρ, το πυρ να έλκωσι προς εαυτά
+το όμοιον αυτών, η ιδιότης δε αύτη ενεργεί κατ' ευθύν λόγον της μάζης (62
+C - 63 Ε).
+
+Τινές των απτικών (σωματικών) εντυπώσεων συνοδεύονται υπό των αισθημάτων
+της ηδονής και του άλγους, των οποίων εξετάζονται τα αίτια (εν σελ. 64 Α -
+65 Β). Έπειτα έρχονται αι άλλαι αισθήσεις, γεύσις, όσφρησις, ακοή και
+τελευταία η όρασις. Αι εντυπώσεις της γεύσεως, ως αι πλείσται των άλλων,
+γεννώνται διά συστολών και διαστολών, καθ' ας επικρατεί μάλιστα το τραχύ
+και το λείον. Αι της οσφρήσεως εντυπώσεις δεν έχουσι διωρισμένα είδη,
+διότι η οσμή είναι ατελές τι· οσμάς εκπέμπουσι μόνον σώματα σηπόμενα,
+διαλυόμενα ή εξατμιζόμενα. Ο ήχος είναι κίνησις μεταδιδομένη εις την ψυχήν
+υπό του αέρος, διά των ώτων, του εγκεφάλου και του αίματος. Ο ήχος είναι
+βαρύς, αν η κίνησις είναι βαρεία, οξύς, αν ταχεία, ομαλός και λείος, αν
+είναι ομοιόμορφος, τουναντίον δε τραχύς κ. λ. Το χρώμα είναι το εκ των
+σωμάτων απορρέον πυρ, του οποίου τα μόρια ενούνται με το πυρ των οφθαλμών·
+εκ της αριθμητικής αναφοράς των δύο πυρών γεννώνται τα διάφορα χρώματα (65
+Β - 68 Δ). Τοιούτον είναι το σύμπαν υπό την έποψιν της ανάγκης. Αλλ' η
+πρώτη και αληθής αιτία πάντων είναι ο Θεός και διά τούτο πρέπει εις πάντα
+να ζητώμεν την γνώσιν αυτού (68 Ε - 69 Α).
+
+Ο Πλάτων νυν επανέρχεται εις την γένεσιν της ψυχής του ανθρώπου. Το
+λογικόν και αθάνατον μέρος αυτής επλάσθη υπό του θεού πατρός και ετέθη εις
+την κεφαλήν, το δε θνητόν εποιήθη υπό των κατωτέρων θεών και ετέθη εις τον
+κορμόν, χωριζόμενον από της κεφαλής διά του λαιμού. Επειδή δε η θνητή ψυχή
+είχε δύο μέρη, τα μεν θυμικόν έθεσαν εις τον θώρακα, το δε επιθυμητικόν
+εις την γαστέρα, χωριζομένην από του θώρακος διά του διαφράγματος. Το
+θυμικόν ετέθη πλησίον της κεφαλής, διά να δύναται να βοηθή τον εν τη
+κεφαλή λόγον κατά των επιθυμιών και ορέξεων. Η καρδία, ο δεσμός των φλεβών
+και η πηγή του αίματος, ετέθη πλησίον, διά να μεταφέρη τα διατάγματα του
+λόγου και τα αισθήματα πανταχού του σώματος· πλησίον δε της καρδίας
+εφύτευσαν τον πνεύμονα, ίνα δροσίζη και ανακουφίζη αυτήν. Το μέρος δε το
+επιθυμούν τροφάς και ποτά και άλλα αναγκαία ετέθη μεταξύ του διαφράγματος
+και του ομφαλού ωσεί φάτνη, όπου δύναται να τρέφηται το άγριον τούτο
+θρέμμα και να τρέφη το όλον σώμα. Μετά ταύτα ακολουθεί η μελέτη του ήπατος
+και της χολής και των εντέρων. (69 Α - 72 Δ). Έπειτα έρχεται η της
+συστάσεως των άλλων μελών του σώματος. (72 Δ - 79 Ε).
+
+Άλλα ζώα έπλασαν οι θεοί προς τροφήν των πρώτων, με άλλα σχήματα και με
+μόνον το τρίτον είδος ψυχής (θρεπτικόν), τα φυτά, τα οποία ζώσιν ακίνητα,
+ερριζωμένα εις το έδαφος (77 Α - C).
+
+Ο «Τίμαιος» έπειτα περιγράφει πώς τα καθ' έκαστα συστατικά του σώματος
+διετάχθησαν και συνηρμόσθησαν, πώς διετέθησαν οι οχετοί αυτού προς
+άρδευσιν, πέψιν και θρέψιν του όλου. Οι οχετοί ούτοι είναι αι φλέβες
+εκτεινόμεναι καθ' όλον το σώμα. Το υγρόν το ρέον δι' αυτών, το αίμα,
+αποτελείται εκ των τροφών κοπτομένων εις μόρια εν τη κοιλία και φερομένων
+υπό του ρεύματος της αναπνοής εις τας φλέβας, όπου γίνονται θρεπτικός
+χυμός. Το σώμα, υπό την επίδρασιν των εξωτερικών πραγμάτων, υφίσταται
+διηνεκείς φθοράς· αύται όμως διηνεκώς επανορθούνται υπό του αίματος, του
+οποίου τα μέρη πληρούσι τα εν τω σώματι σχηματιζόμενα κενά. Αν αι φθοραί
+υπερβαίνωσι την επανόρθωσιν, το ζώον καταστρέφεται, αν τανάπαλιν,
+αυξάνεται. Διά της αρχής ότι το όμοιον έλκει το όμοιον εξηγείται ευχερώς η
+αύξησις κατά την νεότητα, ότε τα εισερχόμενα υπερβαίνουσι τα εξερχόμενα, η
+εξασθένησις κατά το γήρας, αι νόσοι και ο θάνατος (77 G. 81 Ε).
+
+Εκ των νοσημάτων πρώτα περιγράφει τα του σώματος (82 Α - 86 Α). Έπειτα
+εξετάζει τα της ψυχής, ων μέγιστα είναι η αμαθία και η αφροσύνη και η
+υπερβολή ηδονής και λύπης (86 Β - 87 Β). Και τέλος διδάσκει τα της
+θεραπείας αυτών, ήτις επιτυγχάνεται, αν διά της γυμναστικής διατηρώμεν
+αρμονίαν μεταξύ σώματος και ψυχής, και μεταξύ των τριών μερών της ψυχής.
+Τιμώντες την αθάνατον ψυχήν, ήτις εδρεύουσα εν τη κεφαλή είναι ως θείος
+δαίμων εντός ημών, θα φθάσωμεν εις το άκρον αγαθόν (87 C.—90C).
+
+Εν τέλει γίνεται λόγος περί της γενέσεως των γυναικών και των άλλων ζώων.
+Όσοι εκ των ανδρών ήσαν δειλοί και διέπραξαν αδικίας, ούτοι κατά την
+δευτέραν γέννησιν μεταμορφούνται εις γυναίκας, οι κούφοι και οι φλύαροι
+εις πτηνά, και οι άλλοι ωσαύτως καταβιβάζονται εις ταπεινοτέρας υπάρξεις
+αναλόγως προς τας κακίας αυτών. Καταλήγει δε ο «Τίμαιος» επαναλαμβάνων τα
+εξής, εν οις συνοψίζεται το θέμα, η ουσία του όλου διαλόγου· «Απεδείχθη
+ότι ο κόσμος ούτος περιλαβών ζώα θνητά και αθάνατα και εξ αυτών πληρωθείς
+έγινε ζώον ορατόν περιέχον πάντα τα ορατά, εικών του νοητού Θεού, Θεός
+αισθητός μέγιστος και άριστος, κάλλιστος και τελειότατος, είς ων και
+μονογενής ο κόσμος ούτος».
+
+Γ. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
+
+Ίνα νοήση τις τας βαθείας διδασκαλίας του «Τιμαίου», πρέπει να μελετήση
+αυτάς ως εκτίθενται υπό του συγγραφέως με την δύναμιν, την γοητευτικήν
+χάριν και την αβίαστον φυσικότητα, εις τας οποίας ο Πλάτων ήτο τεχνίτης
+απαράμιλλος. Ο «Τίμαιος» είναι φιλοσόφημα άμα και ποίημα, είναι
+αποκάλυψις, εν τη οποία ο μεταφυσικός κρύπτεται υπό τας εικόνας και τα
+σχήματα του ποιητού. Ο μύθος και τα καθαρά νοήματα συγχέονται πολλαχού
+ούτως, ώστε αποβαίνει δυσχερής η κατανόησις των δογμάτων του φιλοσόφου.
+Αλλά και πλάνας και ατελείας ύφους αντισταθμίζουσι λαμπρώς θεωρήματα
+μεγάλης διανοίας, προλαμβάνοντα πολλά συμπεράσματα, εις ά βαθμηδόν έφθασεν
+η επιστήμη μετά χρόνον μακρόν.
+
+Το όλως νέον θέμα του «Τιμαίου», ου μέρη, οία η Φυσική και η Φυσιολογία,
+ήσαν εντελώς ξένα προς την λοιπήν Πλατωνικήν Φιλοσοφίαν, απήτει βεβαίως
+γλώσσαν, σύνταξιν και ύφος διάφορον των άλλων διαλόγων. Αλλ' είναι τόσον
+πολλαί αι διαφοραί, ώστε και αύται αι ελλείψεις άλλως δεν δύνανται να
+εξηγηθώσιν ειμή εκ του ότι το έργον δεν έλαβε νέαν και οριστικήν
+επεξεργασίαν υπό του συγγραφέως. Η εισαγωγή π. χ. είναι δυσανάλογος προς
+το λοιπόν μέρος του διαλόγου, αρμόζει δε μάλλον ως εισαγωγή εις έτερον
+διάλογον, τον «Κριτίαν». Πρόδηλος είναι και έλλειψίς τις τάξεως, αι
+επαναλήψεις των αυτών, αι ανακολουθίαι, αι ασυνταξίαι και επανορθώσεις, εξ
+ων πολλαχού επισκοτίζεται η έννοια. Αναντιρρήτως τα γνωρίσματα του
+Πλατωνικού ύφους αναγνωρίζονται και εν τω «Τιμαίω», αλλά φαίνονται ωσεί
+άνευ μέτρου. Είναι δε γνωστόν εκ της μαρτυρίας Διονυσίου του Αλικαρνασσός
+ότι ο Πλάτων «τους εαυτού διαλόγους κτενίζων και βοστρυχίζων και πάντα
+τρόπον αναπλέκων ου διέλιπεν ογδοήκοντα γεγονώς έτη». Διά ταύτα ο Ουόλφιος
+και άλλοι κριτικοί υπέλαβον ότι ο «Τίμαιος» είναι συνονθύλευμα διαφόρων
+αποσπασμάτων ή έργα διάφορα χαλαρώς συνδεδεμένα. Αλλά, παρατηρεί ο Έγελος,
+«καίτοι η σύνδεσις φαίνεται γινομένη άνευ μεθόδου, καίτοι αυτός ο Πλάτων
+πολλάκις απολογείται διά ταύτα, το όλον διαιρείται αναγκαίως, και ένεκα
+βαθέος εσωτερικού λόγου είναι αναγκαία η επάνοδος εις τα πρώτα και τας
+αρχάς.»
+
+Εις τον «Τίμαιον» προ πάντων αναφέρεται η εξής γενική κρίσις του αυτού
+βαθυσόφου Γερμανού περί της Πλατωνικής Φιλοσοφίας· «Ο Πλάτων είναι εκ των
+κοσμοϊστορικών ατομικότητων. Η φιλοσοφία αυτού ήσκησε σημαντικωτάτην
+επιρροήν εις την μόρφωσιν και την ανάπτυξιν του ανθρωπίνου πνεύματος από
+της εμφανίσεως αυτής κατά πάντας τους έπειτα χρόνους. Το ιδιάζον προσόν
+αυτής είναι η κατεύθυνσις εις τον νοερόν, τον υπεραίσθητον κόσμον, η
+ανύψωσις της συνειδήσεως εις την βασιλείαν του Πνεύματος... Η Χριστιανική
+θρησκεία βεβαίως ησπάσθη την υψηλήν ταύτην αρχήν, ότι η εσωτερική, η
+πνευματική φύσις του ανθρώπου είναι η αληθής φύσις αυτού και κατέστησεν
+αυτήν αρχήν καθολικήν κατά τον ιδιάζοντα εις αυτήν (παραστατικόν) τρόπον,
+αλλ' η θρησκεία αύτη διά της υπό του Πλάτωνος δοθείσης ήδη αρχής εγένετο
+είτα η οργάνωσις του λόγου, η βασιλεία του υπεραισθήτου (των ουρανών). Η
+πνευματική αρχή διά του Χριστιανισμού διωργανώθη εις πνευματικόν κόσμον
+επί της γης, αλλ' εις το έργον τούτο την μεγίστην μερίδα συνεβάλετο ο
+Πλάτων και η φιλοσοφία αυτού ». (Εγέλ. Ιστορ. Φιλοσοφ.).
+
+Τας σχέσεις ταύτας του «Τιμαίου» και γενικώς της Πλατωνικής φιλοσοφίας
+προς τον Χριστιανισμόν αποδεικνύει η μελέτη αμφοτέρων. Διότι μη λησμονώμεν
+ότι έκαστον κοσμοϊστορικόν γεγονός κατά τοσούτον είναι μέγα και έξοχον,
+καθ' όσον δι' υψηλοτέρας αρχής συγκεντρώνει εν εαυτώ και ανυψώνει πάσας
+τας αληθείας, ας έφερεν εις φως η προηγηθείσα ιστορική κίνησις. Τούτο
+λοιπόν έπραξεν ο Χριστιανισμός· και αυτή δε η Πλατωνική φιλοσοφία, διά των
+νέων αρχών, ας εδίδαξε και ιδία διά της &θεωρίας των καθόλου, των ιδεών&
+και της &διαλεκτικής& συνεχώνευσεν εις εαυτήν και ανύψωσε τα προ αυτής
+μεγάλα φιλοσοφικά συστήματα του Ηρακλείτου, του Παρμενίδου, του Πυθαγόρου,
+του Αναξαγόρου και του Σωκράτους. Ούτω μόνον ο μαθητής του Πλάτωνος, ο
+Αριστοτέλης, ηδυνήθη να στρέψη τα βλέμματα εις τα εμπρός και διά της νέας
+αρχής της Ατομικότητος [τόδε] να ανοίξη την νέαν φιλοσοφίαν και εν γένει
+τον νέον πολιτισμόν. — Όσοι δεν δύνανται να παρακολουθώσι την αλληλουχίαν
+των ιστορικών συμβάντων φαντάζονται, ότι αι διδασκαλίαι των εξόχων
+φιλοσόφων είναι αργολογίαι μηδεμίαν ασκούσαι επίδρασιν επί των πραγμάτων,
+θεωρίαι ξέναι και άσχετοι προς την ιστορικήν εξέλιξιν. Και όμως οι
+φιλόσοφοι ούτοι, τα εκλεκτά δηλ. όργανα της απολύτου αληθείας, της
+πνευματικής ελευθερίας και της ιδανικής τελειότητος, είναι οι αφανείς
+δημιουργοί της ιστορικής κινήσεως των εθνών, οι πραγματικοί σκαπανείς της
+προόδου, δηλητηριάζοντες εκάστοτε το παρόν και παρασκευάζοντες μακρόθεν το
+μέλλον. Ούτω τας συγχρόνους κοινωνίας, τον νεώτερον θαυμάσιον πολιτισμόν
+ίδρυσεν η αρχαία φιλοσοφία, μεγαλυνθείσα και εκλαϊκευθείσα διά του
+Χριστιανισμού.
+
+Ανωτέρω είπομεν ότι ο φιλόσοφος Πρόκλος έγραψεν υπομνήματα ή σχόλια εις
+τον «Τίμαιον». Αλλά τα υπομνήματα ταύτα φθάνουσι μόνον μέχρι της σελ. 44
+Δ, (Ed. Ε. Diehls 1 - II Lipsiae 1904). Μεγάλην συμβολήν εις εξήγησιν των
+θεωριών του «Τιμαίου» παρέχει ο Πλούταρχος, διά της συγγραφής «Περί της εν
+Τιμαίω ψυχολογίας», της οποίας αξιόλογον μετά σχολίων έκδοσιν εδημοσίευσε
+και ο Κερκυραίος Καθηγητής Ανδρ. Μαυρομμάτης (1845). Θέων ο Σμυρναίος
+συνέγραψε «Περί των κατά το μαθηματικόν χρησίμων εις την Πλάτωνος
+ανάγνωσιν». (Έκδ. υπό Hiller 1878). Ήκμασε δε ούτος επί Αυγούστου. Και ο
+Νεοπλατωνικός φιλόσοφος ή Γραμματικός Χαλκίδιος (Chalcidius) συνέταξε
+λατινικήν μετάφρασιν και σχόλια εις τον «Τίμαιον» μέχρι της σελίδος 53 Δ,
+αφιερώσας είς τινα Osius, όστις υποτίθεται ότι ήτο επίσκοπος Κορδούης
+μετασχών της εν Νικαία Συνόδου (325 μ. Χ.). Παραλείποντες άλλους αρχαίους
+σχολιαστάς και μεταφραστάς αναφέρομεν εκ των νεωτέρων τους Γερμανούς
+Böckh, Stallbaum, Mueller, Zeller, και Kiefer (1909), τους Γάλλους
+Martin, Gousin, Saisset, τους Άγγλους Jowett, και Archer-Hind, και τον
+Ιταλόν G. Fraccaroli. Πολλούς των σχολιαστών και μεταφραστών τούτων
+είχομεν υπ' όψει εν τη μεταφράσει ημών και εν τοις σχολίοις αυτής.
+
+Εν Αθήναις εν 1 Ιουλίου 1911
+                                                         Παύλος Γρατσιάτος
+
+
+
+ΠΛΑΤΩΝΟΣ
+ΤΙΜΑΙΟΣ
+[Ή περί φύσεως]
+
+
+
+ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
+ΣΩΚΡΑΤΗΣ
+ΚΡΙΤΙΑΣ
+ΤΙΜΑΙΟΣ
+ΕΡΜΟΚΡΑΤΗΣ
+
+
+
+  Ε I Σ Α Γ Ω Γ Η
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'.
+  &(Συγκεφαλαίωσις της Πλατωνικής πολιτείας).&
+
+
+
+                           Σωκράτης
+  17. | Είς, δύο, τρεις· και ο τέταρτος των ομοτραπέζων, τους
+  οποίους χθες εφιλοξένησα εγώ (με λόγους), σήμερον δε θα
+  προσφέρωσιν εις εμέ γεύμα, πού είναι, φίλε Τίμαιε;
+
+                             Τίμαιος
+  Κάποια ασθένεια συνέβη, ω Σώκρατες, εις αυτόν, διότι άλλως
+  δεν θα έλειπεν εκουσίως από την συνομιλίαν ταύτην.
+
+                             Σωκράτης
+  Λοιπόν είναι χρέος ιδικόν σου και τούτων εδώ αντί του απόντος
+  να αναπληρώσητε και το μέρος αυτού.
+
+                             Τίμαιος
+  Β. | Βεβαιότατα· και όσον δυνάμεθα δεν θα λείψωμεν εις τί-
+  ποτε, διότι δεν θα ήτο και δίκαιον, αφού χθες εφιλοξενήθημεν
+  υπό σου με την πρέπουσαν φιλοξενίαν, να μη σοι ανταποδώσωμεν
+  το γεύμα προθύμως ημείς οι λοιποί.
+
+                             Σωκράτης
+  Άρα γε ενθυμείσθε όσα και περί ποίων σας παρεκάλεσα να
+  ομιλήσωμεν;
+
+                             Τίμαιος
+  Μερικά ενθυμούμεθα, όσα δε δεν ενθυμούμεθα συ παρών εδώ
+  θα μας τα υπενθυμίσης. Αλλά καλύτερα, εάν δεν σου είναι οχληρόν,
+  επανάλαβε αυτά πάλιν εξ αρχής με ολίγους λόγους, διά να
+  μας εντυπωθώσι βεβαιότερα.
+
+                             Σωκράτης
+  Αυτό θα γίνη. Το αντικείμενον των λόγων, τους οποίους είπον
+  C. | χθες περί πολιτείας, ήτο τούτο: ποία πολιτεία και από ποίους
+  άνδρας αποτελουμένη θα μοι εφαίνετο ότι είναι η αρίστη (1).
+
+                             Τίμαιος
+  Και πολύ σύμφωνα με την γνώμην όλων ημών, ω Σώκρατες,
+  ήσαν όσα είπες περί αυτής.
+
+                             Σωκράτης
+  Άρα γε εις την πολιτείαν ταύτην δεν διεκρίναμεν χωριστά
+  πρώτον την τάξιν των γεωργών και πάσας τας άλλας τέχνας από
+  την τάξιν των μελλόντων να πολεμώσιν υπέρ αυτής; (2)
+
+                             Τίμαιος
+  Ναι.
+
+                             Σωκράτης
+  Και αφού σύμφωνα με την φυσικήν του διάθεσιν εδώκαμεν εις
+  ένα έκαστον το αρμόζον εις αυτόν, έν μόνον επιτήδευμα και μίαν
+  Δ. | τέχνην εις έκαστον, περί τούτων, οίτινες πρέπει να πολεμώσιν
+  υπέρ πάντων, είπομεν ότι πρέπει να είναι μόνον φύλακες της
+  πόλεως, να προσέχωσιν αν τις έρχεται έξωθεν ή και εκ των εντός
+  της πόλεως, ίνα πράξη κακόν, και να δικάζωσι με ημερότητα τους
+  υπ' αυτών εξουσιαζομένους και όντας φυσικούς φίλους αυτών, και
+  18. | να γίνωνται σκληροί εις τας μάχας εναντίον των εχθρών,
+  οποιοιδήποτε τύχωσιν ούτοι.
+
+                             Τίμαιος
+  Ακριβέστατα.
+
+                             Σωκράτης
+  Διότι, νομίζω, ελέγομεν περί τινος φυσικής διαθέσεως της
+  ψυχής των φυλάκων (3), ότι πρέπει αύτη να είναι θυμοειδής
+  συνάμα και φιλόσοφος εις μέγαν βαθμόν, διά να δύνανται να
+  γίνωνται δικαίως ήμεροι προς τους συμπολίτας των και σκληροί
+  προς τους εχθρούς.
+
+                             Τίμαιος
+  Ναι.
+
+                             Σωκράτης
+  Περί δε της ανατροφής αυτών; Άρα γε δεν είπομεν, ότι πρέπει
+  να είναι ανατεθραμμένοι με γυμναστικήν και μουσικήν και
+  με όλα εκείνα τα άλλα μαθήματα, τα οποία αρμόζουσιν εις
+  αυτούς;
+
+                             Τίμαιος
+  Βεβαίως.
+
+                             Σωκράτης
+  Β. | Είπομεν προσέτι, ότι οι λαβόντες τοιαύτην ανατροφήν
+  δεν πρέπει να νομίζωσιν ως αποκλειστικήν ιδιοκτησίαν των ούτε
+  χρυσόν, ούτε άργυρον, ούτε άλλο οιονδήποτε πράγμα· αλλά ως
+  επίκουροι, λαμβάνοντες από εκείνους, τους οποίους υπερασπίζουσι,
+  μισθόν διά την φύλαξιν, όσος αρκεί εις σώφρονας ανθρώπους, να
+  δαπανώσιν αυτόν κοινώς, και ούτω συντρώγοντες να
+  ζώσιν ομού μεταξύ των, μόνην φροντίδα έχοντες την αρετήν εις
+  πάντα και από πάσας τας άλλας ασχολίας απέχοντες.
+
+                             Τίμαιος
+  Ελέχθησαν ούτω και αυτά.
+
+                             Σωκράτης
+  C. |Ακόμη και περί της αγωγής των γυναικών είπομεν, ότι
+  πρέπει να συναρμόζωμεν τας φυσικάς διαθέσεις αυτών ομοίως
+  προς τας των ανδρών, και να δίδωμεν εις πάσας τας αυτάς
+  επασχολήσεις (τας οποίας και εις τους άνδρας δίδομεν) και ως προς
+  τον πόλεμον και ως προς τους άλλους τρόπους της ζωής.
+
+                             Τίμαιος
+  Ούτως ελέγοντο και ταύτα.
+
+                             Σωκράτης
+  Και τι ελέγομεν περί παιδοποιίας; Ίσως τα λεχθέντα περί
+  τούτου είναι ευκολοθύμητα, επειδή δεν είναι συνήθη, δηλ. εδέχθημεν
+  να είναι κοινά εις πάντας πάντα, και γάμοι και παίδες
+  Δ. | και να μηχανευώμεθα πώς να μη γνωρίση κανείς ποτέ το
+  ίδιον αυτού τέκνον, πάντες δε να νομίζωσιν όλους τους άλλους
+  ως συγγενείς, ήτοι ως αδελφάς και αδελφούς εκείνους, όσοι ήθελον
+  είναι εντός της αρμοζούσης ηλικίας, ως γονείς δε και
+  προγόνους τους γεννημένους προ της ηλικίας ταύτης και ακόμη πρότερον,
+  παίδας δε και εκγόνους τους γεννωμένους υστερώτερον.
+
+                             Τίμαιος
+  Ναι. Και ταύτα είναι, ως λέγεις, ευκολομνημόνευτα.
+
+                             Σωκράτης
+  Και διά να γεννώνται οι παίδες ευθύς όσον το δυνατόν με
+  τας αρίστας φυσικάς διαθέσεις(4), άρα γε δεν ενθυμούμεθα, ότι
+  Ε. | είπομεν, ότι οι άρχοντες και αι άρχουσαι οφείλουσι κρυφά να
+  μηχανεύωνται διά τινων κληρώσεων πώς εις την σύναψιν των
+  γάμων οι κακοί οφ' ενός και οι αγαθοί εξ άλλου, κεχωρισμένοι
+  όντες, να ενώνται με γυναίκας ομοίας των, και ούτω να μη
+  συλλαμβάνωσιν έπειτα διά ταύτα έχθραν μεταξύ των, διότι θα
+  νομίζωσιν ότι η τύχη υπήρξεν αιτία του γάμου των;
+
+                             Τίμαιος
+  Ενθυμούμεθα.
+
+                             Σωκράτης
+  19. | Και προσέτι είπομεν, ότι τα τέκνα των αγαθών (5) πρέπει
+  να ανατρέφωνται (6), τα δε των κακών να διασκορπίζωνται κρυφά
+  εις τας άλλας τάξεις των πολιτών; Και καθ' όσον ταύτα αυξάνονται,
+  πρέπει να προσέχωσιν οι άρχοντες πάντοτε τους αποδεικνυομένους
+  άξιους να επαναφέρωσι πάλιν εις την προτέραν τάξιν
+  των, εκείνους δε, όσοι εις την τάξιν των ταύτην εδείχθησαν
+  ανάξιοι, να μεταφέρωσιν εις τον τόπον των επανερχομένων;
+
+                             Τίμαιος
+  Ούτως είπομεν.
+
+                             Σωκράτης
+  Άρα λοιπόν έχομεν ούτω διέλθει ήδη όσα είπομεν χθες,
+  εφ' όσον είναι δυνατόν να επαναλάβωμεν πάλιν τα κεφαλαιώδη,
+  ή επιθυμούμεν ακόμη, αγαπητέ Τίμαιε, κάτι εκ των ρηθέντων,
+  το οποίον έχομεν παραλείψει;
+
+                             Τίμαιος
+  Β. | Ουδόλως, αλλ' αυτά είναι ακριβώς, ω Σώκρατες, εκείνα
+  τα οποία ελέχθησαν.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'.
+  &(Συνέχεια περί πολιτείας).&
+
+
+
+                             Σωκράτης
+  Δύνασθε τώρα να ακούσητε τα επακόλουθα της πολιτείας,
+  την οποίαν έχομεν εκθέσει, τι δηλ. έχω πάθει ως προς αυτήν.
+  Το πάθημά μου τούτο ομοιάζει σχεδόν με το πάθημα εκείνου,
+  όστις ιδών πού ωραία ζώα, είτε απεικονισμένα εις ζωγραφίαν
+  είτε και αληθινώς ζωντανά, αλλά ήσυχα μένοντα, ήθελεν αισθανθή
+  την επιθυμίαν να τα ίδη να κινώνται και να εκτελώσι
+  καμμίαν άσκησιν εξ εκείνων, αι οποίαι πιστεύεται ότι αρμόζουσιν
+  εις τα σώματα αυτών κατά την πάλην (7). Το αυτό λοιπόν και
+  C. | εγώ έπαθον ως προς την πολιτείαν, την οποίαν περιεγράψαμεν.
+  Ευχαρίστως δηλαδή θα ήκουόν τινα να εκθέση διά λόγου,
+  ότι τους αγώνας τους οποίους πόλις τις αναγκάζεται να αγωνίζηται,
+  τούτους η πολιτεία ημών δύναται ν' αγωνίζηται εντίμως
+  εναντίον άλλων πολιτειών και να επιχειρή τον πόλεμον καθώς
+  πρέπει, και εν ώ πολεμεί, να αποδίδη την προσήκουσαν τιμήν
+  εις την παιδείαν και την ανατροφήν είτε κατά τας πράξεις τας
+  αναγκαίας εις τα πολεμικά έργα, είτε κατά τους λόγους, όταν
+  γίνωνται διαπραγματεύσεις προς εκάστην των άλλων πόλεων. Ως
+  Δ. | προς ταύτα όμως, ω Κριτία (8) και Ερμόκρατες (9), εγώ αυτός
+  έκρινα περί του εαυτού μου ότι δεν θα ήμην ποτέ ικανός να εγκωμιάσω
+  προσηκόντως τους άνδρας και την πόλιν. Και ό,τι αφορά
+  εμέ αυτόν, δεν είναι θαυμαστόν τούτο· αλλά την αυτήν γνώμην
+  έχω και περί των προγενεστέρων και περί των συγχρόνων ποιητών
+  (10), όχι διότι περιφρονώ το γένος αυτών, αλλά διότι είναι
+  φανερόν εις πάντας, ότι η τάξις των επιτηδευομένων την μίμησιν
+  μιμείται ευκολώτατα και κάλλιστα τα πράγματα εις τα οποία
+  έχει ανατραφή, εκείνο δε το οποίον είναι έξω της ανατροφής και
+  Ε. | των έξεων εκάστου, είναι δύσκολον να το μιμήται με έργα,
+  και ακόμη δυσκολώτερον με λόγους. Εξ άλλου οι σοφισταί νομίζω
+  ότι είναι εμπειρότατοι εις πολλούς και ωραίους λόγους,
+  αλλά φοβούμαι μήπως, επειδή περιφέρονται από πόλεως εις πόλιν
+  και δεν έχουσιν ουδαμού ιδιαιτέρας μονίμους κατοικίας, είναι
+  ανίκανοι να καταλάβωσί τι περί των φιλοσόφων και των πολιτικών
+  ανδρών, πόσα δηλ. και ποία ούτοι δέον να πράττωσι και
+  λέγωσι κατά τον πόλεμον και τας μάχας αυτοί ούτοι ενεργούντες
+  πραγματικώς και ομιλούντες προς ένα έκαστον διά λόγων.
+  20. | Υπολείπονται λοιπόν οι άνθρωποι της τάξεως υμών, οίτινες
+  εκ φύσεως και εξ ανατροφής μετέχουσι και των δύο (της
+  επιστήμης και της πολιτικής). Τω όντι και ο Τίμαιος εδώ,
+  καταγόμενος εκ πόλεως ευνομωτάτης, της εν Ιταλία Λοκρίδος, ουδενός
+  των συμπολιτών του κατώτερος κατά την περιουσίαν και το
+  γένος, διεχειρίσθη τα ανώτατα αξιώματα και έλαβε τας μεγίστας
+  τιμάς εν τη πόλει του και, κατά την γνώμην μου, έφθασε συνάμα
+  εις την κορυφήν όλων των μερών της φιλοσοφίας. Τον Κριτίαν
+  πάλιν γνωρίζομεν όλοι όσοι είμεθα εδώ, ότι δεν είναι αμαθής
+  ουδενός εκ των αντικειμένων, τα οποία συζητούμεν. Και τέλος περί
+  της φύσεως και της ανατροφής του Ερμοκράτους πρέπει να
+  Β.| πιστεύσωμεν ότι είναι ικανός προς όλα ταύτα, επειδή πολλά
+  το μαρτυρούσι. Ταύτα εγώ και χθες συλλογιζόμενος, επειδή με
+  παρεκαλείτε να εκθέσω την ουσίαν της πολιτείας, με προθυμίαν
+  σας ευχαρίστησα, διότι εγνώριζον ότι την συνέχειαν των συλλογισμών
+  ουδείς άλλος θα ήτο ικανώτερος υμών, εάν θελήσητε, να
+  αποδώση. Διότι μόνοι υμείς εκ των συγχρόνων δύνασθε, παριστώντες
+  την πολιτείαν ως διεξάγουσαν ένα πόλεμον, όποιος εμπρέπει,
+  να αποδώσητε εις αυτήν πάντα όσα προσήκουσιν εις αυτήν
+  (11). Αφού λοιπόν είπον όσα μοι ανετέθησαν να είπω, ώρισα
+  εις υμάς να ανταποδώσητε εκείνα τα οποία τώρα σας υπενθυμίζω.
+  Συνεφωνήσατε δε, αφού συνεσκέφθητε μεταξύ σας, να μοι
+  C. | ανταποδώσητε σήμερον την φιλοξενίαν των λόγων μου. Λοιπόν
+  είμαι παρών εδώ παρεσκευασμένος δι' αυτά και ετοιμότατος υπέρ
+  πάντα άλλον να δεχθώ το φιλοξένημα.
+
+                             Ερμοκράτης
+  Και αληθώς, καθώς είπεν ο Τίμαιος εδώ, ω Σώκρατες, δεν
+  θα δείξωμεν καμμίαν έλλειψιν προθυμίας, ούτε έχομεν πρόφασίν
+  τινα να μη πράξωμεν τούτο. Και μάλιστα χθες ευθύς άμα
+  εξήλθομεν εδώθεν, μόλις εφθάσαμεν εις τον ξενώνά μας πλησίον
+  του Κριτίου, όπου έχομεν το κατάλυμά μας, και ακόμη πρότερον
+  Δ. | καθ' οδόν ταύτα ακριβώς εσκεπτόμεθα. Ούτος δε μας διηγήθη
+  μίαν ιστορίαν, την οποίαν γνωρίζει από παλαιάν παράδοσιν,
+  και την οποίαν είπε, ω Κριτία, και τώρα εις τον Σωκράτην,
+  ίνα και αυτός μεθ' ημών κρίνη αν είναι κατάλληλος ή όχι εις
+  το θέμα της συνδιαλέξεως ημών.
+
+                             Κριτίας
+  Ταύτα πρέπει να πράξωμεν, αν συμφωνή και ο τρίτος σύντροφος,
+  ο Τίμαιος.
+
+                             Τίμαιος
+  Συμφωνώ.
+
+                             Κριτίας
+  Άκουσε λοιπόν, ω Σώκρατες, λόγον παραδοξότατον, αλλά και
+  αληθέστατον, ως διηγήθη αυτόν ποτε ο Σόλων, ο σοφώτατος των
+  Ε. | επτά σοφών. Ήτο βέβαια ούτος συγγενής ημών και φίλτατος
+  του προπάππου μου Δρωπίδου, καθώς λέγει αυτός ούτος εις
+  πολλά μέρη των στίχων του· εις δε τον πάππον μου Κριτίαν
+  διηγήθη (όπως ο γέρων ενθυμούμενος έλεγε και αυτός εις ημάς),
+  ότι μεγάλα και θαυμαστά ήσαν τα παλαιά κατορθώματα της
+  πόλεως ταύτης (12) τα οποία ηφανίσθησαν από την μνήμην (ελησμο-
+  νήθησαν) ένεκα του πολλού χρόνου και του θανάτου των ανθρώ-
+  πων, αλλά εξ όλων τούτων έν ήτο το μέγιστον. Και πρέπον θα
+  21. | ήτο εις ημάς ενθυμηθέντες τώρα αυτό, και εις σε να απο-
+  δώσωμεν την χάριν, και συνάμα την θεάν εις την σημερινήν πα-
+  νήγυρίν της(13) δικαίως και αληθώς να εγκωμιάσωμεν, τοιουτο-
+  τρόπως υμνούντες αυτήν.
+
+                             Σωκράτης
+  Καλά λέγεις. Αλλά ποίον είναι το κατόρθωμα τούτο, το
+  οποίον ο Κριτίας διηγείτο όχι ως λεγόμενον απλώς (14), αλλ' ως
+  τω όντι πραχθέν τον παλαιόν καιρόν υπό της πόλεως ταύτης,
+  όπως το ήκουσεν από τον Σόλωνα.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'.
+  &Η πανάρχαιος πολιτεία των Αθηναίων και η νίκη αυτών
+  κατά των Ατλαντίνων.&
+
+
+
+                             Κριτίας
+  Εγώ θα είπω το παλαιόν τούτο διήγημα, το οποίον ήκουσα
+  από άνδρα ουχί νέον· διότι ο Κριτίας ήτο, ως έλεγε, σχεδόν πλη-
+  σίον εις τα ενενήκοντα έτη, εγώ δε θα ήμην το πολύ δεκαετής.
+  Β. | Έτυχε τότε η Κουρεώτις (η τρίτη ημέρα) της εορτής των
+  Απατουρίων (15), και ό,τι είναι σύνηθες εις τοιαύτην εορτήν να κά-
+  μνωσιν οι παίδες, συνέβη και τότε. Δηλαδή οι πατέρες μας επρό-
+  τειναν βραβεία (απαγγελίας) ραψωδιών. Απηγγέλθησαν λοιπόν
+  πολλά ποιήματα πολλών ποιητών, πολλοί δε εκ των παίδων εψάλ-
+  λομεν ποιήματα του Σόλωνος, επειδή ήσαν νέα κατ' εκείνον τον
+  χρόνον. Είς δε εκ της φρατρίας ημών, είτε διότι τότε ούτως εσκέ-
+  φθη, είτε και διά να κάμη ευχαρίστησιν εις τον Κριτίαν, είπεν
+  C. | ότι νομίζει, ότι ο Σόλων υπήρξε και εις τα άλλα σοφώτα-
+  τος και εις την ποίησιν ευγενέστατος (16) πάντων των ποιητών. Ο
+  δε γέρων (τα ενθυμούμαι πολύ καλά), πολύ εχάρη διά τούτο,
+  εμειδίασε και είπεν: Εάν, ω Αμύνανδρε, δεν ήθελε μεταχειρι-
+  σθή την ποίησιν ως τι πάρεργον, αλλ' ήθελεν ασχοληθή σπου-
+  δαίως εις αυτήν, όπως άλλοι, και αν είχε φέρει εις πέρας την
+  διήγησιν, την οποίαν από την Αίγυπτον έφερεν εδώ, και αν διά
+  τας εμφυλίους στάσεις και διά τα άλλα δυστυχήματα, τα οποία
+  έπαθεν, όταν έφθασεν εδώ, δεν ήθελεν αναγκασθή να την αμε-
+  Δ. | λήση, κατά την γνώμην μου ούτε ο Ησίοδος, ούτε ο Όμη-
+  ρος, ούτε άλλος ουδείς εκ των ποιητών θα εγίνετό ποτε περιφη-
+  μότερος αυτού. — Και ποίον ήτο αυτό το διήγημα, ω Κριτία;
+  ηρώτησεν ο Αμύνανδρος. — Ήτο διήγησις πράξεως όντως μεγί-
+  στης, και ήτις δικαιότατα θα ήτο η περιφημοτάτη από όλας, όσας
+  διέπραξεν η πόλις αύτη, αλλ' ένεκα του πολλού χρόνου και του
+  θανάτου των εκτελεσάντων αυτήν δεν διήρκεσε μέχρι σήμερον
+  μνήμη αυτής. — Λέγε λοιπόν εξ αρχής, είπεν ούτος, τι και
+  πώς και από ποίους διηγείτο ο Σόλων ότι είχεν ακούσει ως
+  αληθές.
+
+  Ε. | Υπάρχει, είπεν ο Κριτίας, κατά την Αίγυπτον, εις το
+  Δέλτα, εις την κορυφήν του οποίου σχίζεται το ρεύμα του Νεί-
+  λου, είς νομός ονομαζόμενος Σαϊτικός. Τούτου δε του νομού η
+  μεγίστη πόλις είναι η Σάις, οπόθεν ακριβώς ήτο και ο Άμασις ο
+  βασιλεύς. Ως ιδρυτήν της πόλεως οι κάτοικοι έχουσι θεάν, ήτις
+  Αιγυπτιστί ονομάζεται Νηίθ, Ελληνιστί δε Αθηνά (17), ως λέγου-
+  σιν εκείνοι. Είναι δε πολύ φιλαθήναιοι και λέγουσιν ότι κατά
+  τινα τρόπον είναι συγγενείς των Αθηναίων. Εκεί λοιπόν πο-
+  ρευθείς ο Σόλων διηγείτο ότι έλαβε μεγάλας τιμάς παρ' αυτών,
+  22.| και ότι, ενώ ηρώτα περί των παλαιών γεγονότων τους εις
+  ταύτα εμπειροτάτους των ιερέων, ανεκάλυψεν, ότι ούτε αυτός
+  ούτε άλλος ουδείς Έλλην εγνώριζεν, ούτως ειπείν, ουδέν περί
+  αυτών. Και θελήσας ποτέ να σύρη αυτούς εις λόγους περί των
+  αρχαίων ήρξατο να ομιλή περί των πραγμάτων, τα οποία εδώ
+  εν Ελλάδι θεωρούνται αρχαιότατα, περί του Φορωνέως (18) εκεί-
+  νου, όστις εκλήθη πρώτος, και περί της Νιόβης, και μετά τον κα-
+  Β. | τακλυσμόν(19) να μυθολογή περί Δευκαλίωνος και Πύρρας,
+  πώς διεσώθησαν, και να κάμνη την γενεαλογίαν των απογόνων
+  των, και ν' αναφέρη περί των ετών αυτών πόσα ήσαν, διά των
+  οποίων έλεγεν ότι επειράτο να κάμη την χρονολογίαν των συμβάν-
+  των. Είς δε των ιερέων (20) πολύ γέρων, είπε τότε· Ω Σόλων, Σό-
+  λων, οι Έλληνες είσθε πάντοτε παίδες και Έλλην γέρων δεν
+  υπάρχει. Ακούσας ταύτα ο Σόλων, πώς είπε, πώς εννοείς τούτο;
+  Είσθε νέοι, απεκρίθη, όλοι κατά τας ψυχάς. Διότι δεν έχετε εις
+  αυτάς εξ αρχαίας παραδόσεως καμμίαν παλαιάν γνώμην και καμ-
+  μίαν γνώσιν, ήτις να έχη γίνη με τον χρόνον παλιά. Αίτιον δε
+  C. | τούτων είναι το εξής: Πολλαί και κατά πολλούς τρόπους
+  συνέβησαν καταστροφαί ανθρώπων και θα συμβαίνωσι, διά πυ-
+  ρός μεν και ύδατος αι μέγισται, διά μυρίων δε άλλων μέσων άλ-
+  λαι μικρότεραι. Τω όντι εκείνο, όπερ και παρ' υμίν λέγεται,
+  ότι ποτέ ο Φαέθων ο παις του Ηλίου, ζεύξας το άρμα του πα-
+  τρός, επειδή δεν ήτο ικανός να αμαξηλατή επί της οδού του πα-
+  τρός, κατέκαυσεν ό,τι ήτο επί της γης, και αυτός ούτος κεραυνω-
+  θείς κατεστράφη, τούτο λέγεται μεν υπό μορφήν μύθου, αλλά
+  Δ.| η εν αυτώ αλήθεια είναι η παραλλαγή(21) κινήσεως των όν-
+  των, τα οποία περιφέρονται πέριξ της γης κατά τον ουρανόν, και
+  η κατά μακράς χρονικάς περιόδους γινομένη διά μεγάλου πυρός
+  καταστροφή των επί γης πραγμάτων. Τότε λοιπόν όσοι εξ υμών
+  κατοικούσι κατά τα όρη και εις τόπους υψηλούς και ξηρούς κα-
+  ταστρέφονται περισσότερον παρά τους κατοικούντας πλησίον εις
+  τους ποταμούς και την θάλασσαν. Ημάς όμως ο Νείλος, ο οποίος
+  είναι σωτήρ ημών και κατά τα άλλα, σώζει και τότε εκ της αμη-
+  χανίας ταύτης, ερχόμενος έξω (πλημμυρών). Όταν δε πάλιν οι
+  Ε. | θεοί, ίνα καθαρίσωσι την γην διά των υδάτων, κατακλύζου-
+  σιν αυτήν, όσοι μεν είναι εις τα όρη, βουκόλοι και βοσκοί, δια-
+  σώζονται, όσοι δε είναι εις τας πόλεις υμών, παρασύρονται εις
+  την θάλασσαν υπό των ποταμών. Αλλά εις ταύτην εδώ την χώ-
+  ραν ούτε τότε, ούτε άλλοτε ποτέ επιρρέει το ύδωρ άνωθεν
+  επί του εδάφους, αλλά απ' εναντίας εκ φύσεως ανυψούται κάτω-
+  θεν. Εκ τούτου και διά τας αιτίας ταύτας όσα διασώζονται παρ'
+  ημίν λέγονται ότι είναι αρχαιότατα. Η αλήθεια όμως είναι ότι
+  εις πάντας τους τόπους, όπου χειμών υπερβολικός ή καύσων δεν
+  23. | εμποδίζει, άλλοτε μεν περισσότερον, άλλοτε δε ολιγώτερον
+  υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων (22). Όσα δε συμβαίνου-
+  σιν ή εις υμάς, ή εις ταύτην την χώραν ή εις άλλον τόπον, περί
+  των οποίων λαμβάνομεν γνώσιν, εάν έγινε καλόν τι ή μέγα ή και
+  άλλο τι αξιοσημείωτον, πάντα είναι γεγραμμένα ενταύθα πα-
+  λαιόθεν και διατηρούνται εις τους ναούς. Τα της ιδικής σας όμως
+  πολιτείας και τα των άλλων, πάντοτε μόλις ταύτα τύχωσι να ανα-
+  πτυχθώσι με γράμματα και με όλους εκείνους τους θεσμούς των
+  οποίων έχουσι χρείαν αι πόλεις, και ιδού πάλιν μετά τον συνήθη
+  αριθμόν των ετών, ως μία νόσος έρχεται επ' αυτών με ορμήν το
+  Β. | ρεύμα του ουρανού, και εξ υμών αφίνει μόνους τους μη γι-
+  νώσκοντας γραφήν και αμούσους, ώστε πάλιν γίνεσθε νέοι εξ
+  αρχής, χωρίς να γνωρίζητε τίποτε ούτε περί των εν τη χώρα
+  ταύτη ούτε περί των παρ' υμίν συμβάντων, όσα έγιναν εις τους
+  παλαιούς χρόνους.
+
+  Αι γενεαλογίαι τουλάχιστον, ω Σόλων, περί των παρ' υμίν συμ-
+  βάντων, τας οποίας τώρα εξέθεσες, ολίγον διαφέρουσιν από τους
+  μύθους των παίδων. Και πρώτον πάντων υμείς ενθυμείσθε ένα
+  μόνον κατακλυσμόν της γης, ενώ συνέβησαν πολλοί πρότερον.
+  Προσέτι δεν γνωρίζετε, ότι εις την χώραν υμών εγεννήθη το
+  C. | ωραιότατον και κάλλιστον γένος, το οποίον ποτε υπήρξε με-
+  ταξύ των ανθρώπων· εξ αυτού και συ και πάντες οι σημερινοί πο-
+  λίται κατάγονται, διότι διεσώθη ποτέ ολίγον σπέρμα. Αλλά υμείς
+  δεν το εμάθετε, διότι οι σωθέντες πρόγονοι υμών απέθνησκον επί
+  πολλάς γενεάς χωρίς να ομιλήσωσι διά γραμμάτων. Διότι ήτο
+  ποτε, ω Σόλων, προ της μεγάλης διά των υδάτων καταστροφής,
+  αύτη, ήτις είναι τώρα η πολιτεία των Αθηναίων, πολιτεία αρί-
+  στη, και προς πόλεμον και κατά πάντα τα άλλα πράγματα κα-
+  λώς συντεταγμένη περισσότερον πάσης άλλης, και υπ' αυτής
+  έγιναν, ως λέγεται, τα κάλλιστα κατορθώματα και αι κάλλι-
+  σται πολιτειακαί διατάξεις εξ όλων, όσων την γνώσιν υπό τον ου-
+  ρανόν ημείς έχομεν παραλάβει.
+
+  Δ. | Ότε ήκουσε ταύτα ο Σόλων, είπεν ότι εθαύμασε και ότι
+  έλαβε πασαν προθυμίαν παρακαλών τους ιερείς να τω διηγη-
+  θώσιν ακριβώς και κατά σειράν τα αφορώντα εις τους παλαιούς
+  συμπολίτας του. Και ο ιερεύς απεκρίθη: Δέν έχω λόγον να αρ-
+  νηθώ, ω Σόλων, αλλά χάριν σου και της πόλεώς σου θα ομι-
+  λήσω, μάλιστα δε και χάριν της θεάς, ήτις και την πόλιν υμών
+  και την ιδικήν μας έλαβε και έθρεψε και επαίδευσε, πρότερον
+  όμως την ιδικήν σας κατά χίλια έτη, λαβούσα το σπέρμα υμών
+  εκ της Γης και του Ηφαίστου (23), ύστερον δε ταύτην την ιδικήν
+  μας. Περί ταύτης της ιδρύσεως της πόλεως ημών εις τας ιεράς
+  ημών βίβλους είναι γεγραμμένος ο αριθμός οκτώ χιλιάδων ετών (24).
+  Αλλά περί των συμπολιτών σου, οίτινες υπήρξαν προ εννέα χι-
+  λιάδων ετών, θα σοι φανερώσω συντόμως και τους νόμους αυ-
+  τών και εκ των έργων των εκείνο, όπερ έπραξαν κάλλιστον πάν-
+  των. Τα καθέκαστα ακριβώς περί πάντων θα διεξέλθωμεν κατά
+  σειράν ύστερον εν ανέσει, αφού λάβωμεν ανά χείρας αυτά τα γε-
+  γραμμένα. Και τους μεν νόμους αυτών εξέταζε συγκρίνων με
+  τους νόμους της πόλεως ταύτης. Διότι πολλά παραδείγματα εκεί-
+  νων, τους οποίους είχετε υμείς τότε, θα τα εύρης εδώ τώρα. Και
+  πρώτη είναι η τάξις των ιερέων, διακεκριμένη χωριστά από τας
+  άλλας και μετ' αυτήν η τάξις των τεχνιτών, των οποίων εκάστη
+  κλάσις μόνη και χωρίς να αναμιγνύηται με άλλας εργάζεται,
+  Β. | έπειτα δε η των βοσκών και των κυνηγών και η των γεωρ-
+  γών. Και προσέτι έχεις ακούσει ίσως, ότι η τάξις των μαχητών
+  ενταύθα είναι κεχωρισμένη από πάσας τας άλλας τάξεις και ότι
+  εις αυτούς προσετάχθη υπό των νόμων να μη φροντίζωσι περί
+  ουδενός άλλου πλην των αφορώντων εις τον πόλεμον. Προσέτι ο
+  τρόπος του οπλισμού των, ασπίδες δηλ. και δόρατα, με τα οποία
+  ημείς πρώτοι εκ των κατοικούντων την Ασίαν(25) έχομεν οπλισθή,
+  εδόθη παρά της θεάς, ήτις μας εδίδαξεν αυτόν, καθώς εις εκεί-
+  C. | νους εκεί τους τόπους τον είχε διδάξει εις υμάς πρώτους.
+  Όσον αφορά πάλιν την πνευματικήν μόρφωσιν βλέπεις, νομίζω,
+  πόσην ο νόμος εδώ έλαβεν επιμέλειαν ευθύς απ' αρχής, διότι εκ
+  πασών των επιστημών, αίτινες πραγματεύονται περί του κόσμου,
+  μέχρι της μαντικής και της ιατρικής, ης αντικείμενον είναι η
+  υγεία, εκ των θείων τούτων τεχνών ανεύρεν ό,τι ανήκει εις την
+  υπηρεσίαν των ανθρώπων και επεδίωξε την απόκτησιν των γνώ-
+  σεων τούτων και παντός ό,τι συνδέεται μετ' αυτών. Καθ' όλην
+  ταύτην λοιπόν την διακόσμησιν και τάξιν πρώτους υμάς διεκό-
+  σμησεν η θεά και κατώκισε την πόλιν υμών, αφού πρώτον εξέ-
+  λεξε τον τόπον, εις τον οποίον έχετε γεννηθή, και εγνώρισε κα-
+  λώς, ότι η εν αυτώ επικρατούσα ευκρασία των εποχών θα παράγη
+  Δ. | άνδρας νοημονεστάτους. Η θεά λοιπόν, επειδή και φιλοπόλε-
+  μος είναι και φιλόσοφος, αφού εξέλεξε τον τόπον, όστις έμελλε να
+  παράγη άνδρας ομοιοτάτους με αυτήν, τούτον κατά πρώτον κα-
+  τώκισε. Και υμείς εκατοικείτε αυτόν έχοντες νόμους τοιούτους
+  και ακόμη καλυτέρους και υπερβαίνοντες εις πάσαν αρετήν όλους
+  τους ανθρώπους, ως είναι επόμενον, επειδή είσθε γεννήματα και
+  παιδεύματα των θεών.
+
+  Και πολλά μεγάλα έργα της πόλεως υμών, εδώ γεγραμμένα,
+  θαυμάζονται, πάντα όμως υπερέχει έν κατά το μεγαλείον και
+  Ε. | την ανδρείαν. Διότι λέγουσιν αι γραφαί ημών ότι η πόλις υμών
+  κατέστρεψέ ποτε μεγίστην δύναμιν, ήτις βιαίως είχεν εισβάλει
+  συγχρόνως εις όλην την Ευρώπην και την Ασίαν, ορμηθείσα
+  έξωθεν εκ του Ατλαντικού ωκεανού. Τότε τω όντι διά του πε-
+  λάγους εκείνου ηδύνατό τις να διαβή, διότι υπήρχε νήσος έμπρο-
+  σθεν του στομίου, το οποίον καλείται, ως υμείς λέγετε, στήλαι
+  του Ηρακλέους. Η νήσος δε αύτη ήτο μεγαλυτέρα της Λιβύης
+  και της Ασίας ομού και εξ αυτής ηδύνατό τις τότε να πορευθή
+  και μεταβή εις τας άλλας νήσους, εκ δε των νήσων εις όλην την
+  απέναντι Ήπειρον την πέριξ της θαλάσσης εκείνης, ήτις είναι
+  25. | αληθώς θάλασσα. Διότι το μέρος τούτο, όπερ είναι εντός
+  του πορθμού, περί του οποίου ομιλούμεν, φαίνεται μάλλον ότι
+  είναι λιμήν έχων στενήν είσοδον, ενώ εκείνη είναι τω όντι ωκεα-
+  νός. Και η γη η περιέχουσα αυτήν δύναται αληθέστατα να λέ-
+  γηται Ήπειρος. Εις την νήσον λοιπόν ταύτην Ατλαντίδα συν-
+  έστη μεγάλη και θαυμασία δύναμις υπό βασιλέων, ήτις εξουσίαζεν
+  όλην την νήσον και πολλάς άλλας νήσους και μέρη της Ηπεί-
+  Β. | ρου. Και εκτός τούτων ακόμη χώρας εκ του μέρους τούτου
+  εις την εσωτερικήν θάλασσαν εξουσίαζεν, επί μεν της Λιβύης
+  μέχρι της Αιγύπτου, επί δε της Ευρώπης μέχρι της Τυρρηνίας.
+  Όλη δε αύτη η δύναμις συνενωθείσα επεχείρησέ ποτε με μίαν
+  ορμήν να υποδουλώση και τον ιδικόν σας τόπον και τον ιδικόν
+  μας και πάντας τους εντεύθεν του στενού. Και τότε, ω Σόλων,
+  η δύναμις της πόλεως υμών έγινε περιφανής εις όλους τους αν-
+  θρώπους και διά την ανδρείαν και διά την ρώμην αυτής. Διότι
+  υπερέχουσα πάντας διά την ευψυχίαν της και διά πάσας τας πο-
+  λεμικάς τέχνας, κατ' αρχάς μεν έχουσα την αρχηγίαν των Ελ-
+  C. | λήνων, έπειτα δε μεμονωμένη ούσα εξ ανάγκης, όταν οι άλ-
+  λοι απεστάτησαν, αφού κατήντησεν εις τους εσχάτους κινδύνους,
+  ενίκησε τους επιδρομείς, ανήγειρε τρόπαια, και τους μη υποδου-
+  λωθέντας ακόμη ημπόδισε να υποδουλωθώσι, και τους άλλους,
+  όσοι κατοικούμεν εντεύθεν των Ηρακλείων στηλών, γενναίως
+  ηλευθέρωσεν άπαντας (26). Βραδύτερον όμως, επειδή συνέβησαν
+  Δ. | μεγάλοι σεισμοί και κατακλυσμοί, ήλθε μία ημέρα και μία
+  νυξ φοβερά και πάσα η μάχιμος τάξις υμών αύτη διά μιας εβυ-
+  θίσθη εις την γην, ομοίως δε και η Ατλαντίς νήσος βυθισθείσα
+  εις την θάλασσαν ηφανίσθη. Διά τούτο και τώρα είναι αδιάβα-
+  τος και ανεξερεύνητος η θάλασσα εκείνη εκεί, επειδή είναι εμ-
+  πόδιον ο πηλός των χαμηλών βράχων (υφάλων), τους οποίους η
+  καθίζησις της νήσου παρήγαγε.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'.
+  &Συνέχεια και τέλος του προοιμίου.&
+
+
+
+  Ήκουσες λοιπόν, ω Σώκρατες, εν συντομία όσα διηγήθη ο
+  Ε. | παλαιός Κριτίας, ακούσας αυτά από τον Σόλωνα. Και διά
+  ταύτα, ότε συ χθες διελέγεσο περί της πολιτείας και περί των
+  πολιτών, τους οποίους περιέγραφες, εθαύμαζον ενθυμούμενος
+  αυτά, τα οποία λέγω τώρα. Διότι κατενόουν πόσον θαυμασίως
+  κατά τύχην τινά ουχί ασκόπως εις τα πλείστα συνεφώνεις με όσα
+  26. | είπεν ο Σόλων. Αλλ' όμως δεν ηθέλησα αμέσως να ομι-
+  λήσω, διότι μετά τόσον χρόνον δεν τα ενεθυμούμην πολύ καλά.
+
+  Εσκέφθην λοιπόν ότι έπρεπε πρώτον κατ' ιδίαν να επαναλάβω
+  πάντα αρκούντως και έπειτα να ομιλήσω. Διά τούτο και ταχέως
+  εσυμφώνησα με εκείνα, τα οποία χθες επρότεινες, διότι ενόμι-
+  ζον ότι ούτως εκείνο, το οποίον είναι το δυσκολώτατον εις όλα τα
+  τοιαύτα, δηλαδή να προσαρμόζωμεν εις τους σκοπούς ημών πρέ-
+  πουσαν διήγησιν, τούτο ημείς θα επιτύχωμεν αρκετά καλά (27). Και
+  Β. | ούτω, καθώς είπεν ούτος (ο Ερμοκράτης), και χθες, ευθύς
+  άμα απήλθομεν εντεύθεν ανέφερον εις τούτους αυτά, ανακαλών
+  εις την μνήμην μου, και αφού απεμακρύνθην σκεπτόμενος κατά
+  την νύκτα σχεδόν άπαντα ενεθυμήθην. Πόσον αληθεύει το κοι-
+  νώς λεγόμενον, ότι όσα μανθάνει τις εκ παιδικής ηλικίας μέ-
+  νουσι θαυμάσια εις την μνήμην του, διότι εγώ όσα ήκουσα χθες
+  δεν γνωρίζω αν θα ηδυνάμην να επαναλάβω όλα πάλιν εις την
+  μνήμην μου, αλλ' εκείνα, τα οποία εχω ακούσει προ τόσου πολ-
+  λού χρόνου, πάντως ήθελον εκπλαγή, αν με διέφευγε κανέν εξ
+  C. | αυτών. Τω όντι ηκούοντο ταύτα τότε με πολλήν παιδικήν
+  ευχαρίστησιν, και ο γέρων ακόμη προθύμως μοι τα επανελάμ-
+  βανε, διότι εγώ πολλάκις επανηρώτων αυτόν, ούτως ώστε μοι
+  έγιναν μόνιμα ως εικών εγκεκαυμένη, ήτις δεν δύναται πλέον
+  να εξαλειφθή. Και εις τούτους ακόμη ευθύς έλεγον αυτά ταύτα
+  την πρωίαν, διά να έχωσι και αυτοί αφθονίαν λόγων, όπως και
+  εγώ. Τώρα λοιπόν, διά να έλθω εις εκείνο χάριν του οποίου πάντα
+  ταύτα ελέχθησαν, είμαι έτοιμος να είπω, ω Σώκρατες, όχι μό-
+  νον κεφαλαιωδώς, αλλά ως ήκουσα αυτά έν έκαστον κατά μέρος.
+  Και τους πολίτας και την πολιτείαν εκείνην, την οποίαν χθες
+  μας περιέγραφες ως εις μύθον, τώρα θα μεταφέρωμεν εις την
+  Δ. | πραγματικότητα και θα την θέσωμεν εδώ εν Αθήναις, διότι
+  εκείνη ήτο αύτη (η ιδική μας)· και οι πολίται, τους οποίους παρί-
+  στανες εις την διάνοιάν σου, θα είπωμεν ότι είναι εκείνοι οι
+  αληθινοί πρόγονοι ημών, περί των οποίων ωμίλει ο ιερεύς. Η
+  αρμονία μεταξύ αυτών θα είναι τελεία και δεν θα απομακρυν-
+  θώμεν του αληθούς, λέγοντες ότι αυτοί (οι της πολιτείας) είναι
+  οι Αθηναίοι οι ζώντες τότε. Λαμβάνοντες δε μέρος έκαστος (28) ας
+  προσπαθήσωμεν κοινώς όλοι, όσον δυνάμεθα, πρεπόντως να δώ-
+  σωμεν την λύσιν των προβλημάτων άπερ έθεσες.
+
+  Πρέπει όμως να εξετάσωμεν, ω Σώκρατες, αν ο λόγος ούτος
+  Ε. | είναι σύμφωνος με τόν σκοπόν ημών ή αν πρέπει αντ' αυ-
+  τού να ζητήσωμεν ένα άλλον.
+
+                             Σωκράτης
+  Και ποίον άλλον, ω Κριτία, καλύτερον τούτου δυνάμεθα να
+  λάβωμεν; διότι ούτος και εις την σημερινήν εορτήν της θεάς διά
+  την μετ' αυτής συγγένειάν του κάλλιστα αρμόζει, και το ότι εί-
+  ναι ουχί πλαστός μύθος, αλλ' αληθινός λόγος, είναι μέγιστον
+  πράγμα. Τω όντι, πώς και πόθεν θα εύρωμεν άλλους, αν απορ-
+  ρίψωμεν τούτον; Είναι αδύνατον αλλά με καλήν ώραν πρέπει
+  27. | υμείς να λέγητε, εγώ δε εις αμοιβήν των χθεσινών λόγων
+  μου να ακούω σιωπών.
+
+                             Κριτίας
+  Πρόσεχε όμως εις την τάξιν των προς σε, ω Σώκρατες, φιλο-
+  ξενημάτων μας, τίνι τρόπω τα έχομεν διαθέσει. Διότι απεφασί-
+  σαμεν ταύτα: ο Τίμαιος, επειδή είναι δυνατώτερος ημών εις την
+  αστρονομίαν και έκαμεν ως κύριον έργον του να μάθη την
+  φύσιν του παντός, πρώτος θα ομιλήση αρχίζων από την γένεσιν
+  του κόσμου και καταλήγων εις την φύσιν του ανθρώπου. Μετά
+  τούτον εγώ, διότι θα έχω δεχθή από αυτόν μεν τους ανθρώπους,
+  Β.| οίτινες έχουσιν ήδη γίνη κατά τον λόγον αυτού, από σε δέ
+  τινας εξ αυτών εξόχως πεπαιδευμένους, κατά δε τον λόγον (29) και
+  τον νόμον του Σόλωνος, αφού παρουσιάσω αυτούς εις το δικαστή-
+  ριον υμών, θα τους κάμω πολίτας ταύτης εδώ της πόλεως, επειδή
+  αυτοί ακριβώς είναι εκείνοι οι παλαιοί Αθηναίοι, τους οποίους,
+  ενώ ήσαν αφανείς, απεκάλυψεν ο λόγος των ιερών γραφών. Ούτω
+  δε και του λοιπού θα ομιλώμεν περί αυτών ως περί συμπολιτών
+  και αληθινών Αθηναίων.
+
+                             Σωκράτης
+  Τελείως και λαμπρώς φαίνεται ότι θα λάβω την ανταπόδοσιν
+  του συμποσίου των λόγων (το οποίον σας προσέφερον). Εις σε
+  λοιπόν ανήκει, ω Τίμαιε, τώρα να ομιλήσης, αφού κατά την συνή-
+  θειαν επικαλεσθής τους θεούς.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'.
+  &Γενικαί αρχαί της Κοσμογονίας. Το αεί ον και το γινόμε-
+  νον. Το ον είναι αμετάβλητον, καταληπτόν υπό της κα-
+  θαράς νοήσεως και δύναται να γινώσκηται μετά βεβαιό-
+  τητος. Το γινόμενον είναι μεταβλητόν, αντικείμενον των
+  αισθήσεων και της γνώμης και γινώσκεται μόνον μετ'
+  εικασίας και πιθανότητος. Ο αισθητός κόσμος γίνεται,
+  άρα εδημιουργήθη κατά αιώνιον παράδειγμα (την ιδέαν)
+  υπό του Δημιουργού (30).&
+
+
+
+                             Τίμαιος
+  Αλλ', ω Σώκρατες, πάντες όσοι και ολίγην έχουσι φρόνησιν
+  C.| πράττουσι τούτο, δηλ. εις την αρχήν παντός πράγματος μι-
+  κρού και μεγάλου πάντοτε επικαλούνται τον Θεόν. Ημείς δε
+  οίτινες μέλλομεν να ομιλήσωμεν περί του σύμπαντος πώς έγινε
+  ή αν είναι αγέννητον, εάν δεν είμεθα εντελώς παράφρονες,
+  ανάγκη, επικαλούμενοι τους θεούς και τας θεάς, να ευχηθώμεν
+  να είναι όλοι οι λόγοι ημών προ πάντων σύμφωνοι προς την κρί-
+  Δ. | σιν αυτών, ακόλουθοι δε προς ημάς αυτούς. Και ως προς
+  τους θεούς μεν ας είναι αύτη η παράκλησις· ως προς ημάς δε ας
+  παρακαλέσωμεν, όπως όσον το δυνατόν ευκολώτερον υμείς κατα-
+  νοήσητε, εγώ δε σας δείξω σαφώς περί του αντικειμένου της δια-
+  λέξεως, πώς το νοώ.
+
+  Πρέπει τώρα κατά την γνώμην μου να διακρίνωμεν τα εξής:
+  Τι είναι εκείνο όπερ πάντοτε είναι και γένεσιν δεν έχει, και τι
+  28. | είναι εκείνο όπερ γίνεται και ουδέποτε είναι(31). Το μεν πρώ-
+  τον είναι καταληπτόν υπό της νοήσεως διά του συλλογισμού, διότι
+  είναι πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον (αμετάβλητον). Το άλλο
+  είναι αντιληπτόν υπό της δόξης (γνώμης) και της ασυλλογίστου
+  αισθήσεως, δοξαστόν, διότι γίνεται και φθείρεται(32), αλλά πρα-
+  γματικώς ουδέποτε &είναι&. Εξ άλλου, παν πράγμα, το οποίον γίνε-
+  ται, εξ ανάγκης γίνεται από αίτιον τι, διότι οιονδήποτε πράγμα
+  είναι αδύνατον να λάβη γένεσιν χωρίς αιτίου (υπό του οποίου
+  γίνεται). Παν πράγμα λοιπόν, του οποίου την μορφήν και την
+  λειτουργίαν ποιεί ο δημιουργός βλέπων πάντοτε προς εκείνω, το
+  οποίον είναι αιώνιον και αμετάβλητον και ως παράδειγμα μετα-
+  χειριζόμενος αυτό, εξ ανάγκης το πράγμα τούτο αποτελείται
+  Β. | πάντοτε ούτω καλόν· εκείνο όμως, όπερ δημιουργεί αποβλέ-
+  πων εις το έχον γένεσιν και μεταχειριζόμενος γεννητόν παρά-
+  δειγμα, τούτο δεν είναι καλόν(33). Ο όλος δε ουρανός, ή ο κόσμος,
+  ή αν ευρίσκηται άλλο τι όνομα περισσότερον κατάλληλον, ού-
+  τως ας ονομάζηται υφ' υμών. Περί αυτού λοιπόν πρέπει να εξε-
+  τάσωμεν κατά πρώτον εκείνο, το οποίον μας παρουσιάζεται εις
+  την αρχήν εκάστου πράγματος ως αναγκαίον, να σκεφθώμεν
+  δηλαδή: πάντοτε ήτο και δεν έλαβεν ουδεμίαν αρχήν γενέσεως;
+  ή έγινε και έλαβεν έναρξιν από τινος αρχής; Έλαβε γένεσιν,
+  διότι είναι ορατός και απτός και έχει σώμα, πάντα δε τα τοιαύτα
+  πράγματα είναι αισθητά· τα δε αισθητά, τα οποία αντιλαμβα-
+  C. | νόμεθα διά της δόξης (γνώμης) εν βοηθεία της αισθήσεως,
+  είδομεν ότι γίνονται και είναι γεννητά. Το δε γεννηθέν είπομεν
+  ότι εξ ανάγκης εγένετο υπό τινος αιτίου. Τον ποιητήν όμως και
+  πατέρα του σύμπαντος τούτου και να εύρη τις είναι δύσκολον, και
+  αν τον εύρη, είναι αδύνατον να τον αποκαλύψη εις πάντας (34).
+
+  Αλλά και το εξής πάλιν πρέπει τις να σκεφθή περί αυτού. Προς
+  ποίον εκ των παραδειγμάτων βλέπων ο ποιητής του κόσμου κα-
+  29. | τεσκεύαζεν αυτόν; προς εκείνο το οποίον είναι αιωνίως το
+  αυτό και κατά τον αυτόν τρόπον ή προς το λαβόν γέννησιν (35);
+  Εάν μεν ο κόσμος ούτος είναι καλός και ο δημιουργός αυτού
+  αγαθός, είναι φανερόν ότι έβλεπε πρός το αιώνιον παράδειγμα.
+  Εάν δε τουναντίον (όπερ δεν επιτρέπεται ούτε να το είπη τις) (36)
+  προς το λαβόν γέννησιν. Αλλά εις πάντας είναι προφανές ότι
+  απέβλεπε προς το αιώνιον, διότι ο μεν κόσμος είναι το ωραιότα-
+  τον όσων έλαβον γέννησιν (37), ο δε ποιητής του είναι το άριστον
+  των αιτίων. Και, αν έχη γίνη τοιουτοτρόπως, εδημιουργήθη σύμ-
+  φωνα προς εκείνο, το οποίον είναι καταληπτόν υπό του λόγου
+  και της νοήσεως και είναι πάντοτε το αυτό. Και, αν ταύτα είναι
+  Β. | αληθή(38), ανάγκη πάσα ο κόσμος να είναι εικών τινος.
+  Εκείνο δε, το οποίον είναι το μέγιστον εις παν πράγμα, εί-
+  ναι το να γίνεται έναρξις από της φυσικής αρχής αυτού. Λοιπόν
+  και περί της εικόνος και του παραδείγματος αυτής πρέπει να δια-
+  κρίνωμεν ακριβώς, ότι οι λόγοι (πρέπει να) είναι συγγενείς αυ-
+  τών τούτων των πραγμάτων, τα οποία εξηγούσι (39). Περί εκείνου
+  άρα, το οποίον είναι μόνιμον και σταθερόν και γίνεται καταφα-
+  νές διά του νου, οι λόγοι πρέπει να είναι σταθεροί και αμε-
+  τάβλητοι, και, εφ' όσον είναι δυνατόν και αρμόζει εις λόγους να
+  είναι αναντίρρητοι και ακίνητοι, εκ τούτων τίποτε δεν πρέπει
+  να λείπη. Αλλ' οι λόγοι, οίτινες εξηγούσι το πράγμα, το
+  C. | οποίον εικονίσθη κατά το παράδειγμα εκείνο, και το οποίον
+  άρα είναι εικών, είναι πιθανοί και ανάλογοι προς το πράγμα.
+  Τω όντι, ό,τι είναι προς την γένεσιν η ουσία, τούτο είναι προς
+  την πίστιν η αλήθεια (40). Εάν λοιπόν, ω Σώκρατες, επειδή πολλοί
+  είπον πολλά (διάφορα) περί θεών και της γενέσεως κόσμου, εάν
+  δεν δυνηθώμεν να δώσωμεν εξηγήσεις ολοσχερώς και καθ' όλα
+  τα μέρη συμφώνους πρός εαυτάς και ακριβείς, μη θαυμάσης.
+  Εάν όμως όχι ολιγώτερον άλλου τινός παρουσιάσωμεν λόγους
+  πιθανούς, πρέπει να αρκεσθώμεν, ενθυμούμενοι ότι και εγώ ο
+  Δ. | ομιλών και υμείς οι κρίνοντες έχομεν φύσιν ανθρωπίνην,
+  ούτως ώστε δεχόμενοι περί τούτων τον πιθανόν λόγον δεν πρέπει
+  να ζητώμεν ακόμη περαιτέρω (βαθύτερον).
+
+                             Σωκράτης
+  Άριστα, ω Τίμαιε· και πρέπει να αποδεχθώμεν απολύτως
+  ό,τι λέγεις. Και το μεν προοίμιόν σου μας ήρεσε θαυμάσια· τώρα
+  δε συνεχίζων τελείωνέ μας και το άσμα.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'.
+  &Η αγαθότης του Θεού είναι η αιτία της Δημιουργίας, ήτις
+  είναι ουσιωδώς Διακόσμησις. Διά τούτο ο κόσμος είναι
+  είς και τέλειος. Εν τω σώματι αυτού ετέθη ψυχή, ίνα
+  τον ζωογονή, εν τη ψυχή δε νους, ίνα την φωτίζη. Ού-
+  τως ο κόσμος είναι ζώον λογικόν, περιλαμβάνον πάντα
+  τα αισθητά ζώα, όπως το παράδειγμα αυτού περιέχει
+  πάντα τα νοητά ζώα.&
+
+
+
+                             Τίμαιος
+  Άς είπωμεν λοιπόν διά ποίαν αιτίαν εσύστησε την γένεσιν
+  Ε. | και το σύμπαν τούτο ο συστήσας αυτά. Ήτο αγαθός (41) και
+  εις τον αγαθόν ουδείς φθόνος ουδέποτε γεννάται δι' ουδέν πρά-
+  γμα (42). Επειδή λοιπόν ήτο χωρίς φθόνον, ηθέλησε να γίνωσι
+  πάντα τα πράγματα όσον το δυνατόν ομοιότατα με αυτόν.
+  Και αν τις αποδέχηται την αρχήν ταύτην της γενέσεως και
+  του κόσμου, λαβών από άνδρας σοφούς αυτήν(43) ως την βασι-
+  30. | μωτάτην πασών, ορθότατα θα απεδέχετο αυτήν. Διότι ο
+  Θεός, θελήσας πάντα τα πράγματα να είναι αγαθά και ουδέν
+  καθ' όσον ήτο δυνατόν(44) να είναι άχρηστον(45), διά τούτο λα-
+  βών όσον ήτο ορατόν (46) και δεν ησύχαζεν, αλλ' εκινείτο ακα-
+  νονίστως και ατάκτως, το έφερεν εις τάξιν εκ της αταξίας, θεω-
+  ρήσας ότι εκείνη είναι κατά πάντα καλυτέρα ταύτης. Διότι ούτε
+  ήτο ούτε είναι θεμιτόν εις τον άριστον να πράττη άλλο παρά
+  Β. | το κάλλιστον(47). Συλλογισθείς λοιπόν εύρισκεν ότι κανέν
+  πράγμα φύσει ορατόν, μη έχον νουν, θα είναι ποτε (48) εις το σύνο-
+  λον του ωραιότερον έργον άλλου εις το σύνολόν του, το οποίον
+  έχει νουν, και ότι νους πάλιν χωρίς ψυχήν είναι αδύνατον να
+  υπάρξη εις κανένα (49). Ένεκα δε του λογισμού τούτου θέτων τον
+  νουν εις την ψυχήν και την ψυχήν εις το σώμα εσύστησε το σύμ-
+  παν, ίνα το έργον, το οποίον εποίει, είναι κατά την φύσιν του
+  όσον το δυνατόν ωραιότατον και άριστον. Ούτω λοιπόν μετά πι-
+  θανότητος πρέπει να λέγωμεν, ότι ο κόσμος ούτος είναι αληθώς
+  ζώον, έχον ψυχήν και νουν, δημιουργηθέν υπό της προνοίας του
+  Θεού.
+
+  C. | Τούτου τεθέντος, πρέπει τώρα να εξετάσωμεν την επα-
+  κολουθούσαν ερώτησιν, δηλαδή καθ' ομοιότητα τίνος ζώου συνέ-
+  στησε τον κόσμον ο συστήσας αυτόν; Με ουδέν βεβαίως, από όσα
+  έχουσι φύσει χαρακτήρα μέρους (50), θα δυνηθώμεν να τον παρο-
+  μοιώσωμεν διότι κανέν, όπερ ομοιάζει με ατελές πράγμα, δύνα-
+  ται ποτε να γίνη ωραίον. Με εκείνο όμως, του οποίου μέρη είναι
+  τα άλλα ζώα καθ' έν και τα γένη αυτών, με αυτό περισσότερον
+  πάντων των άλλων θα παραδεχθώμεν ότι είναι ομοιότατος ο κό-
+  σμος. Διότι εκείνο έχει περιλάβει εν εαυτώ πάντα τα νοητά ζώα,
+  καθώς ο κόσμος· ούτος περιλαμβάνει ημάς και όσα άλλα ορατά
+  Δ. | ζώα εγεννήθησαν. Όθεν με το ωραιότατον και κατά πάντα
+  τέλειον εκ των νοητών αντικειμένων ο Θεός θελήσας να κάμη
+  όμοιον τον κόσμον συνέστησεν έν ορατόν (αισθητόν) ζώον,
+  έχον εντός εαυτού πάντα τα άλλα ζώα, όσα είναι συγγενή με
+  31. | αυτό κατά την φύσιν του. Αλλ' άρα γε ορθώς είπομεν &ένα&
+  μόνον κόσμον (ουρανόν), ή ορθότερον είναι να &λέγωμεν& πολλούς
+  και απείρους; Ένα (51), εάν αληθώς είναι δημιουργημένος κατά το
+  παράδειγμα. Διότι εκείνο, το οποίον περιέχει όλα όσα υπάρχουσι
+  νοητά ζώα, δεν δύναται ποτέ να είναι δεύτερον μετ' άλλου. Διότι
+  πάλιν έπρεπε να υπάρχη έν άλλο ζώον, όπερ θα περιελάμβαναν
+  τα δύο εκείνα, και του οποίου μέρη θα ήσαν αυτά τα δύο· και
+  όχι πλέον με τα δύο εκείνα, αλλά με εκείνο το περιέχον θα ελέ-
+  γετο ορθότερον ότι επλάσθη όμοιος (ο κόσμος). Ίνα λοιπόν το
+  Β. | ζώον (ο κόσμος) τούτο και κατά την αριθμητικήν ενότητα
+  είναι όμοιον με το τέλειον εκείνο ζώον, διά τούτο ο ποιητής
+  αυτού δεν εποίησεν ούτε δύο ούτε απείρους κόσμους, αλλ' υπάρχει
+  και θα υπάρχη(52) πάντοτε είς ούτος ο κόσμος γεννηθείς μο-
+  νογενής.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'.
+  &Ο κόσμος σύγκειται εκ πυρός και γης, διό είναι ορατός
+  και απτός. Αλλ' ίνα αποτελέσωσι στερεόν σώμα, το πυρ
+  και η γη συνεδέθησαν διά του αέρος και του ύδατος.
+  Ούτως ο κόσμος συνέστη εκ των τεσσάρων τούτων ει-
+  δών, διατεταγμένων κατά γεωμετρικήν αναλογίαν, και
+  περιλαμβάνει αυτά ολόκληρα, ώστε ουδέν υπάρχει εκτός
+  αυτού. Διό είναι τέλειος και απηλλαγμένος πάσης φθο-
+  ράς εξ επιδράσεως εξωτερικών αιτίων. Είναι σφαιρι-
+  κός, λείος και κινείται πάντοτε περί εαυτόν ομοιομόρ-
+  φως, αλλά δεν μεταβάλλει τόπον.&
+
+
+
+  Παν ότι εγένετο πρέπει να είναι σωματοειδές και ορατόν και
+  απτόν. Αλλ' ουδέν πράγμα χωρίς του πυρός δύναται να είναι
+  ποτε ορατόν, ούτε απτόν χωρίς στερεότητος, στερεόν δε δεν δύ-
+  ναται να είναι άνευ της γης. Όθεν ο Θεός εκ πυρός και γης (53)
+  εποίει το σώμα του σύμπαντος, ότε ήρχισε να το συνιστά· αλλά
+  δεν είναι δυνατόν μόνα να ενώνται καλώς δύο στοιχεία άνευ τρί-
+  C. | του τινός, διότι εν μέσω των δύο πρέπει να υπάρχη δεσμός,
+  ήστις να συνδέη αυτά. Ο κάλλιστος δε των δεσμών είναι εκείνος,
+  όστις και εαυτόν και τα συνδεόμενα πράγματα κάμνει εντελώς
+  έν μόνον· τούτο δε κάλλιστα ποιεί φυσικώς η αναλογία (54). Διότι
+  32.| ,όταν εκ τριών αριθμών οιωνδήποτε, είτε όγκοι είτε δυνά-
+  μεις είναι ούτοι(55), ο μέσος είναι προς τον τελευταίον ακριβώς ό,τι
+  είναι ο πρώτος προς τον μέσον, και πάλιν ο μέσος είναι προς
+  τον πρώτον ό,τι είναι ο τελευταίος προς τον μέσον, τότε ο μέσος
+  γινόμενος πρώτος και τελευταίος, ο δε τελευταίος και ο πρώτος
+  γινόμενοι και οι δύο μέσοι, κατ' ανάγκην θα συμβή να είναι όλοι
+  το αυτό, και αφού γίνωσι το αυτό μεταξύ των, όλα θα είναι είναι έν
+  μόνον πράγμα (56). Εάν λοιπόν το σώμα του παντός έμελλε να εί-
+  ναι μία επιφάνεια και να μη έχη κανέν βάθος, είς μέσος όρος θα
+  ήρκει να συνδέση ομού εαυτόν και τα άλλα στοιχεία. Αλλά τώρα_
+  Β. | απεναντίας, έπρεπε να είναι στερεόν αυτό, τα δε στερεά ου-
+  δέποτε συνδέονται διά μιας, αλλά πάντοτε διά δύο μεσοτήτων (57).
+
+  Διά τούτο ο Θεός εν μέσω του πυρός και της γης θέσας ύδωρ
+  και αέρα, και διατάξας ταύτα μεταξύ των όσον ήτο δυνατόν κατά
+  την αυτήν αναλογίαν, ούτως ώστε, όπως το πυρ είναι προς τον
+  αέρα, ούτως ο αήρ να είναι προς το ύδωρ, και όπως ο αήρ είναι
+  προς το ύδωρ, ούτω το ύδωρ να είναι προς την γην (58), συνέδεσε
+  και συνέστησε τον ορατόν και απτόν κόσμον.
+
+  C. | Και διά ταύτα και εκ τούτων των στοιχείων, τα οποία
+  είναι τοιαύτα και τέσσαρα αριθμητικώς, εγεννήθη το σώμα του
+  κόσμου αρμονικόν διά της αναλογίας (59) και (εις τα μέρη) έλαβε
+  φιλίαν ώστε, γενόμενον έν και το αυτό με εαυτό, κατέστη αδιάλυ-
+  τον υπό άλλου οιουδήποτε, πλην υπ' εκείνου, όστις το συνέδεσεν.
+
+  Έκαστον δε των τεσσάρων τούτων στοιχείων το περιέλαβεν
+  ολόκληρον η σύστασις του κόσμου. Διότι εξ ολοκλήρου του πυ-
+  ρός και του ύδατος και του αέρος και της γης συνέστησεν αυτόν,
+  εκείνος ο όποιος τον συνέστησε, χωρίς να αφήση έξω κανέν
+  μέρος και καμμίαν ενέργειαν αυτών, έχων κατά νουν ταύτα:
+  Δ. | πρώτον μεν ίνα το όλον ζώον γίνη όσον το δυνατόν &τέλειον&
+  33. | και εκ μερών τελείων, και προς τούτοις &έν&, διότι δεν υπε-
+  λείποντο πράγματα εξ ων ηδύνατο να γίνη άλλο τοιούτον, και
+  προσέτι ίνα μη υπόκειται εις γήρας και νόσον. Διότι κατενόει,
+  ότι το θερμόν και το ψυχρόν και όσα άλλα κάμνουσι βιαίας ενερ-
+  γείας περικυκλούντα έξωθεν σώμα σύνθετον και προσβάλλοντα
+  αυτό ακαίρως το διαλύουσι, και επιφέροντα νόσους και γήρας το
+  καταστρέφουσι. Διά την αιτίαν λοιπόν ταύτην και διά τον συλ-
+  λογισμόν τούτον έπλασεν αυτόν ούτως, ώστε να είναι έν όλον
+  Β. | αποτελούμενον εξ όλων των πραγμάτων, τέλειον, άνευ γήρα-
+  τος και νόσου. Και σχήμα δε έδωκεν εις αυτόν εκείνο, όπερ ήρ-
+  μοζε και ήτο συγγενές με αυτόν. Διότι εις το ζώον, όπερ έμελλε
+  να περιέχη εντός αυτού όλα τα ζώα, ηδύνατο να αρμόζη εκείνο
+  μόνον το σχήμα, το οποίον περιλαμβάνει εν εαυτώ πάντα τα
+  σχήματα όσα υπάρχουσι. Διά τούτο και σφαιροειδές, εκ του κέν-
+  τρου πανταχού προς τα άκρα εξ ίσου εκτεινόμενον, και κυκλικόν
+  το ετόρνευσε, σχήμα δώσας τελειότατον και προς εαυτό ομοιότα-
+  τον εκ πάντων των σχημάτων, διότι ενόμιζεν ότι το όμοιον είναι
+  απείρως ωραιότερον του ανομοίου. Και λείον έπειτα έξωθεν ολό-
+  C. | γυρα το έκαμε με πάσαν ακρίβειαν, διά πολλούς λόγους. Διότι
+  τούτο δεν είχε χρείαν ομμάτων, αφού ουδέν είχε μείνει έξω, όπερ
+  να είναι ορατόν, ούτε ακοής, διότι δεν υπήρχε τι ακουστόν. Ούτε
+  υπήρχε πέριξ αήρ, του οποίου δεν είχε χρείαν ίνα αναπνέη.
+  Ούτε πάλιν είχε χρείαν να κατέχη όργανόν τι(60), ίνα δι' αυτού
+  δέχηται εντός εαυτού την τροφήν και αποβάλλη την πρότερον
+  χωνευθείσαν, διότι ουδέν ηδύνατο να εξέλθη ούτε να εισέλθη εις
+  αυτό από κανέν μέρος, επειδή και ουδέν υπήρχε. Διότι έχει
+  πλασθή επίτηδες ούτως, ώστε αυτό εις εαυτό να δίδη ως τροφήν
+  Δ. | ό,τι εξ αυτού φθείρεται και πάντα εντός εαυτού και υφ' εαυτού
+  να πάσχη και να ενεργή· διότι ο συνθέσας αυτό ενόμισεν
+  ότι, εάν είναι αύταρκες, θα είναι πολύ καλύτερον παρά εάν είχε
+  χρείαν άλλων. Χείρας έπειτα, με τας οποίας δεν ήτο καμμία
+  χρεία ούτε να συλλάβη ούτε να αποκρούση τι, δεν ενόμισεν
+  ότι έπρεπεν ανωφελώς να προσάψη εις αυτό, ούτε πόδας ούτε
+  34. | γενικώς ό,τι χρησιμεύει εις το βάδισμα. Διότι απέδωκεν
+  εις αυτό κίνησιν(61), οποία είναι κατάλληλος προς σώμα τοιούτον,
+  εκείνην εκ των επτά, ήτις περισσότερον των άλλων αρμόζει εις
+  τον νουν και την σοφίαν. Και διά τούτο στρέφων αυτό κατά τον
+  αυτόν τρόπον, εν τω αυτώ τόπω και εν εαυτώ, το έκαμεν ούτως
+  ώστε να κινήται κυκλικώς περιστρεφόμενον, τας άλλας δε έξ κι-
+  νήσεις αφήρεσεν απ' αυτού και το κατέστησεν ακίνητον ως προς
+  αυτάς. Επειδή δε προς την κυκλικήν ταύτην περιστροφήν δεν
+  είχε καμμίαν χρείαν ποδών, έπλασεν αυτό άνευ σκελών και άνευ
+  ποδών.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'.
+  &Προ του σώματος τον κόσμον εδημιουργήθη η ψυχή αυτού,
+  λογική, πανταχού διαχωρούσα. Ο Θεός έπλασεν αυτήν
+  ούτω, συνδέσας την αναλλοίωτον ουσίαν μετά της μετα-
+  βλητής και μεριστής εις τρίτον είδος ουσίας (ψυχήν), ανέ-
+  μιξεν είτα τας τρεις και το μίγμα διήρεσεν εις μέρη
+  καθ' ωρισμένας αναλογίας. Έπειτα το διέθεσεν εις δύο
+  ομοκέντρους σφαίρας, μίαν εξωτερικήν, την των απλα-
+  νών αστέρων, κινουμένην εξ ανατολών προς δυσμάς
+  ομοιομόρφως, ετέραν εσωτερικήν, την των πλανητών,
+  κινουμένην εξ αριστερών προς τα δεξιά διαφοροτρόπως.&
+
+
+
+  Ούτος λοιπόν ο Λογισμός του αιωνίως υπάρχοντος Θεού, τον
+  Β. | οποίον εσυλλογίσθη ως προς τον Θεόν, όστις έμελλε να γεν-
+  νηθή, εποίησε σώμα λείον και ομαλόν και εις όλα τα μέρη απέ-
+  χον εξ ίσου από το κέντρον, και ολόκληρον και τέλειον εκ τε-
+  λείων μερών (62). Θέσας δε ψυχήν εις το μέσον αυτού την εξέτεινε
+  πανταχού και ακόμη δι' αυτής περιεκάλυψεν έξωθεν το σώμα αυ-
+  τού (63) και κατεσκεύασεν ούτω κύκλον στρεφόμενον κυκλικώς, κό-
+  σμον ένα, μόνον, έρημον, αλλά διά της ιδίας αυτού αρετής ικανόν
+  να γονιμοποιήται αφ' εαυτού, χωρίς να έχη χρείαν άλλου ουδενός,
+  ικανώς γνώριμον και φίλον εις εαυτόν. Δι' όλα ταύτα εγέννησεν
+  αυτόν Θεόν ευδαίμονα (64).
+
+  Την δε ψυχήν, αν και τώρα επιχειρούμεν να ομιλήσωμεν
+  C. | περί αυτής τελευταίας, δεν εδημιούργησεν ούτω και ο Θεός
+  υστερωτέραν. Διότι συνδέσας αυτήν με το σώμα δεν ήθελεν επι-
+  τρέψει το αρχαιότερον να εξουσιάζηται από το νεώτερον· αλλ'
+  ημείς κατά τινα τρόπον όπως μετέχομεν πολύ του τυχαίου και
+  του ενδεχομένου, κατά τον αυτόν σχεδόν τρόπον και ομιλούμεν.
+  Εκείνος όμως συνέστησε την ψυχήν προτέραν του σώματος και
+  πρεσβυτέραν αυτού κατά την γένεσιν και την αρετήν, διότι έμελ-
+  λεν αύτη να είναι κυρία και κυβερνήτρια του σώματος, όπερ
+  έμελλε να κυβερνάται, συνέστησε δε αυτήν εκ των εξής πραγμά-
+  των και κατά τον εξής τρόπον.
+
+  35. | Εκ της ουσίας, ήτις είναι αδιαίρετος και πάντοτε κατά
+  τον αυτόν τρόπον (αμετάβλητος), και εκ της ουσίας, ήτις εις τα
+  σώματα γίνεται διαιρετή, εκ των δύο τούτων, αναμίξας αυτάς
+  ομού, έκαμε μεταξύ αυτών τρίτον είδος ουσίας, μεταξύ δηλ.
+  της φύσεως του αυτού και του ετέρου (65), και ούτω την έστησεν
+  εν τω μέσω του αδιαιρέτου (αμερούς) και του κατά τα σώματα
+  διαιρετού. Και λαβών τα τρία ταύτα όντα τα συνέμιξε πάντα
+  ούτως, ώστε να αποτελέσωσιν έν μόνον είδος προσαρμόζων διά
+  της βίας εις την φύσιν εκείνου, όπερ είναι ταυτό (αναλλοίωτον),
+  Β. | την φύσιν του ετέρου, ήτις δυσκόλως μιγνύεται. Έπειτα
+  δε μιγνύων ταύτα μετά του τρίτου είδους ουσίας, και εκ των τριών
+  κατασκευάσας έν, πάλιν όλον τούτο το εμοίρασεν εις όσα μέρη
+  έπρεπεν, εκ των οποίων έκαστον ήτο μίγμα εκ του ταυτού και
+  του ετέρου και εκ της (τρίτης) ουσίας. Ήρχισε δε να διαιρή
+  ως εξής:
+
+  Κατά πρώτον αφήρεσεν από του όλου έν μέρος (1), έπειτα
+  αφήρεσε διπλάσιον τούτου μέρος (2), τρίτον μέρος έλαβε το
+  όλον και το ήμισυ του δευτέρου (2+1) ή το τριπλάσιον του πρώ-
+  του (1 Χ 3), τέταρτον δε μέρος έλαβε το διπλάσιον του δευτέ-
+  C.| ρου (2X2), πέμπτον το τριπλάσιον, του τρίτου (3Χ3), έκτον
+  το οκταπλάσιον του πρώτου (1X8), έβδομον δε το εικοσιεπτα-
+  36. | πλάσιον του πρώτου (1Χ27) (66). Μετά ταύτα εγέμισε τα δι-
+  πλάσια και τριπλάσια διαστήματα (σχέσεις ή λόγους), αποκό-
+  πτων ακόμη μέρη από του όλου και θέτων αυτά εις το μέ-
+  σον εκείνων ούτως, ώστε εις έκαστον διάστημα υπήρχον δύο
+  μέσοι όροι, των οποίων ο είς υπερέχει έν των άκρων κατά τόσον
+  μέρος, καθ' όσον υπερέχεται υπό του άλλου, ο δε άλλος υπερέ-
+  χει και υπερέχεται κατά τον αυτόν αριθμόν (εξ ίσου). Επειδή δε
+  ούτως έγιναν εκ των δεσμών τούτων (εκ της παρενθέσεως των
+  μέσων όρων) εις τα πρότερα διαστήματα νέα διαστήματα, τα
+  οποία ήσαν το όλον και ήμισυ του προηγουμένου, το όλον και
+  έν τρίτον, και το όλον και έν όγδοον, συνεπλήρωσε πάντα εκείνα,
+  Β. | τα οποία ήσαν το όλον και έν τρίτον, με το διάστημα του
+  όλου και ενός ογδόου,  αφίνων εξ εκάστου αυτών έν μέρος, όπερ
+  παριστάνει έν διάστημα έχον σχέσιν αριθμού προς αριθμόν,
+  τοιαύτην, οία είναι η αναφορά του 256 (2^8) προς τον 243 (3^5),
+  Και ούτω το μίγμα, από το οποίον απέκοπτε ταύτα, το είχεν ήδη
+  καταναλώσει ολόκληρον (67).
+
+  Όλην λοιπόν την σύστασιν ταύτην σχίσας εις δύο κατά μή-
+  κος και θέσας το έν ήμισυ επί του άλλου εις σχήμα Χ τα έκαμ-
+  C. | ψεν εις κύκλον, ενώσας αυτά έκαστον προς εαυτό (τα άκρα
+  των) και αμφότερα μεταξύ των εις το σημείον του κύκλου το αντί-
+  θετον εις την πρώτην τομήν (68) αυτών, και επέβαλεν εις αυτά την κί-
+  νησιν εκείνην, ήτις στρέφεται πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον και
+  εις τον αυτόν τόπον. Και τον ένα εκ των κύκλων έθεσεν έξω, τον
+  δε άλλον εντός. Και την μεν εξωτερικήν κίνησιν του κύκλου εδή-
+  λωσε ρητώς ότι είναι της φύσεως του αμεταβλήτου (ταύτου), την
+  δε εσωτερικήν της του ετέρου, και την μεν του ταυτού έστρεψε
+  προς τα δεξιά κατά την πλευράν (ορθογωνίως), την δε κίνησιν
+  του ετέρου προς τα αριστερά κατά την διαγώνιον (69). Έδωκε δε
+!!Δ. | την επικράτησιν εις την περιφοράν, ήτις είναι η αυτή και
+  ομοία προς εαυτήν, και αφήκεν αυτήν μίαν και άσχιστον, αλλά
+  την εσωτερικήν σχίσας εξάκις εις επτά κύκλους ανίσους(70) κατά
+  τα διπλάσια και τριπλάσια διαστήματα, τα οποία είναι τρία· και
+  τα μεν και τα δε (εις εκάστην πρόοδον) (71) επρόσταξεν εις τους κύ-
+  κλους να κινώνται κατ' αντίθετον προς αλλήλους διεύθυνσιν, και
+  ως προς την ταχύτητα τρεις μεν εξ ίσου, οι δε άλλοι τέσσαρες
+  ανίσως προς αλλήλους και προς τους τρεις εκείνους, αλλά πάν-
+  τοτε κανονικώς να κινώνται. (72)
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ'.
+  &Εν τη ψυχή ταύτη ετέθη το σώμα του παντός, και ούτως
+  απετελέσθη το λογικόν ζώον, ο κόσμος. Διπλήν έχουσα
+  κίνησιν η ψυχή, κατά τα αντικείμενα τα οποία θεωρεί,
+  άλλοτε μεν μανθάνει το μεταβλητόν και έχει δόξας βε-
+  βαίας και αληθείς, άλλοτε δε το αμετάβλητον και ούτως
+  αποτελείται νόησις και επιστήμη.&
+
+
+
+  Ότε δε όλη η σύστασις της ψυχής (του κόσμου) είχε γίνει
+  κατά το θέλημα εκείνου όστις την εσύστησε, μετά τούτο(73)
+  Ε. | όλον το έχον φύσιν σώματος εντός αυτής το κατεσκεύασε
+  και το συνήρμοσε συνδέων το κέντρον του ενός με το κέντρον
+  της άλλης. Αύτη δε (η ψυχή) εκ του κέντρου μέχρι των
+  άκρων του ουρανού διαχυθείσα και ολόγυρα περικαλύψασα
+  αυτόν έξωθεν, και αυτή στρεφομένη εντός εαυτής ήρχισε
+  την πρώτην έναρξιν ζωής διηνεκούς και φρονίμου κατά τον
+  άπαντα χρόνον(74). Και το μεν σώμα του κόσμου εδημιουργήθη
+  37. | ορατόν, αυτή όμως η ψυχή έγινεν αόρατος, άλλα μέτοχος
+  λόγου και αρμονίας, υπό του αρίστου των νοητών και αιωνίων
+  όντων γεννηθείσα αρίστη πάντων όσα εγεννήθησαν. Επειδή
+  λοιπόν έγινεν εκ της μίξεως των τριών τούτων μερών, ήτοι εκ
+  της φύσεως του ταυτού και της του ετέρου και εκ της (τρίτης)
+  ουσίας, και κατ' αναλογίαν διηρέθη και συνεδέθη (75) και αυτή
+  εις εαυτήν περιστρέφεται, όταν συναντάται με πράγμα έχον φύ-
+  σιν διαιρετήν, και ακόμη (76) όταν με άλλο τι αδιαίρετον, κινουμένη
+  όλη εντός εαυτής λέγει με τι είναι τούτο &ταυτόν& και από τι
+  Β. | είναι &διάφορον,& και κατ' αναφοράν &προς τι& εξόχως και
+  &πού& και &πώς& και &πότε& συμβαίνει εις τον κόσμον των γινομένων
+  έκαστον πράγμα να &είναι& και να &πάσχη& σχετικώς προς άλλα(77),
+  ούτω δε και εις τον κόσμον των αιωνίων και αναλλοιώτων. Ο
+  λόγος δε ούτος, όστις μετέχων του ταυτού είναι αληθής, είτε
+  αντικείμενον έχει το έτερον είτε το ταυτό, φερόμενος άνευ ήχου
+  και φωνής εντός του αφ' εαυτού κινουμένου (της ψυχής), όταν μεν
+  έρχηται εις σχέσιν με το αισθητόν, και ο κύκλος του ετέρου, ορθός
+  ων το αναγγέλλη εις όλην την ψυχήν αυτού (78) τότε γεννώνται αι
+  γνώμαι και αι πίστεις αι βέβαιαι και αληθείς. Όταν όμως έρχη-
+  C.| ται εις σχέσεις με το λογικόν (νοητόν) και ο κύκλος του
+  ταυτού, τρέχων καλώς, το αναγγέλλη, τότε αποτελείται αναγ-
+  καίως η διάνοια και η επιστήμη. Εκείνο δε το ον εις το οποίον
+  και αι δύο αύται γνώσεις γίνονται, εάν τις είπη ότι είναι άλλο
+  πράγμα πλην της ψυχής, κάθε άλλο λέγει παρά την αλήθειαν (79).
+
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'.
+  &Ίνα ο κόσμος μετάσχη της αιωνιότητος του προτύπου του,
+  ο Θεός εδημιούργησε τον χρόνον, όστις είναι εικών κι-
+  νητή της ακινήτου αιωνιότητος· διότι, καίτοι ο χρόνος
+  ουδέποτε είναι, όμως γίνεται πάντοτε και απαύστως.&
+
+
+
+  Άμα δε ενόησεν ότι τούτο (το παν) εκινήθη και έγινε ζων-
+  τανή εικών των αιωνίων Θεών (ιδεών)(80) ο Πατήρ, ο γεννήσας
+  αυτό, το εθαύμασε και πλήρης χαράς εσκέφθη να το καταστήση
+  ακόμη ομοιότερον με το παράδειγμα (πρότυπον). Επειδή δε αυτό
+  Δ. | ήτο ζώον αιώνιον, ούτω και το σύμπαν τούτο επεχείρησε
+  τοιούτο να το κάμη όσον ήτο δυνατόν. Αλλά το ζώον εκείνο ήτο
+  φύσει αιώνιον τούτο δε (την αιωνιότητα) δεν ήτο δυνατόν παν-
+  τελώς να προσάψη εις το λαβόν γέννησιν. Επινοεί λοιπόν να
+  κάμη εικόνα της αιωνιότητος κινητήν, και τακτοποιών συνάμα
+  τον ουρανόν κάμνει της αιωνιότητος, ήτις μένει πάντοτε εις την
+  ενότητα (εις το έν), αιώνιον εικόνα, ήτις προχωρεί (κινείται)
+  κατ' αριθμούς, και είναι εκείνο το οποίον έχομεν ονομάσει χρό-
+  Ε. | νον (81). Διότι τας ημέρας και τας νύκτας και τους μήνας και
+  τους ενιαυτούς, οίτινες δεν ήσαν πριν ή ο ουρανός γεννηθή, τότε
+  ενώ ούτος ελάμβανεν ύπαρξιν, ο δημιουργός παρήγαγε και ταύτα.
+  Και πάντα ταύτα είναι μέρη του χρόνου, και το &ήτο& και το &θα
+  είναι& είναι είδη του χρόνου και γενητά, τα οποία λεληθότως
+  μεταφέρομεν όχι ορθώς εις την αιώνιον ουσίαν. Διότι λέγομεν
+  βέβαια ότι αύτη ήτο και είναι και θα είναι, αλλ' εις αυτήν αλη-
+  38. | θώς ειπείν αρμόζει μόνον το &είναι&, το δε &ήτο& και το &θα
+  είναι& πρέπει να λέγωνται περί της γενέσεως, ήτις προβαίνει, εν
+  χρόνω. Διότι τα δύο ταύτα είναι κινήσεις, ενώ εκείνο, όπερ είναι
+  πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον ακινήτως, δεν δύναταί ποτε να
+  γίνηται ούτε πρεσβύτερον ούτε νεώτερον, ούτε να έχη γίνη τώρα,
+  ούτε να είναι εις το μέλλον, ούτε το παράπαν άλλο τι από όσα
+  η γένεσις έδωκεν εις εκείνα, τα οποία κινούνται (και υποπίπτου-
+  σιν) εις την αίσθησιν, αλλά ταύτα είναι μορφαί του χρόνου, όσ-
+  τις μιμείται την αιωνιότητα και στρέφεται κατ' αριθμητικάς ανα-
+  Β. | φοράς. Και ακόμη εκτός τούτων, όταν λέγωμεν ότι το γε-
+  γονός &είναι&(82) γεγονός, και ότι το γινόμενον είναι γινόμενον, προσ-
+  έτι δε ότι το γενησόμενον είναι γενησόμενον και το μη ον είναι
+  μη ον, ουδέν λέγομεν ακριβώς. Περί τούτων όμως ίσως δεν είναι
+  καιρός αρμόζων τώρα να ακριβολογήσωμεν(83).
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'.
+  &Υπηρέται του χρόνου ετέθησαν εν τη σφαίρα του μεταβλη-
+  τού (ετέρου) ο ήλιος, η σελήνη και πέντε άλλα άστρα
+  πλανητά, ίνα διορίζωσι και φυλάττωσι τους αριθμούς
+  τον χρόνου (χρονόμετρα).&
+
+
+
+  Ο χρόνος λοιπόν εγεννήθη μετά του ουρανού, ίνα και οι δύο
+  συγχρόνως γεννηθέντες συγχρόνως διαλυθώσιν, αν ποτε συμβή
+  να διαλυθώσι, και (εγεννήθη) κατά το παράδειγμα της αιωνίου
+  C. | φύσεως, όπως όσον είναι δυνατόν γίνη ομοιότατος με αυτό.
+  Διότι το παράδειγμα διατελεί υπάρχον κατά πάσαν την αιω-
+  νιότητα, ο δε χρόνος μέχρι τέλους απ' αρχής είναι τοιούτος,
+  ώστε είναι και θα είναι γεγενημένος. Εκ τοιούτου λοιπόν λόγου (84)
+  και εκ τοιαύτης διανοήσεως του Θεού, ως προς την γένεσιν του
+  χρόνου, ίνα γεννηθή ο χρόνος, εγεννήθησαν ο Ήλιος, η Σελήνη
+  και πέντε άλλα άστρα, τα οποία ονομάζονται πλανήται,
+  κατάλληλοι προς διάκρισιν και διατήρησιν των αριθμών
+  του χρόνου. Ότε δε τα σώματα εκάστου αυτών έπλασεν ο Θεός,
+  τα έθεσεν εις τας τροχιάς, εις τας οποίας εκινείτο η περιστροφή
+  του ετέρου, και αίτινες ήσαν επτά, διότι επτά ήσαν τα άστρα.
+  Δ. | Και την μεν Σελήνην έθεσεν εις την πρώτην πέριξ της γης,
+  τον δε Ήλιον εις την δευτέραν υπεράνω της γης. Τον δε Εωσφό-
+  ρον και τον λεγόμενον ιερόν του Ερμού αστέρα τους έκαμε να
+  κινώνται εις κύκλον, όστις κατά την ταχύτητα τρέχει ίσα με
+  τον του Ηλίου αλλά κατ' εναντίαν προς τούτον τάσιν. Όθεν
+  ο Ήλιος και ο Ερμής και ο Εωσφόρος (Αφροδίτη) καταφθάνου-
+  σιν ο είς τον άλλον και καταφθάνονται υπ' αλλήλων κατά τον
+  αυτόν τρόπον. Ως προς δε τους άλλους πού και διά ποίας αι-
+  τίας ετοποθέτησεν αυτούς, εάν τις θελήση να εξετάση όλας, ο
+  λόγος ούτος, πάρεργος ων, ήθελεν απαιτήσει εργασίαν περισσο-
+  Ε. | τέραν παρά το αντικείμενον ένεκα του οποίου λέγεται. Αλλά
+  ταύτα ύστερον με άνεσιν δύνανται επαξίως να εξηγηθώσιν.
+
+  Ότε λοιπόν έφθασεν εις την αρμόζουσαν τροχιάν του έκα-
+  στον εξ εκείνων των άστρων, τα οποία έπρεπε να αποτελέσωσιν
+  ομού τον χρόνον, και ότε τα σώματα αυτών, δεθέντα με δεσμούς
+  εμψύχους, έγιναν ζώα και έμαθον ό,τι είχε προσταχθή εις αυτά,
+  39. | τότε κινούμενα κατά την κίνησιν του ετέρου, ήτις στρέφε-
+  ται πλαγίως ως προς την κίνησιν του ταυτού και δεσπόζεται
+  υπ' αυτής, και περιφερόμενα άλλο μεν εξ αυτών εις κύκλον με-
+  γαλύτερον, άλλο δε εις μικρότερον, τα τον μικρότερον κύκλον
+  πορευόμενα έκαμνον ταχύτερον την περιφοράν των, ενώ τα διά-
+  νύοντα μείζονα κύκλον την έκαμνον βραδύτερον. Ούτω διά
+  της κινήσεως του ταυτού τα φερόμενα ταχύτερον εφαίνοντο
+  ότι κατεφθάνοντο υπό των κινουμένων βραδύτερον, ει και κατέ-
+  φθαναν ταύτα. Διότι στρέφουσα η κίνησις αύτη όλους τους κύ-
+  Β. | κλους αυτών ελικοειδώς, επειδή ούτοι επροχώρουν συγχρό-
+  νως διά δύο οδών διαφόρων κατ' εναντίαν διεύθυνσιν, το απερ-
+  χόμενον βραδύτατα απ' αυτής, ήτις είναι ταχυτάτη, εφαίνετο
+  πλησιέστατα εις αυτήν (85).
+
+  Και διά να υπάρχη έν φανερόν μέτρον των μεταξύ αυτών
+  αναφορών βραδύτητος και ταχύτητος, κατά το οποίον να προβαί-
+  νωσιν εις τας οκτώ περιφοράς των ο Θεός ήναψε φως εις τον κύ-
+  κλον όστις είναι ο δεύτερος ως προς την γην, το οποίον έχομεν
+  ήδη ονομάσει Ήλιον, διά να φωτίζη όσον το δυνατόν όλον
+  τον ουρανόν και διά να μετάσχωσι του αριθμού όσα ζώα έπρεπε
+  να μετάσχωσι, μανθάνοντα αυτόν από την περιφοράν του ταυτού
+  C. | και ομοίου. Η νυξ λοιπόν και η ημέρα έχουσιν ούτω γεν-
+  νηθή, αι οποίαι είναι η περίοδος της μιας εκείνης και σοφωτά-
+  της κυκλικής κινήσεως (86), και ο μην, όταν η Σελήνη διανύσασα
+  τον κύκλον της συναντήση πάλιν τον Ήλιον, και ο ενιαυτός, όταν
+  ο Ήλιος επιτελέση τον ιδικόν του κύκλον. Τας περιόδους δε
+  των άλλων αστέρων μη εξετάσαντες οι άνθρωποι, πλην ολίγων
+  εκ των πολλών, ούτε όνομα έδωκαν εις αυτάς, ούτε εσκέφθησαν
+  να μετρήσωσι τας μεταξύ των αναφοράς με αριθμούς· ώστε, ού-
+  τως ειπείν, δεν γνωρίζουσιν ότι αι περιφοραί αυτών είναι χρόνος,
+  Δ. | ει και απαιτούσιν άπειρον ποσόν αυτού και είναι θαυμασίως
+  ποικίλαι. Είναι όμως ουχ ήττον εύκολον να κατανοήσωμεν, ότι
+  ο τέλειος αριθμός του χρόνου τότε πληροί τον τέλειον ενιαυτόν,
+  όταν αι ταχείαι πορείαι όλων των οκτώ περιόδων εκτελεσθείσαι
+  συγχρόνως μεταξύ των επανέλθωσιν εις το σημείον της αναχω-
+  ρήσεώς των, μετρηθείσαι υπό του κύκλου του ταυτού και ομοιο-
+  μόρφως κινουμένου (87). Ωσαύτως και χάριν τούτων εγεννήθησαν
+  όσα εκ των άστρων κινούμενα εις τον ουρανόν, επανέρχονται
+  περιοδικώς, ίνα τούτο (το σύμπαν ή το αίσθητόν ζώον) είναι όσον
+  Ε. | το δυνατόν ομοιότατον με το τελειότατον και νοητόν ζώον,
+  ως προς την μίμησιν της αιωνίας φύσεως.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'.
+  &Αφού εδημιούργησε τον χρόνον ο Θεός, συμφώνως προς
+  το παράδειγμα εποίησε τέσσαρα είδη ορατών ζώων, ανα-
+  λόγων προς το πυρ, τον αέρα, το ύδωρ και την γην.
+  Και πρώτον εδημιούργησε το θείον είδος, τους ουρα-
+  νίους θεούς, τους αστέρας εκ πυρός, έδωκεν αυτοίς
+  νόησιν και δύο κινήσεις, περί εαυτούς και εις τα εμπρός.
+  Την γην όμως εποίησεν ακίνητον εν τω κέντρω του
+  κόσμου (88).&
+
+
+
+  Και τα μεν άλλα όντα μέχρι της του χρόνου γεννήσεως εί-
+  χον πλασθή καθ' ομοιότητα του προτύπου αυτών. Αλλά καθ'
+  όσον δεν είχον περιληφθή εις το σύμπαν πάντα τα γεννηθέντα
+  ζώα, κατά τούτο ήτο ακόμη ανόμοιον (προς το παράδειγμα).
+  Τώρα λοιπόν και τούτο το υπόλοιπον αυτού (του κόσμου) ο Θεός
+  το έπλασεν, εντυπώνων εις αυτό την φύσιν του παραδείγμα-
+  τος. Καθως λοιπόν ο νους βλέπει τας μορφάς (ιδέας) αίτινες πε-
+  ριλαμβάνονται εις το ζώον όπερ υπάρχει, οπόσαι δηλ. και ποίαι
+  είναι, εσκέφθη ότι τόσας και τοιαύτας πρέπει να έχη και τούτο.
+  40. | Είναι δε τέσσαρες αύται, μία μεν το ουράνιον γένος των
+  Θεών, άλλη δε είναι τα πτερωτά και αεροπορούντα, τρίτη το
+  γένος των εν τω ύδατι ζώντων και τετάρτη το πεζόν και χερ-
+  σαίον (89). Του θείου λοιπόν είδους ζώων το περισσότερον μέρος
+  έκαμεν εκ πυρός, διά να είναι όσον το δυνατόν λαμπρότατον και
+  κατά την όψιν ωραιότατον. Και δίδων εις αυτό το σχήμα του
+  παντός το έκαμε τελείως κυκλικόν και το έθεσεν εις τον νουν
+  του κύκλου όστις δεσπόζει πάντων(90), ίνα συνακολουθή αυτόν και
+  το διένειμεν εις όλον τον ουρανόν πέριξ, διά να είναι αληθινόν
+  και ποικίλον κόσμημα αυτού καθ' όλην την έκτασίν του. Δύο
+  δε κινήσεις έδωκεν εις έκαστον (των άστρων), την μίαν εν τω
+  αυτώ τόπω και κατά τον αυτόν τρόπον, καθ' όσον εν εαυτώ πάν-
+  Β. | τοτε διανοείται τα αυτά περί των αυτών(91), την άλλην δε κί-
+  νησιν προς τα εμπρός (92), καθ' όσον έκαστον δεσπόζεται (ελκόμε-
+  νον) υπό της περιφοράς του ταυτού και ομοίου. Κατά τας άλλας
+  δε πέντε κινήσεις (93) τα έκαμεν ακίνητα και στάσιμα, διά να γίνη
+  έκαστον αυτών όσον ήτο δυνατόν άριστον. Και εκ ταύτης της
+  αιτίας εγεννήθησαν όσα εκ των άστρων είναι απλανή, ζώα θεία
+  και αιώνια, τα οποία κατά τον αυτόν τρόπον και εις τον αυτόν
+  τόπον στρεφόμενα μένουσι πάντοτε στάσιμα· όσα δε περιφέρον-
+  ται και περιπλανώνται ούτως, ως προείπομεν, τοιουτοτρόπως
+  εγεννήθησαν (94).
+
+  C. | Την γην τέλος, την τροφόν ημών, συσπειρουμένην περί
+  τον άξονα, όστις εκτείνεται δι' όλου του κόσμου, ο Θεός έκαμε
+  φύλακα και αιτίαν της νυκτός και της ημέρας, πρώτην και
+  πρεσβυτάτην των θεών, όσοι εγεννήθησαν εντός του ουρανού (95).
+  Ως προς τους χορούς όμως αυτών, τας αμοιβαίας αυτών συνο-
+  δείας, τας προσεγγίσεις και απομακρύνσεις των κύκλων αυτών,
+  ως και ποιοι των Θεών τούτων εις τας μεταξύ των συζυγίας πλη-
+  σιάζουσα, και ποίοι έρχονται εις αντίθεσιν, μετά ποίους και εις
+  ποίους χρόνους τινές αυτών ο είς κατόπιν του άλλου γίνονται αφα-
+  Δ. | νείς εις ημάς και πάλιν αναφαινόμενοι προξενούσι φόβους,
+  και σημεία των μελλόντων να γίνωσι μετά ταύτα εις εκείνους, οί-
+  τινες δεν δύνανται να υπολογίζωσιν αυτά, το να γίνηται λόγος περί
+  τούτων χωρίς να είναι προ των οφθαλμών μιμήματα (ουράνιοι
+  χάρται) αυτών θα ήτο μάταιος κόπος(96). Αλλά ταύτα είναι αρ-
+  κετά εις ημάς και όσα είπομεν περί της φύσεως των ορατών και
+  γενητών Θεών, ας έχωσι τέλος εδώ.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ'.
+  &Οι Θεοί της μυθολογίας είναι παραδόσεις, ας καλόν είναι
+  να δεχόμεθα, αλλ' άνευ συζητήσεως. Ο Δημιουργός
+  καλεί νυν τους γενητούς Θεούς να πλάσωσι κατά μί-
+  μησιν αυτού τα άλλα είδη ζώων, αυτός δε ως αθάνα-
+  τος δημιουργεί πρώτον το αθάνατον μέρος των ζώων.&
+
+
+
+  Περί δε των άλλων δαιμόνων (97) να είπωμεν και να γνωρίσω-
+  μεν την γένεσιν αυτών είναι έργον υπερβαίνον τας δυνάμεις
+  Ε. | ημών. Αλλά πρέπει να εμπιστευώμεθα εις εκείνους οίτινες
+  ωμίλησαν πρώτοι, οι οποίοι ήσαν απόγονοι των Θεών, ως έλε-
+  γον, και θα εγνώριζον καλά τους προγόνους των. Αδύνατον λοι-
+  πόν να μη πιστεύωμεν εις τα τέκνα των Θεών, ει και άνευ απο-
+  δείξεων πιθανών ή αναγκαίων ομιλούσιν. Αλλ' επειδή λέγου-
+  σιν ότι τα διηγούνται ως οικογενειακά πράγματα, ημείς υπα-
+  κούοντες εις τον νόμον πρέπει να τα πιστεύωμεν. Ούτω λοιπόν
+  και η γένεσις των Θεών τούτων ας είναι και δι' ημάς όπως ούτοι
+  λέγουσι, και ας λέγηται: ότι εκ της Γης και του Ουρανού εγεννή-
+  θησαν παίδες ο Ωκεανός και η Θέτις· εκ τούτων δε ο Φόρκυς και
+  ο Κρόνος και η Ρέα και όσοι μετ' αυτών· εκ του Κρόνου δε και της
+  41. | Ρέας εγεννήθησαν ο Ζευς και η Ήρα και πάντες, όσους
+  γνωρίζομεν ότι λέγονται αδελφοί αυτών, και ακόμη άλλοι από-
+  γονοι τούτων.
+
+  Ότε λοιπόν όλοι οι Θεοί, όσοι περιφέρονται φανερά, και όσοι
+  φανερώνονται καθ' όσον θέλουσιν (98), έλαβον γέννησιν, εκείνος,
+  όστις εγέννησε το σύμπαν τούτο, λέγει εις αυτούς ταύτα: «Θεοί
+  (τέκνα) Θεών, των οποίων εγώ είμαι ο δημιουργός και πατήρ,
+  έργων, τα οποία γεννηθέντα δι' εμού είναι αδιάλυτα όταν εγώ
+  δεν θέλω(99). Αληθώς παν ότι εδέθη δύναται να λυθή, αλλ'
+  εκείνο το οποίον καλώς συνηρμόσθη και έχει καλώς να θέλη να
+  λύση τις, πράττει έργον κακού (100). Διά τούτο, και επειδή έχετε
+  Β. | γεννηθή, δεν είσθε μεν αθάνατοι ουδέ αδιάλυτοι το παρά-
+  παν, αλλ' όμως δεν θέλετε διαλυθή, ούτε θα υποκύψητε εις την
+  μοίραν του θανάτου, διότι έχετε υπέρ υμών την θέλησίν μου,
+  ήτις είναι δεσμός πολύ μεγαλύτερος και στερεώτερος παρά εκεί-
+  νους, διά των οποίων συνεδέθητε, ότε εγεννάσθε. Τώρα λοιπόν
+  ταύτα τα οποία λέγω και δηλώνω εις υμάς, ακούσατε. Γένη
+  θνητά τρία ακόμη υπολείπονται να γεννηθώσι, και λοιπόν εάν
+  ταύτα δεν γεννηθώσιν, ο κόσμος θα είναι ατελής, διότι δεν θα
+  C. | έχη εντός εαυτού όλα τα γένη των ζώων· και όμως πρέπει να
+  τα έχη, εάν μέλλη να είναι όσον πρέπει τέλειος. Αλλ' εάν ταύτα
+  δι' εμού γεννηθώσι και λάβωσι ζωήν, θα είναι ίσα με Θεούς.
+  Διά να είναι λοιπόν ταύτα θνητά, τούτο δε το Παν πραγμα-
+  τικώς Άπαν (σύμπαν), αναλάβετε υμείς κατά την φύσιν υμών
+  την δημιουργίαν των ζώων, μιμούμενοι την ενέργειάν μου εις
+  την γένεσιν υμών. Και ως προς το μέρος αυτών εκείνο, το οποίον
+  πρέπει να έχη το όνομα των αθανάτων, λεγόμενον θείον και
+  διευθύνον εν αυτοίς το μέρος, όπερ θέλει να υπακούη εις την δι-
+  καιοσύνην και εις υμάς, τούτο εγώ θα σπείρω και θα προνοήσω
+  Δ. | να παραδώσω εις υμάς. Ως προς δε το λοιπόν υμείς συνυ-
+  φαίνοντες το θνητόν με το αθάνατον δημιουργείτε και γεννάτε
+  τα ζώα, και δίδοντες τροφήν αυξάνετε αυτά και όταν αποθνή-
+  σκωσι, δέχεστε αυτά πάλιν.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'.
+  &Δημιουργεί λοιπόν τας λογικάς ψυχάς και διανέμει εις τα
+  άστρα, όπου δεικνύει εις αυτάς την φύσιν των πραγμά-
+  των (τας ιδέας), ίνα αναμιμνήσκωνται, όταν θα καταβώ-
+  σιν εις τα επί της γης και των άλλων πλανητών σώματα. Και όσαι
+                                                 [θα ζήσωσι μετά
+  δικαιοσύνης θα επιστρέψωσι πάλιν εις τον αστέρα αυ-
+  τών, αι δε άλλαι θα μεταβώσιν εις σώματα ζώων.&
+
+
+
+  Ταύτα είπε, και πάλιν εις τον αυτόν κρατήρα, εντός του
+  οποίου πρότερον αναμιγνύων έκαμνε με το κράμα την ψυχήν,
+  έχυσεν ό,τι είχε πρότερον υπολειφθή(101) αναμιγνύων αυτό εν μέ-
+  ρει μεν κατά τον αυτόν τρόπον, αλλ' όχι πλέον ούτω καθαρόν
+  και αμετάβλητον, αλλά δεύτερον και τρίτον (ως προς ταύτας τας
+  ιδιότητας). Ότε δε εσύστησεν αυτό εις έν όλον, το διήρεσεν εις
+  ψυχάς ισαρίθμους με τα άστρα, έδωκεν εκάστην ψυχήν εις έκα-
+  στον άστρον, και επιβιβάσας αυτάς ούτως ως εις έν όχημα έδει-
+  Ε. | ξεν εις αυτάς την φύσιν του παντός και είπεν εις αυτάς τους
+  μοιραίους νόμους του: — ότι η πρώτη γένεσις (102) θα είναι διατε-
+  ταγμένη η αυτή εις όλας, ίνα μη τις στερηθή τι υπ' αυτού· ότι
+  πρέπει αύται διασπαρείσαι εις έκαστον όργανον του χρόνου(103)
+  το κατάλληλον εις εκάστην, να γεννήσωσι το θεοσεβέστατον
+  42. | ζώον· και ότι, επειδή είναι διπλή η ανθρωπίνη φύσις, το
+  καλύτερον φύλον θα είναι εκείνο, όπερ και έπειτα θα καλήται
+  ανήρ· ότι, ότε έπειτα εξ ανάγκης θα φυτευθώσιν εις (ενωθώσι
+  με) τα σώματα, και μέρος μεν θα προστίθηται, μέρος δε θα
+  αφαιρήται από του σώματος αυτών, πρώτον μεν θα είναι ανάγκη,
+  όπως εκ των βιαίων τούτων παθημάτων γεννάται αίσθημα εις
+  όλας έμφυτον, δεύτερον δε έρως μεμιγμένος με ηδονήν και λύ-
+  Β. | πην, και προς τούτοις φόβος και θυμός, και όσα άλλα πάθη
+  ακολουθούσιν εις ταύτα και όσα αντιστρόφως είναι φύσει εναν-
+  τία προς αυτά· και αν αύται δεσπόσωσι των παθών τούτων, θα
+  ζήσωσιν εν δικαιοσύνη, αν δε δουλωθώσιν εις αυτά, εν αδικία.
+  Και όστις ζήση καλώς κατά τον δοθέντα εις αυτόν χρόνον, πά-
+  λιν επανελθών εις την κατοικίαν του οικείου εις αυτόν άστρου,
+  θα ζη ζωήν ευδαίμονα και ειθισμένην (104), όστις όμως αμαρτήση,
+  ούτος κατά την δευτέραν γέννησιν θα μεταβληθή εις γυναίκα (105),
+  και αν ακόμη και τότε δεν παύση από του να πράττη το κακόν,
+  συμφώνως με το είδος της κακίας του θα μεταβάλληται εκάστοτε,
+  C. | καθ' ομοιότητα των ηθών τα οποία απέκτησεν, εις τοιαύ-
+  την φύσιν θηρίου, και δεν θα εύρη την λήξιν των μεταμορφώ-
+  σεων και των βασάνων τούτων, πριν ή ακολουθών την περι-
+  φοράν εκείνου, όπερ εν εαυτώ είναι ταυτόν και όμοιον, και διά
+  του λόγου καθυποτάξας τον πολύν όχλον, όστις και ύστερον
+  έχει προσκολληθή εις αυτόν εκ μερών πυρός και ύδατος και αέ-
+  Δ. | ρος και γης, όγκον θορυβώδη και παράλογον, επανέλθη εις
+  την μορφήν της πρώτης και αρίστης καταστάσεώς του.
+
+  Ότε δε πάντα ταύτα ενομοθέτησεν εις αυτούς(106) τότε διά να
+  είναι αθώος από πάσης μετά ταύτα κακίας εκάστου αυτών, έσπει-
+  ρεν άλλους μεν εις τον Ήλιον, άλλους δε εις την Σελήνην, άλ-
+  λους εις άλλα, όσα υπάρχουσιν όργανα χρόνου, και μετά την
+  σποράν ταύτην ανέθηκεν εις τους νέους θεούς να πλάσωσι τα
+  θνητά σώματα, και πλάττοντες ούτοι όσον έλειπεν ακόμη εκ της
+  ανθρωπίνης ψυχής και το οποίον έπρεπε να προστεθή, τούτο και
+  Ε. | ακόμη αφού πάντα όσα είναι ακόλουθα εις ταύτα δημιουρ-
+  γήσωσι, να άρχωσι και να κυβερνώσιν όσον το δυνατόν κάλλιστα
+  και άριστα το θνητόν ζώον, εκτός εάν αυτό τούτο γίνηται αίτιον
+  συμφορών εις εαυτό.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ'.
+  &Οι γενητοί θεοί πλάττουσι το σώμα εκ των τεσσάρων στοι-
+  χείων. Αλλ' η τροφή, την οποίαν αναγκάζεται τούτο να
+  εισάγη και εξάγη, και άλλα αίτια φέρουσιν αλλοιώσεις
+  και γίνονται κώλυμα εις τας λογικάς κινήσεις. Εκ τού-
+  του η ανάγκη της παιδαγωγίας.&
+
+
+
+  Και ότε ταύτα πάντα διέταξεν ο δημιουργός, έμενε κατά την
+  φύσιν αυτού εις το οικείον ήθος(107). Και ενώ έμενεν ούτω, τα τέ-
+  κνα νοήσαντα την διάταξιν του πατρός, υπήκουον εις αυτήν, και
+  λαβόντες την αθάνατον αρχήν του θνητού ζώου, μιμούμενοι τον
+  πατέρα αυτών, εδανείζοντο εκ του κόσμου, με τον σκοπόν να τα
+  αποδώσωσι πάλιν (108), μόρια πυρός και γης και ύδατος και αέρος,
+  43. | και όσα ελάμβανον τα συνεκόλλων όχι με εκείνους τους
+  αδιαλύτους δεσμούς με τους οποίους αυτοί συνεδέοντο, αλλά τα
+  συνέδεον με πυκνούς γόμφους, αοράτους ένεκα της σμικρότη-
+  τός των, και πλάττοντες εξ όλων τούτων των στοιχείων έκαστον
+  σώμα, έν όλον, τας περιφοράς (κύκλους) της αθανάτου ψυχής
+  συνέδεον εις σώμα πάσχον εισροάς και απορροάς (μορίων). Αι
+  περιφοραί δε, εις ποταμόν εξωγκωμένον βυθισθείσαι, ούτε ενίκων
+  Β. | αυτόν ούτε ενικώντο, αλλά βιαίως εσύροντο και έσυρον ώστε
+  το όλον ζωον εκινείτο, ατάκτως όμως και όπως έτυχε προχωρούν
+  και αλόγως, έχον όλας τας έξ κινήσεις· διότι έβαινε και εμ-
+  πρός και όπισθεν, και πάλιν δεξιά και αριστερά, και άνω και
+  κάτω, και πανταχού πλανώμενον κατά τους έξ τούτους τρόπους.
+  Τω όντι, ει και ήτο πολύ το ρεύμα το οποίον και επλημμύρει
+  και έρρεεν έξω του σώματος και το οποίον έδιδε την τροφήν,
+  ακόμη περισσότερον θόρυβον παρήγεν εκείνο το οποίον έκαστος
+  C. | έπασχεν από τα εξωτερικά συμβάντα, ότε το σώμα αυτού
+  ήθελε τύχει να προσκρούση εις πυρ ξένον ή ήθελε καταληφθή
+  υπό της στερεότητος της γης ή υπό υγράς ολισθήσεως του ύδα-
+  τος, ή υπό θυέλλης των άνεμων συρομένων υπό του αέρος, και
+  ότε υπό πάντων τούτων ωθούμεναι αι κινήσεις ήθελον διά του
+  σώματος εμπέσει εις την ψυχήν. Αι κινήσεις δε αύται και έπειτα
+  ωνομάσθησαν διά ταύτα και ακόμη και τώρα καλούνται αι-
+  σθήσεις όλαι. Και τω όντι πάραυτα και τότε αύται παράγουσαι
+  πλείστην και μεγίστην κίνησιν, και μετά του απαύστως ρέοντος
+  Δ. | ποταμού κινούσαι και σείουσαι σφοδρώς τους κύκλους της
+  ψυχής, τον μεν του ταυτού εντελώς έδεσαν, ρέουσαι εναντίον αυ-
+  τού, και τον ημπόδισαν να εξουσιάζη και να προχωρή, και τον
+  κύκλον πάλιν του ετέρου διετάραξαν ούτως, ώστε και τας τρεις
+  αποστάσεις του διπλασίου και τας τρεις του τριπλασίου και τα διά-
+  στήματα (μεσότητας) και τους δεσμούς του ενός και ημίσεος (1 1/2),
+  του ενός και ενός τρίτου (1 1/3) και του ενός και ενός ογδόου (1 1/8),
+  επειδή ούτοι και πρότερον δεν ήσαν εντελώς άλυτοι, ειμή υπό
+  Ε. | του συνδέσαντος αυτούς, έστρεψαν κατά πάσας τας στροφάς,
+  επέφερον δε παν είδος θλάσεως και φθοράς των κύκλων, καθ'
+  όσους εδύναντο τρόπους. Ούτως αι περιφοραί αύται (της ψυχής),
+  μόλις συνεχόμεναι μεταξύ των, εκινούντο μεν, αλλ' εκινούντο
+  αλόγως, άλλοτε εναντίαι, άλλοτε πλάγιαι και άλλοτε ύπτιαι. Ού-
+  τω, και όταν τις ανάποδα στηρίξας την κεφαλήν του, επί της γης,
+  τους δε πόδας υψώσας προς τα άνω, ευρίσκηται απέναντι άλλου,
+  τότε εις τοιαύτην κατάστασιν του πάσχοντος και του βλέποντος
+  αυτόν τα δεξιά μέρη του ενός φαίνονται αριστερά εις τον άλλον,
+  και τα αριστερά δεξιά αμοιβαίως. Το αυτό λοιπόν πάθος και
+  άλλα τοιαύτα πάσχουσαι σφοδρώς αι περιφοραί, όταν τύχη να
+  44. | συναντήσωσι πράγμα τι εξωτερικόν ανήκον εις την τάξιν
+  του ταυτού ή του ετέρου, τότε, λέγουσαι ότι αυτό είναι ταυτόν
+  προς τι και διάφορον άλλου (109) εναντίον της αληθείας, γίνονται
+  ψευδείς και ανόητοι, και ουδεμία υπάρχει πλέον μεταξύ αυ-
+  τών περιστροφή άρχουσα και κυβερνώσα τας άλλας. Αν δε πά-
+  λιν αισθήσεις τινές, ωθούμεναι έξωθεν, εισέλθωσι και παρασύ-
+  ρωσι μεθ' εαυτών όλην την ψυχήν, τότε αι περιφοραί, ενώ εξου-
+  σιάζονται (110), φαίνονται ότι εξουσιάζουσι. Και δι' όλα ταύτα τα
+  Β. | παθήματά της η ψυχή και τώρα, όπως απ' αρχής, γένεται
+  ανόητος ευθύς άμα δεθή εις θνητόν σώμα. Όταν όμως το ρεύμα
+  της αυξήσεως και της θρέψεως καταντά βαθμηδόν ολιγώτερον,
+  και οι κύκλοι πάλιν επιτυχόντες γαλήνην πορεύωνται την οδόν
+  αυτών, και γίνωνται κανονικώτεροι με την πρόοδον του χρόνου,
+  τότε πλέον αι τροχιαί κατευθυνόμεναι κατά την τάξιν (το σχήμα)
+  των κατ' ιδίαν κύκλων οίτινες κινούνται κατά φύσιν, τότε λέγου-
+  σαι ορθώς τα κατηγορήματα του ταυτού και του ετέρου κατορ-
+  θούσιν ώστε να γίνη συνετός ο έχων αυτάς. Αν δε και ορθή
+  C. | ανατροφή και παίδευσις επέλθη βοηθός είς τινα, ούτος απο-
+  φυγών την μεγίστην νόσον γίνεται ακέραιος και υγιής εντελώς.
+  Εάν όμως αμελήση, πορευθείς την οδόν της ζωής με χωλόν τον
+  πόδα, επιστρέφει εις τον Άδην χωρίς ουδέν να κατορθώση
+  και να κερδήση. Τούτο δε συμβαίνει ύστερον κατά τινα χρόνον.
+  Τώρα όμως πρέπει να εξετάσωμεν ακριβέστέρον τα προταθέντα
+  (ζητήματα) και προ πάντων περί της γενέσεως των σωμά-
+  των καθ' έκαστον μέλος αυτών, και περί της ψυχής, διά ποίας
+  αιτίας και προνοίας των θεών εγεννήθησαν, προσέχοντες εις το
+  Δ. | πιθανώτατον· ούτω και κατά ταύτα προχωρούντες πρέπει
+  να εξετάσωμεν (111).
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ'.
+  &Την κεφαλήν πλάττουσι σφαιροειδή, ίνα κατοική εν αυτή η
+  λογική ψυχή, και θέτουσιν επί της κορυφής του σώμα-
+  τος, όπερ είναι το όχημα αυτής. Εις το έμπροσθεν μέ-
+  ρος, εις το πρόσωπον προσέδεσαν τα όργανα των αισθή-
+  σεων και μάλιστα τα φωσφόρα όμματα, άτινα εμπεριέ-
+  χουσι πυρ μη καίον, αλλά φωτεινόν. Εκ της συναντή-
+  σεως αυτού και του εξωτερικού φωτός γεννάται η αί-
+  σθησις της οράσεως, δι' ης θεωρούμεν την τάξιν του
+  παντός και τον αριθμόν, και ούτω κανονίζομεν τας εσω-
+  τερικάς κινήσεις της διανοίας και της βουλήσεως ημών.
+  Προς τον αυτόν σκοπόν χρησιμεύει και η ακοή.&
+
+
+
+  Οι Θεοί λοιπόν απομιμηθέντες το σχήμα του παντός, το
+  οποίον είναι στρογγύλον, συνέδεσαν τους θείους κύκλους, οίτινες
+  είναι δύο, εις έν σφαιροειδές σώμα, τούτο όπερ τώρα καλούμεν κε-
+  φαλήν και είναι το θειότατον πάντων των εν ημίν πραγμάτων
+  και εξουσιάζει πάντα. Εις αυτό παρέδοσαν οι θεοί προς υπηρε-
+  σίαν και όλον το σώμα, συνενώσαντες τούτο, διότι κατενόη-
+  σαν ότι έμελλε να μετέχη όλων των κινήσεων, αίτινες θα γίνων-
+  ται. Ίνα λοιπόν η κεφαλή κυλιομένη επί της γης, ήτις έχει
+  Ε. | ύψη και βάθη παντός είδους, μη δυσκολεύηται εκείνα μεν
+  να υπερβαίνη, εκ τούτων δε να εξέρχηται, έδοσαν εις αυτήν το
+  σώμα ως όχημα και προς ευκολίαν. Διά τούτο ακριβώς το σώμα
+  έλαβε μήκος και εγέννησε τέσσαρα άκρα μέλη δυνάμενα να εκ-
+  τείνωνται και να κάμπτωνται, τα οποία επρομήθευσεν ο Θεός (112)
+  και διά τούτων συλλαμβάνον και στηριζόμενον έγινεν ικανόν
+  45. | να πορεύηται διά παντός τόπου, φέρον επάνωθεν ημών την
+  κατοικίαν του θειοτάτου και ιερωτάτου. Σκέλη λοιπόν και χείρες
+  τοιουτοτρόπως και διά τας αιτίας ταύτας προσετέθησαν εις πάν-
+  τας. Επειδή δε οι θεοί ενόμιζον, ότι το έμπροσθεν μέρος είναι
+  περισσότερον άξιον τιμής και εξουσίας παρά το όπισθεν, κατά
+  την διεύθυνσιν ταύτην μας έδοσαν τον συνηθέστερον τρόπον του
+  βαδίζειν. Έπρεπε δε ο άνθρωπος να έχη το έμπροσθεν του σώμα-
+  τος ανόμοιον με το όπισθεν. Διά τούτο πρώτον μεν πέριξ του δο-
+  χείου της κεφαλής, αφού έθεσαν εις τούτο το μέρος το πρόσω-
+  πον, συνέδεσαν μετ' αυτού όργανα κατάλληλα προς πάσαν πρό-
+  Β. | νοιαν της ψυχής, και διέταξαν τούτο, το οποίον είναι φύσει
+  έμπροσθεν, να είναι μέτοχον της κυβερνήσεως.
+
+  Και εκ των οργάνων τούτων πρώτα έπλασαν τα φέροντα το
+  φως, τα όμματα, και τα συνέδεσαν (εις το πρόσωπον) κατά τον
+  εξής τρόπον: Όσον μέρος του πυρός δεν έχει την ιδιότητα να
+  καίη, αλλά να μας δίδη το ήμερον φως, το ανήκον εις την ημέ-
+  ραν, εμηχανεύθησαν να το κάμωσιν εν σώμα. Τω όντι το εντός
+  ημών καθαρόν πυρ, το οποίον είναι αδελφόν εκείνου, το έκαμον
+  να ρέη διά μέσου των ομμάτων λείον και πυκνόν, αφού συνέ-
+  C. | σφίγξαν όλον το όμμα, αλλά περισσότερον το μέσον αυτού,
+  ούτως ώστε να εμποδίζη το λοιπόν μέρος του πυρός, όσον ήτο
+  πυκνότερον, και να  αφίνη να διέρχηται το λεπτόν μόνον καθα-
+  ρόν. Όταν λοιπόν υπάρχη φως της ημέρας πέριξ του ρεύματος
+  τούτου της όψεως, τότε πίπτει όμοιον εις όμοιον (113) και συνενού-
+  μενα στερεώς αποτελούσιν έν μόνον σώμα ομοίας φύσεως κατά
+  την διεύθυνσιν των ομμάτων εκεί, όπου το προστιθέμενον έσωθεν
+  συγκρούεται προς εκείνο, όπερ έρχεται εις συνάντησίν του έξωθεν.
+  Όθεν διά την ομοιότητα ταύτην όλον τούτο γινόμενον ομοιοπα-
+  θές οιονδήποτε πράγμα ήθελέ ποτε εγγίσει αυτό, ή εγγιχθή
+  Δ. | τούτο υπ' άλλου, και διαδίδον τας κινήσεις αυτών καθ' όλον το
+  σώμα μέχρι της ψυχής παράγει την αίσθησιν εκείνην, διά της
+  οποίας ακριβώς λέγομεν ότι βλέπομεν (114). Αλλ' όταν το συγγενές
+  πυρ απέρχηται, ότε γίνεται νυξ, το άλλο μένει αποκεκομμένον,
+  διότι εξερχόμενον προς εκείνο, όπερ είναι ανόμοιον, μεταβάλλεται
+  αυτό τούτο και σβύνεται, μη ον πλέον (συμφυές) της αυτής φύσεως
+  με τον πλησίον αέρα, διότι ούτος δεν έχει πυρ. Παύει λοιπόν να
+  βλέπη και προσέτι προκαλεί τον ύπνον. Διότι εκείνο το μέσον
+  της σωτηρίας, όπερ οι θεοί επενόησαν χάριν της όψεως, τα βλέ-
+  Ε. | φαρα, όταν συγκλείωνται κατακλείουσιν εντός την δύναμιν
+  του πυρός, αύτη δε διαλύει και εξομαλύνει τας εσωτερικάς κινή-
+  σεις και, όταν αύται εξομαλυνθώσιν, επέρχεται ησυχία. Και όταν
+  μεν η ησυχία είναι πολλή, τότε μας έρχεται ύπνος με μικρά
+  όνειρα· αλλ' εάν απομείνωσι κινήσεις τινές ολίγον μεγάλαι, οποίαι
+  46. | είναι αύται και οποίοι είναι οι τόποι εις τους οποίους απέ-
+  μειναν, τοιαύτα και τοσαύτα φαντάσματα παράγουσι κατ' αφο-
+  μοίωσιν των εντός και των έξωθεν, και ταύτα έπειτα, όταν εγερ-
+  θώμεν, μας επανέρχονται εις την μνήμην.
+
+  Ως προς δε τας εικόνας, αι οποίαι παράγονται εις τα κά-
+  τοπτρα και εις όλα τα πράγματα, τα οποία είναι στιλπνά και
+  λεία, δεν είναι δύσκολον να τας εννοήσωμεν. Διότι εκ της προς
+  άλληλα συνενώσεως και των δύο πυρών, του εσωτερικού και του
+  εξωτερικού, εκ των οποίων πάλιν γίνεται εκάστοτε επί της λείας
+  Β. | επιφανείας έν μόνον, όπερ κατά πολλούς τρόπους ανακλάται,
+  όλα τα τοιαύτα εξ ανάγκης εμφανίζονται, καθ όσον συνενούνται
+  εις έν στερεώς επί της λείας και λαμπράς επιφανείας το πυρ, το
+  οποίον είναι πέριξ του προσώπου, και εκείνο το οποίον εξέρχεται
+  εκ της όψεως. Εκείνο δε το οποίον είναι δεξιά φαίνεται αριστερά,
+  διότι η επαφή συμβαίνει εις μέρη αντίθετα της όψεως με μέρη
+  αντίθετα (του λείου κατόπτρου), εναντίον του συνήθους τρόπου της
+  οπτικής επαφής. Απεναντίας τα δεξιά φαίνονται δεξιά και τα αρι-
+  στερά φαίνονται αριστερά (του κοίλου κατόπτρου), όταν το φως συν-
+  C. | δυαζόμενον με εκείνο, με το οποίον συνδυάζεται, μεταβάλλει
+  την θέσιν του. Τούτο δε συμβαίνει, όταν η λειότης των κατόπτρων,
+  υψουμένη από την μίαν και από την άλλην πλευράν, απωθήση
+  το δεξιόν μέρος της όψεως εις το αριστερόν και αντιστρόφως.
+  Εάν δε το κάτοπτρον στραφή ούτως ώστε η καμπύλη να διατί-
+  θεται κατά το μήκος του προσώπου, τούτο κάμνει τα πάντα να
+  φαίνωνται ανεστραμμένα, απωθούν το κάτω μέρος εις το άνω
+  του προσώπου και το άνω εις το κάτω.
+
+  Ταύτα λοιπόν πάντα είναι από τα σΥνεργά αίτια (συναίτια),
+  τα οποία μεταχειρίζεται ο Θεός ως υπηρέτας, ίνα πραγματο-
+  Δ. | ποιήση κατά το δυνατόν την ιδέαν του αρίστου. Και πιστεύε-
+  ται μεν υπό των πλείστων, ότι ταύτα είναι ουχί συναίτια αλλά
+  αίτια πάντων των πραγμάτων, ότι ταύτα ψύχουσι και θερ-
+  μαίνουσι, συστέλλουσι και διαστέλλουσι, και παράγουσιν όσα
+  είναι τοιαύτα, ενώ δεν είναι ικανά να έχωσι λόγον ούτε νουν
+  προς ουδέν πράγμα. Διότι εκ των όντων, εκείνο εις το οποίον
+  μόνον ανήκει να έχη τον νουν, πρέπει να είπωμεν ότι είναι η
+  ψυχή· αύτη δε είναι αόρατος, ενώ το πυρ και το ύδωρ και ο
+  αήρ και η γη είναι πάντα σώματα ορατά. Ο δε εραστής του
+  νου και της επιστήμης ανάγκη να επιδιώκη τας πρώτας αιτίας
+  Ε. | τας αναφερομένας εις την νοούσαν φύσιν, όσαι δε γεννών-
+  ται από άλλας, αίτινες κινούνται και εξ ανάγκης κινούσιν άλλα,
+  πρέπει να θεωρή ταύτας δευτέρας. Λοιπόν και ημείς πρέπει
+  κατά ταύτα να εξετάζωμεν και τα δύο είδη των αιτίων, αλλά
+  χωριστά εκείνα τα οποία μετά νου είναι δημιουργά πραγμάτων
+  καλών και αγαθών, και εκείνα όσα εστερημένα φρονήσεως ποιού-
+  σιν εκάστοτε ό,τι τύχη άνευ τάξεως.
+
+  Αρκούσι λοιπόν ταύτα ως προς τα συναίτια του να λάβωσι
+  τα όμματα την δύναμιν εκείνην, την οποίαν έχουσιν. Αλλά ποίον
+  είναι το μέγιστον έργον αυτών προς ωφέλειαν, διά το οποίον ο
+  47. | Θεός μας εδώρησεν αυτούς, πρέπει να είπωμεν τώρα. Η
+  όψις τω όντι κατ' εμέ μας είναι αιτία μεγίστης ωφελείας, διότι
+  εκ των λόγων, όσοι τώρα λέγονται περί του παντός, ουδείς ήθελΈ
+  ποτε λεχθή υπό των μη ιδόντων μήτε άστρα μήτε ήλιον μήτε
+  ουρανόν, αλλά νυν η ημέρα και η νυξ, τας οποίας είδομεν, και
+  οι μήνες και αι περίοδοι των ενιαυτών παρήγαγον τον αριθμόν
+  και μας έδοσαν την έννοιαν του χρόνου και την έρευναν περί
+  Β. | της φύσεως του παντός. Εκ τούτων επορίσθημεν την αρχήν
+  της φιλοσοφίας, της οποίας ουδέν μεγαλύτερον αγαθόν ούτε ήλ-
+  θεν ούτε θα έλθη ποτέ εις το θνητόν γένος ως δώρον των Θεών.
+  Λέγω λοιπόν ότι τούτο είναι το μέγιστον αγαθόν των οφθαλμών.
+  Τα δε άλλα όσα είναι μικρότερα, προς τι να τα υμνώμεν; διά
+  ταύτα μόνος ο μη ων φιλόσοφος τυφλωθείς, όταν οδύρηται, μα-
+  ταίως θρηνεί. Αλλά τούτο ας λέγωμεν ημείς, ότι διά την αι-
+  τίαν ταύτην ο Θεός ανεύρε και μας εδώρησε την όψιν, ίνα βλέ-
+  ποντες τας περιόδους του Νου εν τω ουρανώ μεταχειριζώμεθα εις
+  τας περιφοράς της εν ημίν διανοήσεως, αίτινες είναι συγγενείς
+  C. | με εκείνας, καίτοι αύται μεν είναι τεταραγμέναι, εκείναι δε
+  αδιατάρακτοι· και ίνα ούτω λαμβάνοντες μαθήματα και μετέχον-
+  τες της ορθότητος των κατά φύσιν συλλογισμών, μιμούμενοι τας
+  περιφοράς των Θεών, αίτινες είναι όλως σταθεραί, θέσωμεν εις
+  τάξιν τας εν ημίν πεπλανημένας κινήσεις.
+
+  Ως προς την φωνήν δε και την ακοήν ισχύει πάλιν ο αυτός
+  λόγος, ότι δηλ. μας εδωρήθησαν παρά των Θεών προς τον αυτόν
+  σκοπόν διά τας αυτάς αιτίας. Διότι και ο λόγος ετάχθη προς
+  τον αυτόν σκοπόν και εις τούτον συνεισφέρει μεγίστην μερίδα.
+  Και πάλιν ό,τι υπάρχει χρήσιμον προς ακοήν εις τον μουσικόν
+  ήχον μας εδόθη ένεκα της αρμονίας. Η δε αρμονία, επειδή έχει
+  κινήσεις ομοίας με τας περιόδους της ψυχής, αίτινες είναι εντός
+  ημών, εδόθη υπό των μουσών εις τον μετά φρονήσεως μεταχει-
+  ριζόμενον ταύτας· ουχί προς ηδονήν άλογον, καθώς τώρα νομί-
+  ζεται ότι είναι χρήσιμος, αλλά ως σύμμαχος, ίνα φέρη εις τάξιν
+  και συμφωνίαν προς εαυτήν την περιόδον της ψυχής, ήτις έγι-
+  νεν εντός ημών άνευ αρμονίας. Και ο ρυθμός ομοίως μας εδόθη
+  υπό των αυτών προς τον αυτόν σκοπόν ως επίκουρος διά την
+  Ε. | άνευ μέτρου και άνευ χάριτος διάθεσιν, ήτις είναι εις τους
+  πλείστους ημών.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ'.
+  &Εδείξαμεν τα δημιουργήματα του νου, αλλά μετά του νου
+  συνεργάζεται και η ανάγκη, το στοιχείον όπερ δέχεται
+  την δημιουργίαν. Ανάγκη λοιπόν να επαναλάβωμεν τα
+  πράγματα απ' αρχής, ίνα δώσωμεν πληρεστέραν εξήγη-
+  σιν αυτών.&
+
+
+
+  Όσα είπομεν έως εδώ, πλην ολίγων, έχουσι δείξει ό,τι εδη-
+  μιουργήθη υπό του νου. Τώρα πρέπει να προσθέσωμεν εις τον
+  λόγον και τα υπό της ανάγκης γινόμενα. Διότι η γένεσις τούτου
+  48. | του κόσμου υπήρξε μικτή, εκ συνδυασμού ανάγκης και νου.
+  Επειδή δε ο νους εδέσποζε της ανάγκης, πείθων αυτήν να φέ-
+  ρωσιν εις το βέλτιστον τα πλείστα των γινομένων, κατά ταύτα
+  διά της ανάγκης νικωμένης υπό έμφρονος πειθούς, ούτω κατ' αρ-
+  χάς έλαβε σύστασιν τούτο το σύμπαν. Εάν τις λοιπόν, όπως έγινε
+  το σύμπαν, ούτω και πράγματι θέλη να ομιλήση, πρέπει να ανα-
+  μίξη (εις τον λόγον) και το είδος της μεταβαλλομένης αιτίας, και
+  να την ακολουθή όπου κατά την φύσιν της φέρει. Πρέπει λοιπόν
+  Β. | να επανέλθωμεν οπίσω και λαβόντες αύθις άλλην αρχήν
+  αυτών τούτων, αρμόζουσαν εις αυτά, καθώς επράξαμεν τότε περί
+  αυτών, ούτω τώρα περί τούτων πρέπει να αρχίσωμεν απ' αρχής.
+  Και πρέπει την φύσιν του πυρός και του ύδατος και του αέρος
+  και της γης, οποία ήτο προ της γενέσεως του ουρανού, να εξετά-
+  σωμεν αυτήν καθ' εαυτήν και τα πρότερα πάθη αυτής. Διότι μέ-
+  χρι του νυν ουδείς ακόμη εξέθεσε την γένεσιν αυτών, αλλ' ως
+  εάν εγνωρίζομεν τι είναι το πυρ και έκαστον αυτών, λέγομεν ότι
+  είναι αρχαί, υποθέτοντες αυτά ως στοιχεία (115) (του αλφαβήτου) του
+  παντός, ενώ δεν έπρεπεν ούτε με τας συλλαβάς λογικώς να παρο-
+  μοιάζωνται ταύτα υπό ανθρώπου και ολίγην έχοντος φρόνησιν.
+  Τώρα λοιπόν ό,τι ημείς διανοούμεθα έχει ως εξής: Περί της αρ-
+  χής πάντων των πραγμάτων, ή περί των αρχών, ή όπως θέλει
+  τις να εκφρασθή περί τούτων, τώρα δεν θα είπωμεν ουχί δι' άλ-
+  λην αιτίαν παρά διότι είναι δύσκολον κατά τον παρόντα τρόπον
+  του εκθέτειν τα πράγματα να δηλώσω την γνώμην μου. Μη νο-
+  μίζετε λοιπόν μήτε υμείς ότι πρέπει εγώ να είπω αυτήν, (διότι)
+  ούτε εγώ αυτός θα ήμην ικανός να πείσω τον εαυτόν μου ότι
+  ορθώς θα επεχείρουν, αν ανελάμβανον τοιούτον έργον. Αλλά
+  Δ. | διατηρών ό,τι κατ' αρχάς είπον, δηλ. αποβλέπων εις την δύ-
+  ναμιν των πιθανών συλλογισμών, θα προσπαθήσω να είπω πρά-
+  γματα ουχί ολιγώτερον αλλά περισσότερον άλλων πιθανά, ως
+  πρότερον είπον απ' αρχής περί εκάστου και περί όλων ομού των
+  πραγμάτων. Και τώρα πάλιν εις την αρχήν του λόγου τούτου τον
+  Θεόν επικαλούμενος σωτήρα, όπως μας οδηγήση σώους εκ διηγή-
+  Ε. | σεως παραδόξου και ασυνήθους εις δοξασίας πιθανάς, ας αρ-
+  χίσωμεν εκ νέου να λέγωμεν.
+
+
+
+  ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'.
+  &Εις τας αρχάς ας διεκρίναμεν πρότερον, ήτοι 1) το παρά-
+  δειγμα, το ον (ιδέαν) και 2) το μίμημα, τα αισθητά αντι-
+  κείμενα, προσθετέον 3) την δεξαμενήν και την τροφόν
+  παντός όπερ γίνεται. Το στοιχείον τούτο δεν είναι πυρ,
+  αήρ, ύδωρ, γη, διότι ταύτα μεταβάλλονται απαύστως
+  και μεταβαίνουσιν εκ μιας εις άλλην κατάστασιν. Αι με-
+  ταβολαί όμως αύται συμβαίνουσιν αναγκαίως είς τι, όπερ
+  μένει ταυτόν εαυτώ, και όπερ μη ον ωρισμένον σώμα
+  δύναται να γίνη πάντα και να δεχθή πάσας τας ποιό-
+  τητας, είναι άφθαρτον και αόρατον, καταληπτόν διά ει-
+  κασίας και αναλογίας, αιώνιος Χώρος, παρέχων τόπον
+  εις παν ό,τι γίνεται.&
+
+
+
+  Η νέα λοιπόν αρχή περί του παντός ας λάβη διαιρέσεις πε-
+  ρισσοτέρας της πρώτης. Δηλαδή τότε μεν διεκρίναμεν δύο είδη,
+  τώρα δε πρέπει να δηλώσωμεν και τρίτον άλλο είδος. Διότι τα
+  δύο ήσαν επαρκή, προς όσα είπομεν πρότερον, έν μεν υπετέθη
+  49. | ως παράδειγμα, νοητόν και αιωνίως υπάρχον κατά τον αυτόν
+  τρόπον, δεύτερον δε ως μίμημα του παραδείγματος, έχον γέννησιν
+  και ον ορατόν. Τρίτον δε τότε δεν διεκρίναμεν, επειδή ενομίσαμεν
+  ότι τα δύο ήσαν αρκετά. Αλλά τώρα φαίνεται ότι ο λόγος μας
+  αναγκάζει και τρίτον είδος, δύσκολον και σκοτεινόν, να επιχειρή-
+  σωμεν να διασαφήσωμεν διά λόγων. Ποίαν λοιπόν φύσιν, ποίαν
+  δύναμιν πρέπει να υπολάβωμεν ότι έχει αυτό; Τοιαύτην ακριβώς,
+  ότι δηλ. είναι το υποδεχόμενον παν ό,τι γεννάται, ως μία τρο-
+  φός. Είπομεν ούτω την αλήθειαν αλλά πρέπει να είπωμεν σαφέ-
+  Β. | στερα περί αυτού· τούτο όμως είναι δύσκολον, και δι' άλλους
+  λόγους και διότι χάριν αυτού είναι αναγκαίον να προβάλωμεν
+  απορίας περί του πυρός και των άλλων τριών ειδών. Διότι είναι
+  δύσκολον να είπωμεν περί εκάστου αυτών, ποίον πραγματικώς
+  πρέπει να λέγωμεν ύδωρ μάλλον παρά πυρ, και ποίον οτιδή-
+  ποτε άλλο, είτε όλα ομού (λαμβάνοντες) είτε και έν έκαστον,
+  ούτως ώστε να λέγωμεν αξιόπιστα και ασφαλή. Πώς λοιπόν θα
+  λέγωμεν ευλόγως το πράγμα αυτό καθ' εαυτό, και τίνι τρόπω,
+  και τι, όταν ευρισκώμεθα εις απορίαν; Και πρώτον εκείνο το
+  C. | οποίον ωνομάσαμεν ύδωρ, όταν πηγνύηται, ως φαίνεται
+  βλέπομεν ότι γίνεται λίθοι και γη, έπειτα δε όταν διαλύηται
+  και διαστέλληται, αυτό τούτο γίνεται αήρ και άνεμος. Και
+  ο αήρ, όταν καή, γίνεται πυρ· τανάπαλιν δε το πυρ, όταν πυ-
+  κνωθή και σβεσθή, μεταβαίνει πάλιν εις μορφήν αέρος. Και πά-
+  λιν ο αήρ, όταν συσταλή και πυκνωθή, γίνεται νέφος και ομίχλη·
+  και εκ τούτων, όταν επί μάλλον συμπυκνωθώσι, ρέει ύδωρ· εξ
+  ύδατος δε πάλιν γίνονται γη και λίθοι. Και τοιουτοτρόπως ταύτα
+  αποτελούσι κύκλον μεταδίδοντα εις άλληλα την γέννησιν, ως εί-
+  Δ. | δομεν. Αλλ' ούτως, επειδή ταύτα ουδέποτε φαίνονται έκαστον
+  τα αυτά, ποιον εξ αυτών είναι εκείνο, όπερ εάν τις διισχυρισθή
+  ότι είναι μονίμως τούτο και ουχί άλλο, δεν θα καταισχύνη εαυ-
+  τόν; Δεν είναι (κανέν)· διό πολύ ασφαλέστερον περί τοιούτων
+  πραγμάτων είναι να ομιλώμεν, όταν θέτωμεν ως βάσιν τούτο:
+  ότι εκείνο το οποίον βλέπομεν, ότι πάντοτε γίνεται άλλο, π. χ.
+  το πυρ, να μη λέγωμεν τούτο πυρ, αλλ' εκείνο όπερ σταθερώς
+  είναι τοιούτον(116) μήτε να λέγωμεν ύδωρ τούτο εδώ, αλλ' εκείνο
+  Ε. | όπερ πάντοτε είναι τοιούτον, μήτε άλλο ουδέν ποτε ως να
+  είχε σταθερότητά τινα, από εκείνα, όσα δηλούμεν μεταχειριζόμενοι
+  την λέξιν τούτο και εκείνο και νομίζομεν ότι λέγομέν τι (ορθόν).
+  Διότι ταύτα μη μένοντα πάντοτε αποφεύγουσι τον προσδιορισμόν
+  του τούτου και εκείνου και του κατά τούτον τον τρόπον και οιονδή-
+  ποτε άλλον, όστις δεικνύει ότι ταύτα είναι μόνιμα. Ταύτα λοιπόν
+  δεν πρέπει να λέγωνται ούτω καθέν, αλλ' εκείνο όπερ είναι πάν-
+  τοτε τοιούτον και μεταβαίνει σταθερώς (εξ ενός εις άλλο, μένον)
+  όμοιον, είτε περί εκάστου είτε περί πάντων των πραγμάτων πρέ-
+  πει να λέγωμεν ούτω, και επομένως πυρ εκείνο όπερ είναι πάντοτε
+  τοιούτον, και ομοίως παν άλλο πράγμα όπερ έχει γέννησιν. Και
+  ούτως εκείνο, εις το οποίον έκαστον εκ των πραγμάτων τούτων,
+  όταν γεννάται, εμφανίζεται, και πάλιν εκείθεν αφανίζεται, εκείνο
+  50. | μόνον δυνάμεθα να ονομάζωμεν μεταχειριζόμενοι τας λέξεις
+  &τούτο& και &εκείνο&, το δε άλλο, οποιονδήποτε είναι, ή θερμόν ή
+  λευκόν, ή οτιδήποτε εκ των εναντίων, και παν ό,τι γεννάται εκ
+  τούτων, κανέν από ταύτα δεν πρέπει να καλήται ούτως.
+
+  Αλλά περί τούτων πρέπει να προσπαθήσωμεν να είπωμεν
+  πάλιν σαφέστερα. Εάν δηλαδή πλάσας τις εκ χρυσού πάντα
+  τα είδη των σχημάτων δεν έπαυε να μεταπλάττη αυτά ούτως,
+  ώστε καθέν να μετασχηματίζηται εις όλα τα άλλα, ότε έτερος
+  ήθελε δείξει έν αυτών και ερωτήσει τι είναι, πολύ ασφαλέστερον
+  Β. | ως προς την αλήθειαν θα ήτο να είπη ότι είναι χρυσός,
+  και το τρίγωνον λ. χ., και όσα άλλα σχήματα γίνονται εις αυ-
+  τόν (τον χρυσόν), δεν πρέπει να λέγη ταύτα ότι είναι, διότι μετα-
+  βάλλονται, άμα (ο τεχνίτης) τα σχηματίση, αλλά να αρκήται αν
+  μόλις δύνανται μετά τινος ασφαλείας να δέχωνται το &τοιούτον&.
+  Ο αυτός δε λόγος δύναται να λεχθή και περί της φύσεως, ήτις
+  δέχεται εν εαυτή πάντα τα σώματα· πρέπει πάντοτε να την ονο-
+  μάζωμεν με το αυτό όνομα, διότι δεν εξέρχεται ποτέ εκ της ιδιότη-
+  C. | τος αυτής. Διότι δέχεται πάντοτε τα πάντα, και ουδέποτε κατ'
+  ουδένα τρόπον ουδεμίαν έλαβέ ποτε μορφήν ομοίαν με την των
+  πραγμάτων, τα οποία εισέρχονται εις αυτήν. Διότι αύτη πρόκει-
+  ται εις παν πράγμα εν τη φύσει ως εκμαγείον, το οποίον κινεί-
+  ται και λαμβάνει σχήμα υπ' εκείνων τα οποία εισέρχονται εις
+  αυτό, και διά ταύτα φαίνεται άλλοτε μεν κατά τούτον, άλλοτε
+  δε κατ' άλλον τρόπον. Τα δε εξερχόμενα και εισερχόμενα (117) εί-
+  ναι μιμήματα πάντοτε των όντων (των ιδεών), τυπωθέντα επ'
+  αυτών κατά τρόπον όστις δυσκόλως δύναται να εκφρασθή και
+  είναι άξιος θαυμασμού, και τον οποίον μετά ταύτα θα εξετά-
+  σωμεν.
+
+  Κατά το παρόν λοιπόν πρέπει να διανοηθώμεν τρία γένη, τ. έ.
+  εκείνο το οποίον γεννάται, εκείνο εν τω οποίω γεννάται, και
+  Δ. | εκείνο κατά μίμησιν του οποίου γεννάται το γεννώμενον.
+  Και ακριβώς το μεν δεχόμενον (την γέννησιν) πρέπει να παρο-
+  μοιώσωμεν με την μητέρα, εκείνο εξ ου (έρχεται η γέννησις) με
+  τον πατέρα, και το μεταξύ αυτών με τον υιόν. Και πρέπει να
+  εννοήσωμεν ότι, επειδή το εκτύπωμα μέλλει να είναι κατά την
+  όψιν ποικίλον, έχον πάσας τας ποικιλίας, κατ' ουδένα άλλον
+  τρόπον εκείνο, εις το οποίον γίνεται η εκτύπωσις, δύναται να είναι
+  καλώς παρεσκευασμένον, πλην εάν είναι άμορφον, εστερημέ-
+  νον όλας εκείνας τας μορφάς, τας οποίας μέλλει να δεχθή οθεν-
+  Ε. | δήποτε. Διότι, αν είναι όμοιον με κανέν εκ των πραγμάτων
+  τα οποία δέχεται έχοντα εναντίαν ή και όλως διάφορον φύσιν,
+  οπότε ταύτα ήθελον έλθει, θα τα εδέχετο κακώς και κακώς θα τα
+  παρίστανε, διότι θα παρουσίαζε την ιδικήν του όψιν. Διά τούτο
+  και είναι αναγκαίον να είναι έξω (άνευ) οιασδήποτε μορφής το
+  μέλλον να δεχθή πάσας εις εαυτό, όπως διά τας ευώδεις αλοι-
+  φάς πρώτον μηχανεύονται με τέχνην να υπάρχη τούτο, τ. έ.
+  κάμνουν άοσμα τα υγρά, τα οποία θα δεχθώσι τας οσμάς·
+  ομοίως και όσοι επιχειρούσι να αποτυπώσωσι σχήματα εις μα-
+  λακάς ύλας, δεν  αφίνουσι να υπάρχη φανερόν κανέν σχήμα εις
+  αυτάς, και πρότερον εξομαλύνοντες τας κάμνουσιν όσον το δυ-
+  51. | νατόν λειοτέρας. Ούτω λοιπόν και εκείνο, όπερ μέλλει να
+  δεχθή πολλάκις εις όλον τον εαυτόν του τα ομοιώματα πάντων
+  των όντων, τα οποία είναι αιώνια, πρέπει φύσει να είναι άνευ
+  όλων τούτων των μορφών. Διά τούτο την μητέρα ταύτην και
+  υποδοχήν (δοχείον) παντός, όπερ γεννάται ορατόν και αισθητόν,
+  ας μη λέγωμεν μήτε γην, μήτε αέρα, μήτε πυρ, μήτε ύδωρ,
+  μήτε άλλο τι όπερ γεννάται εκ τούτων, ή εκ του οποίου γεννών-
+  ται ταύτα. Αλλά δεν θα απατηθώμεν ονομάζοντες αυτήν είδος
+  Β. | τι (ιδέαν) αόρατον και άμορφον, ικανόν να δεχθή πάντα (παν-
+  δεχές), μετέχον του νου κατά τρόπον ανεξήγητον, και όπερ δύσκο-
+  λον είναι να συλληφθή. Καθόσον δε εκ των ήδη ρηθέντων είναι
+  δυνατόν να φθάσωμεν να εννοήσωμεν την φύσιν αυτού, δύναταί
+  τις να είπη ορθότατα τα εξής: τ. έ. πυρ φαίνεται εκάστοτε το πυ-
+  ρωθέν μέρος αυτού, ύδωρ δε το υγρανθέν μέρος, γη δε και αήρ,
+  καθόσον δέχεται εικόνας τούτων (118). Αλλά περί τούτων ανάγκη
+  να εξετάσωμεν προσδιορίζοντες περισσότερον τα τοιαύτα. Άρα
+  C. | γε υπάρχει, πυρ, το οποίον είναι πυρ αυτό αφ' εαυτού; και
+  όλα τα άλλα, τα οποία πάντοτε ονομάζομεν ούτως, υπάρχουσιν
+  αυτά καθ εαυτά έκαστον; Ή τα πράγματα, τα οποία και βλέπο-
+  μεν και όσα άλλα διά του σώματος αισθανόμεθα, μόνα αυτά
+  κατέχουσι την τοιαύτην αλήθειαν, άλλα δε δεν υπάρχουσιν
+  εκτός αυτών ουδαμού και κατ' ουδένα τρόπον, και ματαίως εκά-
+  στοτε λέγομεν ότι υπάρχει νοητή μορφή (ιδέα) εκάστου πράγματος,
+  ενώ αύτη ουδέν άλλο είναι ειμή (κενός) λόγος; Δεν είναι βέβαια
+  ορθόν  αφίνοντες το παρόν ζήτημα άνευ εξετάσεως και κρίσεως
+  να διισχυρισθώμεν λέγοντες ότι ούτως έχει, και ούτε εις λό-
+  Δ. | γον μακρόν να παρεμβάλωμεν πάρεργον άλλον μακρόν.
+  Αλλ' εάν με ολίγας λέξεις ήθελε φανή μέγα όριον προσδιωρι-
+  σμένον, τούτο θα ήτο το σπουδαιότερον πάντων. Ιδού λοιπόν η
+  γνώμη την οποίαν εγώ προβάλλω.
+
+  Εάν ο νους και η αληθής γνώμη (δόξα) είναι δύο διάφορα
+  πράγματα, τα είδη ταύτα, τα οποία υφ' ημών δεν είναι αισθητά,
+  αλλά μόνον νοητά, υπάρχουσι και απολύτως καθ' εαυτά. Εάν
+  όμως, καθώς εις μερικούς φαίνεται, η αληθής δόξα ουδόλως
+  διαφέρει του νου, τότε πρέπει να παραδεχθωμεν ως βεβαιότατα
+  πάντων πάντα όσα αισθανόμεθα διά του σώματος (119). Πρέπει λοι-
+  Ε. | πόν να είπωμεν, ότι ταύτα είναι δύο διάφορα πράγματα,
+  διότι εγεννήθησαν χωριστά και είναι προς άλληλα ανόμοια.
+  Διότι το μεν (ο νους) διά της διδασκαλίας, το δε άλλο διά της
+  πίστεως γεννάται εις ημάς· το μεν συνοδεύεται πάντοτε υπό του
+  αληθούς συλλογισμού, το δε είναι χωρίς λόγον· και το μεν είναι
+  αμετακίνητον υπό της πειθούς, το δε δύναται να μεταπείθηται (120).
+  Και της μεν δόξης, πρέπει να το είπωμεν, μετέχουσι πάντες
+  οι άνθρωποι, του δε νου μόνοι οι Θεοί και ολίγον μέρος του αν-
+  θρωπίνου γένους (121). Επειδή λοιπόν ταύτα ούτως έχουσι, πρέπει
+  52. | να ομολογήσωμεν — ότι έν είναι το είδος, το οποίον είναι
+  πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον, αγέννητον και άφθαρτον, όπερ
+  ούτε εις εαυτό δέχεται άλλο τι έξωθεν, ούτε αυτό μεταβαίνει
+  εις άλλο(122), αόρατον και με καμμίαν αίσθησιν αισθητόν, εκείνο
+  ακριβώς το οποίον έλαχεν εις την νόησιν να θεωρή — ότι το
+  αυτό έχον όνομα και όμοιον με τούτο είναι έν δεύτερον, αισθη-
+  τόν, γεννημένον, όπερ διαρκώς ταράττεται, γεννάται είς τινα
+  τόπον, και πάλιν εκείθεν καταστρέφεται, δύναται δε να συλλαμ-
+  βάνηται υπό της δόξης διά της αισθήσεως — και ότι πάλιν
+  τρίτον είδος, το του χώρου, όστις υπάρχει πάντοτε, δεν επιδέχε-
+  Β. | ται φθοράν, και παρέχει τόπον (έδραν) εις όλα όσα γεννών-
+  ται, αυτός δε δεν υπόκειται εις τας αισθήσεις, αλλ' είναι αντιλη-
+  πτός υπό τινος συλλογισμού αθεμίτου και μόλις είναι αντικείμε-
+  νον (123) πίστεως (ουχί γνώσεως)· και προς αυτόν βλέποντες ονειρο-
+  πολούμεν (124) και λέγομεν ότι παν ό,τι υπάρχει αναγκαίως είναι έν
+  τινι τόπω και κατέχει χώρον τινα και εκείνο, το οποίον δεν είναι
+  πού ούτε εις την γην ούτε εις τον ουρανόν, δεν είναι τίποτε. Όλα
+  δε ταύτα και άλλα συγγενή με αυτά και ως προς την φύσιν ακόμη
+  C. | εκείνην, η οποία δεν κοιμάται (125) και υπάρχει αληθώς, ένεκα
+  της ονειρώξεως ταύτης, δεν είμεθα ικανοί, όταν εγερθώμεν, να τα
+  διακρίνωμεν και να λέγωμεν το αληθές, ότι δηλαδή η εικών
+  (επειδή δεν είναι ιδικόν της ούτε αυτό τούτο διά το οποίον εγεν-
+  νήθη και αυτή αύτη είναι πάντοτε φάντασμα άλλου τινός (126) πρέ-
+  πει διά ταύτα να γεννάται εντός άλλου, λαμβάνουσα κατά τινα
+  τρόπον ύπαρξιν, ή άλλως αυτή να μη είναι εντελώς τίποτε· αλλ'
+  εις το πραγματικώς υπάρχον (την ιδέαν) ο αληθής και ακριβής
+  λόγος είναι βοηθός (προς απόδειξιν) ότι εφ' όσον πράγμα τι εί-
+  ναι έν τι και άλλο τι είναι άλλο, ούτε το έν ούτε το άλλο θα
+  ηδύνατο να ενωθή με το άλλο ούτως ώστε το αυτό συνάμα να
+  γίνη έν και δύο.
+
+
+
+ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΤΟΜΟΥ
+
+
+
+Η Σειρά των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, των Εκδόσεων Φέξη, υπήρξεν ένας
+σταθμός στα ελληνικά χρονικά. Για πρώτη φορά προσφερόταν συστηματικά στο
+ελληνικό αναγνωστικό κοινό, η αρχαία ελληνική σκέψη (Ιστορία, φιλοσοφία,
+ποίηση, δράμα, δικανικός και πολιτικός λόγος) σε δημιουργικές μεταφορές
+της, από τους άριστους μεταφραστές του τόπου, στην πιο σύγχρονη μορφή που
+πήρε εξελισσόμενο το γλωσσικό της όργανο. Ο Όμηρος, οι Τραγικοί κι ο
+Αριστοφάνης, ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Πλάτων, ο Ξενοφών, ο Αριστοτέλης,
+ο Θεόκριτος, ο Θεόφραστος, ο Επίκτητος, ο Πλούταρχος, ο Λουκιανός κλπ.
+προσφέρονται και σήμερα, στις κλασικές πια μεταφράσεις των Πολυλά,
+Ραγκαβή, Μωραϊτίδη, Κονδυλάκη, Ποριώτη, Γρυπάρη, Τανάγρα, Πολέμη, Καμπάνη,
+Καζαντζάκη, Βάρναλη, Αυγέρη, Βουτιερίδη, Ζερβού, Φιλαδελφέως, Τσοκόπουλου,
+Σιγούρου, Κ. Χρηστομάνου κλπ, σε μια σύγχρονη σειρά εκδόσεων βιβλίου
+τσέπης, πράγμα που επίσης γίνεται για πρώτη φορά, συστηματικά, στην
+Ελλάδα.
+
+&Τίμαιος& Αποτελεί σύστημα μεταφυσικής φιλοσοφίας περί γενέσεως του κόσμου
+και περί φύσεως του ανθρώπου, που παρουσιάζει πολλή συγγένεια με τις
+θεωρίες των Πυθαγορείων. Ο Τίμαιος αναπτύσσει βαθύτατες ιδέες γιά τον
+χαρακτήρα του κόσμου και ο Σωκράτης διευκρινίζει, συντελώντας στην
+ενάργεια και την παραστικότητα του πλατωνικού ύφους. Η μετάφραση έγινε από
+τον Π. Γρατσιάτο.
+
+
+
+Η «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ» ΑΝΑΤΥΠΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ
+ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ.
+!!ΑΘΗΝΑΙ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 36
+!!ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΣΙΜΙΣΚΗ 61
+
+
+
+ΤΙΜΗ ΤΟΜΟΥ ΔΡΑΧΜΑΙ 10
+
+***
+
+  1) Το λοιπόν μέρος του Κεφ. I είναι ελευθέρα συγκεφαλαίωσις των βιβλίων
+II - V της Πολιτείας περί τάξεως των φυλάκων, περί αγωγής, γυναικών κλπ.
+
+  2) Πρβλ. Πολιτείας II σ. 369 ε - 374 ε.
+
+  3) Πολιτ. σ. 374 Δ.
+
+  4) Πολιτ. V σ. 460α.
+
+  5) Φυλάκων. Πολιτ. III b. 415 C.—Δ. IV, 429 GΔ, V, 460 Δ
+
+  6) Διότι αυτά θα είναι οι μέλλοντες φύλακες της πόλεως (πολιτείας).
+
+  7) Η πράξις είναι η απόδειξις και τρόπον τινά η συμπλήρωσις της θεωρίας.
+Ούτω και ο Θεός εχάρη διά το έργον του, ότε είδεν αυτό να κινήται (όρα
+σελ. 37. C). «Ως δε ο πατήρ είδεν ότι αυτό εκινήθη, εχάρη και ηθέλησε να
+το κάμη περισσότερον όμοιον, με το παράδειγμα». Ασκήσεις ή άθλοι του
+σώματος είναι δρόμος, πάλη κ.λ.
+
+  8) Ο Κριτίας, μαθητής του Σωκράτους, ήτο γενναίας φύσεως, μετείχε δε και
+φιλοσοφικών συνδιαλέξεων και εκαλείτο αμαθής (ιδιώτης) μεταξύ φιλοσόφων,
+φιλόσοφος δε μεταξύ ιδιωτών· υπήρξε δε και είς των 30 τυράννων εν
+Αθήναις». (Σχολ.).
+
+  9) Ο Ερμοκράτης στρατηγός Συρακούσιος, συντελέσας εις την ήτταν των
+Αθηναίων στρατηγών Δημοσθένους και Νικίου. Ησχολείτο και εις την πολιτικήν
+και εις την φιλοσοφίαν (Σχ.).
+
+  10) Εν τη «Πολιτεία» ο Πλάτων (III σ. 392) διακρίνει την ποίησιν εις
+μίμησιν και διήγησιν, και επί τέλους καταδικάζει αυτήν όλην εις μίμησιν.
+Ενταύθα την θεωρεί ως μίμησιν χρήσιμον.
+
+  11) Να φαντασθήτε την ιδανικήν πολιτείαν, περιπεπλεγμένην εις πόλεμον
+φανταστικόν.
+
+  12) Των Αθηνών.
+
+  13) Τα μικρά Παναθήναια.
+
+  14) Ή όπερ καίτοι δεν διεκοινώθη, αλλ' ο Κριτίας το διηγείτο ως κ.λ.
+
+  15) Τα Απατούρια ήσαν εορτή εν Αθήναις, ήτις προς τιμήν του Διονύσου
+ετελείτο κατά τον μήνα Πυανεψιώνα (Οκτώβριον) και διήρκει ημέρας τρεις,
+των οποίων η πρώτη ελέγετο Ανάρρυσις, διότι πολλαί θυσίαι εγίνοντο κατ'
+αυτήν. Η δευτέρα ελέγετο Δορπία, διότι κατ' αυτήν εγίνοντο ευωχίαι και
+δείπνα πολλά. Η τρίτη εκαλείτο Κουρεώτις, διότι τότε οι κούροι, ήτοι οι
+παίδες και τα κοράσια ηλικίας 3 ή 4 ετών, κατεγράφοντο εις τα βιβλία των
+φρατριών. Αι φυλαί ήσαν κατ' αρχάς τέσσαρες, από δε Κλεισθένους δέκα και
+μετά ταύτα δώδεκα. Εκάστη δε των φυλών διηρέθη εις τρία μέρη και το τρίτον
+εκλήθη πατρία και φρατρία, οι δε ανήκοντες εις την αυτήν φυλήν και
+φρατρίαν ως συγγενείς μεταξύ των ελέγοντο φράτορες. Εις τους φράτορας
+τούτους εγίνετο η εγγραφή των παίδων (Προκλ. 27 F).
+
+  16) Διότι έγραψε ποιήματα διδακτικά και γνωμικά. Ήτο λοιπόν ποιητής
+ηθικός.
+
+  17) Ο Πλούταρχος (περί Ίσιδ. και Οσίρ., λέγει: «Το εν Σάει έδος της
+Αθηνάς, την οποίαν και Ίσιν νομίζουσιν, είχε τοιαύτην επιγραφήν· «Εγώ ειμι
+παν το γεγονός και ον και εσόμενον και τον εμόν πέπλον ουδείς πω θνητός
+απεκάλυψεν». Ο Πρόκλος όμως αναφέρει (30 Δ. Ε.) ότι το επίγραμμα είχεν
+ούτω: «Τα όντα και τα εσόμενα και τα γεγονότα εγώ ειμι· τον εμόν χιτώνα
+ουδείς απεκάλυψεν. Ον εγώ καρπόν έτεκον, ήλιος εγένετο». Το πρώτον μέρος
+της επιγραφής χαρακτηρίζει το Αιγυπτιακόν πνεύμα, όπερ είναι πρόβλημα εις
+εαυτό, και όπερ πανταχού επί του εδάφους και υπό το έδαφος θέτει
+προβλήματα (πυραμίδας, σφίγγας κ.λ.) προς λύσιν. Αλλ' ο τεχθείς καρπός, ο
+ήλιος, το σαφές, είναι το αποτέλεσμα και η λύσις του προβλήματος. Το φως,
+η σαφήνεια αύτη είναι το πνεύμα, ο υιός της Νηίθ της υπό τον πέπλον
+κρυπτομένης θεότητος. Ο Απόλλων των Ελλήνων είναι η λύσις του προβλήματος
+της αληθείας, όπερ έθηκεν η Νηίθ. Το εν Δελφοίς παράγγελμα αυτού ήτο
+«Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν (την φύσιν και ουσίαν σου). Η λύσις είναι: Το φως
+το της γνώσεως. Η σχέσις αύτη των δύο πνευμάτων, του Ελληνικού και του
+Αιγυπτιακού ή εν γένει του Ασιατικού, θαυμασίως παριστάνεται εν τω μύθω
+του Οιδίποδος και της σφιγγός. Η σφιγξ — το μέγα Αιγυπτιακόν σύμβολον —
+εμφανισθείσα εις τας Θήβας, έθηκε το πρόβλημα: «Τι είναι το ον, όπερ την
+πρωίαν βαίνει επί τεσσάρων ποδών, την μεσημερίαν επί δύο και την εσπέραν
+επί τριών». Ο Οιδίπους έλυσεν αυτό είπών ότι είναι ο &άνθρωπος& και
+κατεκρήμνισε την σφίγγα. Ό,τι εζήτει και δεν ηδύνατο να εύρη η Ανατολή,
+τούτο εύρεν η Ελλάς, ότι δηλ. η ουσία της Φύσεως είναι ο νους, όστις
+υπάρχει ως νους μόνον εν τη συνειδήσει του ανθρώπου. Αλλ' η συνείδησις, η
+γνώσις είναι κατ' αρχάς ατελής, και ο σοφός βασιλεύς εμπλέκεται εις την
+τραγικήν αντίθεσιν της γνώσεως και της αγνοίας, μη έχων συνείδησιν του
+χαρακτήρος των ιδίων αυτού πράξεων. Αλλά το Ελληνικόν πνεύμα βαθμηδόν
+εκτήσατο πλήρη συνείδησιν εαυτού. Ο Αιγύπτιος ιερεύς είπεν ότι οι Έλληνες
+είναι πάντοτε παίδες. Ημείς, λέγει ο Έγελος εν τη φιλοσοφία της Ιστορίας,
+εξ ης παραλαμβάνομεν τας κρίσεις ταύτας, δυνάμεθα τουναντίον να είπωμεν,
+ότι οι Αιγύπτιοι είναι οι εύρωστοι παίδες, οίτινες ζητούσι μόνον σαφή
+αντίληψιν εαυτών εν ιδεώδει μορφή, ίνα γίνωσι νεανίαι (οίοι εγένοντο οι
+Έλληνες).
+
+  18) Ο Φορωνεύς έζη προ του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, ήτο υιός του
+Ινάχου και εβασίλευσε του Άργους. Λέγεται πρώτος, διότι υπήρξεν ο πρώτος
+των ανθρώπων. (Ο Ίναχος ήτο ποταμός, κατ' άλλους, διότι αυτός πρώτος
+θνητός εβασίλευσε, και κατ' άλλους, διότι πρώτος ίδρυσε το Άργος. Η Νιόβη
+ήτο θυγάτηρ του Φορωνέως, ήτις εγέννησεν εκ του Διός υιόν Άργον, εξ ου
+ωνομάσθη και η πόλις. Αύτη δεν πρέπει να συγχέηται με την Νιόβην, θυγατέρα
+του Ταντάλου.
+
+  19) Του Δευκαλίωνος. Λέγουσιν ότι συνέβησαν τρεις κατακλυσμοί, πρώτος
+επί Ωγύγου, βασιλέως της Αττικής, δεύτερος επί Δευκαλίωνος, και τρίτος επί
+Δαρδάνου.
+
+  20) Ο Πλούταρχος (Περί Ίσ. και Οσίρ.) λέγει ότι ο Σόλων διήκουσε
+Σόγχιτος Σαΐτου. Αλλ' ο Πρόκλος (σελ. 31 Δ) λέγει ότι ο Σόλων εν Σάει
+εγνώρισεν ιερέα ονομοζόμενον Παφενεΐτ, εν Ηλίου πόλει τον Οχοιάπι, εν
+Σεβεννύτω δε Εθήμων, ως λέγουσιν αι ιστορίαι των Αιγυπτίων· και ίσως ο
+Πατενεΐτ είναι ο Σαΐτης ιερεύς ο ειπών εις αυτόν την επομένην διήγησιν.
+
+  21) Η διατάραξις, εξ ης γεννάται η εκπύρωσις. Εν τω Πολιτικώ λέγει ο
+Πλάτων, ότι αι καταστροφαί αύται συμβαίνουσιν, ότε ο κόσμος κατά τινας
+χρονικάς περιόδους εγκαταλειφθείς υπό του θεού κινείται αφ' εαυτού
+αντιθέτως. Αλλά και τούτο λέγεται ως μύθος, ουχί ως γεγονός βέβαιον και
+λογικώς γνωστόν. Όμοια και εν τη αρχή του 3ου βιβλίου των Νόμων.
+
+  22) Πανταχού επί της γης πάντοτε υπήρξαν άνθρωποι και πράξεις
+ανθρώπιναι. Και εν τοις φοβερωτάτοις κατακλυσμοίς δεν καταστρέφονται όλοι,
+αλλ' οι επιζώντες είναι ολίγοι αμαθείς και αδιάφοροι, και διά τούτο η
+μνήμη των συμβάντων αφανίζεται. Εν Αιγύπτω όμως μεγάλοι κατακλυσμοί δεν
+γίνονται, και η μνήμη των σπουδαίων γεγονότων, όπου αν συμβώσι,
+διατηρείται θρησκευτικώς εις τας ιεράς Γραφάς. Βλέπε Θεαίτ. 175 Α.
+
+  23) Ο Πρόκλος (σ. 44 Δ) λέγει ότι κατά τον μύθον ο Ήφαιστος ερών της
+Αθηνάς αφήκε το σπέρμα εις γην και εκείθεν εβλάστησε το γένος των
+Αθηναίων. Οι θεοί ούτοι είναι παράστασις δύο στοιχείων, της γης και του
+πυρός.
+
+  24) Η έκφρασις δεν φαίνεται λογική. Πώς ήτο δυνατόν να γραφή τότε, ότε
+ιδρύθη η πόλις, ο αριθμ. 8000; Πώς δε προ 9000 ετών ιδρύθησαν άμα και
+εμεγαλούργησαν αι Αθήναι;
+
+  25) Ιστορικώς η Αίγυπτος ανήκει εις την Ασίαν. Πολλοί των αρχαίων
+εθεώρουν ότι και γεωγραφικώς η Αίγυπτος ήτο μέρος της Ασίας.
+
+  26) Τα συμβάντα ταύτα είναι αυτά τα κατά των Περσών κατορθώματα των
+Αθηναίων.
+
+  27) Ο Πρόκλος λέγει (σελ 59) ότι «ο Κριτίας ενόμιζεν ότι εις τοιαύτα
+αντικείμενα, ως είναι εκείνο όπερ ώρισεν ο Σωκράτης, να ίδη την Πολιτείαν
+δρώσαν, το σπουδαιότερον είναι να εύρη τις διήγησιν, διά της οποίας θα
+δυνηθή να εκτελέση το πρόσταγμα καθώς πρέπει». Και τούτο έπραξεν ο
+Κριτίας, λαβών τον πόλεμον Αθηναίων και Ατλαντίνων, ως δυνάμενον να
+παραστήση τον τρόπον, καθ' ον παράγεται η αρίστη πολιτεία.
+
+  28) Ο Σωκράτης επραγματεύθη περί πολιτείας θεωρητικώς. Ο Κριτίας θα
+περιγράψη αυτήν δρώσαν. Ο Τίμαιος θα εκθέση τας αρχάς αυτής. Περί
+Ερμοκράτους δεν γίνεται λόγος.
+
+  29) Την διήγησιν των ιερέων, την οποίαν έφερεν ο Σόλων εξ Αιγύπτου.
+
+  30) Ο Πλάτων άρχεται από της διακρίσεως του φαινομένου και της ουσίας.
+Αφ' ενός είναι το σύνολον των αισθητών όντων, τα οποία γεννώνται,
+&διαιρούνται& και μεταβάλλονται, αφ' έτερου ο νόμος και η ουσία εκάστου,
+ήτις είναι νοητή, &αδιαίρετος& και αμετάβλητος. Και πρώτον θεωρεί τα υλικά
+πράγματα κατά τον απλούστατον διορισμόν αυτών, την κίνησιν, της οποίας
+διορισμοί είναι ο χώρος και ο χρόνος. Βεβαίως επέκεινα της κινήσεως
+συλλαμβάνουν τι, όπερ όμως διαφεύγει την νόησιν και την φαντασίαν, και
+όπερ καλούμεν πρώτην ύλην, ήτις δύναται να δεχθή πάσας τας μορφάς και να
+γίνη ύδωρ, γη και ει τι άλλο, αλλ' ουδέν εκ τούτων είναι και μένει η αυτή
+προς εαυτήν εν τη αδιοριστία αυτής. Ο Πλάτων ταυτίζει αυτήν με τον χώρον,
+όστις όμως είναι μόνον είς των διορισμών αυτής.
+
+Ουρανία Μηχανική.
+
+Η ύλη κινουμένη τείνει προς τι κέντρον και κατά τον Πλάτωνα η ενέργεια της
+βαρύτητος ασκείται κατά τον νόμον των ομοίων, πάντα δε τα σώματα τείνουσι
+να ενωθώσι προς τα ομογενή. Έκαστον αυτών είναι βαρύ μόνον, όταν είναι
+εκτός της θέσεώς του. Και, επειδή το σύμπαν είναι σφαιρικόν, δεν δύναται
+να θεωρηθή μέρος τι ως το άνω μάλλον ή το κάτω. — Η ύλη κείται εν χώρω,
+ήτοι τα μέρη αυτής είναι εκτός αλλήλων, αλλ' επειδή ταύτα είναι ολότητες
+κινούμεναι κατά τον νόμον των ομοίων, παρά τον χωρισμόν (την άπωσιν)
+υπάρχει η ένωσις (η έλξις) της ύλης. Όταν δε πολλά τοιαύτα σώματα
+απωθούμενα και ελκόμενα αποτελώσιν έν σύστημα, τότε υπάρχει κοινόν κέντρον
+και μερικά κέντρα. Έκαστον σώμα έχει εν τω συστήματι την ωρισμένην θέσιν
+του προς αποφυγήν συγχύσεως· πάντα δε κινούνται εις κεκλεισμένας καμπύλας
+περί το καθολικόν κέντρον, ίνα τηρήσωσι την αναφοράν των προς αυτό, και
+συνάμα κινούνται περί εαυτά, ίνα έχωσιν αναφοράν προς εαυτά ως ανεξάρτητα.
+Τας κινήσεις ταύτας, τας αναφοράς των, τα μεγέθη και τας διαρκείας αυτών ο
+Πλάτων παριστάνει διά της δημιουργίας της ψυχής του κόσμου. Ο κόσμος έχει
+θαυμασίαν τάξιν, έχει γενικούς νόμους, &καθολικάς αρχάς& και το σύνολον
+τούτων είναι ο λόγος, η ψυχή του κόσμου.
+
+Ο Θεός εκ της αδιαιρέτου ουσίας και εκ της διαιρετής εποίησε τρίτην, την
+ψυχήν, ήτις μετέχει της φύσεως του ταυτού και του ετέρου και εν μέσω των
+μεταβολών αυτής μένει η αυτή προς εαυτήν. Έπειτα το μίγμα εχώρισεν εις όσα
+έπρεπε μέρη κατά γεωμετρικάς και αρμονικάς αναλογίας, και εδημιούργησε
+πάντας τους αστέρας. Ο νους, η ύλη και η ψυχή παριστώσι τας τρεις
+παγκοσμίας αρχάς του ταυτού, του ετέρου και της τρίτης ουσίας. Εκ της
+ενώσεως αυτών εμορφώθησαν δύο σφαίραι ομόκεντροι, η των απλανών αστέρων
+και εντός αυτής η των πλανητών. Επειδή η ψυχή μετέχει της φύσεως του
+ταυτού, διό απλανείς και πλανήται κινούνται την περί εαυτούς αναλλοίωτον
+κίνησιν, αλλ' οι επτά πλανήται τεθειμένοι εν τη εσωτερική σφαίρα (εν
+εκλειπτική) και υποκείμενοι εις την φύσιν του ετέρου εκτελούσιν εις
+χρόνους διαφόρους περιστροφάς εναντίας προς τας των απλανών. Μόνη η γη
+μένει ακίνητος εν τω μέσω του παντός και περί αυτήν στρέφονται οι αστέρες.
+
+  31) Το γίγνεσθαι (η γένεσις) είναι η ενότης δύο εννοιών, του είναι και
+του μη είναι. Το γίγνεσθαι είναι η κίνησις ή μετάβασις του ενός τούτων εις
+το άλλο. Γέννησις, μεταβολή κ.λ. κ.λ. είναι μορφαί ή τρόποι γενέσεως. Το
+γινόμενον τείνει εις το είναι, αλλ' εφ' όσον γίνεται δεν είναι όντως ον.
+Όντως ον είναι ο κόσμος των ιδεών, των νοητών, τα οποία νοούνται και δεν
+ορώνται. Το πάντοτε γινόμενον και ουδέποτε ον είναι ο ορατός, ο αισθητός
+κόσμος, τα φαινόμενα. Ό,τι λέγει ενταύθα ο Τίμαιος συμφωνεί προς τα της
+Εξόδου (3, 14)· «Και είπεν ο Θεός προς Μωυσήν, «Εγώ ειμι ο ων, και ερείς
+τοις υιοίς Ισραήλ, «Ο ων με απέσταλκε προς υμάς». Ο ιερός Αυγουστίνος
+θαυμάζει διά την συμφωνίαν ταυτην και άγεται να παραδεχθή, ότι ο Πλάτων
+είχε γνώσιν της Αγ. Γραφής!
+
+  32) Η γένεσις και η φθορά αποτελούσι συνεχή κίνησιν εν τω αισθητώ
+κόσμω. Διό ο θάνατος είναι μεταμόρφωσις της ύλης και γέννησις νέων μορφών,
+και συμβιβάζεται με την αγαθότητα του Θεού, όστις ηθέλησε να είναι αγαθός
+ο κόσμος. Η φθορά του μέρους, λέγει ο Πρόκλος (115 C.—Δ), είναι αγαθόν,
+εάν μέλλη να σώζηται το όλον. Και είναι τούτο αναγκαίον προς συντήρησιν
+του κόσμου, διότι άλλως, διά να σώζωνται τα μέρη, θα εδαπανάτο και θα
+εξέλειπε το όλον.
+
+  33) Το δόγμα τούτο — ότι είναι καλόν εκείνο, όπερ έχει παράδειγμα
+αναλλοίωτον και _ον_, ενώ το έχον παράδειγμα, όπερ μεταβάλλεται και γίνεται,
+δεν είναι καλόν — συμφωνεί προς την εν τω 10ω της Πολιτείας βιβλίω θεωρίαν
+περί ποιήσεως. Κατ' αυτήν η τέχνη ως μίμησις είναι απορριπτέα, διότι
+μιμείται τα πράγματα και ουχί τας ιδέας, των οποίων (ιδεών) είναι
+μιμήσεις, ατελείς εκδηλώσεις, τα πράγματα.
+
+  34) Η παράστασις του Θεού πατρός και ποιητού διά της προηγηθείσης εν
+Ελλάδι φιλοσοφικής κινήσεως απέβαλλε βαθμηδόν την υλικότητα, υπό την
+οποίαν παρουσιάζεται εις τον λαόν και εις την ποίησιν, έως ου διά του
+Πλάτωνος έγινε πνευματική έννοια ήτις έλαβε την πλήρη διαμόρφωσιν αυτής
+υπό του Χριστιανισμού και των Νεοπλατωνικών. Ο Θεός είναι νους και
+δημιουργεί ως νους, ήτοι θέτει τους διορισμούς αυτού, τας ιδέας, αίτινες
+δεν είναι τι διάφορον αυτού, και αίτινες εμφανίζονται και
+πραγματοποιούνται εν τω φαινομενικώ τούτω κόσμω. Το φαινόμενον έχει λόγον
+και ουσίαν, ήτις δεν είναι αισθητή, διότι δεν είναι τι ατομικόν, αλλ'
+είναι όλως καθολική και νοητή. Τα καθόλου, τα νοητά ταύτα είναι αι ιδέαι,
+ήτοι νοήματα αντικειμενικά άμα και υποκειμενικά, κινούντα και ζωογονούντα
+τα πράγματα και τα πνεύματα. Ούτως η ιδέα του κόσμου αναγκαίως προϋπάρχει
+αυτού αναλλοίωτος και αιώνιος εν τω απολύτω νω. Ο αισθητός κόσμος, απ'
+εναντίας, μεταβάλλεται διηνεκώς και ό,τι είναι τώρα παρόν εν αυτώ μετ'
+ολίγον αφανίζεται και γίνεται παρελθόν. Και, αν συγκρίνωμεν την &ιδέαν&
+του κόσμου και τον &Θεόν&, δυνάμεθα να είπωμεν, ότι, καίτοι είναι έν και
+το αυτό, λογικώς όμως ο νους, ο Θεός, είναι πρότερος του νοητού, επομένως
+είναι και πρώτη αιτία των πραγμάτων. Επειδή δε η σχέσις αύτη έχει
+αναλογίαν με την σχέσιν πατρός και υιού, ή τεχνίτου (δημιουργού) και
+ποιήματος, δύναται να λέγηται εικονικώς ότι ο Θεός γεννά ένα υιόν
+(μονογενή) και ότι κατά το πρότυπον τούτο δημιουργεί τον κόσμον (και τα
+πάντα δι' αυτού εγένοντο. Ιωάν.). Ο Χριστιανισμός έπειτα συμβιβάζων την
+αντίθεσιν ταύτην του καθολικού και του μερικού εδίδαξεν, ότι ο πατήρ
+αποκαλύπτει και θεωρεί εαυτόν εν τω υιώ, εν τη ενώσει δε ταύτη προς τον
+υιόν ο Θεός γίνεται πνεύμα απόλυτον. Ο υιός ούτω δεν είναι απλούν όργανον,
+αλλ' αυτό το περιεχόμενον της αποκαλύψεως. Υπό τους μύθους λοιπόν και τας
+αλληγορίας πρέπει να ανευρίσκηται ο κρυπτόμενος νους. Και, ίνα συλλάβωμεν
+τον νουν τούτον και εν γένει ίνα κατανοήσωμεν την Φύσιν και τας σχέσεις
+αυτής προς το πνεύμα, πρέπει να απομακρύνωμεν πάσαν υλικήν και παχυλήν
+παράστασιν. Προς τούτο πρέπει να έχωμεν προ οφθαλμών 1) ότι ο λεγόμενος
+άπειρος χώρος υπάρχει, ίνα χωρή, χωρεί δε την ύλην, επομένως χώρος και ύλη
+είναι αχώριστα· 2) η ύλη, ήτις προϋποθέτει τον χώρον και τον χρόνον και
+την ενότητα αυτών, την κίνησιν, είναι και αυτή εν τη ιδέα της αιωνία και
+απόλυτος, αιωνίως εμφανιζομένη και μορφουμένη υπό των άλλων ιδεών· 3) η
+δημιουργία είναι αιωνία· η ιδέα, ο λόγος διηνεκώς δημιουργεί και συντηρεί
+(πρόνοια), όπως η ψυχή διηνεκώς πλάττει και συντηρεί το σώμα και τα μέλη
+αυτού.
+
+  35) Το δεύτερον μέρος του διλήμματος τούτου είναι αδύνατον, διότι
+γεγεννημένα παραδείγματα δεν ήτο δυνατόν να υπάρχωσι προ της δημιουργίας.
+Εάν δε η ύλη προϋπήρχε της δημιουργίας, τότε δεν εδημιουργήθη και δεν θα
+ηδύνατό τις να βλέπη δεδημιουργημένον παράδειγμα εν αυτή, ήτις ήτο
+αγέννητος. Εάν πάλιν δεχθώμεν πρώτην δημιουργίαν ύλης αμόρφου και
+πλημμελούς, αύτη δεν δύναται να θεωρηθή ως πρότυπον της δημιουργίας, διότι
+το άμορφον και το πλημμελές δεν δύναται να είναι πρότυπον της μορφής και
+της τάξεως, αίτινες είναι τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της δημιουργίας κατά
+τον Πλάτωνα. Ίσως ο Πλάτων ηθέλησε να εξηγήση την δημιουργίαν κατά πάσαν
+δυνατήν αυτής εκδήλωσιν, διό την αιωνιότητα και το απόλυτον του
+παραδείγματος παρέστησεν ως όρους της δημιουργίας απολύτους και πάντοτε
+αληθείς.
+
+  36) Ίνα είπωμεν ότι τον κόσμον έπλασε κατά παράδειγμα γεννητόν, δέον να
+δεχθώμεν ότι ο Θεός δεν είναι αγαθός, αλλά τούτο είναι βλασφημία.
+
+  37) Βεβαίως ο κόσμος είναι κάλλιστος, διότι είναι έργον και αποκάλυψις
+του λόγου, όστις είναι είς και μόνος. Αλλ' η φράσις ότι ο κόσμος είναι το
+κάλλιστον πάντων των δημιουργημάτων δεν φαίνεται λογική, διότι είς μόνος
+κόσμος εγεννήθη, και επομένως λείπει πας όρος συγκρίσεως. Εκτός εάν
+συγκρίνηται το όλον με τα μέρη του, ήτοι με εαυτό, όπερ άτοπον.
+
+  38) Τούτο είναι το συμπέρασμα του συλλογισμού και εν ταυτώ η βεβαίωσις
+ότι ο κόσμος είναι εικών, φαινόμενον και ουχί πραγματικότης. Ο
+φαινομενικός ούτος κόσμος είναι ουχί απόλυτος και ανεξάρτητος, αλλά
+σχετικός και τεθειμένος. Τίθεται δε ή δημιουργείται υπό της ιδέας κατά τον
+Πλάτωνα, υπό του πνεύματος κατά την γλώσσαν των νεωτέρων.
+
+  39) Και ούτω πρέπει να είναι ταύτα συμμετρικά και ανάλογα μεταξύ των,
+ήτοι 1) δύο πράγματα, το ον και το γινόμενον (γεννητόν), 2) δύο γνώσεις, η
+νόησις και η δόξα. 3) δύο λόγοι, οι βέβαιοι και οι πιθανοί (Πρόκλ. 103 Δ).
+
+  40) Η μελέτη του όντος καταλήγει εις την αλήθειαν, ενώ η του γινομένου
+δεν υπερβαίνει την πίστιν. Η αλήθεια είναι η επιστήμη, η πίστις είναι η
+δόξα, η γνώμη. Ο Πρόκλος (105 Α.) λέγει· «Ως η αλήθεια προς το νοητόν
+παράδειγμα, ούτως η πίστις προς την γενετήν εικόνα». Και εν τη πολιτεία
+(βιβλίω 7) ο Πλάτων διακρίνει τέσσαρας βαθμούς ή παθήματα ή μοίρας της
+ψυχής. Πρώτον είναι η &νόησις&, ήτοι η κατ' εξοχήν γνώσις, η κυρίως
+λεγομένη φιλοσοφική νόησις, δεύτερον είναι η &διάνοια&, τουτέστιν η
+διασκεπτική ή συλλογιστική νόησις, ήτις περιλαμβάνει τα μαθηματικά και εν
+γένει τας φυσικάς επιστήμας, τρίτον είναι η &πίστις&, ήτοι η παράστασις, η
+παραστατική αλήθεια, και τέταρτον είναι η &εικασία&, ήτοι η διά των
+αισθήσεων, των εικόνων και των φαντασιών γνώσις, η πιθανότης. Τα δύο πρώτα
+μέρη συνιστώσι την επιστήμην, τα δε δύο τελευταία την δόξαν. Κατά ταύτα
+και ο Παύλος (I Κορινθ. XII 8, 9) λέγει· «Ω μεν διά του πνεύματος δίδοται
+λόγος &σοφίας& (φιλοσοφική νόησις), άλλω δε λόγος &γνώσεως& (η γνώσις η εν
+γένει, αι μερικαί επιστήμαι) κατά το αυτό πνεύμα· ετέρω δε &πίστις& εν τω
+αυτώ πνεύματι, άλλω δε κ λ.»
+
+  41) Εν τη Πολιτεία (VI) λέγει ότι η πρώτη αιτία είναι η ιδέα, αυτό &το
+αγαθόν&, όπερ είναι ταυτόν με τον &νουν& (Φιλήβ. 22 C). Αν η αγαθότης νυν
+γίνεται απλή ιδιότης του δημιουργού, τούτο προέρχεται εκ της μυθικής
+μορφής, ην έλαβε το έργον της δημιουργίας. Η αγαθότης αύτη δεν πρέπει να
+νοήται υπό την στενήν ηθικήν σημασίαν, αλλ' υπό την καθολικήν έννοιαν, ότι
+τα πράγματα έχουσιν ύπαρξιν ιδίαν, και ευρίσκουσι τα μέσα να συντηρώνται.
+Εν τούτω γενικώς αναγνωρίζεται η θεία αγαθότης, αντιθέτως προς την θείαν
+δύναμιν, ενώπιον της οποίας ουδέν πράγμα οσονδήποτε ισχυρόν και στερεόν,
+δύναται να υφίσταται.
+
+  42) Ο Έγελος λέγει· «Το ότι ο Θεός δεν είναι φθονερός αναμφιβόλως είναι
+μεγάλη, ωραία, αληθής, αλλά και αφελής παράστασις. Παρά τοις αρχαίοις,
+τουναντίον, ευρίσκομεν ότι η Νέμεσις, η δίκη, η ειμαρμένη είναι ο μόνος
+προσδιορισμός των θεών, οίτινες καταρρίπτουσι και ταπεινούσι παν ό,τι
+είναι μέγα και δεν ανέχονται να υπάρχη ό,τι είναι έξοχον και υψηλόν. Αλλά
+η μεγαλόνοια των υστέρων φιλοσόφων ανέτρεψε την διδασκαλίαν ταύτην. Διότι
+εν τη απλή έννοια της Νεμέσεως δεν εμπεριέχεται ακόμη κανείς ηθικός
+διορισμός, διότι τιμωρία μόνη υπάρχει η ταπείνωσις παντός, όπερ υπερβαίνει
+τα όρια, αλλά τα όρια ταύτα δεν παρουσιάζονται ακόμη ως ηθικά, και η
+τιμωρία δεν είναι ακόμη η αναγνώρισις του ηθικού αντιθέτως προς το
+ανήθικον. Ούτως η θεωρία του Πλάτωνος είναι πολύ υψηλοτέρα της δοξασίας
+των νεωτέρων, οίτινες λέγοντες ότι ο Θεός είναι Θεός άγνωστος, όστις δεν
+απεκαλύφθη εις ημάς και περί του οποίου ουδέν δυνάμεθα να γινώσκωμεν,
+αποδίδουν φθόνον εις τον Θεόν. Τω όντι· διατί ο Θεός να μη αποκαλύπτηται
+εις ημάς, εάν σπουδαίως ζητώμεν την γνώσιν αυτού; Έν φως ουδέν αποβάλλει,
+εάν άλλο αναφθή εξ αυτού, και διά τούτο οι Αθηναίοι ετιμώρουν τους
+εμποδίζοντας να γίνηται τούτο. Εάν η γνώσις του Θεού μας απηγορεύετο, ίνα
+γινώσκωμεν μόνον το πεπερασμένον και ίνα μη φθάσωμεν εις το απόλυτον, ο
+Θεός θα ήτο φθονερός Θεός ή θα εγίνετο κενή λέξις. Τοιαύται θεωρίαι ουδέν
+έτερον σημαίνουσιν ειμή ότι θέλομεν να αμελώμεν ό,τι είναι υψηλότερον και
+θείον και να επιδιώκωμεν τα ποταπά συμφέροντα και τας προσωπικάς γνώμας
+ημών. Η ταπεινότης αύτη είναι αμάρτημα, είναι το κατά του Αγίου Πνεύματος
+αμάρτημα (Εγ. ιστ. της Φιλ. Α').
+
+  43) Τούτο είναι επιχείρημα ή λόγος πιθανός. Ούτως ο Θαλής έλεγε:
+Πρεσβύτατον των όντων είναι ο Θεός, διότι είναι αγέννητον, κάλλιστον δε ο
+κόσμος, διότι είναι ποίημα Θεού.
+
+  44) Κατά δύναμιν λέγει ο Πλάτων, δηλών ότι ο Θεός ενεργεί ουχί
+αυθαιρέτως, αλλά κατά νόμους, οίτινες είναι αύται αι ιδέαι, αι αποτελούσαι
+την ουσίαν των όντων.
+
+  45) Ο Τίμαιος λέγει &φλαύρον&, όπερ είναι η άτακτος ύλη, ην ο Θεός
+μετεχειρίσθη, ούτως ώστε να μη μείνη κανέν φλαύρον, αχρείον, και τούτο
+έγινε διά της τάξεως. Η ύλη έχει φύσιν ιδίαν προερχομένην εκ της
+&ανάγκης&, ήτις δύναται να πεισθή, όχι να καταστραφή.
+
+  46) Ο Έγελος παρατηρεί ότι ταύτα είναι μυθική έκφρασις προερχομένη εκ
+της ανάγκης, εις ην ευρίσκεται ο Πλάτων να αρχίση με άμεσόν τινα
+διορισμόν, όστις είναι όμως απαράδεκτος, όπως διατυπούται. Προσέτι
+φαίνεται ότι παριστά τον Θεόν, ως δημιουργόν μόνον, ήτοι κοσμήτορα της
+ύλης, και ότι αύτη, αιωνία ούσα και ανεξάρτητος, ευρέθη υπό του Θεού ως
+χάος. Αλλά και τούτο είναι μύθος. Ο Πλάτων ομιλεί ενταύθα κατά τρόπον
+δημώδη, ίνα κάμη έναρξιν του λόγου του. Δεν πρέπει λοιπόν να δίδωμεν
+προσοχήν εις τας εκφράσεις ταύτας, αλλ' εις τας αληθείς φιλοσοφικάς
+θεωρίας του.
+
+  47) Το έξοχον αγαθόν και το έξοχον καλόν είναι τα χαρακτηριστικά της
+μεγίστης τελειότητος.
+
+  48) Πρόκειται περί του κόσμου, όστις θα δημιουργηθή.
+
+  49) Ο νους θεωρείται ως μέρος η λειτουργία της ψυχής.
+
+  50) Το παράδειγμα είναι το νοητόν ζώον. Πώς τούτο είναι παράδειγμα του
+αισθητού; Δεν είναι είδος (μέρος), αλλά γένος, εν ω περιέχονται πάντα τα
+γένη. Εκ του ομοιώματος, όπερ είναι ο αισθητός κόσμος, δυνάμεθα να
+συμπεράνωμεν περί του προτύπου, όπερ πρέπει να είναι τοιούτον, ώστε ο
+αισθητός κόσμος και έν έκαστον των εν αυτώ να ευρίσκωσι τα παράδειγμα
+αυτών.
+
+  51) Τα αυτόζωον ως ιδέα είναι έν, διότι είναι παν, λοιπόν και ο ορατός
+κόσμος κατ' ανάγκην είναι είς, διότι άλλως δεν θα ήτο τέλειον ομοίωμα του
+νοητού κόσμου του τα πάντα περιλαμβάνοντος.
+
+  52) Επειδή ο &κόσμος& γεννάται, άρα &θα& είναι. Εις το ον όμως ανήκει
+μόνον το είναι (εστί).
+
+  53) Πρόκειται περί της δημιουργίας του &κόσμου&, ήτοι της τάξεως, διό η
+δημιουργία γίνεται εκ στοιχειώδους ύλης, περί ης θα γίνη λόγος πάλιν εν
+σελ. 48 Ε, όπως και περί του κόσμου ως ενός ζώου εν σ. 69 C.
+
+  54) Η γεωμετρική. Τρεις κύριαι αναλογίαι υπάρχουσιν. 1) Η αριθμητική,
+ως 2:4 = 4:6, όπου ο μέσος υπερέχει τον ένα άκρον και υπερέχεται υπό του
+ετέρου κατά το αυτό ποσόν· 2) Η γεωμετρική, ως 2:4 = 4:8, όπου ο μέσος
+είναι, τοσάκις μείζων του ενός άκρου, οσάκις είναι ελάσσων του έτερου, και
+3) Η αρμονική, ως 6:8 = 8:12, όπου ο μέσος είναι μείζων ενός άκρου κατά
+κλάσμα (μέρος) τούτου, ίσον προς το κλάσμα, καθ' ό ο μέσος υπερέχεται υπό
+του άλλου άκρου. Ούτως ο 8 είναι ίσος προς 6+6/3 = 8 και ίσος προς 12 -
+12/3 = 8· ώστε ο 8 υπερέχει τον 6 κατά το 1/3 αυτού και υπερέχεται υπό του
+12 κατά το αυτό μέρος, ήτοι κατά το 1/3 αυτού. Ο Πλάτων ορίζων τας
+αναλογίας ορμάται εκ του μέσου αναλόγου, διότι ούτος αποτελεί τον
+&δεσμόν&. Η αναφορά λοιπόν της αριθμητικής αναλογίας είναι η της ισότητος,
+η της γεωμετρικής είναι η της ταυτότητος, και η της αρμονικής η της
+ομοιότητος. Η γεωμετρική κυρίως λέγεται αναλογία, αι άλλαι δύο λέγονται
+μεσότητες.
+
+  55) Πρόκειται περί της γεωμετρικής αναλογίας, ήτις είναι αναγκαία διά
+τον ειρημένον τέλειον δεσμόν και ήτις διά τούτο καλείται γεωμετρική, διότι
+παριστά αναφοράς σχημάτων επιπέδων ή στερεών. Οι αρχαίοι διέκρινον
+αριθμούς γραμμικούς ή πλευράς, επιπέδους και στερεούς. Ο γραμμικός παριστά
+ό,τι είναι εν τη γεωμετρία η πλευρά· κυρίως όμως πλευραί είναι οι πρώτοι
+αριθμοί. Πρώτοι απλώς και ασύνθετοι είναι οι υπό μηδενός μεν αριθμού, υπό
+μόνης δε της μονάδος μετρούμενοι, ως ο 3, 5, 7, 11, 13, 17 και οι τούτοις
+όμοιοι. Λέγονται δε οι αυτοί γραμμικοί και ευθυμετρικοί, διότι και τα μήκη
+και αι γραμμαί κατά μίαν διάστασιν θεωρούνται. Είναι δε εκ των αριθμών οι
+μεν επίπεδοι, όσοι υπό δύο αριθμών πολλαπλασιάζονται, τούτων δε οι μεν
+τρίγωνοι, οι δε τετράγωνοι, κ. λ. Ο επίπεδος είναι το γινόμενον δύο
+πλευρών ή πρώτων αριθμών, ως λ. χ. ο 6, διότι 6 = 2x3. Αν οι δύο
+παράγοντες αυτού είναι ίσοι, λέγεται τετράγωνος. Ο στερεός είναι γινόμενον
+τριών πρώτων, και, αν ούτοι είναι ίσοι, λέγεται κύβος. Φανερόν είναι ότι
+γεωμετρική αναλογία δεν δύναται να αποτελεσθή υπό μόνων πρώτων αριθμών. Εν
+τω προκειμένω χωρίω του Τιμαίου πρέπει να αποκλεισθώσι και όσαι αναλογίαι
+έχουσιν όρον πρώτον αριθμόν, λ.χ. η αναλογία 2:3 = 6:9 ή 3:6 = 6:12, διότι
+ο 2 και ο 3 δεν δύνανται να παραστήσωσιν επίπεδον σχήμα. &Όγκοι& είναι οι
+στερεοί αριθμοί· &δυνάμεις& είναι οι επίπεδοι.
+
+  56) Εν τη γεωμετρική αναλογία το γινόμενον των άκρων είναι ίσον με το
+των μέσων, και η αναλογία δεν μεταβάλλεται, αν οι μέσοι γίνωσιν άκροι και
+οι άκροι μέσοι. Ο Πλάτων δεν διακρίνει αναλογίαν από προόδου 4:6:9, και
+διά τούτο μεταχειρίζεται τον μέσον καθ' ενικόν. Ο μέσος είναι ο δεσμός των
+άκρων. Ο Έγελος θαυμάζει τα θεωρήματα του Πλάτωνος περί αναλογίας και
+ταυτότητος των όρων αυτής. «Τούτο, λέγει, είναι έξοχον, το διετηρήσαμεν δε
+και ημείς εν τη φιλοσοφία ημών. Η διάκρισις, ήτις δεν είναι διάκρισις,
+διότι αίρεται, είναι ο συλλογισμός, εν ώ οι άκροι συνδέονται διά του
+μέσου, όστις περιλαμβάνει και ταυτίζει αυτούς και τους κάμνει έν. Οι όροι
+του συλλογισμού είναι το Καθολικόν, το Μερικόν και το Ατομικόν· έκαστος
+αυτών γίνεται εκ περιτροπής υποκείμενον και κατηγορούμενον και μέσον ή
+δεσμός αυτών και ούτω πάντες συνταυτίζονται· ο συλλογισμός είναι η μορφή
+του λόγου. Το Απόλυτον είναι ο συλλογισμός, ή άλλως: παν πράγμα είναι είς
+συλλογισμός. Παν πράγμα είναι μία έννοια, και η ύπαρξις αυτού είναι η
+διαφορά (κρίσις) των διορισμών του, ούτως ώστε η &καθολική& φύσις του
+δίδει εαυτή εξωτερικήν πραγματικότητα &μερικευομένη& και τιθεμένη ως έν
+&ατομικόν& δι' αρνητικής επιστροφής εις εαυτήν. Ή ανάπαλιν· το πραγματικόν
+είναι το ατομικόν, όπερ διά του μερικού υψούται εις το καθολικόν και
+τίθεται ως έν και ταυτόν εαυτώ. Αι κατά του συλλογισμού αναρριπτόμεναι
+ενστάσεις αποβλέπουσιν εις τον τυπικόν συλλογισμόν, όστις δεν συνδέει τους
+άκρους ουχί διά μέσου συγκεκριμένου, ως είναι το καθόλου, το γένος (λ. χ.
+άνθρωπος), όπερ συνδέει το ατομικόν (Πέτρος) με το μερικόν (την ειδοποιόν
+διαφοράν &λογικός&), αλλά διά μέσου όστις είναι μία αισθητή ποιότης ή
+εξωτερικός διορισμός (π. χ. το ερυθρόν, η βαρύτης) και ούτως οι άκροι
+(ρόδον και χρώμα, ή ήλιος και πλανήται) μένουσιν ανεξάρτητοι και αδιάφοροι
+προς αλλήλους (εάν λάβωμεν την βαρύτητα ως μέσον, θα συμπεράνωμεν ότι οι
+πλανήται πίπτουσιν επί του ηλίου, δι' άλλου μέσου, της φυγοκέντρου
+δυνάμεως, θα συμπεράνωμεν ότι φεύγουσι τον ήλιον). «Ταύτα όμως καταλύει η
+Πλατ. φιλοσοφία, εν ή οι άκροι δεν μένουσιν ανεξάρτητοι ούτε απ' αλλήλων
+ούτε από του μέσου· το κύριον είναι η ταυτότης αυτών. Εν τω συλλογισμώ του
+λόγου το υποκείμενον, το περιεχόμενον, διά του άλλου και εν τω άλλω
+ενούται προς εαυτό, διότι οι όροι συνταυτίζονται. Τούτο είναι εν άλλαις
+λέξεσιν η φύσις του απολύτου, του Θεού. Ο Θεός, τιθέμενος ως υποκείμενον,
+είναι τούτο: δηλ. γεννά τον υιόν του, τον κόσμον, πραγματοποιείται εν τη
+πραγματικότητι ταύτη, ήτις φαίνεται ως άλλο, αλλ' εν αυτή μένει ο αυτός
+προς εαυτόν (αναφέρεται εις εαυτόν, ευρίσκει εαυτόν), αναιρεί την πτώσιν,
+μηδενίζει τον χωρισμόν και εν τω άλλω (εν τη φύσει) συνενοί εαυτόν προς
+εαυτόν και γίνεται ούτω πνεύμα. Ούτως ο Θεός είναι είς συλλογισμός. Εν τη
+Πλατ. φιλοσοφία έχομεν ούτω το κάλλιστον και το ύψιστον. Ταύτα είναι μεν
+καθαρά νοήματα, αλλά περιέχουσι παν πράγμα εν εαυτοίς· διότι πάσαι αι
+συγκεκριμέναι μορφαί ή υπάρξεις εξαρτώνται εκ των διορισμών της Νοήσεως
+μόνον. Οι Πατέρες της εκκλησίας εύρον ούτω παρά Πλάτωνι την Τριάδα, ην
+επεθύμουν να κατανοήσωσι και αποδείξωσι λογικώς. Παρά τω Πλάτωνι η αλήθεια
+τω όντι έχει τους αυτούς διορισμούς ως η Τριάς. Αλλ' αι μορφαί αύται
+ημελήθησαν επί δισχίλια έτη από των χρόνων του Πλάτωνος, διότι εις την
+χριστιανικήν θρησκείαν δεν είχον μεταβή ως καθαρά νοήματα (αλλά διά
+παραστάσεων και εικόνων) και εθεωρούντο ότι ήσαν διδασκαλίαι εκ πλάνης
+γινόμεναι δεκταί, έως ου κατά τους νεωτέρους χρόνους οι άνθρωποι ήρξαντο
+να καταλαμβάνωσιν ότι η έννοια (ο λόγος) εμπεριέχεται εις τους διορισμούς
+τούτους και ότι η Φύσις και το Πνεύμα δι' αυτών μόνων δύνανται να
+κατανοηθώσι». Δυνάμεθα λοιπόν να είπωμεν, ότι ο Πλάτων γράφων τον Τίμαιον
+εδημιούργει το παράδειγμα, το πρότυπον, καθ' ο η διάνοια των επερχομένων
+γενεών έμελλεν εξελισσομένη να πλάση τον πνευματικόν κόσμον αυτής.
+
+  57) Το δόγμα τούχο επολεμήθη σφοδρώς, λόγω ότι, αν είναι 2:4:8, ανάλογα
+θα είναι και τα τετράγωνα 4:16:64 και οι κύβοι 8:64:512 μεθ' ενός μόνου
+μέσου. Αλλ' όμως επειδή πρόκειται περί των στοιχείων, ο Πλάτων έχει προ
+οφθαλμών ως πλευράς μεν τους πρώτους αριθμούς, ως επιπέδους δε και
+στερεούς τα πολλαπλάσια των πρώτων. Μόνον επί τοιούτων αριθμών ισχύει το
+ρηθέν, ότι μεταξύ δύο επιπέδων μία μόνη μεσότης &εξαρκεί&, διότι &δυνατόν&
+ενίοτε να είναι πλείονες, αλλά πάντοτε είναι μία μόνη, όταν οι αριθμοί
+είναι μεν πολλαπλάσια πρώτων αριθμών, αλλά τετράγωνοι. Έστωσαν πρώτοι 5
+και 7, τα τετράγωνα αυτών είναι 25 και 49, μέσος δε ανάλογος τετραγωνικός
+τούτων είναι το γινόμενον των ριζών 5X7. Τω όντι 25:35 = 35:49, ένθα 25X49
+= 35X35 = 1225. Αλλά, και αν λάβωμεν τα τετράγωνα 9 και 16 έχοντα πλευράς
+ή ρίζας τους 3 και 4, ων ο 4 είναι πολλαπλάσιον του 2, πάλιν θα έχωμεν ένα
+μόνον μέσον, τον 3X4 = 12, ήτοι θα έχωμεν 9:12 = 12:16 (Πρόκλ. 148 C). Εάν
+όμως αμφότεραι αι ρίζαι είναι πολλαπλάσια πρώτων και δη τετράγωνα, τότε οι
+μέσοι ανάλογοι θα είναι πλείονες. Έστωσαν ρίζαι τα τετράγωνα 4 και 9.
+Τούτων τα τετράγ. 16 και 81 έχουσι μέσον ανάλογον το γινόμ. των ριζών 4X9
+= 36, και ούτος δύναται να εξαρκή προς αναλογίαν, 16:36 = 36:81. Εν
+τούτοις οι αριθμοί 4 και 9 ως τετράγ. έχουσι μέσον ανάλογον το γινόμ. των
+ριζών 2X3 = 6, δι' ου ευρίσκομεν άλλους δύο μέσους μεταξύ 16 και 81, τους
+4X6 = 24 και 6X9 = 54. Έχομεν άρα 16:24 = 54:81. Λοιπόν προς την δι'
+αναλογίας σύνδεσιν δύο επιφανειών τετραγώνων μία μεσότης δύναται να
+&εξαρκή&, εάν όμως τα τετράγ. ταύτα ρίζας έχωσι πρώτους αριθμούς, τότε μία
+μόνη μεσότης δύναχαι να &υπάρχη&.
+
+Εάν νυν ληφθώσι δύο επίπεδοι, πολλαπλάσια άλλων, ουχί δε τετράγωνοι
+αμφότεροι, ή ο είς μόνος, τότε δεν θα εύρωμεν ένα μόνον μέσον γεωμ.
+ανάλογον, αλλά θα έχωμεν χρείαν δύο. Έστωσαν οι επίπεδοι 15 (= 3X5) και 77
+(= 7X11), οι μέσοι αυτών θα ευρεθώσι πολλαπλασιαζομένων των παραγόντων
+3X11 = 33 και 5X7 = 35. Λοιπόν 15:33 = 35:77. Μία μόνη μέση αδύνατον είναι
+να υπάρχη. Τω όντι έστω αύτη Χ. Θα έχωμεν λοιπόν 15:Χ = Χ:77 ή Χ^2
+= 15Χ77, άρα Χ = τετραγωνική ρίζα (15Χ77) = τετραγωνική ρίζα 1155, αλλ' η
+ρίζα του 1155 δεν είναι ακέραιος αριθμός, διότι ο 34 είναι ρίζα του 1156.
+Πάλιν ας λάβωμεν δύο επιπέδους 18 και 28, ων οι παράγοντες 3X6 και 4X7 δεν
+είναι πάντες πρώτοι και θα έχωμεν μέσους αναλόγους 21 (= 3Χ7) και 24 (=
+4Χ6). Αλλά και ενταύθα ο μέσος είναι είς μόνος, όταν οι παράγοντες
+εκατέρου, λ. χ. των 18 και 32, έχωσι προς αλλήλους οίαν σχέσιν και οι του
+ετέρου, οι 3X6, και 4X8, ων οι 6 και 8 είναι διπλάσιοι των 3 και 4. Εδώ ο
+μέσος μεταξύ 18 και 32 είναι μόνος ο 24, διότι 3X8 και 4X6 δίδουσιν
+αμφότεραι 24. Τω όντι 18:Χ = Χ:32, εξ ης Χ ^ 2 = 18X32 και Χ =
+τετραγωνική ρίζα (18X32) = τετραγωνική ρίζα 576 = 24.
+
+Προς αναλογίαν όμως των στερεών είς μόνος μέσος δεν εξαρκεί. Και πρώτον οι
+κύβοι, των πρώτων αριθμών έχουσι πάντοτε δύο μέσους. Έστωσαν οι κύβοι 8
+και 27, ων ρίζαι οι 2 και 3. Τούτων των κύβων δύο μεσότητες υπάρχουσι,
+2X2X3 = 12 και 3X3X2 = 18· ήτοι προκύπτει η αναλογία 8:12 = 18:27 ήτις
+είναι συνεχής (κατά τον ημιόλιον λόγον, Προκλ. 148 Ε) δηλ. 8:12 = 12:18 =
+18:27. Άλλον μέσον είναι αδύνατον να εύρωμεν. Εάν όμως αι κυβικαί ρίζαι
+δεν είναι πρώτοι αριθμοί, είς μόνος μέσος δύναται να αρκή αλλά, ως
+είπομεν, ο λόγος είναι πάντοτε περί των πρώτων και των πολλαπλασίων αυτών.
+Π. χ. οι αριθμοί 64 και 799 ως τετράγωνα μεν των 8 και 27 έχουσι μέσον
+ανάλογον τον 216, όστις είναι γινόμενον των 8X27, ως κύβοι δε του 4 και 9
+έχουσι δύο άλλους ανεξαρτήτους μέσους 4X4X9 = 144 και 9X9X4 = 324, λοιπόν
+64:144 = 324:729 ή 64:144 = 144:324 = 324:729. Ο μέσος 216 εξηγείται και
+κατά τα ανωτέρω, διότι μεταξύ των κυβικών ριζών 4 και 9, υπάρχει ο μέσος
+2X3 = 6, του ο δε κύβος είναι ο 216.
+
+Επί τέλους, εάν οι στερεοί αριθμοί δεν είναι κυβικοί, τότε θα έχωμεν
+πάντοτε δύο μέσους. Ούτω μεταξύ των στερεών 105 (= 3Χ5Χ7) και 385 (=
+5X7X11) οι μέσοι είναι 3Χ5Χ11 = 165 και 5X7X7 = 245, λοιπόν 105:165 =
+245:385, ή πολλαπλασιαζομένων άλλως των παραγόντων, 105:175 = 231:385 ή
+και 105:147 = 275:385. Το αυτό συμβαίνει, και όταν οι παράγοντες ή πάντες
+ή τινές δεν είναι πρώτοι αριθμοί.
+
+Εκ τούτων αποδεικνύεται ότι ο Πλάτων, λέγων ότι προς σύνδεσιν δύο επιπέδων
+αρκεί είς μέσος· προς σύνδεσιν δε δύο στερεών &απαιτούνται& δύο μέσοι,
+είχεν υπ' όψει περιπτώσεις στοιχειώδεις και ανεπιδέκτους αναγωγής, ήτοι
+τετράγωνα και κύβους πρώτων αριθμών, τους κύβους δε ιδία ένεκα της ανάγκης
+αναλογίας συνεχούς, οία πυρ: αέρα = αήρ:ύδωρ = ύδωρ:γην.
+
+  58) Ο μέσος εν τη φύσει είναι διπλούς και ούτως εν αυτή επικρατεί ο
+αριθμός τέσσαρα. Η αιτία, δι' ην η τριάς του συλλογισμού του λόγου
+μεταβάλλεται εις τετράδα εν τη φύσει, είναι ότι εκείνο όπερ εν τη νοήσει
+είναι έν, τούτο εν τη φύσει χωρίζεται. Διότι εν αυτή, ίνα η αντίθεσις
+υπάρχη ως αντίθεσις, πρέπει να είναι διπλή, και ούτως αριθμούντες έχομεν
+τέσσαρας όρους. Ούτως εν τω απολύτω συλλογισμώ, το έν είναι ο Θεός, το
+δεύτερον, ο μέσος (μεσίτης) είναι ο Υιός, το τρίτον είναι το Πνεύμα, — ο
+Μέσος είναι απλούς. Αλλά, όταν την παράστασιν του θεού εφαρμόσωμεν εις τον
+κόσμον, έχομεν ως μέσον την Φύσιν και το Πεπερασμένον πνεύμα, ως την οδόν
+της επιστροφής από της φύσεως, το δε επιστραφέν είναι το απόλυτον Πνεύμα.
+Η ζώσα αύτη πορεία, ούτος ο χωρισμός, η θέσις των διαφορών και η ένωσις, η
+συνταύτισις αυτών, είναι ο ζων Θεός (Έγελ. Ιστορ. Φιλ. τόμ. Α' σ. 254).
+
+  59) Η φιλία είναι αρμονία, τα ανάλογα είναι εν αρμονία και φιλία· διό ο
+κόσμος συντηρείται και δεν δύναται να διαλυθή, ειμή υπό του συνδέσαντος
+αυτόν. Αλλ' ούτος αγαθός ων δεν δύναται να θέλη να τον διαλύση άρα ο
+κόσμος θα υπάρχη πάντοτε.
+
+  60) Η περατότης των πραγμάτων συνίσταται εις το ότι διάφορόν τι,
+εξωτερικόν τι υπάρχει προς άλλο τι αντικείμενον. Εν τη ιδέα υπάρχει
+βεβαίως ο διορισμός, ο περιορισμός, η διαφορά, το άλλο, αλλά τούτο συνάμα
+διαλύεται, αναιρείται, εν τη ιδέα, εν τω ενί. Αύτη είναι διαφορά, εξ ης
+ουδεμία περατότης πηγάζει, διότι επίσης αναιρείται. Το πέρας ούτως είναι
+εν τω απείρω, και τούτο είναι μέγα διανόημα του Πλάτωνος.
+
+  61) Του σφαιρικού σώματος η κίνησις είναι η κυκλική, ήτις είναι πάντοτε
+κατά ένα τρόπον και μάλλον σύμφωνος προς τον νουν και την φρόνησιν,
+αίτινες είναι πάντοτε επίσης καθ' ένα τρόπον. Αι άλλαι έξ κινήσεις είναι
+αι προς τα εμπρός, οπίσω, δεξιά, αριστερά, κάτω, άνω.
+
+  62) Δήλα δη αποτελούμενον εκ πάντων των υπαρχόντων στοιχείων χωρίς να
+μείνη υπόλοιπον κανέν.
+
+  63) Η ψυχή, ευρίσκεται ουχί μόνον εν τω κέντρω, αλλά, πανταχού, και
+ούτω δεν περιέχεται υπό του σώματος αλλά το περιέχει. Επανορθοί ο Πλ. την
+προτέραν φράσιν «ότι ο Θεός έθηκε ψυχήν εν τω κέντρω του σώματος»,
+δεικνύων, ότι κάλλιον δύναται να λέγηται ότι το σώμα είναι εν τη ψυχή.
+
+  64) Ο κόσμος ενταύθα διά της ψυχής είναι μία ολότης· νυν πρώτον ο
+μονογενής Θεός, ο μέσος και η ταυτότης (των άκρων) είναι το αληθές
+απόλυτον. Ο πρώτος εκείνος Θεός, όστις ήτο μόνον αγαθότης, είναι,
+τουναντίον, απλή υπόθεσις και ένεκα τούτου ούτε διορίζεται ούτε
+αυθορίζεται, είναι απροσδιόριστος. Νυν όμως ο Πλ. εμφανίζει διωρισμένην
+παράστασιν του Θεού. Ο Πλάτων απολογείται αφελώς ότι ήρξατο από του
+αφηρημένου. Αλλ' η έναρξις κατ' ανάγκην είναι αφηρημένη, είναι απλή
+προϋπόθεσις της παραστατικής ενεργείας. Το συγκεκριμένον, το αληθές
+εμφανίζεται ύστερον. Εύκολον είναι να δείξη τις ότι με τοιαύτας
+παραστάσεις ο Πλάτων περιπίπτει εις αντιφάσεις. Αλλ' ημείς πρέπει να
+προσέχωμεν εις τα εποπτικά νοήματα αυτού περί του αληθούς. Και το αληθές
+είναι ούτος ο γεννητός Θεός (Έγ.).
+
+  65) Ο Πλάτων δεν εννοεί, ότι ο Θεός εδημιούργησε την ψυχήν ενώσας
+μερίδα της ιδέας με μερίδα της ύλης. Το αμέριστον δεν μερίζεται, το δε
+γινόμενον είναι αισθητόν, υλικόν, και είναι άτοπον να ομιλώμεν περί
+ψυχικής ύλης. Έπειτα, αν η ψυχή επλάσθη προ του σώματος, πόθεν ελήφθη η
+μερίς χάριν αυτής; Ο Πλάτων εννοεί ότι η ψυχή μετέχει της φύσεως, του
+τρόπου του είναι αμφοτέρων, του αμερίστου και του μεριστού, και είναι η
+ενότης, ο μέσος όρος αυτών. Η ψυχή είναι ενότης διαφορών, τούτο είναι το
+ουσιώδες. Η σύνθεσις και η διάκρισις είναι εικονικαί εκφράσεις. Η ψυχή δεν
+είναι σύνθετος, αλλά απλή και διά τούτο αθάνατος. Ο Έγελος λέγει ότι «εν
+τω βαθεί τουτώ χωρίω ο Πλάτ. αναγνωρίζει εν τη ουσία της ψυχής την αυτήν
+ιδέαν, ην εξέφρασε και ως ουσίαν του σωματικού. Το μεριστόν είναι κατά τον
+Πλατ. το άλλο, όπερ είναι άλλο, έτερον εν εαυτώ, ουχί έτερον προς άλλο ή
+άλλου. Ενταύθα οι αφηρημένοι διορισμοί· — το &έν& το οποίον είναι η
+ταυτότης, το &έτερον&, όπερ είναι το εν εαυτώ άλλο, το εναντίον, το
+διάφορον, — εμφανίζονται πάλιν. Το απόλυτον είναι η ενότης ή ταυτότης του
+ταυτού και μη ταυτού. Ο Πλάτων κατωτέρω λέγει ότι αι τρεις ουσίαι
+εμίχθησαν εις έν· αλλά δεν είναι τρεις· η τρίτη δεν είναι τρίτη αντιθέτως
+προς τας άλλας· είναι η ενότης αυτών. (Αυτός ο Πλάτων κατωτέρω καλεί την
+τρίτην μόνην &ουσίαν&, ως κατ' εξοχήν ουσίαν, διότι βεβαίως δι' αυτής και
+εν αυτή τελείται το έργον της δημιουργίας). Λέγει προσέτι ότι εβίασεν ο
+Θεός την δυσκόλως μιγνυομένην φύσιν του ετέρου. Αύτη είναι αναμφιβόλως η
+βία ην η ιδέα ασκεί επί των πολλών, των μεμερισμένων, τα οποία ιδανικεύει,
+και καθιστά διορισμούς αυτής. (Εγ. Ιστορ. Φιλ. Α' 257 - 258). Ο Πλούταρχος
+«Περί της εν τω Τιμαίω ψυχογονίας» ΙΑ' 4 λέγει: Οι περί τον Κράντορα,
+νομίζοντες ότι ίδιον έργον της ψυχής είναι προ πάντων να κρίνη τα νοητά
+και τα αισθητά, λέγουσιν ότι συνεκράθη εκ της αμεταβλήτου και της
+μεταβλητής φύσεως, εκ της του ταυτού και του ετέρου (εκ του νοητικού και
+του αισθητικού).
+
+  66) Η ψυχή του κόσμου περιλαμβάνει πάσας τας αναφοράς αριθμού και
+μέτρου, και εξ αυτής πηγάζει η αρμονία του παντός. Την μουσικήν δε
+αρμονίαν και το σύστημα των αστέρων θεωρεί ο Πλάτων ως τας πρώτας
+αποκαλύψεις των αοράτων αριθμών και της συμφωνίας αυτών. Ορίζει δε τας
+αναφοράς ταύτας ως εξής: Με βάσιν 1 και με λόγον 2 σχηματίζεται η πρόοδος
+1:2:4:8, με λόγον δε 3 η πρόοδος 1:3:9:27. Αύται, αι &τετρακτύς&,
+συγχωνευόμεναι, αποτελούσι την σειράν 1:2:3:4:9:8:27, περί ης ομιλεί ο
+Πλάτων. Οι 4 και 9 είναι τετράγωνα των 2 και 3, οι 8 και 27 κύβοι των
+αυτών 2 και 3. Ο 27 είναι το άθροισμα των έξ πρώτων. Οι αριθμοί ούτοι κατά
+τον Πλάτωνα παριστώσι τας αποστάσεις του Ηλίου και των πλανητών από της
+γης. Η μονάς είναι η απόστασις της Σελήνης από της γης, του Ηλίου η
+απόστασις είναι διπλασία της Σελήνης, της Αφροδίτης τριπλάσια, του Ερμού
+τετραπλασία, του Άρεως οκταπλασία, του Διός εννεαπλασία και του Κρόνου
+εικοσιεπταπλασία.
+
+Οι σχολιασταί διατάσσουσι συνήθως τας δύο προόδους εις γωνίαν, [σχήμα τριγώνου
+που απεικονίζει την πρόοδο 4 βαθμών προς την τελειότητα] ης κορυφή είναι η
+μονάς, η αριστερά πλευρά η πρώτη πρόοδος και η δεξιά είναι η δευτέρα. Οι
+αντίστοιχοι 2 και 3 είναι οι πρώτοι επίπεδοι, οι 4 και 9 οι πρώτοι
+τετράγωνοι, οι 8 και 27 οι πρώτοι κύβοι. Οι τέσσαρες όροι εκάστης προόδου
+δεικνύουσι τους τέσσαρας βαθμούς, ους το φυσικόν ον πρέπει να διανύση, ίνα
+φθάση εις το πλήρωμα και εις την τελειότητα αυτού.
+
+Η πρώτη σειρά 1:2:4:8 προβαίνει κατά διαστήματα διπλάσια, η δε άλλη
+1:3:9:27 κατά διαστήματα τριπλάσια. Ταύτα επληρώθησαν ύστερον διά δύο
+μέσων, ων ο μεν είναι εις αρμονικήν αναλογίαν προς τους άκρους, ο δε εις
+αριθμητικήν. Εάν εκτελέσωμεν ταύτα, θα έχωμεν κλάσματα. Ίνα όμως έχωμεν
+ακεραίους, πρέπει να ληφθή ως μονάς ο 384, ως έπραξεν ο Κράντωρ και ο
+Εύδοξος (Πλουτ. περί της εν τω Τιμ. ψυχογονίας), ώστε η πρόοδος 1:2:4:8 θα
+αντιστοιχή προς την 384:768:1536:3072. Προς εύρεσιν του μεταξύ 384 και 768
+αρμονικού μέσου, πολλαπλασιάζονται ούτοι και το γινόμενον 294912
+πολλαπλασιάζεται επί 2, το δε γινόμενον 589824 διαιρείται διά του
+αθροίσματος 1152 των δύο άκρων, τα δε πηλίκον 512 είναι αρμονικός ανάλογος
+μεταξύ 384 και 768, διότι υπερέχει τον 384 κατά 128, ήτοι κατά 1/3X384,
+και υπερέχεται υπό του 768 κατά 256, ήτοι κατά 1/3Χ768. Ούτως ο αρμονικός
+μέσος μεταξύ 768 και 1536 είναι 1024, μεταξύ δε 1536 και 3072 είναι 2048.
+Ομοίως διά τα τριπλά διαστήματα η πρόοδος 384:1152:3456:10368 = 1:3:9:27,
+ο αρμονικός μέσος μεταξύ 384 και 1152 είναι 576, μεταξύ 1152 και 3456
+είναι 1728 και μεταξύ 3456 και 10368 είναι 5184.
+
+Προς εύρεσιν δε του αριθμητικού μέσου διαιρείται διά 2 το άθροισμα των δύο
+δεδομένων όρων· όθεν ο αριθμ. μέσος μεταξύ 384 και 768 είναι 576.
+
+Κατά τα ανωτέρω θα έχωμεν:
+                Άκροι    Μέσοι     Μέσοι        Άκροι
+                         αρμονικοί              αριθμητικοί
+1       :2)     384,      512,      576,         768,
+2       :4)     768,     1024,     1152,        1536,
+4       :8)    1536,     2048,     2304,        3072.
+
+Ομοίως
+1:3)   384,  576,  768,  1152,
+3:9)  1122, 1728, 2304,  3456,
+9:27) 3456, 5184, 6912, 10368.
+
+Ο Κερκυραίος Ανδρέας Μαυρομμάτης σχολιάζων το σχετικόν χωρίον του Πλουτ.
+Περί της εν τω Τιμαίω ψυχογονίας XV 4 δίδει τους εξής αλγεβρικούς τύπους
+των δύο μέσων και της σχέσεως αυτών. Έστωσαν άκροι οι
+α, β, ων μείζων ο β. Αριθμητικός μέσος θα είναι ο (α+β)/2, αρμονικός δε ο
+
+2αβ/(α+β). Ο αριθμητ. υπερέχει και υπερέχεται κατά (β — α)/2, ο δε αρμονικός
+του μεν α υπερέχει κατά (αβ-α^2)/(α+β), του δε β υπολείπεται κατά (β^2-αβ)/(α+β).
+Και φανερόν είναι ότι έχομεν ως (β — α)/2  προς (α+β)/2 ούτως (αβ-α^2)/(α+β)
+προς α και (β^2-αβ)/(α+β) προς β. Αν ήδη λάβωμεν την αρχικήν τετρακτύν και
+αντί του 384 αρχίσωμεν από της μονάδος, θα έχωμεν διά τα διπλάσια διαστήματα
+την εξής σειράν:
+
+1) 1, 4/3, 3/2, 2, 8/3, 3, 4, 16/3, 6, 8,
+
+διά δε τα τριπλάσια,
+
+2) 1, 3/2, 2, 3, 9/2, 6, 9, 27/2, 18, 27.
+
+Τα διαστήματα της (1) σειράς είναι επίτριτα 4/3 = 4:3 = 1 1/3 και επόγδοα
+9:8 = 1 1/8. Τω όντι 512 = 384+128 = 1 1/3 και 768 = 512+256 = 1 1/3.
+Μεταξύ δε του 512 και 576, έχομεν 576 = 512+64 = 1 1/8. Εν τη δευτέρα (2)
+σειρά, ήτοι των τριπλασίων διαστημάτων, έχομεν διαστήματα ημιόλια 3:2 = 1
+1/2 και επίτριτα. Τω όντι 576 = 384+182 = 1 1/2, 768 = 576+192 = 1 1/3,
+και 1152 = 768+384 = 1 1/2 κ.λ.π.
+
+Εκ των διαστημάτων τούτων τα επίτριτα (1 1/3) αναπληρούνται δι' επογδόων
+(1 1/8) και περιέχουσιν υπόλοιπον (λείμμα), όπερ είναι προς τον επόμενον
+αριθμόν ως ο 243 είναι προς τον 256. Τω όντι, αν πληρωθή το επίτριτον
+διάστημα μεταξύ 384 και 512 δι' επογδόου (1 1/8), θα έχωμεν 384/8 = 48·
+λοιπόν 384+48 = 432 και πάλιν 432/8 = 54, λοιπόν 432+54 = 486, αλλά μεταξύ
+486 και 512 δεν υπάρχει επόγδοον διάστημα, διότι 486/8 = 60 3/4, επομένως
+486+60 3/4 = 546 3/4, όπερ υπερβαίνει τον 512, μένει λοιπόν διάστημα
+(υπόλειμμα) μικρότερον των άλλων, και ενώ εις το επόγδοον διάστημα (1 1/8
+= (9/8) η μεταξύ των αριθμών αναφορά είναι ως 8:9, ενταύθα, εις ακεραίους
+αριθμούς είναι ως 486:512, ή ως τα ημίση αυτών 243:256, ήτοι 1 13/243. Και
+πάλιν μεταξύ 512 και 576 υπάρχει διάστημα επόγδοον (1 1/8) ακέραιον·
+μεταξύ δε 576 και 768 είναι επίτριτον (1 1/3) πληρούμενον ως το πρώτον με
+δύο επόγδοα και έν λείμμα, και θα έχωμεν 576, 648, 729, 768. Ομοίως διά το
+επόμενον διάστημα θα έχωμεν 768, 864, 972, 1024 κ. έ. Εις δε τας σειράς
+των τριπλασίων έχομεν διαστήματα επίτριτα πληρούμενα ομοίως, και ημιόλια,
+περί ων δεν αναφέρει ο Τίμαιος, ως ευνόητα ίσως. Πληρούμεν τα ημιόλια
+παρεμβάλλοντες δύο επόγδοα και έν λείμμα, ως είδομεν ανωτέρω, και μετά το
+λείμμα προσθέτοντες άλλο επόγδοον διάστημα. Μεταξύ λοιπόν 384, και 576,
+όπου υπάρχει ημιόλιον διάστημα, θα έχωμεν
+
+     384, 432, 486,
+      α    β    γ
+
+512, 576, ων ο β είναι α+ α/8, ο γ είναι β+β/8, ο δε 512 είναι ο
+γ+γ Χ 13/243
+
+Πάντα ταύτα υπελογίσθησαν σχετικώς με το δωρικόν διατονικόν οκτάχορδον, εν
+τω οποίω η αναφορά του δι' οκτώ είναι 1:2, διό 384 και 768 παριστώσι την
+συμφωνίαν δι' οκτώ. Αλλά μεταξύ 384 και 512 υπάρχει αναφορά 6:8 (= 1 1/3 =
+4/3 = 8/6) αντιστοιχούσα προς την διά τεσσάρων συμφωνίαν και μεταξύ 384
+και 576 είναι αναφορά 6 προς 9 (1+1/2 = 3/2 = 9/6), ήτις είναι η συμφωνία
+διά πέντε. Η αναφορά δε 8 προς 9 (1 1/8 = 9/8) παριστά ολόκληρον τόνον,
+ώστε το διά τεσσάρων διάστημα περιλαμβάνει τόνους δύο και ήμισυν, το δε
+διά πέντε περιλαμβάνει το διά τεσσάρων και προσέτι ένα άλλον ακέραιον
+τόνον. Τα αρχικά ταύτα διαστήματα παρατηρεί ο Πλούτ. (15) παριστά η
+αναλογία 6:8 = 8:12 (ήτοι 6:12 = διά οκτώ, 8:12 = διά πέντε, 6:8 = διά
+τεσσάρων), ήτις διά τούτο εκλήθη αρμονική, παρά Πλουτάρχω όμως υπεναντία.
+
+Ιδού το διάγραμμα του πρώτου οκταχόρδου, κατά τας χορδάς του οποίου (ήτοι
+κατά τους νόμους της μουσικής αρμονίας) ο Θεός ενηρμόνισε τον κόσμον
+(Fraccaroli).
+
+Διαστήματα                   Χορδαί
+                νήτη . . .      384
+1 τόνος . . . . .
+                παρανήτη . .    432
+1 τόνος . . . . .
+                τρίτη . . .     486
+λείμμα . . . . . .
+                παραμέση . .    512
+1 τόνος . . . . .
+                μέση . . .      576
+1 τόνος . . . . .
+                λιχανός. . .    684
+1 τόνος . . . . .
+                παρυπάτη . .    729
+λείμμα . . .
+                υπάτη . . . .   768
+
+Όροι αριθμητικής σειράς, 6:9:12
+
+η υπεροχή του εννέα = τρία    η λείψις του εννέα = τρία
+
+Ο εννέα κατ' ίσον αριθμόν (3) υπερέχει του έξ και λείπεται του δώδεκα.
+
+Όροι αρμονικής σειράς, 6:8:12
+
+Η υπεροχή των οκτώ δύο = τριτημόριον του 6. Η ένδεια του οκτώ τέσσαρα =
+τριτημόριον του 12.
+
+Ο οκτώ κατά το αυτό μέρος των άκρων (1/3) υπερβάλλει του 6 και λείπεται
+του 12.
+
+  67) Μεγάλη πρόοδος, λέγει ο Έγελος, δεν εγένετο διά των αριθμητικών
+τούτων σχέσεων, διότι δεν προσφέρουσι πολύ εις την ιδέαν, εις την
+θεωρητικήν νόησιν. Αι σχέσεις και οι νόμοι της φύσεως δεν δύνανται να
+εκφρασθώσιν υπό των ξηρών τούτων αριθμών, διότι ούτοι αποτελούσιν
+επειρικήν σχέσιν, ήτις δεν είναι η βάσις των αναλογιών της φύσεως (Ιστ.
+της Φιλοσ.).
+
+  68) Επειδή ο λόγος είναι περί της ψυχής του κόσμου, δέον να αποκλεισθή
+πάσα παράστασις ύλης. Έχομεν ούτως όλως μαθηματικήν παράστασιν, εις την
+οποίαν έπειτα θα εφαρμοσθή η φυσική μετά της δημιουργίας του κόσμου νυν
+αύτη είναι συνεχής σειρά αναλογικών αναφορών εφαρμοζομένων εις την διπλήν
+τετρακτύν. Την συνεχή ταύτην σειράν εικονίζει ο Πλάτων ως ταινίαν, ην ο
+δημιουργός διαιρεί εις δύο μέρη, ταύτα επιθέτει το έν επί του άλλου εις
+σχήμα Χ, κάμπτει τα άκρα αυτών, τα οποία συνδέει εις τα σημείον το
+αντίθετον της πρώτης τμήσεως των δύο μερών, και ούτω κλείει εντός αυτών
+σφαίραν, ήτις περικυκλούται έξωθεν υπό της κινήσεως του ταυτού. Πρότερον
+(34 Β) είπεν, ότι η ψυχή του κόσμου περιβάλλει αυτόν έξωθεν και ότι ούτος
+κινείται κυκλικήν κίνησιν περί εαυτόν (περί τον άξονα αυτού), ήτοι την
+κίνησιν του ταυτού. Αναγκαίως δε εκ των κύκλων των σχηματισθέντων διά του
+Χ ο είς είναι εσωτερικός, ο δε άλλος εξωτερικός· ο εξωτερικός παριστά τον
+ισημερινόν και είναι σύμβολον του ουρανού των απλανών αστέρων, ο δ'
+εσωτερικός είναι η εκλειπτική και αντιστοιχεί προς τον κύκλον των
+πλανητών. Ο Ιταλός μεταφραστής του Τιμαίου G. Fraccaroli, δικαίως κρίνει
+ότι είναι αληθέσταται αι εξής παρατηρήσεις του Άγγλου μεταφραστού Archre
+Hind. «Ό,τι υπάρχει και συμβαίνει εν τη υλική φύσει είναι (κατά Πλάτωνα)
+απλώς το υλικόν σύμβολον της αΰλου αληθείας, είναι το αναγκαίον αποτέλεσμα
+της κανονικής εξελίξεως του πνεύματος, κατά τον νόμον της φύσεως του, εν
+ταις σωματικαίς εκδηλώσεσιν. Ο Πλάτων βέβαια δεν θέλει να είπη ότι η άυλος
+και αμέριστος ουσία της ψυχής αποτελείται εκ κύκλων και μερίζεται κατά
+μαθηματικάς αναλογίας. Ο κύκλος είναι κατ' αυτόν σύμβολον της ενεργείας
+της νοήσεως· αποδίδων δε τους αρμονικούς αριθμούς εις την ψυχήν, θέλει να
+είπη ότι πάσαι αι αναφοραί ή αρμονίαι, μαθηματικαί ή άλλαι, αίτινες
+ευρίσκονται εν τω κόσμω του χώρου και του χρόνου, είναι η διά μαθηματικών
+όρων φυσική έκφρασις αιωνίου τινός νόμου της ψυχής».
+
+  69) Εκ των δύο τούτων κινήσεων, η μεν εξωτερική (του ισημερινού)
+μετέχει της φύσεως του ταυτού και κινείται προς τα δεξιά κατά την πλευράν,
+η δε εσωτερική (της εκλειπτικής) είναι της φύσεως του ετέρου και κινείται
+προς τα αριστερά κατά την διαγώνιον. Ίνα νοήσωμεν την κατά πλευράν και
+κατά διαγώνιον κίνησιν, έστω η σφαίρα αβγδ [σχήμα σφαίρας που εξηγεί την
+κατά πλευράν και κατά διαγώνιον κίνηση].
+
+Έστω βδ ο Ισημερινός και εζ η εκλειπτική, ηζ και εθ οι τροπικοί. Εάν
+αχθώσιν αι ευθείαι εη και θζ, θα έχωμεν το ορθογώνιον ηεθζ, ου εζ έσται η
+διαγώνιος. Επειδή ο ισημερινός βδ είναι παράλληλος προς τους τροπικούς ηζ
+και εθ, ορθώς λέγεται ότι κινείται κατά την πλευράν ηζ ή εθ· και επειδή η
+εκλειπτική είναι και η διαγώνιος του σχήματος, ακριβώς λέγεται ότι
+κινείται κατά την διαγώνιον. Την ισημερινήν κίνησιν παριστά η ημερησία
+περιστροφή περί την γην του ουρανού των απλανών αστέρων, ήτις φαίνεται εις
+τον υπολαμβάνοντα ότι η γη είναι ακίνητος και άνευ στροφής περί εαυτήν.
+Διότι βλέπομεν, ότι οι αστέρες συνάμα ανατέλλουσι και δύουσι και κατ'
+ανάγκην ή ημείς στρεφόμεθα ή ο ουρανός. Ο Πλάτων δέχεται ότι κινείται ο
+ουρανός, επομένως αρνείται την περιστροφήν της γης, λέγων δε κινήσεις προς
+τα δεξιά και τα αριστερά εννοεί δεξιάν και αριστεράν αυτού του κόσμου και
+ουχί ως προς ημάς. Η δεξιά ημών αντιστοιχεί προς την αριστεράν του κόσμου
+και τανάπαλιν.
+
+Ο εξωτερικός λοιπόν κύκλος, ο περιλαμβάνων τον ουρανόν των απλανών,
+στρέφεται από ανατολών προς δυσμάς· ο δε εσωτερικός, διηρημένος εις επτά
+ομοκέντρους, ήτοι ο των πλανητών κύκλος, εάν κινήται αντιθέτως, θα
+στρέφηται από δυσμών προς ανατολάς. Αλλ' η κίνησις του εξωτερικού ουρανού
+επικρατεί και παρασύρει μεθ' εαυτής και τους εσωτερικούς κύκλους. Ούτοι
+άρα έχουσι δύο εναντίας κινήσεις, την μίαν επιβαλλομένην έξωθεν και την
+άλλην οικείαν, όπως τις φερόμενος πρός τινα διεύθυνσιν υπό πλοίου
+περιπατεί επ' αυτού κατ' αντίθετον διεύθυνσιν. Τούτο σαφώς εξηγεί Τίμαιος
+ο Λοκρός, 96, C. Δ.: «ο εξωτερικός κύκλος παρασύρει πάντα όσα περιέχει
+εντός εαυτού, καθ' άπασαν την κίνησιν απ' ανατολής προς δύσιν, ο δε
+εσωτερικός κύκλος, ων της φύσεως του έτερου (μεταβλητού), στρέφεται από
+δυσμών προς ανατολάς και κινείται αφ' εαυτού, αλλά συμπαρασύρεται κύκλω
+έξωθεν υπό της κινήσεως του ταυτού, ήτις έχει δύναμιν κυρίαρχον επί του
+κόσμου». Οι δύο κύκλοι δεν κείνται επί του αυτού επιπέδου.
+
+Κατά Πλάτωνα οι κύκλοι (τροχιαί) των 7 πλανητών απέχουσιν αλλήλων κατά τα
+διπλάσια και τριπλάσια διαστήματα· τρεις αυτών, ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο
+Ήλιος, έχουσιν ίσην ταχύτητα, οι δε λοιποί διάφορον· τέλος δε κινούνται
+αντιθέτως προς αλλήλους. Αλλά τι εννοείται διά της αντιθέτου ταύτης
+κινήσεως; Άρα γε ότι ο Ερμής και η Αφροδίτη π. χ. (38 Δ) στρέφονται
+αντιθέτως προς τον Ήλιον; Αλλά πώς τούτο συμβιβάζεται προς τα ειρημένα,
+ότι ο εσωτερικός κύκλος όλος στρέφεται προς τα αριστερά, ενώ νυν μέρος
+αυτού θα εστρέφετο προς δυσμάς, μέρος δε προς ανατολάς; Εκτός τούτου το
+μέρος το στρεφόμενον προς τα δεξιά θα εστρέφετο συμφώνως προς την κίνησιν
+του εξωτερικού κύκλου, από του οποίου φύσει διαφέρει. Την πιθανωτέραν
+λύσιν της δυσκολίας ταύτης παρέχουσιν ίσως αι ομόκεντροι σφαίραι του
+Ευδόξου, μεγάλου μαθηματικού. Ενταύθα αρκεί να είπωμεν μόνον ότι αι λέξεις
+της § 38 Δ, «την εναντίαν ειληχότας αυτώ δύναμιν», δύνανται να
+ερμηνευθώσιν ουχί ως δηλούσαι κίνησιν εναντίαν, αλλά μόνον τάσιν εναντίαν,
+ή δύναμιν του προβαίνειν αντιθέτως. Ούτω θα εξηγείτο η οπισθοδρόμησις,
+χωρίς να αποκλείηται η πρόοδος.
+
+  70) Ο Γάλλος μεταφραστής M. Schwalbé παρατηρεί ενταύθα ότι «οι επτά
+αριθμοί 1, 2, 3, 4, 8, 9, 27 παριστώσιν αρκετά καλώς τους υπό των πλανητών
+περιγραφομένους κύκλους. Τω όντι αι μέσαι αποστάσεις των πλανητών από του
+ηλίου είναι: Ερμής 0,387, Αφροδίτη 0,723, Γη 1,000, Άρης 1,524, Ήρα 2,667,
+Παλλάς 2,768, Ζευς 5,203, Κρόνος 9,539. Πολλαπλασιάζοντες τας αποστάσεις
+ταύτας επί 3, ίνα έχωμεν την περιφέρειαν, ευρίσκομεν: 1,14; 2,16; 3,00;
+4,56; 8,00; 8,30; 15,6; 28,61;»
+
+  71) Προφανώς αι δύο αύται πρόοδοι ηνωμέναι, ως μονάδος λαμβανομένου του
+πρώτου κύκλου κοινού εις αμφοτέρας, παρέχουσι την σειράν 1, 2, 3, 4, 9, 8,
+27.
+
+  72) Οι 3 πρώτοι είναι οι κύκλοι του Ηλίου, της Αφροδίτης και του Ερμού,
+οι λοιποί τέσσαρες είναι ο της Σελήνης, του Άρεως, του Διός και του
+Κρόνου.
+
+  73) Το ύστερον ενταύθα πρέπει να νοήται ουχί χρονικώς, αλλά λογικώς.
+Και τα επόμενα δε δεν πρέπει να νοώνται υλικώς.
+
+  74) Έχομεν ούτω το σωματικόν σύμπαν, και εν αυτώ την ψυχήν, ως το
+απλούν όπερ περιβάλλει το πολλαπλούν. Η ουσία του σωματικού και η της
+ψυχής είναι η ενότης εν τη διαφορά. Η αυτή ουσία είναι διπλή. 1) τεθειμένη
+εν τη διαφορά, συσχηματοποιείται εντός του ενός εις πολλά σημεία, άτινα
+όμως είναι κινήσεις· 2) είναι πραγματικότης· αμφότεραι δε, ουσία και
+πραγματικότης, είναι το όλον τούτο εν τη αντιθέσει ψυχής και σώματος, και
+τούτο είναι πάλιν &έν&. Το Πνεύμα διαχωρεί εις πάντα, και το σωματικόν
+είναι το εναντίον· αυτού μόνον καθ' όσον είναι αυτό τούτο πνεύμα. Ψυχή και
+σώμα ή κόσμος είναι ουσιωδώς ταυτά. Η ψυχή, ήτις άρχει του σώματος του
+κόσμου, είναι η αυτή ουσία οία είναι το αισθητόν τούτο Σύμπαν· είναι τα
+αυτά σημεία, άπερ αποτελούσι την πραγματικότητα αυτού. Ο Θεός, η απόλυτος
+ουσία, η υπόστασις, δεν βλέπει ειμή εαυτήν, γεννά μόνον εαυτόν (Εγέλ. Ιστ.
+Φιλ. Α').
+
+  75) Αναφέρεται εις τον αρχικόν &μερισμόν& της ψυχής κατά τους 7
+αριθμούς της &τετρακτύος& και εις την σύνδεσιν διά των δεσμών, δηλ. των
+αριθμητικών και αρμονικών μέσων, οίτινες συνδέουσι τους αριθμούς. Τινές ως
+τρίτην ουσίαν υπολαμβάνουσι την ζωήν, εξ ης και των δύο άλλων έγινεν η
+ψυχή.
+
+  76) Ουσία &σκεδαστή& είναι το πολλαπλούν, το φαινόμενον, η αμέριστος
+είναι το νοητόν.
+
+  77) Η ψυχή παρίσταται ως αποτελουμένη εκ στοιχείων ετερογενών, διότι
+διάφορα και σχετικά προς τα στοιχεία ταύτα είναι τα πράγματα, τα οποία
+πρέπει να μανθάνη. Οι σχολιασταί παρατηρούσιν ότι ενταύθα αναφέρονται
+πάσαι σχεδόν αι υπό του Αριστοτέλους αριθμούμεναι δέκα κατηγορίαι. Ο
+Πλούταρχος (Περί της εν Τιμ. ψυχογον.) λέγει ότι «εν τούτοις και των δέκα
+κατηγοριών ποιείται υπογραφήν ο Πλάτων».
+
+  78) Και εν τω Σοφιστή λέγει ο Πλάτων, ότι λόγος και διάνοια είναι το
+αυτό, πλην ότι η διάνοια είναι ο διάλογος τον οποίον η ψυχή διαλέγεται
+εντός εαυτής, άνευ φωνής, ενώ ο λόγος είναι ο αυτός διάλογος εξερχόμενος
+διά του στόματος μετά φωνής. Ο λόγος, ως διάνοια, ανήκει εις τα μέρος της
+ψυχής όπερ και εν τω ανθρωπίνω σώματι είναι αθάνατον. Είναι δε φύσει &κατά
+ταυτόν&, και διά τούτο είναι αληθής, οιονδήποτε αν έχη αντικείμενον,
+νοητόν ή αισθητόν. Και περί μεν του αισθητού δόξα μόνον και πίστις
+δύνανται να υπάρχωσιν, αλλ' ίνα αύται είναι αληθείς, πρέπει το υλικόν του
+λόγου να είναι υγιές, ορθόν, (δύναται να λογίζηταί τις ορθώς, καίτοι
+ορμάται εκ σφαλερών διδομένων). Το υλικόν όμως θα είναι ορθόν, αν ο κύκλος
+του εναντίου, του αισθητού χωρή ορθώς, και ούτω μεταδίδη εις το θνητόν
+μέρος της ψυχής τας αισθήσεις κανονικώς. Αν δε το αντικείμενον του λόγου
+είναι νοητόν, ίνα υπάρξη η αληθής επιστήμη αυτού, δέον να τρέχη καλώς ο
+κύκλος του ταυτού, άλλως ο συλλογισμός θα είναι ατελής ή ουχί ελεύθερος ή
+θα ορμάται εκ προϋποθέσεων κακώς γινωσκομένων ή νοουμένων (Fraccaroli).
+
+  79) Αύτη είναι τώρα η ιδέα, η ουσία του κόσμου ως του εν εαυτώ
+ευδαίμονος Θεού. Ενταύθα συμφώνως προς την ιδέαν ταύτην κατά πρώτον
+εμφανίζεται ο κόσμος, ενταύθα κατά πρώτον η ιδέα του όλου είναι τελεία και
+πλήρης. Έως εδώ εγεννάτο μόνον η ουσία του αισθητού, ουχί δε ο κόσμος ως
+αισθητός, διότι, καίτοι ο Πλάτων ωμίλει πρότερον περί πυρός και των
+λοιπών, έδιδεν εκεί μόνον την ουσίαν του αισθητού. Φαίνεται δ' ενταύθα ότι
+αρχίζει πάλιν περί των προτέρων, περί των οποίων ήδη έχει πραγματευθή.
+Αλλά, επειδή πρέπει ν' αρχίζωμεν από του αφηρημένου, ίνα φθάσωμεν εις το
+συγκεκριμένον και αληθές, τούτο εμφανίζεται κατ' αρχάς ύστερον, και όταν
+ευρεθή, τότε έχει την μορφήν και την όψιν νέας πάλιν ενάρξεως, και μάλιστα
+εις το ασύνδετον ύφος του Πλάτωνος. Διά τούτο θα ήτο καλύτερον, αν έλειπον
+εκείναι αι εκφράσεις, πυρ κλ. (Εγέλ. Ιστ. Φιλ.)
+
+&Σημείωσις.& — Η Πλατωνική φιλοσοφία διαφοροτρόπως ενοήθη κατά διαφόρους
+εποχάς. Διότι ο Πλάτων, ως γνωστόν, δεν συνέταξε συστηματικήν έκθεσιν των
+θεωριών αυτού. Αυτή δε η περίτεχνος διαλογική μορφή και οι μύθοι αλλότρια
+εισάγοντες στοιχεία την φαντασίαν μάλλον ή την λογικήν νόησιν διεγείρουσι
+και πολλαχώς δυσχεραίνουσι την κατανόησιν των θεωρημάτων. Ατυχώς δε δεν
+εσώθησαν τα «άγραφα δόγματα περί αγαθού», άτινα κατέγραφον οι μαθηταί.
+Μέγα εξ άλλου ελάττωμα ως προς το περιεχόμενον ή τους διορισμούς της ιδέας
+είναι ότι αι δημώδεις παραστάσεις και τα καθαρά νοήματα συμφύρονται άνευ
+διακρίσεως και εσωτερικού δεσμού. Ο Πλάτων βεβαίως πλην της παραστάσεως
+είχε και καθαράν έννοιαν της απολύτου ουσίας, του πνεύματος, ουχί όμως και
+της όλης πραγματικότητος αυτού. Διά τούτο παραστάσεις και έννοιαι της
+Ουσίας χωρίζονται και αντιτίθενται, αλλ' όμως δεν δηλούται ότι μόνη η
+έννοια είναι η Ουσία. Ούτως ομιλεί μεν ο Πλάτων περί Θεού και πάλιν εν
+καθαροίς νοήμασι περί της απολύτου ουσίας των πραγμάτων, αλλ' ομιλεί περί
+αυτών ως κεχωρισμένων ή χαλαρώς και φαινομενικώς μόνον συνδεδεμένων, ο δε
+Θεός, ως ακατάληπτος ουσία, ανήκει πάντοτε εις την παράστασιν. Άλλοτε
+πάλιν αντί αναπτύξεως της εννοίας εισάγει μύθους, διηγήματα, παραστάσεις
+υλικάς, ίνα διορίση το νοητόν και πνευματικόν. — Οι Νεοπλατωνικοί, οίτινες
+την μυθολογίαν εξήγουν αλληγορικώς και παρίστανον ως εκδήλωσιν ιδεών,
+μετεποίουν εις φιλοσοφικά θεωρήματα τους Πλατωνικούς μύθους, ενίοτε δε
+υπελάμβανον ως έκφρασιν του Απολύτου ό,τι παρά Πλάτωνι εκτίθεται εν μορφή
+καθαράς νοήσεως, καίτοι ο Πλάτων δεν είχε κάμει διάκρισιν μεταξύ αυτών.
+Ούτως ο Πρόκλος την περί του Όντος διδασκαλίαν του αριστουργήματος της
+Πλατωνικής διαλεκτικής, του «Παρμενίδου», εθεώρει ορθώς ως την αληθινήν
+θεολογίαν, ως την αληθή αποκάλυψιν των μυστηρίων της θείας ουσίας. Διότι
+εν τω θαυμασίω τούτω διαλόγω αποδεικνύεται ότι η Ιδέα είναι ενότης
+αντιθέτων διορισμών, ότι λ. χ. το έν και τα πολλά δεικνύονται διαλεκτικά
+σημεία και είναι εκάτερον ταυτόν προς το εναντίον του.
+
+Η τοιαύτη δ' ενότης είναι πραγματικώς η Αλήθεια, είναι η Θεία Ουσία, ήτις
+θέτει άμα και αναιρεί εις εαυτήν πάντα διορισμόν. Αλλ' όμως ο Πλάτων δεν
+εδήλωσεν ούτω σαφώς την συνείδησιν ταύτην της ιδέας, ουδέ ότι η Ουσία αύτη
+των πραγμάτων είναι αυτή η θεία Ουσία, και διά τούτο εν τη κοσμογονία του
+Τιμαίου ο Θεός και η Ουσία των πραγμάτων φαίνονται κεχωρισμένα (Εγέλου
+Ιστ. Φιλοσ. Β' σ. 244).
+
+Νεοπλατωνικών δογμάτων μετέχων και ο Πλούταρχος εν τω «Περί της εν τω
+Τιμαίω Ψυχογονίας» υπεμνημάτισε το εν σελ. 35 - 36 Στεφ. χωρίον του
+Πλάτωνος, διαιρέσας και αυτός την συγγραφήν του εις δύο μέρη. Το πρώτον
+τούτων πραγματεύεται περί των στοιχείων, εξ ων συνέστη η ψυχή του κόσμου,
+το έτερον δε περί των αριθμών και των λόγων, καθ' ους διηρέθη τα μίγμα
+αυτών. Κρίνομεν ωφέλιμον διά τον Έλληνα σπουδαστήν του Πλάτωνος να
+συνοψίσωμεν ενταύθα τα κυριώτερα σημεία των εξηγήσεων του Πλουτάρχου περί
+των στοιχείων. Και πρώτον ανασκευάζει τους λέγοντας ότι ο Πλάτων διδάσκει,
+ότι ο κόσμος και η ψυχή αυτού είναι αγένητος. Έπειτα επιχειρεί να αποδείξη
+ότι ο δημιουργός ταύτα ευρισκόμενα εν αταξία ήγαγεν εις τάξιν. Ο κόσμος,
+λέγει, και έκαστον των μερών αυτού συνέστη εκ σωματικής ουσίας και εκ
+νοητής, και εκείνη μεν παρέσχεν εις το γινόμενον ύλην και υποκείμενον,
+αύτη δε μορφήν και είδος. Η ύλη άμα μορφωθή είναι απτή και ορατή, η ψυχή
+όμως διαφεύγει πάσαν αίσθησιν και είναι δύναμις αυτοκίνητος και πηγή και
+αρχή κινήσεως, και δεν είναι μεν αρμονία, διεκοσμήθη όμως διά λόγου και
+αρμονίας. Πάσα η ουσία εξ ης συνέστη ο κόσμος δεν εγένετο εκ του μη όντος,
+αλλ' υπέκειτο ήδη και υποκειμένη διετέθη και διετάχθη υπό του δημιουργού.
+Προ της γενέσεως του κόσμου υπήρχεν ακοσμία και αταξία, έχουσα το μεν
+σωματικόν άμορφον και ασύστατον, το δε κινητικόν έμπληκτον και άλογον,
+αλλ' ο δημιουργός διεκόσμησε και συνήρμοσε τας δύο ταύτας αρχάς. Εκ των
+συστατικών της του κόσμου «Ψυχής» η λεγομένη μεριστή περί τα σώματα ουσία
+είναι όχι σωματική ύλη, αλλ' η άτακτος και αόριστος, αυτοκίνητος δε και
+κινητική αρχή, την οποίαν ο Πλάτων πολλαχού λέγει &ανάγκην&, εν δε τοις
+Νόμοις καλεί ψυχήν άτακτον και κακοποιόν. Διότι αρχή και αιτία του κακού
+εν τω κόσμω δεν δύναται να είναι το υποκείμενον, η άποιος, άμορφος και
+άμοιρος πάσης αιτίας ύλη, ούτε ο δημιουργός, όστις αγαθός ων πάντα ηθέλησε
+να εξομοιώση προς εαυτόν κατά το δυνατόν, αλλ' η κινητική της ύλης και
+περί τα σώματα γενομένη μεριστή άτακτος και άλογος, ουχί όμως &άψυχος&
+κίνησις, καθ' όσον, ως ελέχθη, η μεν ψυχή είναι αιτία και αρχή κινήσεως, ο
+δε νους (λόγος) αρχή τάξεως και αρμονίας περί την κίνησιν. Η ψυχή δ' αύτη,
+η εναντία και αντίπαλος προς την αγαθοεργόν κίνησιν, μετέσχε νου και
+λογισμού και αρμονίας, ίνα γίνη κόσμου ψυχή. Ούτως ο Θεός δεν ανέστησε την
+ύλην εν αργία ευρισκομένην, αλλ' έστησεν αυτήν ταραττομένην υπό της
+ανοήτου και αλόγου αιτίας. Εν τω Φαίδρω ο Πλάτων εκ του αυτοκινήτου της
+ψυχής συμπεραίνει το αγένητον, εκ δε του αγενήτου το αθάνατον αυτής. Εν τω
+Τιμαίω φαίνεται μεν αναιρών το αΐδιον και αγένητον αυτής, αλλ' αίρει την
+αντίφασιν, διότι &αγένητον& λέγει την προ της γενέσεως του κόσμου τα πάντα
+κινούσαν πλημμελώς και ατάκτως, &γενομένην& δε λέγει και &γενητήν&
+εκείνην, ην ο Θεός εκ ταύτης και εκ της μονίμου και αρίστης ουσίας
+εποίησεν έννουν και κατέστησεν ηγεμόνα του παντός. Ούτω και το σώμα του
+κόσμου πού μεν λέγει αγένητον, πού δε γενητόν διδάσκων σαφώς ότι ο Θεός
+εδημιούργησεν ουχί σώμα απλώς, ουδέ όγκον και ύλην, αλλά συμμετρίαν
+σώματος και κάλλος και ομοιότητα. Τον κόσμον όμως (το όλον) πάντοτε
+ονομάζει γεγονότα και γενητόν, ουδέποτε δε αγένητον και αΐδιον.
+
+Η ψυχή λοιπόν του κόσμου συνέστη εκ δύο υποκειμένων, ήτοι 1) της
+κρείττονος και αναλλοιώτου ουσίας, ήτις λέγεται αμέριστος και αμερής διά
+το απλούν και απαθές και καθαρόν αυτής και 2) της χείρονος της περί τα
+σώματα μεριστής, ήτις είναι αυτή η δοξαστική και φανταστική και συμπαθής
+προς το αισθητόν κίνησις και ήτις δεν εγένετο, αλλ' υφίστατο αϊδίως, όπως
+η άλλη. Λέγων δε ο Πλάτων ότι πριν να γίνη ο κόσμος υπήρχον τα τρία ταύτα:
+το ον, η χώρα και η γένεσις, νοεί δι' αυτών το νοητόν (την αμέριστον
+ουσίαν), την ύλην (τον χώρον) και την μεταβαλλομένην ουσίαν (την
+μεριστήν). Τα τρία ταύτα στοιχεία είναι αχώριστα, (όπως αχώριστοι είναι αι
+ψυχικαί ενέργειαι του διανοητικού, του βουλητικού και του αισθηματικού),
+όπως και ο λόγος επιχειρών να χωρίση το ταυτόν και το έτερον, το έν και τα
+πολλά, το αμέριστον και το μεριστόν δεν δύναται να τα χωρίση εντελώς. Η
+ταυτότης, το ταυτόν, είναι η ιδέα των αναλλοιώτων, των ωσαύτως εχόντων, το
+δε θάτερον η ιδέα των μεταβλητών, των διαφόρως εχόντων, και του μεν
+θατέρου έργον είναι  να χωρίζη και αλλοιοί και πολλά να ποιή· του δε
+ταυτού έργον είναι να συνάγη και συνενοί τα πολλά εις έν. Αλλ' ουδ' έτερον
+δύναται να υπάρξη και να νοηθή άνευ του ετέρου και αμφότερα εις άλληλα
+αντανακλώνται. Το ταυτόν άνευ του θατέρου δεν θα είχε διαφοράν, άρα ούτε
+κίνησιν, ούτε &γένεσιν&, το δε θάτερον άνευ του ταυτού δεν θα είχε τάξιν,
+άρα ούτε σύστασιν ούτε &γένεσιν&. Αλλ' η τοιαύτη μέθεξις αλλήλων, ίνα
+είναι γόνιμος, δείται τρίτου τινός, ως ύλης υποδεχομένης και διατιθεμένης
+υπ' αμφοτέρων. Η ψυχή λοιπόν δεν είναι παν έργον του Θεού, αλλ' έχουσα
+σύμφυτον εν εαυτή την μοίραν του κακού διεκοσμήθη υπό του Θεού διά της
+ενότητος, της ταυτότητος και της ετερότητος.
+
+  80) Η Γένεσις (Α. 31) λέγει· «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και
+ιδού ήσαν καλά λίαν». Ο κόσμος είναι η εικών παραδείγματος και ως ανωτέρω
+(σελ. 34 Β) ερρήθη είναι Θεός ευδαίμων και ως το παράδειγμα είναι ζώον
+αΐδιον ή κατά πληθυντικόν θεοί αΐδιοι. Θεοί έπειτα ρητώς λέγονται ουχί
+μόνον ο κόσμος σύμπας, αλλά και τα καθέκαστα ουράνια σώματα και τέλος και
+αυτοί οι θεοί της μυθολογίας. Αλλά τινες των Θεών τούτων είναι ρητώς
+κατώτεροι, και μόνη αμφιβολία αντιθέσεως προς τον ένα Θεόν, Πατέρα και
+Δημιουργόν, δύναται να εγείρη το παράδειγμα, ήτοι αι ιδέαι, διότι το
+αρχέτυπον τούτο είναι λογικώς πρότερον της Δημιουργίας και δεν είναι
+γεννητόν. Ο Πλάτων όμως συλλαμβάνει τον νοητόν κόσμον ως την
+πραγματικότητα αντιθέτως προς τον αισθητόν κόσμον, τον οποίον θεωρεί ως
+φαινόμενον, και διά τούτο δύναται να καλή τον νοητόν κόσμον ζώον αΐδιον. Ο
+νοητός κόσμος, το αΐδιον ζώον, ποιείται υπό του Θεού και η νόησις του
+όντος μετέχει της φύσεως του νοούντος. Θεοί άρα δύνανται να καλώνται αι
+ιδέαι κατά μέθεξιν (ουχί καθ' ομοίωσιν).
+
+  81) Αν η εικών πρέπει να παριστάνη το παράδειγμα εις ό,τι έχει
+ουσιώδες, τότε ό,τι εν τω παραδείγματι είναι ουσία, τούτο θα είναι εν τη
+εικόνι φαινόμενον και ποιότης, αλλά δεν θα δύναταί ποτε να λείπη. Ο
+&πεπερασμένος& χρόνος λοιπόν δεν θα ήτο πλέον εικών της αιωνιότητος. Άρα
+και η εικών θα μετέχη αιωνιότητος. Και όπως ο χρόνος, ούτω και ο κόσμος,
+εάν θα είναι εικών του Όντος, θα εξακολουθή να γίνηται αδιαλείπτως και
+ατελευτήτως· θα τείνη εκ φύσεως απαύστως να φθάση το ον χωρίς ποτε να
+δύναται να φθάση αυτό.
+
+  82) Επειδή ο κόσμος είναι μία συνεχής γένεσις (γίγνεσθαι), είναι άτοπον
+να γίνηται περί αυτού χρήσις του &είναι& (εστίν).
+
+  83) Ο Πλάτων τον θείον κόσμον καλεί Παράδειγμα, όπερ είναι μόνον εν τη
+νοήσει νοητόν και ταυτόν εαυτώ. Αλλά το όλον τούτο πάλιν αντιθέτει προς
+εαυτό, ούτως ώστε υπάρχει έν δεύτερον, όπερ είναι η εικών του πρώτου, ο
+κόσμος ο ων γεννητός και αισθητός. Το δεύτερον τούτο είναι το σύστημα της
+ουρανίου κινήσεως· το πρώτον είναι το αΐδιον ζώον. Το δεύτερον, όπερ έχει
+σύστασιν και γένεσιν εν εαυτώ, δεν δύναται να γίνη εντελώς όμοιον προς το
+πρώτον, την αιώνιον Ιδέαν. Εγένετο όμως αυτοκίνητος εικών του αιωνίου,
+όπερ μένει εν τη ενότητι, και η αιώνιος αύτη εικών ήτις αυτοκινείται
+ρυθμικώς κατά τους αριθμούς είναι ο λεγόμενος χρόνος. Ο αληθής χρόνος
+είναι αιώνιος, είναι το παρόν. Διότι η Υπόστασις δεν δύναται να γίνη ούτε
+πρεσβυτέρα ούτε νεωτέρα και ο χρόνος ως άμεσος εικών του αιωνίου δεν έχει
+ως μέρη του ούτε το μέλλον ούτε το παρελθόν. Ο χρόνος είναι στιγμή,
+διορισμός της ιδέας, ως ο χώρος, — ο αντικειμενικός τρόπος του πνευματικού
+είναι χώρος και χρόνος ουχί αισθητοί· — ο άμεσος τρόπος, καθ' ον το πνεύμα
+μεταβαίνει εις την αντικειμενικήν μορφήν, το αισθητόν όπερ δεν είναι
+αισθητόν. (Εγέλ. Ιστ. Φιλ.).
+
+  84) Η Ιδέα του Λόγου ως δημιουργού του κόσμου, δι' ου τα πάντα
+εγένοντο, ως του μονογενούς υιού του Θεού κλ., εκ της Ελληνικής φιλοσοφίας
+μετέβη διά του Αλεξανδρινού Ιουδαϊσμού εις τον Χριστιανισμόν. Ο ιουδαϊσμός
+ούτος εξηγών την θρησκείαν του διά της φιλοσοφίας είχε συμβιβάση διά μέσου
+της ιδέας του Λόγου την εθνικήν πίστιν του εις Θεόν με τας διδασκαλίας των
+Ελλήνων φιλοσόφων. Η φιλοσοφική αύτη έννοια του λόγου είναι προ πάντων
+έργον Φίλωνος του Ιουδαίου, φιλοσόφου, όστις ήτο σύγχρονος του Χριστού,
+εγίνωσκε την Πλατωνικήν φιλοσοφίαν, την Πυθαγορικήν, την Αριστοτελικήν και
+την Στωικήν και κατ' εκλογήν μετεχειρίζετο αυτάς. Η μεταφυσική ιδέα του
+Φίλωνος εμφανίζεται εν τω 4ω Ευαγγελίω επεξειργασμένη εν μορφή πλήρει και
+τελεία προς σκοπόν ηθικόν και θρησκευτικόν. Εναυτώ ο λόγος είναι η αρχή
+δι' ης ο άνθρωπος αναγεννάται πνευματικώς και ενούται προς τον Θεόν. Ο
+θείος ούτος μεσίτης, ο λόγος, ενεσαρκώθη εν τω προσώπω του Χριστού κλ.
+
+  85) Ο διαπρεπής αστρονόμος Sciaparelli (Οι Πρόδρομοι του Κοπερνίκου σ.
+16) μετέφρασε το χωρίον τούτο ως εξής: Εκείνοι ων ο κύκλος ήτο ελάσσων
+έβαινον ταχύτερον, εκείνοι δε ων ο κύκλος ήτο μείζων ετέλουν βραδύτερον
+την περιφοράν των. Και ούτως εν τη κινήσει της φύσεως του ταυτού οι
+ταχύτερον τελούντες την περιστροφήν των εφαίνοντο ότι κατεφθάνοντο υπό των
+χωρούντων βραδύτερον, ενώ συνέβαινε το εναντίον. Διότι, επειδή η κίνησις
+αύτη έκαμνε πάντας να διανύωσιν έλικα, οι δε πλανήται εκινούντο εναντίως
+προς αυτήν, οι βραδύτερον απομακρυνόμενοι από του ταυτού (όπερ υπερέβαινε
+πάντας κατά την ταχύτητα) εφαίνοντο ότι το ηκολούθουν εγγύτερον ή πάντες
+οι άλλοι.
+
+  86) Η ημέρα και η νυξ εγεννήθησαν εκ της κινήσεως του ουρανού, ήτις
+είναι μία και πάντοτε η αυτή. Τω όντι θα ήρκει η ημερησία στροφή του
+ουρανού προς γέννησιν της ημέρας και της νυκτός, διότι και ο ήλιος
+μεταφέρεται εκ της επικρατήσεως της κινήσεως ταύτης. Αλλά διά μόνης της
+ημερησίας κινήσεως θα εγεννώντο ίσαι ημέραι και νύκτες άνευ άλλης
+περιόδου. Διά τούτο απαιτείται η περιστροφή των πλανητών επί της
+εκλειπτικής, η δε περίοδος της σελήνης παράγει τον μήνα και η του ηλίου το
+έτος.
+
+  87) Ήτοι υπό της ημερησίας κινήσεως, ήτις είναι ούτως η μετρική μονάς
+πασών των κινήσεων. Εκ της ημερησίας περιστροφής του κόσμου περί τον άξονα
+αυτού προέρχεται η ημερησία περιστροφή πάντων των ουρανίων σωμάτων πέριξ
+της γης.
+
+  88) &Φυσική&. — Εν τω 12 κεφ. ο Πλάτων μεταβαίνει από της μηχανικής εις
+την φυσικήν, όπου τα πράγματα θεωρούνται ως υπάρχοντα καθ' εαυτά και
+έχοντα ποιότητας, δι' ων προσδιορίζονται ατομικώς. Πρώτη και γενικωτάτη
+ποιότης είναι το φως, εξ ου επλάσθησαν ο ήλιος και οι αστέρες και όπερ
+είναι διάφορον της φλογός ή του πυρός. Το φως δεν καταστρέφει, δεν καίει
+και εκ τούτου διακρίνεται του πυρός και του θερμού. Είναι σώμα, διότι
+υπάρχει τι ατομικόν διαφέρον από των άλλων, αλλ' είναι αβαρές και
+εκτείνεται πανταχού μετ' απολύτου ταχύτητος. Αλλ' άμα έλθη εις σχέσιν με
+το σκοτεινόν, με τα σώματα και καταστήση ταύτα ορατά, τότε το φως
+υφίσταται διαφοράς διευθύνσεως και ποσότητος (περί την λάμψιν). Εκ των
+σωμάτων ανακλάται το φως πανταχού. Αλλ' ένεκα της διαχύσεως αυτού μη έχον
+σχεδόν συγκέντρωσιν υποχωρεί εις τα τέσσαρα φυσικά στοιχεία.
+
+Τα στοιχεία ταύτα είναι ανάλογα. Το πυρ είναι προς το ύδωρ όπως ο αήρ προς
+την γην και ανάπαλιν η γη είναι προς τον αέρα ως το ύδωρ προς το πυρ.
+Ταύτα είναι τα κατ' εξοχήν σώματα της φύσεως, τα οποία δύνανται να
+αποσυντεθώσιν εις απλούστερα, αλλά τότε αποβάλλουσι τον ουσιώδη και
+ευεργετικόν χαρακτήρα αυτών, νεκρούνται, καθίστανται απολύτως ανίκανα να
+παραγάγωσί τι ζων. Του πυρός και του αέρος την αναφοράν δεικνύει η πείρα,
+διότι ισχυρά πίεσις αέρος παράγει πυρ· αμφότερα δε προσβάλλουσι τα διάφορα
+σώματα. Το ύδωρ και ο αήρ είναι ρευστά, αλλά το ύδωρ δεν είναι ελαστικόν,
+ούτε πιεστόν, ενώ ο αήρ είναι αδιάφορος προς τον χώρον ον κατέχει. Η γη
+είναι εξόχως στερεά. Εν πάση μεταμορφώσει το κυριώτερον στοιχείον είναι το
+ύδωρ, διότι είναι σώμα ουδέτερον, επιδεκτικόν μεταβολής και διορισμού. Ο
+αήρ, ως ενεργητικόν στοιχείον, εξαφανίζει τον διορισμόν· Το πυρ, τέλος,
+είναι το εξόχως φθαρτικόν στοιχείον.
+
+  89) Τα 4 είδη των ζώων αντιστοιχούσι προς τα 4 είδη των στοιχείων, πυρ,
+αέρα, ύδωρ, γην.
+
+  90) Ο κόσμος ήδη εδημιουργήθη και έχει την ψυχήν αυτού από του κέντρου
+εκτεινομένην εις πάσαν την περιφέρειαν. Τώρα θα δημιουργηθώσι τα καθέκαστα
+ζώα, και πρώται αι διάνοιαι αίτινες θα κυβερνώσι τα καθέκαστα μέρη του
+παντός, και αίτινες είναι οι κατώτεροι θεοί, οίτινες ετέθησαν εις τον νουν
+του δεσπόζοντος κύκλου, ίνα ακολουθώσιν αυτόν.
+
+  91) Ομιλεί περί των απλανών αστέρων και των διανοιών αίτινες άρχουσιν
+αυτών. Καθ' όσον ούτοι είναι διάνοιαι θείαι και αναλλοίωτοι, έκαστος
+κινείται την κίνησιν του ταυτού, ήτοι την περί τον ίδιον άξονα, όπως και
+το σύμπαν. Αλλ' είναι και μέρη του παντός, και δη του ογδόου κύκλου, όστις
+στρέφεται περί εαυτόν. Έχουσιν άρα οι αστέρες ούτοι μίαν κίνησιν ιδίαν
+περί τον άξονα αυτών και ετέραν κίνησιν μεταθέσεως κοινήν εις όλην την
+σφαίραν εις ην ανήκουσιν. Είναι λοιπόν απλανείς ουχί απολύτως αλλά κατ'
+αναφοράν προς την σφαίραν αυτών, εν η μένουσι πάντοτε εις την αυτήν θέσιν.
+
+  92) Την κίνησιν ταύτην ποιούσι προς τα εμπρός σχετικώς με την κίνησιν
+περί τον ίδιον άξονα, αλλά και ταύτην κυκλικώς περί τον άξονα του παντός,
+ανήκουσαν εις πάσαν την σφαίραν των απλανών.
+
+  93) Οι απλανείς δεν κινούνται ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά,
+ούτε προς τα άνω ούτε προς τα κάτω, ούτε προς τα οπίσω.
+
+  94) Τινές δεν παραδέχονται ότι ο Πλάτων αποδίδει εις τους πλανήτας και
+περιστροφήν περί τον ίδιον άξονα. Διότι, λέγουσιν, εάν και τούτους καλή
+ορατούς θεούς, θεότητα καλεί και την γην, την οποίαν θεωρεί ακίνητον.
+
+  95) Ο Αριστοτέλης κακώς λέγει ότι ο Πλάτων εδόξαζεν ότι η γη κινείται
+περί τον ίδιον άξονα. Εν τούτοις ο Πλούταρχος και άλλοι βεβαιούσιν ότι ο
+Πλάτων εις πρεσβυτικήν ηλικίαν μετέβαλε γνώμην περί της γης, λέγων ότι το
+κέντρον προσήκεν εις κρείττον τι. Και εν τοις Νόμοις VII 821 - 22 και εν
+τη Επινομίδι (987 Β) φαίνεται κλίνων προς το ηλιοκεντρικόν σύστημα. Ίσως ο
+Αριστοτέλης συνέχεε την προφορικήν διδασκαλίαν, τα άγραφα δόγματα, με τα
+γεγραμμένα. — Η γη συσπειρουμένη περί τον άξονα του παντός και ακινήτως
+ηρεμούσα παράγει την ημέραν και την νύκτα διά της αντιστάσεώς της εις την
+κίνησιν και συνάμα φυλάττει αυτάς. Η ακινησία της, λέγει ο Πλούταρχος,
+δίδει εις τα άστρα, ανατολήν και δύσιν.
+
+  96) Ο Τίμαιος λέγει παραβολάς, επανακυκλήσεις κ.λ. Κατά τον Πρόκλον
+παραβολή είναι η θέσις δύο πλανητών επί του αυτού μήκους (αι κατά το μήκος
+αυτών συντάξεις, αι συνανατολαί και συγκαταδύσεις). Επανακύκλησις είναι η
+βραδύτης, κοινώς όμως ερμηνεύεται ως η επάνοδος του άστρου εις το αυτό
+σημείον του κύκλου, η επιτέλεσις της περιφοράς.
+
+  97) Ενταύθα μόνον ομιλεί περί των θεών της μυθολογίας μετά τινος
+ειρωνείας, καίτοι θέλει να σεβασθή την λαϊκήν θρησκείαν, εις ην όμως δεν
+επίστευεν ο φιλόσοφος.
+
+  98) Οι πρώτοι είναι οι αστέρες, οι άλλοι φαίνονται ότι είναι οι Θεοί
+της μυθολογίας.
+
+  99) Το περίφημον τούτο χωρίον αναφέρουσι και χριστιανοί συγγραφείς.
+Ηδύνατο να είπη (τα άστρα) και τέκνα Θεού ή εμά τέκνα.
+
+  100) Διό και ο κόσμος θα διαρκή πάντοτε κατά το θέλημα του Θεού.
+
+  101) Πρόκειται ουχί περί δημιουργίας, αλλά περί διακρίσεως· η ψυχή δηλ.
+του κόσμου, ίνα έλθη εις πραγματικήν ύπαρξιν, πρέπει να διακριθή εις
+ατομικάς ψυχάς. Πρώτη διάκρισις εγένετο με την δημιουργίαν των Θεών, ήτις
+αφήκεν υπόλοιπα.
+
+  102) Η ενσάρκωσις εις σώμα ανθρώπου άρρενος. Αι αμαρτήσασαι ψυχαί
+ενσαρκούνται εν δευτέρα γενέσει εις σώμα γυναικός.
+
+  103) Εις τους αστέρας, οίτινες εδημιουργήθησαν, ίνα σημειώσι και
+μετρώσι τον χρόνον.
+
+  104) Ειθισμένη υπό της ψυχής πριν ή ενσαρκωθή, επειδή εκεί επάνω είναι
+η αληθής πατρίς αυτής, ενώ η γη είναι μία εξορία προς αυτήν.
+
+  105) Αλλά πώς δύνανται να υπάρξωσιν άνδρες, αν μη υπάρξωσι συγχρόνως
+και γυναίκες;
+
+  106) Αφού ο Θεός εξήγησεν εις τας ψυχάς τους νόμους της φύσεως και είπε
+πως θα προβή εις την γένεσιν αυτών, ήτοι την ενσάρκωσιν αυτών, εκτελεί την
+επαγγελίαν του και διανέμει αυτάς εις τους πλανήτας, ετοίμους να δεχθώσι
+μετά των σωμάτων και τα θνητά μέρη αυτών. Εν σελ. 41 λέγεται ότι ο Θεός
+&ένειμεν& εκάστην ψυχήν εις έκαστον άστρον, και υπέσχετο νέαν &διασποράν&,
+ήτις εκτελείται νυν. (41 - 42). Ούτως υπάρχει μία διανομή και είτα μία σπορά
+ψυχών.
+
+  107) Επανέρχεται εις την λογικήν έννοιαν του Θεού, όστις είναι πάντοτε
+κατά τον αυτόν τρόπον. Ό,τι δε ελέχθη περί των ενεργειών του νοείται
+εικονικώς. Ούτω λέγει αμέσως, &νοήσαντες&, διότι τα παραγγέλματα του Θεού
+είναι ληπτά υπό του νου, ουχί υπό των αισθήσεων.
+
+  108) Η ύλη λαμβάνεται επί δανείω προς γέννησιν του ανθρωπίνου σώματος,
+όπερ ουδέποτε είναι, αλλά πάντοτε γίνεται, και πρέπει να αποδοθή. Εκ
+τούτου η ανάγκη του θανάτου. «Γη ει και εις γην απελεύση».
+
+  109) Αποβάλλεται τότε η ικανότης προς την διαλεκτικήν, ήτοι προς το
+σχηματίζειν ορθάς κρίσεις ταυτότητος και ετερότητος. Πρβ. Σοφ. σ. 253 Δ.
+
+  110) Ευστόχως ο Martin σημειοί ενταύθα: «Ενίοτε ζωηρότατον αισθητικόν
+πάθος, αντί να περισπά την ψυχήν, κυριεύει αυτήν όλην, εξεγείρει τας
+διανοητικάς δυνάμεις και συγκεντροί επιτυχώς αυτάς εις τον ζητούμενον
+σκοπόν. Τότε ο νους φαίνεται θριαμβεύων, αλλά τούτο είναι ψευδής επίφασις.
+Ο νους είναι πράγματι ικανός δούλος, αλλά δούλος· εργάζεται ουχί δι'
+εαυτόν, αλλά υπέρ του πάθους, όπερ δεσπόζει αυτού.
+
+  111) Ενταύθα λήγουσι τα υπομνήματα του Πρόκλου.
+
+  112) Ουχί ο Θεός ο Πατήρ, αλλ' ο κατώτερος ο αναλαβών το έργον.
+
+  113) Οι αρχαίοι φιλόσοφοι εξήγουν την γνώσιν οι μεν διά της ενεργείας
+του ομοίου επί του ομοίου, οι δε διά της του εναντίου επί του εναντίου.
+
+  114) Οι Πυθαγορικοί έλεγον ότι η όψις είναι πυρ εσωτερικόν, όπερ
+εξέρχεται εκ των ομμάτων και θίγει τα αντικείμενα. Οι ατομολόγοι εδόξαζον
+ότι εικόνες αποσπώνται από των αντικειμένων και προσβάλλουσι τα όμματα.
+Πρώτος ο Εμπεδοκλής φαίνεται ότι συνεδύασε τας δύο θεωρίας, έπειτα δε ο
+Πλάτων αναμίξας τας φωτεινάς απορροάς των ομμάτων και τας των αντικειμένων
+εξήγει την όψιν διά της συναντήσεως αυτών (Πλατωνική συναύγεια).
+
+  115) Λογοπαίγνιον. Τα τέσσαρα είδη, πυρ, αήρ, ύδωρ, γη, θεωρούνται
+κοινώς τα στοιχεία του παντός ή τα γράμματα του αλφαβήτου του παντός, ενώ
+δεν είναι ούτε συλλαβαί, ήτοι ούτε πρώτα στοιχεία, ούτε πρώτος συνδυασμός
+πρώτων στοιχείων. Μόλις λοιπόν δύνανται να συγκρίνωνται με ακεραίας
+λέξεις.
+
+  116) Την ιδέαν πυρ, ή και τον χώρον.
+
+  117) Εν τω Φαίδωνι όμως σ. 102 Δ - Ε λέγει ότι τα εισερχόμενα και
+εξερχόμενα (εις τα πράγματα, ουχί εις τον χώρον) είναι αι ιδέαι.
+
+  118) Τα τέσσαρα είδη πυρ κ.λ. δεν είναι στοιχεία, ως ημείς τα νοούμεν,
+αλλά καταστάσεις της ύλης, ήτοι καυστόν, υγρόν κ.λ. είναι εικόνες της
+ιδέας) του πυρός κ.λ.
+
+  119) Εάν η διανοητική ενέργεια πρέπη να έχη αντικείμενον διάφορον της
+αισθητικής, ταύτης μεν ίδια είναι τα αισθητά, εκείνης δε τα νοητά, άρα τα
+νοητά υπάρχουσιν. Εάν όμως τα εξαγόμενα εκατέρας δεν διαφέρωσιν, ήτοι αν
+εις εκατέραν απονέμωμεν τον αυτόν βαθμόν βεβαιότητος, τότε αι αισθητικαί
+αντιλήψεις θα είναι το μάλιστα βέβαιον. Αλλά τούτο είναι αδύνατον κατά τον
+Πλάτωνα, εις την διδασκαλίαν του οποίου αντίκειται όλως το δόγμα: ουδέν εν
+τω νω ο μη πρότερον εν τη αισθήσει.
+
+  120) &Ακίνητον πειθοί&, ήτις είναι η άνευ λόγου πεποίθησις η υποβολή
+(Θεαίτ. 201).
+
+  121) Ο Fraccaroli ορθότερον ίσως μεταφράζει: μικρού μέρους του νου
+μετέχει το ανθρώπινον γένος.
+
+  122) Αποκλείει εδώ την εν τω Φαίδωνι θεωρίαν της μεθέξεως, ήτοι της
+εμμονής της ιδέας εν τω φαινομένω, ότι δηλ. το φαινόμενον μετέχει της
+ιδέας της ποιότητος αυτού. Ενταύθα η μέθεξις γίνεται μίμησις· το
+φαινόμενον δεν μετέχει της ιδέας, αλλ' είναι μίμησις αυτής.
+
+  123) Ειπών ότι η διδαχή είναι καρπός του νου, η πειθώ δε της δόξης,
+αριθμεί τα τρία στοιχεία της δημιουργίας, ων 1) η ιδέα την οποίαν
+εποπτεύει η νόησις, 2) το φαινόμενον ή το πράγμα, ληπτόν υπό της δόξης και
+αισθήσεως και 3) η χώρα, αντικείμενον της πίστεως, ήτις είναι το πρώτον
+μέρος της δόξης, διότι έτερον, κατώτέρον μέρος είναι η εικασία. Τις είναι
+όμως ο νόθος λογισμός, ο Πλάτων δεν εξηγεί.
+
+  124) Σφαλερώς αντιλαμβανόμεθα, ότι το να είναι τα πράγματα εν τόπω
+είναι νόμος καθολικός. Διότι ο Θεός και αι ιδέαι δεν είναι εν τόπω κατά
+Πλάτωνα.
+
+  125) Παρομοιάζει την εκ των αισθημάτων προερχομένην δόξαν με την
+εντύπωσιν του ονειρώττοντος, όστις όμως νομίζει ότι βλέπει την αλήθειαν.
+Εάν λοιπόν ο κόσμος των αισθήσεων είναι ο κόσμος των ονείρων, ο του νου
+είναι ο της αληθείας. Η αίσθησις άρα είναι κώλυμα εις τον νουν, διότι τον
+εμποδίζει ν' απαλλαγή των όρων του χώρου και του χρόνου.
+
+  126) Της ιδέας. Η εικών δεν λαμβάνει ύπαρξιν εκ της ιδέας, ης είναι απλή
+μίμησις, αλλ' εξ άλλου, εκ της χώρας. Η ιδέα όμως υπάρχει καθ' εαυτήν
+και επομένως δεν δύναται να μεταβή εις άλλο και να γίνη πρότυπον άμα και
+εικών. Αλλ' αν αι ιδέαι έχουσιν ύπαρξιν χωριστήν εκτός των πραγμάτων,
+δεν έπεται ότι είναι εκτός του Θεού, όστις είναι ουσία, ως αι ιδέαι, ενώ τα
+πράγματα δεν είναι ουσία.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+End of the Project Gutenberg EBook of Timaeus, by Plato
+
+*** END OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK TIMAEUS ***
+
+***** This file should be named 35453-0.txt or 35453-0.zip *****
+This and all associated files of various formats will be found in:
+        http://www.gutenberg.org/3/5/4/5/35453/
+
+Produced by Sophia Canoni (txt file) and Andrew Sly (html
+file). Book provided by Iason Konstantinides.
+
+
+Updated editions will replace the previous one--the old editions
+will be renamed.
+
+Creating the works from public domain print editions means that no
+one owns a United States copyright in these works, so the Foundation
+(and you!) can copy and distribute it in the United States without
+permission and without paying copyright royalties.  Special rules,
+set forth in the General Terms of Use part of this license, apply to
+copying and distributing Project Gutenberg-tm electronic works to
+protect the PROJECT GUTENBERG-tm concept and trademark.  Project
+Gutenberg is a registered trademark, and may not be used if you
+charge for the eBooks, unless you receive specific permission.  If you
+do not charge anything for copies of this eBook, complying with the
+rules is very easy.  You may use this eBook for nearly any purpose
+such as creation of derivative works, reports, performances and
+research.  They may be modified and printed and given away--you may do
+practically ANYTHING with public domain eBooks.  Redistribution is
+subject to the trademark license, especially commercial
+redistribution.
+
+
+
+*** START: FULL LICENSE ***
+
+THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE
+PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK
+
+To protect the Project Gutenberg-tm mission of promoting the free
+distribution of electronic works, by using or distributing this work
+(or any other work associated in any way with the phrase "Project
+Gutenberg"), you agree to comply with all the terms of the Full Project
+Gutenberg-tm License (available with this file or online at
+http://gutenberg.org/license).
+
+
+Section 1.  General Terms of Use and Redistributing Project Gutenberg-tm
+electronic works
+
+1.A.  By reading or using any part of this Project Gutenberg-tm
+electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
+and accept all the terms of this license and intellectual property
+(trademark/copyright) agreement.  If you do not agree to abide by all
+the terms of this agreement, you must cease using and return or destroy
+all copies of Project Gutenberg-tm electronic works in your possession.
+If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a Project
+Gutenberg-tm electronic work and you do not agree to be bound by the
+terms of this agreement, you may obtain a refund from the person or
+entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph 1.E.8.
+
+1.B.  "Project Gutenberg" is a registered trademark.  It may only be
+used on or associated in any way with an electronic work by people who
+agree to be bound by the terms of this agreement.  There are a few
+things that you can do with most Project Gutenberg-tm electronic works
+even without complying with the full terms of this agreement.  See
+paragraph 1.C below.  There are a lot of things you can do with Project
+Gutenberg-tm electronic works if you follow the terms of this agreement
+and help preserve free future access to Project Gutenberg-tm electronic
+works.  See paragraph 1.E below.
+
+1.C.  The Project Gutenberg Literary Archive Foundation ("the Foundation"
+or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection of Project
+Gutenberg-tm electronic works.  Nearly all the individual works in the
+collection are in the public domain in the United States.  If an
+individual work is in the public domain in the United States and you are
+located in the United States, we do not claim a right to prevent you from
+copying, distributing, performing, displaying or creating derivative
+works based on the work as long as all references to Project Gutenberg
+are removed.  Of course, we hope that you will support the Project
+Gutenberg-tm mission of promoting free access to electronic works by
+freely sharing Project Gutenberg-tm works in compliance with the terms of
+this agreement for keeping the Project Gutenberg-tm name associated with
+the work.  You can easily comply with the terms of this agreement by
+keeping this work in the same format with its attached full Project
+Gutenberg-tm License when you share it without charge with others.
+
+1.D.  The copyright laws of the place where you are located also govern
+what you can do with this work.  Copyright laws in most countries are in
+a constant state of change.  If you are outside the United States, check
+the laws of your country in addition to the terms of this agreement
+before downloading, copying, displaying, performing, distributing or
+creating derivative works based on this work or any other Project
+Gutenberg-tm work.  The Foundation makes no representations concerning
+the copyright status of any work in any country outside the United
+States.
+
+1.E.  Unless you have removed all references to Project Gutenberg:
+
+1.E.1.  The following sentence, with active links to, or other immediate
+access to, the full Project Gutenberg-tm License must appear prominently
+whenever any copy of a Project Gutenberg-tm work (any work on which the
+phrase "Project Gutenberg" appears, or with which the phrase "Project
+Gutenberg" is associated) is accessed, displayed, performed, viewed,
+copied or distributed:
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+1.E.2.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is derived
+from the public domain (does not contain a notice indicating that it is
+posted with permission of the copyright holder), the work can be copied
+and distributed to anyone in the United States without paying any fees
+or charges.  If you are redistributing or providing access to a work
+with the phrase "Project Gutenberg" associated with or appearing on the
+work, you must comply either with the requirements of paragraphs 1.E.1
+through 1.E.7 or obtain permission for the use of the work and the
+Project Gutenberg-tm trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or
+1.E.9.
+
+1.E.3.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is posted
+with the permission of the copyright holder, your use and distribution
+must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any additional
+terms imposed by the copyright holder.  Additional terms will be linked
+to the Project Gutenberg-tm License for all works posted with the
+permission of the copyright holder found at the beginning of this work.
+
+1.E.4.  Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg-tm
+License terms from this work, or any files containing a part of this
+work or any other work associated with Project Gutenberg-tm.
+
+1.E.5.  Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
+electronic work, or any part of this electronic work, without
+prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
+active links or immediate access to the full terms of the Project
+Gutenberg-tm License.
+
+1.E.6.  You may convert to and distribute this work in any binary,
+compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including any
+word processing or hypertext form.  However, if you provide access to or
+distribute copies of a Project Gutenberg-tm work in a format other than
+"Plain Vanilla ASCII" or other format used in the official version
+posted on the official Project Gutenberg-tm web site (www.gutenberg.org),
+you must, at no additional cost, fee or expense to the user, provide a
+copy, a means of exporting a copy, or a means of obtaining a copy upon
+request, of the work in its original "Plain Vanilla ASCII" or other
+form.  Any alternate format must include the full Project Gutenberg-tm
+License as specified in paragraph 1.E.1.
+
+1.E.7.  Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
+performing, copying or distributing any Project Gutenberg-tm works
+unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.
+
+1.E.8.  You may charge a reasonable fee for copies of or providing
+access to or distributing Project Gutenberg-tm electronic works provided
+that
+
+- You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
+     the use of Project Gutenberg-tm works calculated using the method
+     you already use to calculate your applicable taxes.  The fee is
+     owed to the owner of the Project Gutenberg-tm trademark, but he
+     has agreed to donate royalties under this paragraph to the
+     Project Gutenberg Literary Archive Foundation.  Royalty payments
+     must be paid within 60 days following each date on which you
+     prepare (or are legally required to prepare) your periodic tax
+     returns.  Royalty payments should be clearly marked as such and
+     sent to the Project Gutenberg Literary Archive Foundation at the
+     address specified in Section 4, "Information about donations to
+     the Project Gutenberg Literary Archive Foundation."
+
+- You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
+     you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
+     does not agree to the terms of the full Project Gutenberg-tm
+     License.  You must require such a user to return or
+     destroy all copies of the works possessed in a physical medium
+     and discontinue all use of and all access to other copies of
+     Project Gutenberg-tm works.
+
+- You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of any
+     money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
+     electronic work is discovered and reported to you within 90 days
+     of receipt of the work.
+
+- You comply with all other terms of this agreement for free
+     distribution of Project Gutenberg-tm works.
+
+1.E.9.  If you wish to charge a fee or distribute a Project Gutenberg-tm
+electronic work or group of works on different terms than are set
+forth in this agreement, you must obtain permission in writing from
+both the Project Gutenberg Literary Archive Foundation and Michael
+Hart, the owner of the Project Gutenberg-tm trademark.  Contact the
+Foundation as set forth in Section 3 below.
+
+1.F.
+
+1.F.1.  Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
+effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
+public domain works in creating the Project Gutenberg-tm
+collection.  Despite these efforts, Project Gutenberg-tm electronic
+works, and the medium on which they may be stored, may contain
+"Defects," such as, but not limited to, incomplete, inaccurate or
+corrupt data, transcription errors, a copyright or other intellectual
+property infringement, a defective or damaged disk or other medium, a
+computer virus, or computer codes that damage or cannot be read by
+your equipment.
+
+1.F.2.  LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the "Right
+of Replacement or Refund" described in paragraph 1.F.3, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
+Gutenberg-tm trademark, and any other party distributing a Project
+Gutenberg-tm electronic work under this agreement, disclaim all
+liability to you for damages, costs and expenses, including legal
+fees.  YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
+LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
+PROVIDED IN PARAGRAPH 1.F.3.  YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
+TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
+LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
+INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
+DAMAGE.
+
+1.F.3.  LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
+defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
+receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
+written explanation to the person you received the work from.  If you
+received the work on a physical medium, you must return the medium with
+your written explanation.  The person or entity that provided you with
+the defective work may elect to provide a replacement copy in lieu of a
+refund.  If you received the work electronically, the person or entity
+providing it to you may choose to give you a second opportunity to
+receive the work electronically in lieu of a refund.  If the second copy
+is also defective, you may demand a refund in writing without further
+opportunities to fix the problem.
+
+1.F.4.  Except for the limited right of replacement or refund set forth
+in paragraph 1.F.3, this work is provided to you 'AS-IS' WITH NO OTHER
+WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT LIMITED TO
+WARRANTIES OF MERCHANTIBILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.
+
+1.F.5.  Some states do not allow disclaimers of certain implied
+warranties or the exclusion or limitation of certain types of damages.
+If any disclaimer or limitation set forth in this agreement violates the
+law of the state applicable to this agreement, the agreement shall be
+interpreted to make the maximum disclaimer or limitation permitted by
+the applicable state law.  The invalidity or unenforceability of any
+provision of this agreement shall not void the remaining provisions.
+
+1.F.6.  INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
+trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
+providing copies of Project Gutenberg-tm electronic works in accordance
+with this agreement, and any volunteers associated with the production,
+promotion and distribution of Project Gutenberg-tm electronic works,
+harmless from all liability, costs and expenses, including legal fees,
+that arise directly or indirectly from any of the following which you do
+or cause to occur: (a) distribution of this or any Project Gutenberg-tm
+work, (b) alteration, modification, or additions or deletions to any
+Project Gutenberg-tm work, and (c) any Defect you cause.
+
+
+Section  2.  Information about the Mission of Project Gutenberg-tm
+
+Project Gutenberg-tm is synonymous with the free distribution of
+electronic works in formats readable by the widest variety of computers
+including obsolete, old, middle-aged and new computers.  It exists
+because of the efforts of hundreds of volunteers and donations from
+people in all walks of life.
+
+Volunteers and financial support to provide volunteers with the
+assistance they need, are critical to reaching Project Gutenberg-tm's
+goals and ensuring that the Project Gutenberg-tm collection will
+remain freely available for generations to come.  In 2001, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
+and permanent future for Project Gutenberg-tm and future generations.
+To learn more about the Project Gutenberg Literary Archive Foundation
+and how your efforts and donations can help, see Sections 3 and 4
+and the Foundation web page at http://www.pglaf.org.
+
+
+Section 3.  Information about the Project Gutenberg Literary Archive
+Foundation
+
+The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non profit
+501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
+state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
+Revenue Service.  The Foundation's EIN or federal tax identification
+number is 64-6221541.  Its 501(c)(3) letter is posted at
+http://pglaf.org/fundraising.  Contributions to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation are tax deductible to the full extent
+permitted by U.S. federal laws and your state's laws.
+
+The Foundation's principal office is located at 4557 Melan Dr. S.
+Fairbanks, AK, 99712., but its volunteers and employees are scattered
+throughout numerous locations.  Its business office is located at
+809 North 1500 West, Salt Lake City, UT 84116, (801) 596-1887, email
+business@pglaf.org.  Email contact links and up to date contact
+information can be found at the Foundation's web site and official
+page at http://pglaf.org
+
+For additional contact information:
+     Dr. Gregory B. Newby
+     Chief Executive and Director
+     gbnewby@pglaf.org
+
+
+Section 4.  Information about Donations to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation
+
+Project Gutenberg-tm depends upon and cannot survive without wide
+spread public support and donations to carry out its mission of
+increasing the number of public domain and licensed works that can be
+freely distributed in machine readable form accessible by the widest
+array of equipment including outdated equipment.  Many small donations
+($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
+status with the IRS.
+
+The Foundation is committed to complying with the laws regulating
+charities and charitable donations in all 50 states of the United
+States.  Compliance requirements are not uniform and it takes a
+considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
+with these requirements.  We do not solicit donations in locations
+where we have not received written confirmation of compliance.  To
+SEND DONATIONS or determine the status of compliance for any
+particular state visit http://pglaf.org
+
+While we cannot and do not solicit contributions from states where we
+have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
+against accepting unsolicited donations from donors in such states who
+approach us with offers to donate.
+
+International donations are gratefully accepted, but we cannot make
+any statements concerning tax treatment of donations received from
+outside the United States.  U.S. laws alone swamp our small staff.
+
+Please check the Project Gutenberg Web pages for current donation
+methods and addresses.  Donations are accepted in a number of other
+ways including checks, online payments and credit card donations.
+To donate, please visit: http://pglaf.org/donate
+
+
+Section 5.  General Information About Project Gutenberg-tm electronic
+works.
+
+Professor Michael S. Hart is the originator of the Project Gutenberg-tm
+concept of a library of electronic works that could be freely shared
+with anyone.  For thirty years, he produced and distributed Project
+Gutenberg-tm eBooks with only a loose network of volunteer support.
+
+
+Project Gutenberg-tm eBooks are often created from several printed
+editions, all of which are confirmed as Public Domain in the U.S.
+unless a copyright notice is included.  Thus, we do not necessarily
+keep eBooks in compliance with any particular paper edition.
+
+
+Most people start at our Web site which has the main PG search facility:
+
+     http://www.gutenberg.org
+
+This Web site includes information about Project Gutenberg-tm,
+including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
+Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
+subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.
diff --git a/35453-0.zip b/35453-0.zip
new file mode 100644
index 0000000..5bde566
--- /dev/null
+++ b/35453-0.zip
diff --git a/35453-h.zip b/35453-h.zip
new file mode 100644
index 0000000..10b0426
--- /dev/null
+++ b/35453-h.zip
diff --git a/35453-h/35453-h.htm b/35453-h/35453-h.htm
new file mode 100644
index 0000000..431d529
--- /dev/null
+++ b/35453-h/35453-h.htm
@@ -0,0 +1,4229 @@
+<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Strict//EN"
+     "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-strict.dtd">
+<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml" xml:lang="el" lang="el">
+<head>
+<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />
+<title>Τίμαιος</title>
+<style type="text/css">
+<!--
+body {padding-right: 10%; padding-left: 10%;}
+div.titlepage {text-align: center; line-height: 2.0; margin-top: 4em;}
+.gesp {letter-spacing:0.4em;}
+p.speaker {text-indent: -2ex;}
+div.chaphead {margin: 2em 10%; text-align: left;}
+.center {text-align: center;}
+.finish {text-align: center; font-size: 1.2em;}
+.small {font-size: 90%}
+.footnote {margin-left: 10%; margin-right: 10%; font-size: 0.9em; text-indent: -2em;}
+.fnsign {vertical-align:baseline; position: relative;
+        bottom: 0.33em; font-size: .8em; text-decoration: none;}
+.tnotes    {background-color: #eeeeee; color: #000;
+            padding-top: .5em; padding-bottom: .5em;
+            padding-left: 1em; padding-right: 1em;
+            margin-left: 5%; margin-right: 5%;}
+td {padding-left: 1em;}
+td.number {text-align: right;}
+p img {vertical-align: middle;}
+-->
+</style>
+</head>
+
+<body>
+
+
+<pre>
+
+The Project Gutenberg EBook of Timaeus, by Plato
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+
+Title: Timaeus
+       Volume A
+
+Author: Plato
+
+Translator: Paulus Gratsiatos
+
+Release Date: March 2, 2011 [EBook #35453]
+
+Language: Greek
+
+Character set encoding: UTF-8
+
+*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK TIMAEUS ***
+
+
+
+
+Produced by Sophia Canoni (txt file) and Andrew Sly (html
+file). Book provided by Iason Konstantinides.
+
+
+
+
+
+
+</pre>
+
+
+<div class="tnotes">
+<p lang="en">Note: The tonic system has been changed from polytonic to monotonic.
+A table of errors at the end of the 2nd volume has been taken into
+account. The spelling of the book has not been changed otherwise.
+Footnotes have been converted to endnotes. Two geometrical shapes
+referred to in the endnotes of this book, can be seen only in the
+html version of the text.</p>
+
+<p>Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σε
+μονοτονικό. Ο Πίνακας Παροραμάτων στο τέλος του 2ου τόμου έχει ληφθεί
+υπ' όψη. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του βιβλίου. Οι
+υποσημειώσεις των σελίδων έχουν μεταφερθεί στο τέλος του βιβλίου.
+Δύο γεωμετρικά σχήματα τα οποία αναφέρονται στις σημειώσεις στο τέλος
+του βιβλίου μπορεί να τα δει κανείς μόνο στην Html εκδοχή του κειμένου.</p>
+</div>
+
+<div class="titlepage">
+<img alt="Κάλυμμα" width="478" height="700" src="images/cover.jpg" />
+
+<p style="font-size:200%">ΠΛΑΤΩΝΟΣ</p>
+
+
+
+<h1>ΤΙΜΑΙΟΣ</h1>
+
+
+<p class="small">ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ</p>
+
+<p>ΠΑΥΛΟΥ ΓΡΑΤΣΙΑΤΟΥ</p>
+
+
+<p>ΤΟΜΟΣ<br /> Α</p>
+
+
+
+<p>ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΕΞΗ</p>
+</div>
+
+<p>ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ</p>
+
+
+
+
+<p style="font-size:150%">ΠΛΑΤΩΝΟΣ</p>
+
+<p class="small">ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ</p>
+
+<p>ΠΑΥΛΟΥ ΓΡΑΤΣΙΑΤΟΥ</p>
+
+<p>ΤΟΜΟΣ<br /> Α</p>
+
+<p>ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ<br />
+  ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΦΕΞΗ</p>
+
+<p class="small">1911</p>
+
+
+
+<h2>ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ</h2>
+
+
+
+<h3>Α'. ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ</h3>
+
+<p>Κατά την εορτήν των Βενδιδείων, τελουμένην προς τιμήν της Θρακικής
+θεότητος Βένδιδος, την οποίαν οι Αθηναίοι εταύτιζον με την Άρτεμιν, κατέβη
+ο Σωκράτης εις Πειραιά εις την οικίαν του Κεφάλου, ένθα συνδιελέχθη περί
+Πολιτείας με τον Πολέμαρχον, υιόν του Κεφάλου, τον Γλαύκωνα και
+Αδείμαντον, αδελφούς του Πλάτωνος, και τον σοφιστήν Θρασύμαχον. Την
+επαύριον ο Σωκράτης τα της εν Πειραιεί συνδιαλέξεως διηγήθη είς τινας
+φίλους εν Αθήναις. Η διήγησις δ' αύτη του Σωκράτους, συνεχής και αδιάκοπος
+απ' αρχής άχρι τέλους, αποτελεί τον όλον διάλογον εν τη «Πολιτεία», όπου
+όμως δεν αναφέρονται τα ονόματα των ακροατών. Ούτοι, τέσσαρες όντες,
+συνεφώνησαν, ίνα την αμέσως ακόλουθον ημέραν εις νέαν συνδιάλεξιν
+αποδώσωσιν εις τον Σωκράτην το υπό τούτου παρατεθέν αυτοίς συμπόσιον
+λόγων. Η συνέχεια δ' αύτη της συνδιαλέξεως εκτίθεται εις άλλον διάλογον,
+όστις επιγράφεται «Τίμαιος» εκ του ονόματος ενός των εστιατόρων του
+Σωκράτους. Οι άλλοι ήσαν Κριτίας, ο Αθηναίος πολιτευτής, και Ερμοκράτης, ο
+Συρακόσιος στρατηγός. Του τετάρτου το όνομα δεν μνημονεύεται εν τω Τιμαίω·
+αλλά λέγεται ότι ούτος ασθενήσας δεν έλαβε μέρος εις τον διάλογον,
+αναπληρωθείς υπό των άλλων. Κατά τον νεοπλατωνικόν φιλόσοφον Πρόκλον,
+όστις συνέγραψε «Γλαφυρά υπομνήματα εις τον Τίμαιον», ο μεν Δερκυλλίδης
+επίστευεν ότι ο ανώνυμος ήτο αυτός ο Πλάτων, ο δε Αττικός έλεγεν ότι ήτο
+ξένος τις, φίλος του Τιμαίου. Αλλά και των νεωτέρων τινές δέχονται ότι ήτο
+αυτός ο Πλάτων.</p>
+
+<p>Ο «Τίμαιος», πολύ μεταγενέστερος της «Πολιτείας» και διαφέρων αυτής κατά
+το ύφος και κατά τινας θεμελιώδεις αρχάς, είναι συνέχεια της «Πολιτείας»,
+όπως ο «Κριτίας» είναι εξακολούθησις του «Τιμαίου». Αντικείμενον της
+«Πολιτείας», ως δηλούται εν τω Α' και Β' βιβλίω αυτής, είναι η Δικαιοσύνη,
+ως επεισόδιον δε εισάγεται η περί Πολιτείας διάλεξις διά τον λόγον, ότι
+είναι ευκολώτερον να νοήσωμεν τι είναι η Δικαιοσύνη, εάν επισκοπήσωμεν την
+Πολιτείαν μάλλον παρά το μεμονωμένον άτομον. Αλλ' ούτως η συζήτησις περί
+Πολιτείας κατέστη κύριον θέμα του διαλόγου. Διατυπώσας δε ήδη την ιδεώδη
+Πολιτείαν του ο Πλατωνικός Σωκράτης επεθύμησε να ίδη την απόδειξιν αυτής,
+πώς δηλ. θα ηδύνατο αύτη να ενεργή και υπερασπίζη εαυτήν εν πολέμω και εν
+ειρήνη. Και προς τούτο εξέλεξε τους ειρημένους συνομιλητάς, άνδρας
+πολιτικούς άμα και σοφίας εραστάς. Εν τω «Τιμαίω» λοιπόν μετά συνοπτικήν
+ανακεφαλαίωσιν των σπουδαιοτέρων πορισμάτων της «Πολιτείας», γενομένην υπό
+του Σωκράτους, πρώτος ο Κριτίας αναλαμβάνει να ικανοποιήση την αξίωσιν
+αυτού, και λέγει ότι πολίτευμα όμοιον προς το περιγραφέν υπό του Σωκράτους
+υπήρξεν εν Αθήναις προ 9,000 ετών κατά την διήγησιν, την οποίαν ο Σόλων
+έμαθεν εν Αιγύπτω παρά των ιερέων. Η Αθηναϊκή αύτη Πολιτεία επετέλεσε τότε
+λαμπρότατον κατόρθωμα κατανικήσασα τους στρατούς, οίτινες ώρμησαν κατά της
+Ευρώπης εκ της εν τω Ωκεανώ μεγάλης νήσου Ατλαντίδος, θέλων όμως έπειτα ο
+Κριτίας να εκθέση και τα καθέκαστα αυτής λέγει, ότι συνεφωνήθη με τον
+Τίμαιον, όπως ούτος, ειδήμων της αστρονομίας και της φυσικής, εκθέση
+πρώτον την σύστασιν του Κόσμου και του Ανθρώπου, έργα αμφότερα του θεού
+πατρός και δημιουργού, έπειτα δε μεταβώσιν εις την εξέτασιν της Πολιτείας,
+διότι αύτη βεβαίως είναι ανάλογος προς την διακόσμησιν του Παντός. Εκ
+τούτου αντικείμενον του «Τιμαίου» γίνεται η κοσμογονία. Το τέλειον δε
+Κράτος, την πεπραγματωμένην Πολιτείαν παραλαμβάνει ως θέμα τρίτος
+διάλογος, ο «Κριτίας», όστις δυστυχώς έμεινεν ατελής, ένεκα του θανάτου
+του Πλάτωνος. Τον «Τίμαιον» συνέγραψε κατά το 358 - 357 π. Χ. Έπειτα
+επεχείρησε να συγγράψη τον «Κριτίαν». Αλλ' εν τω μεταξύ ησχολήθη συγγράφων
+τους «Νόμους», δι' ους εδαπάνησε τα τελευταία δέκα έτη του βίου του.</p>
+
+<p>Τίμαιος ο Λοκρός, εκ της Μεγάλης Ελλάδος εν Ιταλία, ήτο αστρονόμος και
+φιλόσοφος Πυθαγόρειος, εις τον όποιον αποδίδεται συγγραμμάτιον σωζόμενον
+εις Δωρικήν διάλεκτον «Περί ψυχής κόσμου και φύσεως». Και ο μεν Πρόκλος
+λέγει ότι ο Πλάτων λαβών το βιβλίον τούτο επεχείρησε να γράψη τον
+«Τίμαιον». Αλλ' οι νεώτεροι κριτικοί θεωρούσιν αυτό νόθον. Διότι προς τοις
+άλλοις το βιβλίον τούτο υποθέτει, ότι αι ιδέαι υπήρχον προ του κόσμου, η
+υπόθεσις δ' αύτη είναι διδασκαλία καθαρώς Πλατωνική και ουχί Πυθαγορική.
+Είναι λοιπόν ουχί πρότυπον, αλλ' απλή συνοπτική μετάφρασις του Πλατωνικού
+«Τιμαίου». Ότι όμως ο Πλάτων ήντλησεν εκ Πυθαγορικού συγγράμματος μαρτυρεί
+η κακή γλώσσα Τίμωνος του σιλλογράφου, όστις εις τρεις σωζομένους στίχους
+λέγει:</p>
+
+<p>«Και συ, Πλάτων, διότι και σε κατέλαβε πόθος να μάθης — με πολλά δε
+αργύρια μικρόν ηγόρασες βιβλίον — και εκ τούτου έμαθες να Τιμαιογραφής».
+Διογένης ο Λαέρτιος λέγει εις τους βίους Φιλολάου, Πυθαγόρου και Πλάτωνος
+ότι το αγορασθέν βιβλιάριον ήτο του Φιλολάου, όπερ όμως δεν σώζεται. Αλλά
+και τούτου δεκτού γενομένου, ο Πλάτων βεβαίως μεν δεν αντέγραψε τον
+Φιλόλαον, αλλά παρέλαβε πολλά δόγματα των Πυθαγορείων. Τούτου ένεκα και
+Πυθαγόρειος, οίος ο Τίμαιος, εκθέτει εν τω ομωνύμω διαλόγω την κοσμογονίαν
+εις λόγον συνεχή, ουχί δραματικώς και διαλογικώς, αλλά δογματικώς και
+συνθετικώς, ως ήρμοζεν εις πραγματείαν στηριζομένην επί πιθανότητος και
+αναλογίας, ανεπίδεκτον δε διαλεκτικής και επιστημονικής αποδείξεως τότε
+δι' έλλειψιν επαρκών φυσικών γνώσεων.</p>
+
+<p>Ο «Τίμαιος» είναι κατά την κοινήν ομολογίαν των σοφών μία εκ των υψίστων
+και σπανίων πτήσεων, τας οποίας επιχειρεί ευτόλμως το ανθρώπινον πνεύμα,
+όταν αισθάνηται ότι έχει ισχυράς πτέρυγας, ίνα αναβή εις την πηγήν αυτού,
+ίνα συλλάβη την ενότητα του Παντός και ίνα εύρη την λύσιν των βασανιζόντων
+αυτό μεγάλων ζητημάτων. Ο θαυμάσιος ούτος διάλογος είναι οργανική σύνθεσις
+περιλαμβάνουσα πάντα τα αντικείμενα της γνώσεως και πάντα τα ζητήματα περί
+της φύσεως και του πνεύματος. Αιτία πάντων και αρχή κηρύττει ότι είναι ο
+είς Θεός, και ότι, επειδή ούτος είναι αγαθός, αγαθά είναι και τα πλάσματα
+αυτού, ο δε άνθρωπος είναι ο μικρός κόσμος, όστις οφείλει κατά τo δυνατόν
+να ομοιώται με τον μέγαν κόσμον και διά τούτου με τον Δημιουργόν. Ούτως ο
+«Τίμαιος» συνοψίζων την όλην Πλατωνικήν φιλοσοφίαν συναρμολογεί εις έν
+όλον πάσαν την φυσικήν και την μεταφυσικήν, την επιστήμην και την ηθικήν
+και την θεολογίαν. Αμυδράν εικόνα τούτων πάντων θα δώσωμεν διά συντόμου
+περιλήψεως του περιεχομένου του «Τιμαίου», παραλείποντες την περί
+Πολιτείας μακράν εισαγωγήν, περί της οποίας είπομεν ανωτέρω. Αι
+αναφερόμεναι σελίδες και παράγραφοι είναι αι της εκδόσεως του Ερρίκου
+Στεφάνου, τας οποίας σημειούμεν εις τo περιθώριον της μεταφράσεως.</p>
+
+<h3>Β. ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑΣ</h3>
+
+<p>Προς κατανόησιν των διδασκαλιών του «Τιμαίου» και εν γένει πάντων των
+Ελλήνων φιλοσόφων πρέπει να έχωμεν πάντοτε προ οφθαλμών, ότι η έννοια ή η
+άποψις η δεσπόζουσα επί του πνεύματος αυτών είναι η της Τέχνης.
+Αντελαμβάνοντο τα πράγματα, και διενοούντο πάντες ως καλλιτέχναι. Διότι το
+θαυμάσιον αρχαίον Ελληνικόν πνεύμα ήτο κατά την φύσιν και την ουσίαν αυτού
+κυριολεκτικώς καλλιτέχνης. Προς παραγωγήν δε του <b>καλλιτεχνήματος</b> πλην
+του Καλλιτέχνου ή του <b>Δημιουργού</b> αναγκαίως συντρέχουσι πρώτον η <b>Ιδέα</b> ή
+το Παράδειγμα, καθ' ο γίνεται το έργον, και έπειτα η Ύλη, ήτις δέχεται και
+εμφανίζει την Ιδέαν αισθητώς. Ούτω και όλος ο αισθητός ούτος κόσμος είναι
+κατά τον Πλάτωνα καλλιτέχνημα, το οποίον έπλασεν ο θείος Δημιουργός κατά
+τας ιδέας, κατά τα εν αυτώ θεία, αυτοτελή και αιώνια νοήματα. Έκαστον ον
+εν τη φύσει είναι εμφάνισις και πραγμάτωσις αισθητή μιας ιδέας, ενός όντος
+νοητού. Και η μεν ιδέα είναι το πραγματικόν (όντως) ον, αιώνιον (αεί ον),
+αμετάβλητον, ακίνητον, το αυτό προς εαυτό (κατά τα αυτά ον) και διά της
+νοήσεως μόνης αντιληπτόν (νοητόν). Η επιστήμη την ιδέαν έχει ως
+αντικείμενον. Την ετέραν αρχήν του παντός, την Ύλην, ο Πλάτων υπολαμβάνει
+αΐδιον μεν, ουχί όμως ακίνητον, αλλά άμορφον καθ' εαυτήν και ασχημάτιστον,
+δεχομένην δε πάσαν μορφήν, απλούν χώρον. Η ιδέα ή το σύνολον των ιδεών, ο
+δημιουργός Νους είναι ως ο Πατήρ, η δε Ύλη ως η Μήτηρ, Τέκνον δ' αυτών
+είναι ο ορατός ούτος κόσμος. Τα φαινόμενα αυτού, τα αισθητά όντα, ρέοντα
+και μεταβαλλόμενα απαύστως και αφανιζόμενα, δεν έχουσιν αληθή ύπαρξιν, δεν
+είναι όντα, αλλά γινόμενα. Η αισθητή ύπαρξις δεν είναι όντως ον, αλλά το
+διάμεσον μεταξύ όντος και μη όντος, το οποίον πάντοτε γίνεται και ουδέποτε
+αληθώς είναι, αλλά μεταβάλλεται, γίνεται άλλο, <b>είναι έτερον</b>. Ταύτα δε
+είναι αντιληπτά μόνον υπό της αισθήσεως και της δόξης. Η γνώσις αυτών και
+της όλης φύσεως είναι λοιπόν αναγκαίως αβεβαία, είναι γνώσις κατ' εικασίαν
+(εικότα λόγον) και αναλογίαν, ενώ η επιστήμη των νοητών είναι βεβαία
+γνώσις. Διά τούτο ο Πλάτων δεν επραγματεύθη την Φυσικήν μεθ' όσης
+επιμελείας και ακριβείας τα άλλα μέρη της φιλοσοφίας. Κατ' εκείνον τον
+χρόνον η ατέλεια των φυσικών γνώσεων εγέννα αβεβαιότητα, ήτις την
+αναλογίαν και πιθανότητα καθίστα κύριον όργανον της φιλοσοφίας της φύσεως
+(σελ. 27).</p>
+
+<p>Αλλ' αν ο Πλάτων κατεχόμενος υπό της καλλιτεχνικής επόψεως του Ελληνικού
+πνεύματος, του οποίου είναι τελεία ενσάρκωσις, παραλαμβάνει όρους και
+φράσεις εκ της τέχνης προς σαφεστέραν δήλωσιν των νοημάτων αυτού, όμως δεν
+πρέπει να δεχώμεθα παθητικώς το γράμμα, ουδέ τας υλικάς εικόνας να
+εκλαμβάνωμεν ως αυτόν τον νουν του φιλοσόφου. Ο Δημιουργός του λ. χ. δεν
+είναι τεράστιόν τι πρόσωπον διαπλάττον δεδομένα υλικά κατά τι πρότυπον,
+κατά τας ιδέας. Τοιαύται υλικαί παραστάσεις είναι ανάξιαι Θεού όλως νοητού
+και νοερού. Το άυλον πνεύμα, ίνα δημιουργήση, ίνα αποκαλυφθή ως πνεύμα,
+μόνον υλικόν έχει τον λόγον. Διά τούτο και η θρησκεία του Ύψους παριστά
+τον Θεόν δημιουργούντα τον κόσμον διά μόνου του λόγου.</p>
+
+<p>«Και είπε· Γενηθήτω φως, και εγένετο φως». Αλλ' η δημιουργία είναι
+αναγκαία και αιώνιος, καθ' ότι ο Θεός αιωνίως καταλείπει την ερημίαν και
+απειρίαν αυτού, δημιουργεί, προσλαμβάνει διορισμούς, πέρατα, και
+εμφανίζεται εν τη φύσει, εν τω Υιώ — ίνα πάλιν επιστρέψη εις εαυτόν. Η
+επιστροφή αυτή, το Πνεύμα, είναι βέβαια ο τέλειος τρόπος της υπάρξεως της
+ιδέας. Το Ελληνικόν όμως πνεύμα ως ύψιστον τρόπον υπάρξεως του θείου
+συνέλαβε μόνον την εμφάνισιν, την φανέρωσιν αυτού διά της ύλης
+τελειουμένην εν τη καλλιτεχνία. Τοιούτου λοιπόν πνεύματος κατ' εξοχήν
+ερμηνευτής είναι ο Πλάτων, και εκ τούτου εξηγείται διατί και ούτος και ο
+Αριστοτέλης δεν ηδυνήθησαν να διαλλάξωσιν εντελώς τας δύο αρχάς, το πνεύμα
+και την ύλην.</p>
+
+<p>Κατά τα ειρημένα λοιπόν έχομεν το ον και το γινόμενον. Το ον είναι
+ακίνητον, ταυτόν και νοητόν. Το γινόμενον είναι μεταβλητόν, άλλο και
+αισθητόν. Αλλ' ό,τι γίνεται γίνεται υπό τινος· άρα ο κόσμος έχει αιτίαν,
+διό εδημιουργήθη υπό του Θεού. Και επειδή ο Δημιουργός είναι αγαθός, διά
+τούτο και τον κόσμον έπλασεν αγαθόν, άριστον, κατά παράδειγμα αιώνιον και
+αναλλοίωτον (σελ. 29 Α). Ούτως η δημιουργία είναι κυρίως διακόσμησις (σ.
+30 Α). Το πρότυπον, καθ' ο επλάσθη και διεκοσμήθη το παν, ήτο το τέλειον
+νοητόν ζώον, περιλαμβάνον πάντα τα νοητά ζώα. Διό, όπως ο δημιουργός είναι
+είς και το παράδειγμα έν, ούτως είς είναι και ο κόσμος πάντα περιλαμβάνων,
+έν μόνον ζώον αισθητόν λογικόν, περιλαμβάνον πάντα τα αισθητά ζώα (σ. 31
+Β).</p>
+
+<p>Ο κόσμος λαβών ύπαρξιν είναι κατ' ανάγκην ορατός και αισθητός, διό συνέστη
+εκ πυρός και εκ γης. Αλλά δύο τινά δεν δύνανται να ενώνται ειμή διά
+τρίτου, διά τινος μέσου όρου, και ίνα αποτελέσωσιν έν στερεόν, πρέπει να
+ενώνται διά δύο μέσων όρων. Μεταξύ λοιπόν του πυρός και της γης ετέθησαν ο
+αήρ και το ύδωρ. Και ο κόσμος συνέστη εκ των τεσσάρων τούτων στοιχείου,
+διατεταγμένων κατά γεωμετρικήν αναλογίαν· περιέλαβε δε αυτά ολόκληρα, ώστε
+ουδέν να υπάρχη εκτός αυτού. Ο κόσμος άρα έγινε τέλειος και δεν υπόκειται
+εις νόσους, εις γήρας και εις θάνατον, διότι και ουδέν υπάρχει εκτός
+αυτού, όπερ θα ηδύνατο να επιδράση ολεθρίως επ' αυτού. (33 Α). Έλαβε δε
+σφαιρικόν σχήμα, όπερ είναι το τελειότατον και το κάλλιστον των σχημάτων,
+και ούτω κινείται ομοιομόρφως, στρεφόμενος κυκλικώς περί εαυτόν, εις τον
+αυτόν τόπον πάντοτε χωρίς να μεταβάλλη θέσιν. (33 Β - 34 Α).</p>
+
+<p>Πρώτη όμως εδημιουργήθη η ψυχή του κόσμου, ήτις διεπέρασε το σώμα αυτού
+πανταχού (34 Β. C.). Ο δημιουργός αναμίξας πρώτον την αμετάβλητον και την
+μεταβλητήν ουσίαν (την φύσιν του αυτού και του ετέρου) έπλασε τρίτην
+ουσίαν. Έπειτα την διάμεσον ταύτην ουσίαν ανέμιξε με τας δύο πρώτας, και
+το όλον μίγμα διήρεσεν εις μέρη, τα οποία συνέδεσε κατά αριθμητικάς
+αναλογίας (35)· έπειτα διέταξε το όλον εις δύο συγκεντρικάς σφαίρας, των
+οποίων η εξωτερική είναι ο Ουρανός των απλανών αστέρων, εις τον οποίον
+έδωκε την κίνησιν του αυτού (αμεταβλήτου), την από δεξιών προς αριστερά.
+Εις δε την εσωτερικήν σφαίραν, ήτις αναλογεί προς τους ουρανούς των
+πλανητών, έδωκε την κίνησιν του ετέρου (μεταβλητού), από των αριστερών
+προς τα δεξιά, και υπέταξεν αυτήν εις το κράτος της εξωτερικής σφαίρας
+(36 Β - Δ). Η ψυχή του κόσμου ούτω μορφωθείσα και διπλήν έχουσα κίνησιν
+είναι ικανή να αντιλαμβάνηται τα μεταβλητά και αμετάβλητα, και να έχη
+δόξας αληθείς και τελείαν επιστήμην (36 D - 37 C).</p>
+
+<p>Ο κόσμος δημιουργηθείς υπό του Θεού δεν δύναται να καταστραφή ειμή υπ'
+αυτού του Θεού. Αλλ' επειδή επλάσθη αγαθός και επειδή ο δημιουργός αυτού
+είναι αγαθός, δεν είναι δυνατόν να θέλη ούτος να τον καταστρέψη. Είναι άρα
+αΐδιος ο κόσμος, όπως και το αρχέτυπον αυτού (37 C - D.). Και διά τούτο, ίνα
+δηλ. ο κόσμος ούτος μετάσχη της αϊδιότητος, ο Θεός εδημιούργησε τον
+χρόνον, όστις είναι κινητή εικών της ακινήτου αιωνιότητος, διότι, αν και
+ουδέποτε <b>είναι</b>, ούχ ήττον <b>γίνεται</b> πάντοτε· υπηρέτας δε του χρόνου
+έθεσεν εις τον ουρανόν τον Ήλιον, την Σελήνην και τους πέντε άλλους
+πλανήτας, οίτινες ορίζουσι και φυλάττουσι τους αριθμούς, δι' ων μετρείται
+ο χρόνος (38 C - 39 Ε).</p>
+
+<p>Ο Θεός έπειτα εποίησε κατά τα τέσσαρα στοιχεία του κόσμου τέσσαρα είδη
+ζώων, τους ουρανίους θεούς, ήτοι τους αστέρας, τα πτηνά, τα ένυδρα και τα
+χερσαία. Πρώτους έπλασε τους αστέρας προ πάντων εκ πυρός, διά να είναι
+λαμπροί και ωραίοι. Τα θεία ταύτα ζώα, στρογγυλά όντα, έχουσι διπλήν
+κίνησιν, περιστρεφόμενα και προχωρούντα, και διακρίνονται των άλλων
+αστέρων διά την κανονικότητα των πορειών αυτών (39 Ε - 40 D). Οι θεοί της
+μυθολογίας είναι παραδόσεις, τας οποίας καλόν είναι να αποδεχώμεθα, αλλά
+είναι ανεπίδεκτοι συζητήσεως (40 D - 41 Α).</p>
+
+<p>Τα θνητά όμως είδη ζώων δεν ήτο δυνατόν να πλάση αυτός ο Δημιουργός, διότι
+ούτω θα εγίνοντο και αυτά θεοί, διό ανέθηκε την δημιουργίαν του θνητού
+αυτών μέρους εις τους δημιουργηθέντας θεούς, αυτός δε ο αιώνιος Θεός
+έπλασε το αθάνατον και θείον μέρος αυτών (41 Α - D). Εδημιούργησε λοιπόν τας
+λογικάς ψυχάς και διέσπειρεν αυτάς εις τους διαφόρους αστέρας, ίνα εκείθεν
+γνωρίσωσι την φύσιν των πραγμάτων, την οποίαν έπειτα θα αναμιμνήσκωνται,
+όταν θα κατέλθωσιν εις τα γήινα σώματα (41D - Ε). Και όσαι μεν ζήσωσι με
+δικαιοσύνην, αύται θα επανέλθωσιν εις τον ίδιον αστέρα αυτών, αι δε άλλαι
+θα μεταβώσιν εις σώματα ζώων (42 Α - C). Το σώμα τουναντίον επλάσθη υπό των
+άλλων θεών και απετελέσθη εκ πυρός, αέρος, ύδατος και γης. Η εισαγωγή όμως
+και η έξοδος της τροφής γεννά μεταβολάς και ούτως εμποδίζει τας λογικάς
+κινήσεις της ψυχής. Εκ τούτου πηγάζει η ανάγκη της αγωγής (42Γ - 44Δ). Οι
+θεοί εποίησαν την κεφαλήν στρογγύλην, διά να είναι κατοικία του νου, και
+έθεσαν αυτήν εις την κορυφήν του σώματος, το οποίον είναι το όχημα της
+κεφαλής. Εις το έμπροσθεν μέρος αυτής, εις το πρόσωπον, προσήρμοσαν τα
+όργανα των αισθήσεων (44 Δ - 45 Α) και ιδίως τα όμματα, τα οποία φέρουσι
+το φως (φωσφόρα). Η όρασις είναι η σπουδαιοτέρα των αισθήσεων, διότι δι'
+αυτής δυνάμεθα να γνωρίζωμεν την τάξιν του παντός και την βάσιν αυτής, τον
+αριθμόν, ούτω δε να ρυθμίζωμεν τας κινήσεις της διανοίας ημών, και να
+υψώμεθα εις την φιλοσοφικήν θεωρίαν και εις την ηθικήν τελείωσιν ημών
+αυτών (45 Β - 47 C). Και η ακοή δε, διά της οποίας αισθανόμεθα την
+αρμονίαν, συντελεί εις τον αυτόν σκοπόν (47 C. - Ε).</p>
+
+<p>Ταύτα είναι τα διά του νου δημιουργηθέντα. Αλλ' εις την γένεσιν του κόσμου
+πλην του νου συνεργεί και η ανάγκη, ήτοι το στοιχείον, εις το οποίον
+πραγματοποιείται η δημιουργία, το οποίον δέχεται αυτήν, ως η ύλη δέχεται
+την ιδέαν του τεχνίτου (47 Ε - 48 Β). Τούτο είναι ο χώρος (η χώρα), όστις,
+δεν είναι ούτε πυρ, ούτε αήρ, ούτε ύδωρ, ούτε γη, διότι ταύτα δεν είναι
+ούτε πρώτα ούτε δεύτερα στοιχεία του παντός, αλλά απλώς καταστάσεις της
+ύλης (48 Β - 50 C), είναι τέσσαρα φαινόμενα είδη, εις τα οποία
+αντιστοιχούσι τα τέσσαρα νοητά είδη ή ιδέαι, πυρ, αήρ, ύδωρ, γη, τα οποία
+είναι αιώνια. Τα αισθητά είδη μεταβάλλονται διηνεκώς εις άλληλα· αι
+μεταμορφώσεις δε γίνονται αναγκαίως έν τινι, το οποίον μένει το αυτό,
+δύναται να γίνηται πάντα τα σώματα, δεν έχει καμμίαν ποιότητα και δύναται
+να δέχηται πάσας, είναι αόρατον, άμορφον, πανδεχές, και δεν δύναται να
+γίνηται αντιληπτόν διά της νοήσεως ως η ιδέα, ούτε διά της αισθήσεως, ως
+τα αισθητά, αλλά διά λογισμού νόθου, ήτοι διά συλλογισμού εξ αναλογίας. Εκ
+της δεξαμενής ή χώρας ταύτης, ήτις ύστερον εκλήθη ύλη, έξήλθον πάντα τα
+μερικά πράγματα, ως εκτίθεται εν τοις εξής.</p>
+
+<p>Αλλά τα νοητά είδη υπάρχουσι πραγματικώς, ή είναι κενοί λόγοι; Ο Πλάτων
+αποκρίνεται ότι όντως υπάρχουσι, διότι είναι το αντικείμενον της νοήσεως,
+όπως τα αισθητά είναι το αντικείμενον της δόξης. Και επειδή η επιστήμη και
+η δόξα διαφέρουσιν, άρα διαφέρουσι και τα αντικείμενα αυτών (51 C. — 52 C).</p>
+
+<p>Προ του κόσμου λοιπόν υπήρχον τα τρία ταύτα, το ον, η γένεσις και ο χώρος
+(52 Δ). Αλλ' εν τω χώρω ήσαν πανταχού τα τέσσαρα στοιχεία (λογικώς, ει μη
+χρονικώς) άνευ μορφής και αριθμητικών σχέσεων, και έπειτα έλαβον σχήμα και
+διάταξιν (53 Β). Αλλά και τα τέσσαρα εκείνα είδη είναι σύνθετα εξ άλλων
+στοιχείων, τα οποία είναι τρίγωνα απείρως σμικρά. Τα τρίγωνα είναι σκαληνά
+ή ισοσκελή. Τα σκαληνά συνδυαζόμενα γεννώσι τρία στερεά, την πυραμίδα
+(πυρ), το οκτάεδρον (αήρ) και το εικοσάεδρον (ύδωρ). Τα ισοσκελή γεννώσι
+μόνον τον κύβον (γην). Ούτω τα στερεά ταύτα συνδυαζόμενα, γεννώσι τα
+τέσσαρα στοιχειώδη σώματα, εκ των οποίων έπειτα αποτελούνται τα μερικά
+σώματα (53 C. — 56 C). Ο Πλάτων ακολούθως εξετάζει τα όρια, εντός των
+οποίων γίνεται η μεταμόρφωσις της ύλης (56 C. — 57 Δ), τας εκ ταύτης
+προερχομένας μεταβολάς θέσεως και τας κινήσεις, αι οποίαι είναι
+αποτελέσματα ή αίτια των μεταβολών (57 Δ - 58 C), και τας ιδιότητας του
+πυρός, αέρος, ύδατος και γης (58 C. — 61 C).</p>
+
+<p>Τα αισθήματα γεννώνται εκ της ενεργείας των μερικών σωμάτων επί του
+αισθανομένου υποκειμένου. Εξετάζονται λοιπόν πρώτον αι εντυπώσεις αι
+κοιναί εις όλον το σώμα (αι της αφής 61 C). Ούτω λ. χ. η βαρύτης ορίζεται
+ως η ιδιότης ην έχουσιν η γη, το ύδωρ, ο αήρ, το πυρ να έλκωσι προς εαυτά
+το όμοιον αυτών, η ιδιότης δε αύτη ενεργεί κατ' ευθύν λόγον της μάζης (62
+C - 63 Ε).</p>
+
+<p>Τινές των απτικών (σωματικών) εντυπώσεων συνοδεύονται υπό των αισθημάτων
+της ηδονής και του άλγους, των οποίων εξετάζονται τα αίτια (εν σελ. 64 Α -
+65 Β). Έπειτα έρχονται αι άλλαι αισθήσεις, γεύσις, όσφρησις, ακοή και
+τελευταία η όρασις. Αι εντυπώσεις της γεύσεως, ως αι πλείσται των άλλων,
+γεννώνται διά συστολών και διαστολών, καθ' ας επικρατεί μάλιστα το τραχύ
+και το λείον. Αι της οσφρήσεως εντυπώσεις δεν έχουσι διωρισμένα είδη,
+διότι η οσμή είναι ατελές τι· οσμάς εκπέμπουσι μόνον σώματα σηπόμενα,
+διαλυόμενα ή εξατμιζόμενα. Ο ήχος είναι κίνησις μεταδιδομένη εις την ψυχήν
+υπό του αέρος, διά των ώτων, του εγκεφάλου και του αίματος. Ο ήχος είναι
+βαρύς, αν η κίνησις είναι βαρεία, οξύς, αν ταχεία, ομαλός και λείος, αν
+είναι ομοιόμορφος, τουναντίον δε τραχύς κ. λ. Το χρώμα είναι το εκ των
+σωμάτων απορρέον πυρ, του οποίου τα μόρια ενούνται με το πυρ των οφθαλμών·
+εκ της αριθμητικής αναφοράς των δύο πυρών γεννώνται τα διάφορα χρώματα (65
+Β - 68 Δ). Τοιούτον είναι το σύμπαν υπό την έποψιν της ανάγκης. Αλλ' η
+πρώτη και αληθής αιτία πάντων είναι ο Θεός και διά τούτο πρέπει εις πάντα
+να ζητώμεν την γνώσιν αυτού (68 Ε - 69 Α).</p>
+
+<p>Ο Πλάτων νυν επανέρχεται εις την γένεσιν της ψυχής του ανθρώπου. Το
+λογικόν και αθάνατον μέρος αυτής επλάσθη υπό του θεού πατρός και ετέθη εις
+την κεφαλήν, το δε θνητόν εποιήθη υπό των κατωτέρων θεών και ετέθη εις τον
+κορμόν, χωριζόμενον από της κεφαλής διά του λαιμού. Επειδή δε η θνητή ψυχή
+είχε δύο μέρη, τα μεν θυμικόν έθεσαν εις τον θώρακα, το δε επιθυμητικόν
+εις την γαστέρα, χωριζομένην από του θώρακος διά του διαφράγματος. Το
+θυμικόν ετέθη πλησίον της κεφαλής, διά να δύναται να βοηθή τον εν τη
+κεφαλή λόγον κατά των επιθυμιών και ορέξεων. Η καρδία, ο δεσμός των φλεβών
+και η πηγή του αίματος, ετέθη πλησίον, διά να μεταφέρη τα διατάγματα του
+λόγου και τα αισθήματα πανταχού του σώματος· πλησίον δε της καρδίας
+εφύτευσαν τον πνεύμονα, ίνα δροσίζη και ανακουφίζη αυτήν. Το μέρος δε το
+επιθυμούν τροφάς και ποτά και άλλα αναγκαία ετέθη μεταξύ του διαφράγματος
+και του ομφαλού ωσεί φάτνη, όπου δύναται να τρέφηται το άγριον τούτο
+θρέμμα και να τρέφη το όλον σώμα. Μετά ταύτα ακολουθεί η μελέτη του ήπατος
+και της χολής και των εντέρων. (69 Α - 72 Δ). Έπειτα έρχεται η της
+συστάσεως των άλλων μελών του σώματος. (72 Δ - 79 Ε).</p>
+
+<p>Άλλα ζώα έπλασαν οι θεοί προς τροφήν των πρώτων, με άλλα σχήματα και με
+μόνον το τρίτον είδος ψυχής (θρεπτικόν), τα φυτά, τα οποία ζώσιν ακίνητα,
+ερριζωμένα εις το έδαφος (77 Α - C).</p>
+
+<p>Ο «Τίμαιος» έπειτα περιγράφει πώς τα καθ' έκαστα συστατικά του σώματος
+διετάχθησαν και συνηρμόσθησαν, πώς διετέθησαν οι οχετοί αυτού προς
+άρδευσιν, πέψιν και θρέψιν του όλου. Οι οχετοί ούτοι είναι αι φλέβες
+εκτεινόμεναι καθ' όλον το σώμα. Το υγρόν το ρέον δι' αυτών, το αίμα,
+αποτελείται εκ των τροφών κοπτομένων εις μόρια εν τη κοιλία και φερομένων
+υπό του ρεύματος της αναπνοής εις τας φλέβας, όπου γίνονται θρεπτικός
+χυμός. Το σώμα, υπό την επίδρασιν των εξωτερικών πραγμάτων, υφίσταται
+διηνεκείς φθοράς· αύται όμως διηνεκώς επανορθούνται υπό του αίματος, του
+οποίου τα μέρη πληρούσι τα εν τω σώματι σχηματιζόμενα κενά. Αν αι φθοραί
+υπερβαίνωσι την επανόρθωσιν, το ζώον καταστρέφεται, αν τανάπαλιν,
+αυξάνεται. Διά της αρχής ότι το όμοιον έλκει το όμοιον εξηγείται ευχερώς η
+αύξησις κατά την νεότητα, ότε τα εισερχόμενα υπερβαίνουσι τα εξερχόμενα, η
+εξασθένησις κατά το γήρας, αι νόσοι και ο θάνατος (77 G. 81 Ε).</p>
+
+<p>Εκ των νοσημάτων πρώτα περιγράφει τα του σώματος (82 Α - 86 Α). Έπειτα
+εξετάζει τα της ψυχής, ων μέγιστα είναι η αμαθία και η αφροσύνη και η
+υπερβολή ηδονής και λύπης (86 Β - 87 Β). Και τέλος διδάσκει τα της
+θεραπείας αυτών, ήτις επιτυγχάνεται, αν διά της γυμναστικής διατηρώμεν
+αρμονίαν μεταξύ σώματος και ψυχής, και μεταξύ των τριών μερών της ψυχής.
+Τιμώντες την αθάνατον ψυχήν, ήτις εδρεύουσα εν τη κεφαλή είναι ως θείος
+δαίμων εντός ημών, θα φθάσωμεν εις το άκρον αγαθόν (87 C. — 90C).</p>
+
+<p>Εν τέλει γίνεται λόγος περί της γενέσεως των γυναικών και των άλλων ζώων.
+Όσοι εκ των ανδρών ήσαν δειλοί και διέπραξαν αδικίας, ούτοι κατά την
+δευτέραν γέννησιν μεταμορφούνται εις γυναίκας, οι κούφοι και οι φλύαροι
+εις πτηνά, και οι άλλοι ωσαύτως καταβιβάζονται εις ταπεινοτέρας υπάρξεις
+αναλόγως προς τας κακίας αυτών. Καταλήγει δε ο «Τίμαιος» επαναλαμβάνων τα
+εξής, εν οις συνοψίζεται το θέμα, η ουσία του όλου διαλόγου· «Απεδείχθη
+ότι ο κόσμος ούτος περιλαβών ζώα θνητά και αθάνατα και εξ αυτών πληρωθείς
+έγινε ζώον ορατόν περιέχον πάντα τα ορατά, εικών του νοητού Θεού, Θεός
+αισθητός μέγιστος και άριστος, κάλλιστος και τελειότατος, είς ων και
+μονογενής ο κόσμος ούτος».</p>
+
+<h3>Γ. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ</h3>
+
+<p>Ίνα νοήση τις τας βαθείας διδασκαλίας του «Τιμαίου», πρέπει να μελετήση
+αυτάς ως εκτίθενται υπό του συγγραφέως με την δύναμιν, την γοητευτικήν
+χάριν και την αβίαστον φυσικότητα, εις τας οποίας ο Πλάτων ήτο τεχνίτης
+απαράμιλλος. Ο «Τίμαιος» είναι φιλοσόφημα άμα και ποίημα, είναι
+αποκάλυψις, εν τη οποία ο μεταφυσικός κρύπτεται υπό τας εικόνας και τα
+σχήματα του ποιητού. Ο μύθος και τα καθαρά νοήματα συγχέονται πολλαχού
+ούτως, ώστε αποβαίνει δυσχερής η κατανόησις των δογμάτων του φιλοσόφου.
+Αλλά και πλάνας και ατελείας ύφους αντισταθμίζουσι λαμπρώς θεωρήματα
+μεγάλης διανοίας, προλαμβάνοντα πολλά συμπεράσματα, εις ά βαθμηδόν έφθασεν
+η επιστήμη μετά χρόνον μακρόν.</p>
+
+<p>Το όλως νέον θέμα του «Τιμαίου», ου μέρη, οία η Φυσική και η Φυσιολογία,
+ήσαν εντελώς ξένα προς την λοιπήν Πλατωνικήν Φιλοσοφίαν, απήτει βεβαίως
+γλώσσαν, σύνταξιν και ύφος διάφορον των άλλων διαλόγων. Αλλ' είναι τόσον
+πολλαί αι διαφοραί, ώστε και αύται αι ελλείψεις άλλως δεν δύνανται να
+εξηγηθώσιν ειμή εκ του ότι το έργον δεν έλαβε νέαν και οριστικήν
+επεξεργασίαν υπό του συγγραφέως. Η εισαγωγή π. χ. είναι δυσανάλογος προς
+το λοιπόν μέρος του διαλόγου, αρμόζει δε μάλλον ως εισαγωγή εις έτερον
+διάλογον, τον «Κριτίαν». Πρόδηλος είναι και έλλειψίς τις τάξεως, αι
+επαναλήψεις των αυτών, αι ανακολουθίαι, αι ασυνταξίαι και επανορθώσεις, εξ
+ων πολλαχού επισκοτίζεται η έννοια. Αναντιρρήτως τα γνωρίσματα του
+Πλατωνικού ύφους αναγνωρίζονται και εν τω «Τιμαίω», αλλά φαίνονται ωσεί
+άνευ μέτρου. Είναι δε γνωστόν εκ της μαρτυρίας Διονυσίου του Αλικαρνασσός
+ότι ο Πλάτων «τους εαυτού διαλόγους κτενίζων και βοστρυχίζων και πάντα
+τρόπον αναπλέκων ου διέλιπεν ογδοήκοντα γεγονώς έτη». Διά ταύτα ο Ουόλφιος
+και άλλοι κριτικοί υπέλαβον ότι ο «Τίμαιος» είναι συνονθύλευμα διαφόρων
+αποσπασμάτων ή έργα διάφορα χαλαρώς συνδεδεμένα. Αλλά, παρατηρεί ο Έγελος,
+«καίτοι η σύνδεσις φαίνεται γινομένη άνευ μεθόδου, καίτοι αυτός ο Πλάτων
+πολλάκις απολογείται διά ταύτα, το όλον διαιρείται αναγκαίως, και ένεκα
+βαθέος εσωτερικού λόγου είναι αναγκαία η επάνοδος εις τα πρώτα και τας
+αρχάς.»</p>
+
+<p>Εις τον «Τίμαιον» προ πάντων αναφέρεται η εξής γενική κρίσις του αυτού
+βαθυσόφου Γερμανού περί της Πλατωνικής Φιλοσοφίας· «Ο Πλάτων είναι εκ των
+κοσμοϊστορικών ατομικότητων. Η φιλοσοφία αυτού ήσκησε σημαντικωτάτην
+επιρροήν εις την μόρφωσιν και την ανάπτυξιν του ανθρωπίνου πνεύματος από
+της εμφανίσεως αυτής κατά πάντας τους έπειτα χρόνους. Το ιδιάζον προσόν
+αυτής είναι η κατεύθυνσις εις τον νοερόν, τον υπεραίσθητον κόσμον, η
+ανύψωσις της συνειδήσεως εις την βασιλείαν του Πνεύματος... Η Χριστιανική
+θρησκεία βεβαίως ησπάσθη την υψηλήν ταύτην αρχήν, ότι η εσωτερική, η
+πνευματική φύσις του ανθρώπου είναι η αληθής φύσις αυτού και κατέστησεν
+αυτήν αρχήν καθολικήν κατά τον ιδιάζοντα εις αυτήν (παραστατικόν) τρόπον,
+αλλ' η θρησκεία αύτη διά της υπό του Πλάτωνος δοθείσης ήδη αρχής εγένετο
+είτα η οργάνωσις του λόγου, η βασιλεία του υπεραισθήτου (των ουρανών). Η
+πνευματική αρχή διά του Χριστιανισμού διωργανώθη εις πνευματικόν κόσμον
+επί της γης, αλλ' εις το έργον τούτο την μεγίστην μερίδα συνεβάλετο ο
+Πλάτων και η φιλοσοφία αυτού ». (Εγέλ. Ιστορ. Φιλοσοφ.).</p>
+
+<p>Τας σχέσεις ταύτας του «Τιμαίου» και γενικώς της Πλατωνικής φιλοσοφίας
+προς τον Χριστιανισμόν αποδεικνύει η μελέτη αμφοτέρων. Διότι μη λησμονώμεν
+ότι έκαστον κοσμοϊστορικόν γεγονός κατά τοσούτον είναι μέγα και έξοχον,
+καθ' όσον δι' υψηλοτέρας αρχής συγκεντρώνει εν εαυτώ και ανυψώνει πάσας
+τας αληθείας, ας έφερεν εις φως η προηγηθείσα ιστορική κίνησις. Τούτο
+λοιπόν έπραξεν ο Χριστιανισμός· και αυτή δε η Πλατωνική φιλοσοφία, διά των
+νέων αρχών, ας εδίδαξε και ιδία διά της <b>θεωρίας των καθόλου, των ιδεών</b>
+και της <b>διαλεκτικής</b> συνεχώνευσεν εις εαυτήν και ανύψωσε τα προ αυτής
+μεγάλα φιλοσοφικά συστήματα του Ηρακλείτου, του Παρμενίδου, του Πυθαγόρου,
+του Αναξαγόρου και του Σωκράτους. Ούτω μόνον ο μαθητής του Πλάτωνος, ο
+Αριστοτέλης, ηδυνήθη να στρέψη τα βλέμματα εις τα εμπρός και διά της νέας
+αρχής της Ατομικότητος [τόδε] να ανοίξη την νέαν φιλοσοφίαν και εν γένει
+τον νέον πολιτισμόν. — Όσοι δεν δύνανται να παρακολουθώσι την αλληλουχίαν
+των ιστορικών συμβάντων φαντάζονται, ότι αι διδασκαλίαι των εξόχων
+φιλοσόφων είναι αργολογίαι μηδεμίαν ασκούσαι επίδρασιν επί των πραγμάτων,
+θεωρίαι ξέναι και άσχετοι προς την ιστορικήν εξέλιξιν. Και όμως οι
+φιλόσοφοι ούτοι, τα εκλεκτά δηλ. όργανα της απολύτου αληθείας, της
+πνευματικής ελευθερίας και της ιδανικής τελειότητος, είναι οι αφανείς
+δημιουργοί της ιστορικής κινήσεως των εθνών, οι πραγματικοί σκαπανείς της
+προόδου, δηλητηριάζοντες εκάστοτε το παρόν και παρασκευάζοντες μακρόθεν το
+μέλλον. Ούτω τας συγχρόνους κοινωνίας, τον νεώτερον θαυμάσιον πολιτισμόν
+ίδρυσεν η αρχαία φιλοσοφία, μεγαλυνθείσα και εκλαϊκευθείσα διά του
+Χριστιανισμού.</p>
+
+<p>Ανωτέρω είπομεν ότι ο φιλόσοφος Πρόκλος έγραψεν υπομνήματα ή σχόλια εις
+τον «Τίμαιον». Αλλά τα υπομνήματα ταύτα φθάνουσι μόνον μέχρι της σελ. 44
+Δ, (Ed. Ε. Diehls 1-II Lipsiae 1904). Μεγάλην συμβολήν εις εξήγησιν των
+θεωριών του «Τιμαίου» παρέχει ο Πλούταρχος, διά της συγγραφής «Περί της εν
+Τιμαίω ψυχολογίας», της οποίας αξιόλογον μετά σχολίων έκδοσιν εδημοσίευσε
+και ο Κερκυραίος Καθηγητής Ανδρ. Μαυρομμάτης (1845). Θέων ο Σμυρναίος
+συνέγραψε «Περί των κατά το μαθηματικόν χρησίμων εις την Πλάτωνος
+ανάγνωσιν». (Έκδ. υπό Hiller 1878). Ήκμασε δε ούτος επί Αυγούστου. Και ο
+Νεοπλατωνικός φιλόσοφος ή Γραμματικός Χαλκίδιος (Chalcidius) συνέταξε
+λατινικήν μετάφρασιν και σχόλια εις τον «Τίμαιον» μέχρι της σελίδος 53 Δ,
+αφιερώσας είς τινα Osius, όστις υποτίθεται ότι ήτο επίσκοπος Κορδούης
+μετασχών της εν Νικαία Συνόδου (325 μ. Χ.). Παραλείποντες άλλους αρχαίους
+σχολιαστάς και μεταφραστάς αναφέρομεν εκ των νεωτέρων τους Γερμανούς
+Böckh, Stallbaum, Mueller, Zeller, και Kiefer (1909), τους Γάλλους
+Martin, Gousin, Saisset, τους Άγγλους Jowett, και Archer-Hind, και τον
+Ιταλόν G. Fraccaroli. Πολλούς των σχολιαστών και μεταφραστών τούτων
+είχομεν υπ' όψει εν τη μεταφράσει ημών και εν τοις σχολίοις αυτής.</p>
+
+<p>Εν Αθήναις εν 1 Ιουλίου 1911</p>
+<p style="margin-left:15%">Παύλος Γρατσιάτος</p>
+
+
+
+<p style="font-size:200%;margin-top:4em;">ΠΛΑΤΩΝΟΣ</p>
+
+<h2 style="font-size:160%">ΤΙΜΑΙΟΣ</h2>
+
+<p style="font-size:120%;margin-bottom:2em;">[Ή περί φύσεως]</p>
+
+
+
+<p>ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ</p>
+<ul>
+<li>ΣΩΚΡΑΤΗΣ</li>
+<li>ΚΡΙΤΙΑΣ</li>
+<li>ΤΙΜΑΙΟΣ</li>
+<li>ΕΡΜΟΚΡΑΤΗΣ</li>
+</ul>
+
+
+<p class="gesp">ΕIΣΑΓΩΓΗ</p>
+
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'.</h3>
+
+<p><b>(Συγκεφαλαίωσις της Πλατωνικής πολιτείας).</b></p>
+</div>
+
+
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">17. | Είς, δύο, τρεις· και ο τέταρτος των ομοτραπέζων, τους</span><br />
+<span class="i0">οποίους χθες εφιλοξένησα εγώ (με λόγους), σήμερον δε θα</span><br />
+<span class="i0">προσφέρωσιν εις εμέ γεύμα, πού είναι, φίλε Τίμαιε;</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Κάποια ασθένεια συνέβη, ω Σώκρατες, εις αυτόν, διότι άλλως</span><br />
+<span class="i0">δεν θα έλειπεν εκουσίως από την συνομιλίαν ταύτην.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Λοιπόν είναι χρέος ιδικόν σου και τούτων εδώ αντί του απόντος</span><br />
+<span class="i0">να αναπληρώσητε και το μέρος αυτού.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Β. | Βεβαιότατα· και όσον δυνάμεθα δεν θα λείψωμεν εις τί-</span><br />
+<span class="i0">ποτε, διότι δεν θα ήτο και δίκαιον, αφού χθες εφιλοξενήθημεν</span><br />
+<span class="i0">υπό σου με την πρέπουσαν φιλοξενίαν, να μη σοι ανταποδώσωμεν</span><br />
+<span class="i0">το γεύμα προθύμως ημείς οι λοιποί.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Άρα γε ενθυμείσθε όσα και περί ποίων σας παρεκάλεσα να</span><br />
+<span class="i0">ομιλήσωμεν;</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Μερικά ενθυμούμεθα, όσα δε δεν ενθυμούμεθα συ παρών εδώ</span><br />
+<span class="i0">θα μας τα υπενθυμίσης. Αλλά καλύτερα, εάν δεν σου είναι οχληρόν,</span><br />
+<span class="i0">επανάλαβε αυτά πάλιν εξ αρχής με ολίγους λόγους, διά να</span><br />
+<span class="i0">μας εντυπωθώσι βεβαιότερα.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Αυτό θα γίνη. Το αντικείμενον των λόγων, τους οποίους είπον</span><br />
+<span class="i0">C. | χθες περί πολιτείας, ήτο τούτο: ποία πολιτεία και από ποίους</span><br />
+<span class="i0">άνδρας αποτελουμένη θα μοι εφαίνετο ότι είναι η αρίστη<a class="fnsign" href="#n001">(1)</a>.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και πολύ σύμφωνα με την γνώμην όλων ημών, ω Σώκρατες,</span><br />
+<span class="i0">ήσαν όσα είπες περί αυτής.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Άρα γε εις την πολιτείαν ταύτην δεν διεκρίναμεν χωριστά</span><br />
+<span class="i0">πρώτον την τάξιν των γεωργών και πάσας τας άλλας τέχνας από</span><br />
+<span class="i0">την τάξιν των μελλόντων να πολεμώσιν υπέρ αυτής;<a class="fnsign" href="#n002">(2)</a></span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ναι.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και αφού σύμφωνα με την φυσικήν του διάθεσιν εδώκαμεν εις</span><br />
+<span class="i0">ένα έκαστον το αρμόζον εις αυτόν, έν μόνον επιτήδευμα και μίαν</span><br />
+<span class="i0">Δ. | τέχνην εις έκαστον, περί τούτων, οίτινες πρέπει να πολεμώσιν</span><br />
+<span class="i0">υπέρ πάντων, είπομεν ότι πρέπει να είναι μόνον φύλακες της</span><br />
+<span class="i0">πόλεως, να προσέχωσιν αν τις έρχεται έξωθεν ή και εκ των εντός</span><br />
+<span class="i0">της πόλεως, ίνα πράξη κακόν, και να δικάζωσι με ημερότητα τους</span><br />
+<span class="i0">υπ' αυτών εξουσιαζομένους και όντας φυσικούς φίλους αυτών, και</span><br />
+<span class="i0">18. | να γίνωνται σκληροί εις τας μάχας εναντίον των εχθρών,</span><br />
+<span class="i0">οποιοιδήποτε τύχωσιν ούτοι.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ακριβέστατα.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Διότι, νομίζω, ελέγομεν περί τινος φυσικής διαθέσεως της</span><br />
+<span class="i0">ψυχής των φυλάκων<a class="fnsign" href="#n003">(3)</a>, ότι πρέπει αύτη να είναι θυμοειδής</span><br />
+<span class="i0">συνάμα και φιλόσοφος εις μέγαν βαθμόν, διά να δύνανται να</span><br />
+<span class="i0">γίνωνται δικαίως ήμεροι προς τους συμπολίτας των και σκληροί</span><br />
+<span class="i0">προς τους εχθρούς.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ναι.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Περί δε της ανατροφής αυτών; Άρα γε δεν είπομεν, ότι πρέπει</span><br />
+<span class="i0">να είναι ανατεθραμμένοι με γυμναστικήν και μουσικήν και</span><br />
+<span class="i0">με όλα εκείνα τα άλλα μαθήματα, τα οποία αρμόζουσιν εις</span><br />
+<span class="i0">αυτούς;</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Βεβαίως.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Β. | Είπομεν προσέτι, ότι οι λαβόντες τοιαύτην ανατροφήν</span><br />
+<span class="i0">δεν πρέπει να νομίζωσιν ως αποκλειστικήν ιδιοκτησίαν των ούτε</span><br />
+<span class="i0">χρυσόν, ούτε άργυρον, ούτε άλλο οιονδήποτε πράγμα· αλλά ως</span><br />
+<span class="i0">επίκουροι, λαμβάνοντες από εκείνους, τους οποίους υπερασπίζουσι,</span><br />
+<span class="i0">μισθόν διά την φύλαξιν, όσος αρκεί εις σώφρονας ανθρώπους, να</span><br />
+<span class="i0">δαπανώσιν αυτόν κοινώς, και ούτω συντρώγοντες να</span><br />
+<span class="i0">ζώσιν ομού μεταξύ των, μόνην φροντίδα έχοντες την αρετήν εις</span><br />
+<span class="i0">πάντα και από πάσας τας άλλας ασχολίας απέχοντες.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ελέχθησαν ούτω και αυτά.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">C. |Ακόμη και περί της αγωγής των γυναικών είπομεν, ότι</span><br />
+<span class="i0">πρέπει να συναρμόζωμεν τας φυσικάς διαθέσεις αυτών ομοίως</span><br />
+<span class="i0">προς τας των ανδρών, και να δίδωμεν εις πάσας τας αυτάς</span><br />
+<span class="i0">επασχολήσεις (τας οποίας και εις τους άνδρας δίδομεν) και ως προς</span><br />
+<span class="i0">τον πόλεμον και ως προς τους άλλους τρόπους της ζωής.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ούτως ελέγοντο και ταύτα.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και τι ελέγομεν περί παιδοποιίας; Ίσως τα λεχθέντα περί</span><br />
+<span class="i0">τούτου είναι ευκολοθύμητα, επειδή δεν είναι συνήθη, δηλ. εδέχθημεν</span><br />
+<span class="i0">να είναι κοινά εις πάντας πάντα, και γάμοι και παίδες</span><br />
+<span class="i0">Δ. | και να μηχανευώμεθα πώς να μη γνωρίση κανείς ποτέ το</span><br />
+<span class="i0">ίδιον αυτού τέκνον, πάντες δε να νομίζωσιν όλους τους άλλους</span><br />
+<span class="i0">ως συγγενείς, ήτοι ως αδελφάς και αδελφούς εκείνους, όσοι ήθελον</span><br />
+<span class="i0">είναι εντός της αρμοζούσης ηλικίας, ως γονείς δε και</span><br />
+<span class="i0">προγόνους τους γεννημένους προ της ηλικίας ταύτης και ακόμη πρότερον,</span><br />
+<span class="i0">παίδας δε και εκγόνους τους γεννωμένους υστερώτερον.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ναι. Και ταύτα είναι, ως λέγεις, ευκολομνημόνευτα.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και διά να γεννώνται οι παίδες ευθύς όσον το δυνατόν με</span><br />
+<span class="i0">τας αρίστας φυσικάς διαθέσεις<a class="fnsign" href="#n004">(4)</a>, άρα γε δεν ενθυμούμεθα, ότι</span><br />
+<span class="i0">Ε. | είπομεν, ότι οι άρχοντες και αι άρχουσαι οφείλουσι κρυφά να</span><br />
+<span class="i0">μηχανεύωνται διά τινων κληρώσεων πώς εις την σύναψιν των</span><br />
+<span class="i0">γάμων οι κακοί οφ' ενός και οι αγαθοί εξ άλλου, κεχωρισμένοι</span><br />
+<span class="i0">όντες, να ενώνται με γυναίκας ομοίας των, και ούτω να μη</span><br />
+<span class="i0">συλλαμβάνωσιν έπειτα διά ταύτα έχθραν μεταξύ των, διότι θα</span><br />
+<span class="i0">νομίζωσιν ότι η τύχη υπήρξεν αιτία του γάμου των;</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ενθυμούμεθα.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">19. | Και προσέτι είπομεν, ότι τα τέκνα των αγαθών<a class="fnsign" href="#n005">(5)</a> πρέπει</span><br />
+<span class="i0">να ανατρέφωνται<a class="fnsign" href="#n006">(6)</a>, τα δε των κακών να διασκορπίζωνται κρυφά</span><br />
+<span class="i0">εις τας άλλας τάξεις των πολιτών; Και καθ' όσον ταύτα αυξάνονται,</span><br />
+<span class="i0">πρέπει να προσέχωσιν οι άρχοντες πάντοτε τους αποδεικνυομένους</span><br />
+<span class="i0">άξιους να επαναφέρωσι πάλιν εις την προτέραν τάξιν</span><br />
+<span class="i0">των, εκείνους δε, όσοι εις την τάξιν των ταύτην εδείχθησαν</span><br />
+<span class="i0">ανάξιοι, να μεταφέρωσιν εις τον τόπον των επανερχομένων;</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ούτως είπομεν.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Άρα λοιπόν έχομεν ούτω διέλθει ήδη όσα είπομεν χθες,</span><br />
+<span class="i0">εφ' όσον είναι δυνατόν να επαναλάβωμεν πάλιν τα κεφαλαιώδη,</span><br />
+<span class="i0">ή επιθυμούμεν ακόμη, αγαπητέ Τίμαιε, κάτι εκ των ρηθέντων,</span><br />
+<span class="i0">το οποίον έχομεν παραλείψει;</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Β. | Ουδόλως, αλλ' αυτά είναι ακριβώς, ω Σώκρατες, εκείνα</span><br />
+<span class="i0">τα οποία ελέχθησαν.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'.</h3>
+<p><b>(Συνέχεια περί πολιτείας).</b></p>
+</div>
+
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Δύνασθε τώρα να ακούσητε τα επακόλουθα της πολιτείας,</span><br />
+<span class="i0">την οποίαν έχομεν εκθέσει, τι δηλ. έχω πάθει ως προς αυτήν.</span><br />
+<span class="i0">Το πάθημά μου τούτο ομοιάζει σχεδόν με το πάθημα εκείνου,</span><br />
+<span class="i0">όστις ιδών πού ωραία ζώα, είτε απεικονισμένα εις ζωγραφίαν</span><br />
+<span class="i0">είτε και αληθινώς ζωντανά, αλλά ήσυχα μένοντα, ήθελεν αισθανθή</span><br />
+<span class="i0">την επιθυμίαν να τα ίδη να κινώνται και να εκτελώσι</span><br />
+<span class="i0">καμμίαν άσκησιν εξ εκείνων, αι οποίαι πιστεύεται ότι αρμόζουσιν</span><br />
+<span class="i0">εις τα σώματα αυτών κατά την πάλην<a class="fnsign" href="#n007">(7)</a>. Το αυτό λοιπόν και</span><br />
+<span class="i0">C. | εγώ έπαθον ως προς την πολιτείαν, την οποίαν περιεγράψαμεν.</span><br />
+<span class="i0">Ευχαρίστως δηλαδή θα ήκουόν τινα να εκθέση διά λόγου,</span><br />
+<span class="i0">ότι τους αγώνας τους οποίους πόλις τις αναγκάζεται να αγωνίζηται,</span><br />
+<span class="i0">τούτους η πολιτεία ημών δύναται ν' αγωνίζηται εντίμως</span><br />
+<span class="i0">εναντίον άλλων πολιτειών και να επιχειρή τον πόλεμον καθώς</span><br />
+<span class="i0">πρέπει, και εν ώ πολεμεί, να αποδίδη την προσήκουσαν τιμήν</span><br />
+<span class="i0">εις την παιδείαν και την ανατροφήν είτε κατά τας πράξεις τας</span><br />
+<span class="i0">αναγκαίας εις τα πολεμικά έργα, είτε κατά τους λόγους, όταν</span><br />
+<span class="i0">γίνωνται διαπραγματεύσεις προς εκάστην των άλλων πόλεων. Ως</span><br />
+<span class="i0">Δ. | προς ταύτα όμως, ω Κριτία<a class="fnsign" href="#n008">(8)</a> και Ερμόκρατες<a class="fnsign" href="#n009">(9)</a>, εγώ αυτός</span><br />
+<span class="i0">έκρινα περί του εαυτού μου ότι δεν θα ήμην ποτέ ικανός να εγκωμιάσω</span><br />
+<span class="i0">προσηκόντως τους άνδρας και την πόλιν. Και ό,τι αφορά</span><br />
+<span class="i0">εμέ αυτόν, δεν είναι θαυμαστόν τούτο· αλλά την αυτήν γνώμην</span><br />
+<span class="i0">έχω και περί των προγενεστέρων και περί των συγχρόνων ποιητών<a class="fnsign" href="#n010">(10)</a>,</span><br />
+<span class="i0">όχι διότι περιφρονώ το γένος αυτών, αλλά διότι είναι</span><br />
+<span class="i0">φανερόν εις πάντας, ότι η τάξις των επιτηδευομένων την μίμησιν</span><br />
+<span class="i0">μιμείται ευκολώτατα και κάλλιστα τα πράγματα εις τα οποία</span><br />
+<span class="i0">έχει ανατραφή, εκείνο δε το οποίον είναι έξω της ανατροφής και</span><br />
+<span class="i0">Ε. | των έξεων εκάστου, είναι δύσκολον να το μιμήται με έργα,</span><br />
+<span class="i0">και ακόμη δυσκολώτερον με λόγους. Εξ άλλου οι σοφισταί νομίζω</span><br />
+<span class="i0">ότι είναι εμπειρότατοι εις πολλούς και ωραίους λόγους,</span><br />
+<span class="i0">αλλά φοβούμαι μήπως, επειδή περιφέρονται από πόλεως εις πόλιν</span><br />
+<span class="i0">και δεν έχουσιν ουδαμού ιδιαιτέρας μονίμους κατοικίας, είναι</span><br />
+<span class="i0">ανίκανοι να καταλάβωσί τι περί των φιλοσόφων και των πολιτικών</span><br />
+<span class="i0">ανδρών, πόσα δηλ. και ποία ούτοι δέον να πράττωσι και</span><br />
+<span class="i0">λέγωσι κατά τον πόλεμον και τας μάχας αυτοί ούτοι ενεργούντες</span><br />
+<span class="i0">πραγματικώς και ομιλούντες προς ένα έκαστον διά λόγων.</span><br />
+<span class="i0">20. | Υπολείπονται λοιπόν οι άνθρωποι της τάξεως υμών, οίτινες</span><br />
+<span class="i0">εκ φύσεως και εξ ανατροφής μετέχουσι και των δύο (της</span><br />
+<span class="i0">επιστήμης και της πολιτικής). Τω όντι και ο Τίμαιος εδώ,</span><br />
+<span class="i0">καταγόμενος εκ πόλεως ευνομωτάτης, της εν Ιταλία Λοκρίδος, ουδενός</span><br />
+<span class="i0">των συμπολιτών του κατώτερος κατά την περιουσίαν και το</span><br />
+<span class="i0">γένος, διεχειρίσθη τα ανώτατα αξιώματα και έλαβε τας μεγίστας</span><br />
+<span class="i0">τιμάς εν τη πόλει του και, κατά την γνώμην μου, έφθασε συνάμα</span><br />
+<span class="i0">εις την κορυφήν όλων των μερών της φιλοσοφίας. Τον Κριτίαν</span><br />
+<span class="i0">πάλιν γνωρίζομεν όλοι όσοι είμεθα εδώ, ότι δεν είναι αμαθής</span><br />
+<span class="i0">ουδενός εκ των αντικειμένων, τα οποία συζητούμεν. Και τέλος περί</span><br />
+<span class="i0">της φύσεως και της ανατροφής του Ερμοκράτους πρέπει να</span><br />
+<span class="i0">Β.| πιστεύσωμεν ότι είναι ικανός προς όλα ταύτα, επειδή πολλά</span><br />
+<span class="i0">το μαρτυρούσι. Ταύτα εγώ και χθες συλλογιζόμενος, επειδή με</span><br />
+<span class="i0">παρεκαλείτε να εκθέσω την ουσίαν της πολιτείας, με προθυμίαν</span><br />
+<span class="i0">σας ευχαρίστησα, διότι εγνώριζον ότι την συνέχειαν των συλλογισμών</span><br />
+<span class="i0">ουδείς άλλος θα ήτο ικανώτερος υμών, εάν θελήσητε, να</span><br />
+<span class="i0">αποδώση. Διότι μόνοι υμείς εκ των συγχρόνων δύνασθε, παριστώντες</span><br />
+<span class="i0">την πολιτείαν ως διεξάγουσαν ένα πόλεμον, όποιος εμπρέπει,</span><br />
+<span class="i0">να αποδώσητε εις αυτήν πάντα όσα προσήκουσιν εις αυτήν<a class="fnsign" href="#n011">(11)</a>.</span><br />
+<span class="i0">Αφού λοιπόν είπον όσα μοι ανετέθησαν να είπω, ώρισα</span><br />
+<span class="i0">εις υμάς να ανταποδώσητε εκείνα τα οποία τώρα σας υπενθυμίζω.</span><br />
+<span class="i0">Συνεφωνήσατε δε, αφού συνεσκέφθητε μεταξύ σας, να μοι</span><br />
+<span class="i0">C. | ανταποδώσητε σήμερον την φιλοξενίαν των λόγων μου. Λοιπόν</span><br />
+<span class="i0">είμαι παρών εδώ παρεσκευασμένος δι' αυτά και ετοιμότατος υπέρ</span><br />
+<span class="i0">πάντα άλλον να δεχθώ το φιλοξένημα.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Ερμοκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και αληθώς, καθώς είπεν ο Τίμαιος εδώ, ω Σώκρατες, δεν</span><br />
+<span class="i0">θα δείξωμεν καμμίαν έλλειψιν προθυμίας, ούτε έχομεν πρόφασίν</span><br />
+<span class="i0">τινα να μη πράξωμεν τούτο. Και μάλιστα χθες ευθύς άμα</span><br />
+<span class="i0">εξήλθομεν εδώθεν, μόλις εφθάσαμεν εις τον ξενώνά μας πλησίον</span><br />
+<span class="i0">του Κριτίου, όπου έχομεν το κατάλυμά μας, και ακόμη πρότερον</span><br />
+<span class="i0">Δ. | καθ' οδόν ταύτα ακριβώς εσκεπτόμεθα. Ούτος δε μας διηγήθη</span><br />
+<span class="i0">μίαν ιστορίαν, την οποίαν γνωρίζει από παλαιάν παράδοσιν,</span><br />
+<span class="i0">και την οποίαν είπε, ω Κριτία, και τώρα εις τον Σωκράτην,</span><br />
+<span class="i0">ίνα και αυτός μεθ' ημών κρίνη αν είναι κατάλληλος ή όχι εις</span><br />
+<span class="i0">το θέμα της συνδιαλέξεως ημών.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Κριτίας</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ταύτα πρέπει να πράξωμεν, αν συμφωνή και ο τρίτος σύντροφος,</span><br />
+<span class="i0">ο Τίμαιος.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Συμφωνώ.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Κριτίας</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Άκουσε λοιπόν, ω Σώκρατες, λόγον παραδοξότατον, αλλά και</span><br />
+<span class="i0">αληθέστατον, ως διηγήθη αυτόν ποτε ο Σόλων, ο σοφώτατος των</span><br />
+<span class="i0">Ε. | επτά σοφών. Ήτο βέβαια ούτος συγγενής ημών και φίλτατος</span><br />
+<span class="i0">του προπάππου μου Δρωπίδου, καθώς λέγει αυτός ούτος εις</span><br />
+<span class="i0">πολλά μέρη των στίχων του· εις δε τον πάππον μου Κριτίαν</span><br />
+<span class="i0">διηγήθη (όπως ο γέρων ενθυμούμενος έλεγε και αυτός εις ημάς),</span><br />
+<span class="i0">ότι μεγάλα και θαυμαστά ήσαν τα παλαιά κατορθώματα της</span><br />
+<span class="i0">πόλεως ταύτης<a class="fnsign" href="#n012">(12)</a> τα οποία ηφανίσθησαν από την μνήμην (ελησμο-</span><br />
+<span class="i0">νήθησαν) ένεκα του πολλού χρόνου και του θανάτου των ανθρώ-</span><br />
+<span class="i0">πων, αλλά εξ όλων τούτων έν ήτο το μέγιστον. Και πρέπον θα</span><br />
+<span class="i0">21. | ήτο εις ημάς ενθυμηθέντες τώρα αυτό, και εις σε να απο-</span><br />
+<span class="i0">δώσωμεν την χάριν, και συνάμα την θεάν εις την σημερινήν πα-</span><br />
+<span class="i0">νήγυρίν της<a class="fnsign" href="#n013">(13)</a> δικαίως και αληθώς να εγκωμιάσωμεν, τοιουτο-</span><br />
+<span class="i0">τρόπως υμνούντες αυτήν.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Καλά λέγεις. Αλλά ποίον είναι το κατόρθωμα τούτο, το</span><br />
+<span class="i0">οποίον ο Κριτίας διηγείτο όχι ως λεγόμενον απλώς<a class="fnsign" href="#n014">(14)</a>, αλλ' ως</span><br />
+<span class="i0">τω όντι πραχθέν τον παλαιόν καιρόν υπό της πόλεως ταύτης,</span><br />
+<span class="i0">όπως το ήκουσεν από τον Σόλωνα.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'.</h3>
+<p><b>Η πανάρχαιος πολιτεία των Αθηναίων και η νίκη αυτών
+κατά των Ατλαντίνων.</b></p>
+</div>
+
+<p class="speaker">Κριτίας</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Εγώ θα είπω το παλαιόν τούτο διήγημα, το οποίον ήκουσα</span><br />
+<span class="i0">από άνδρα ουχί νέον· διότι ο Κριτίας ήτο, ως έλεγε, σχεδόν πλη-</span><br />
+<span class="i0">σίον εις τα ενενήκοντα έτη, εγώ δε θα ήμην το πολύ δεκαετής.</span><br />
+<span class="i0">Β. | Έτυχε τότε η Κουρεώτις (η τρίτη ημέρα) της εορτής των</span><br />
+<span class="i0">Απατουρίων<a class="fnsign" href="#n015">(15)</a>, και ό,τι είναι σύνηθες εις τοιαύτην εορτήν να κά-</span><br />
+<span class="i0">μνωσιν οι παίδες, συνέβη και τότε. Δηλαδή οι πατέρες μας επρό-</span><br />
+<span class="i0">τειναν βραβεία (απαγγελίας) ραψωδιών. Απηγγέλθησαν λοιπόν</span><br />
+<span class="i0">πολλά ποιήματα πολλών ποιητών, πολλοί δε εκ των παίδων εψάλ-</span><br />
+<span class="i0">λομεν ποιήματα του Σόλωνος, επειδή ήσαν νέα κατ' εκείνον τον</span><br />
+<span class="i0">χρόνον. Είς δε εκ της φρατρίας ημών, είτε διότι τότε ούτως εσκέ-</span><br />
+<span class="i0">φθη, είτε και διά να κάμη ευχαρίστησιν εις τον Κριτίαν, είπεν</span><br />
+<span class="i0">C. | ότι νομίζει, ότι ο Σόλων υπήρξε και εις τα άλλα σοφώτα-</span><br />
+<span class="i0">τος και εις την ποίησιν ευγενέστατος<a class="fnsign" href="#n016">(16)</a> πάντων των ποιητών. Ο</span><br />
+<span class="i0">δε γέρων (τα ενθυμούμαι πολύ καλά), πολύ εχάρη διά τούτο,</span><br />
+<span class="i0">εμειδίασε και είπεν: Εάν, ω Αμύνανδρε, δεν ήθελε μεταχειρι-</span><br />
+<span class="i0">σθή την ποίησιν ως τι πάρεργον, αλλ' ήθελεν ασχοληθή σπου-</span><br />
+<span class="i0">δαίως εις αυτήν, όπως άλλοι, και αν είχε φέρει εις πέρας την</span><br />
+<span class="i0">διήγησιν, την οποίαν από την Αίγυπτον έφερεν εδώ, και αν διά</span><br />
+<span class="i0">τας εμφυλίους στάσεις και διά τα άλλα δυστυχήματα, τα οποία</span><br />
+<span class="i0">έπαθεν, όταν έφθασεν εδώ, δεν ήθελεν αναγκασθή να την αμε-</span><br />
+<span class="i0">Δ. | λήση, κατά την γνώμην μου ούτε ο Ησίοδος, ούτε ο Όμη-</span><br />
+<span class="i0">ρος, ούτε άλλος ουδείς εκ των ποιητών θα εγίνετό ποτε περιφη-</span><br />
+<span class="i0">μότερος αυτού. — Και ποίον ήτο αυτό το διήγημα, ω Κριτία;</span><br />
+<span class="i0">ηρώτησεν ο Αμύνανδρος. — Ήτο διήγησις πράξεως όντως μεγί-</span><br />
+<span class="i0">στης, και ήτις δικαιότατα θα ήτο η περιφημοτάτη από όλας, όσας</span><br />
+<span class="i0">διέπραξεν η πόλις αύτη, αλλ' ένεκα του πολλού χρόνου και του</span><br />
+<span class="i0">θανάτου των εκτελεσάντων αυτήν δεν διήρκεσε μέχρι σήμερον</span><br />
+<span class="i0">μνήμη αυτής. — Λέγε λοιπόν εξ αρχής, είπεν ούτος, τι και</span><br />
+<span class="i0">πώς και από ποίους διηγείτο ο Σόλων ότι είχεν ακούσει ως</span><br />
+<span class="i0">αληθές.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Ε. | Υπάρχει, είπεν ο Κριτίας, κατά την Αίγυπτον, εις το</span><br />
+<span class="i0">Δέλτα, εις την κορυφήν του οποίου σχίζεται το ρεύμα του Νεί-</span><br />
+<span class="i0">λου, είς νομός ονομαζόμενος Σαϊτικός. Τούτου δε του νομού η</span><br />
+<span class="i0">μεγίστη πόλις είναι η Σάις, οπόθεν ακριβώς ήτο και ο Άμασις ο</span><br />
+<span class="i0">βασιλεύς. Ως ιδρυτήν της πόλεως οι κάτοικοι έχουσι θεάν, ήτις</span><br />
+<span class="i0">Αιγυπτιστί ονομάζεται Νηίθ, Ελληνιστί δε Αθηνά<a class="fnsign" href="#n017">(17)</a>, ως λέγου-</span><br />
+<span class="i0">σιν εκείνοι. Είναι δε πολύ φιλαθήναιοι και λέγουσιν ότι κατά</span><br />
+<span class="i0">τινα τρόπον είναι συγγενείς των Αθηναίων. Εκεί λοιπόν πο-</span><br />
+<span class="i0">ρευθείς ο Σόλων διηγείτο ότι έλαβε μεγάλας τιμάς παρ' αυτών,</span><br />
+<span class="i0">22.| και ότι, ενώ ηρώτα περί των παλαιών γεγονότων τους εις</span><br />
+<span class="i0">ταύτα εμπειροτάτους των ιερέων, ανεκάλυψεν, ότι ούτε αυτός</span><br />
+<span class="i0">ούτε άλλος ουδείς Έλλην εγνώριζεν, ούτως ειπείν, ουδέν περί</span><br />
+<span class="i0">αυτών. Και θελήσας ποτέ να σύρη αυτούς εις λόγους περί των</span><br />
+<span class="i0">αρχαίων ήρξατο να ομιλή περί των πραγμάτων, τα οποία εδώ</span><br />
+<span class="i0">εν Ελλάδι θεωρούνται αρχαιότατα, περί του Φορωνέως<a class="fnsign" href="#n018">(18)</a> εκεί-</span><br />
+<span class="i0">νου, όστις εκλήθη πρώτος, και περί της Νιόβης, και μετά τον κα-</span><br />
+<span class="i0">Β. | τακλυσμόν<a class="fnsign" href="#n019">(19)</a> να μυθολογή περί Δευκαλίωνος και Πύρρας,</span><br />
+<span class="i0">πώς διεσώθησαν, και να κάμνη την γενεαλογίαν των απογόνων</span><br />
+<span class="i0">των, και ν' αναφέρη περί των ετών αυτών πόσα ήσαν, διά των</span><br />
+<span class="i0">οποίων έλεγεν ότι επειράτο να κάμη την χρονολογίαν των συμβάν-</span><br />
+<span class="i0">των. Είς δε των ιερέων<a class="fnsign" href="#n020">(20)</a> πολύ γέρων, είπε τότε· Ω Σόλων, Σό-</span><br />
+<span class="i0">λων, οι Έλληνες είσθε πάντοτε παίδες και Έλλην γέρων δεν</span><br />
+<span class="i0">υπάρχει. Ακούσας ταύτα ο Σόλων, πώς είπε, πώς εννοείς τούτο;</span><br />
+<span class="i0">Είσθε νέοι, απεκρίθη, όλοι κατά τας ψυχάς. Διότι δεν έχετε εις</span><br />
+<span class="i0">αυτάς εξ αρχαίας παραδόσεως καμμίαν παλαιάν γνώμην και καμ-</span><br />
+<span class="i0">μίαν γνώσιν, ήτις να έχη γίνη με τον χρόνον παλιά. Αίτιον δε</span><br />
+<span class="i0">C. | τούτων είναι το εξής: Πολλαί και κατά πολλούς τρόπους</span><br />
+<span class="i0">συνέβησαν καταστροφαί ανθρώπων και θα συμβαίνωσι, διά πυ-</span><br />
+<span class="i0">ρός μεν και ύδατος αι μέγισται, διά μυρίων δε άλλων μέσων άλ-</span><br />
+<span class="i0">λαι μικρότεραι. Τω όντι εκείνο, όπερ και παρ' υμίν λέγεται,</span><br />
+<span class="i0">ότι ποτέ ο Φαέθων ο παις του Ηλίου, ζεύξας το άρμα του πα-</span><br />
+<span class="i0">τρός, επειδή δεν ήτο ικανός να αμαξηλατή επί της οδού του πα-</span><br />
+<span class="i0">τρός, κατέκαυσεν ό,τι ήτο επί της γης, και αυτός ούτος κεραυνω-</span><br />
+<span class="i0">θείς κατεστράφη, τούτο λέγεται μεν υπό μορφήν μύθου, αλλά</span><br />
+<span class="i0">Δ.| η εν αυτώ αλήθεια είναι η παραλλαγή<a class="fnsign" href="#n021">(21)</a> κινήσεως των όν-</span><br />
+<span class="i0">των, τα οποία περιφέρονται πέριξ της γης κατά τον ουρανόν, και</span><br />
+<span class="i0">η κατά μακράς χρονικάς περιόδους γινομένη διά μεγάλου πυρός</span><br />
+<span class="i0">καταστροφή των επί γης πραγμάτων. Τότε λοιπόν όσοι εξ υμών</span><br />
+<span class="i0">κατοικούσι κατά τα όρη και εις τόπους υψηλούς και ξηρούς κα-</span><br />
+<span class="i0">ταστρέφονται περισσότερον παρά τους κατοικούντας πλησίον εις</span><br />
+<span class="i0">τους ποταμούς και την θάλασσαν. Ημάς όμως ο Νείλος, ο οποίος</span><br />
+<span class="i0">είναι σωτήρ ημών και κατά τα άλλα, σώζει και τότε εκ της αμη-</span><br />
+<span class="i0">χανίας ταύτης, ερχόμενος έξω (πλημμυρών). Όταν δε πάλιν οι</span><br />
+<span class="i0">Ε. | θεοί, ίνα καθαρίσωσι την γην διά των υδάτων, κατακλύζου-</span><br />
+<span class="i0">σιν αυτήν, όσοι μεν είναι εις τα όρη, βουκόλοι και βοσκοί, δια-</span><br />
+<span class="i0">σώζονται, όσοι δε είναι εις τας πόλεις υμών, παρασύρονται εις</span><br />
+<span class="i0">την θάλασσαν υπό των ποταμών. Αλλά εις ταύτην εδώ την χώ-</span><br />
+<span class="i0">ραν ούτε τότε, ούτε άλλοτε ποτέ επιρρέει το ύδωρ άνωθεν</span><br />
+<span class="i0">επί του εδάφους, αλλά απ' εναντίας εκ φύσεως ανυψούται κάτω-</span><br />
+<span class="i0">θεν. Εκ τούτου και διά τας αιτίας ταύτας όσα διασώζονται παρ'</span><br />
+<span class="i0">ημίν λέγονται ότι είναι αρχαιότατα. Η αλήθεια όμως είναι ότι</span><br />
+<span class="i0">εις πάντας τους τόπους, όπου χειμών υπερβολικός ή καύσων δεν</span><br />
+<span class="i0">23. | εμποδίζει, άλλοτε μεν περισσότερον, άλλοτε δε ολιγώτερον</span><br />
+<span class="i0">υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων<a class="fnsign" href="#n022">(22)</a>. Όσα δε συμβαίνου-</span><br />
+<span class="i0">σιν ή εις υμάς, ή εις ταύτην την χώραν ή εις άλλον τόπον, περί</span><br />
+<span class="i0">των οποίων λαμβάνομεν γνώσιν, εάν έγινε καλόν τι ή μέγα ή και</span><br />
+<span class="i0">άλλο τι αξιοσημείωτον, πάντα είναι γεγραμμένα ενταύθα πα-</span><br />
+<span class="i0">λαιόθεν και διατηρούνται εις τους ναούς. Τα της ιδικής σας όμως</span><br />
+<span class="i0">πολιτείας και τα των άλλων, πάντοτε μόλις ταύτα τύχωσι να ανα-</span><br />
+<span class="i0">πτυχθώσι με γράμματα και με όλους εκείνους τους θεσμούς των</span><br />
+<span class="i0">οποίων έχουσι χρείαν αι πόλεις, και ιδού πάλιν μετά τον συνήθη</span><br />
+<span class="i0">αριθμόν των ετών, ως μία νόσος έρχεται επ' αυτών με ορμήν το</span><br />
+<span class="i0">Β. | ρεύμα του ουρανού, και εξ υμών αφίνει μόνους τους μη γι-</span><br />
+<span class="i0">νώσκοντας γραφήν και αμούσους, ώστε πάλιν γίνεσθε νέοι εξ</span><br />
+<span class="i0">αρχής, χωρίς να γνωρίζητε τίποτε ούτε περί των εν τη χώρα</span><br />
+<span class="i0">ταύτη ούτε περί των παρ' υμίν συμβάντων, όσα έγιναν εις τους</span><br />
+<span class="i0">παλαιούς χρόνους.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Αι γενεαλογίαι τουλάχιστον, ω Σόλων, περί των παρ' υμίν συμ-</span><br />
+<span class="i0">βάντων, τας οποίας τώρα εξέθεσες, ολίγον διαφέρουσιν από τους</span><br />
+<span class="i0">μύθους των παίδων. Και πρώτον πάντων υμείς ενθυμείσθε ένα</span><br />
+<span class="i0">μόνον κατακλυσμόν της γης, ενώ συνέβησαν πολλοί πρότερον.</span><br />
+<span class="i0">Προσέτι δεν γνωρίζετε, ότι εις την χώραν υμών εγεννήθη το</span><br />
+<span class="i0">C. | ωραιότατον και κάλλιστον γένος, το οποίον ποτε υπήρξε με-</span><br />
+<span class="i0">ταξύ των ανθρώπων· εξ αυτού και συ και πάντες οι σημερινοί πο-</span><br />
+<span class="i0">λίται κατάγονται, διότι διεσώθη ποτέ ολίγον σπέρμα. Αλλά υμείς</span><br />
+<span class="i0">δεν το εμάθετε, διότι οι σωθέντες πρόγονοι υμών απέθνησκον επί</span><br />
+<span class="i0">πολλάς γενεάς χωρίς να ομιλήσωσι διά γραμμάτων. Διότι ήτο</span><br />
+<span class="i0">ποτε, ω Σόλων, προ της μεγάλης διά των υδάτων καταστροφής,</span><br />
+<span class="i0">αύτη, ήτις είναι τώρα η πολιτεία των Αθηναίων, πολιτεία αρί-</span><br />
+<span class="i0">στη, και προς πόλεμον και κατά πάντα τα άλλα πράγματα κα-</span><br />
+<span class="i0">λώς συντεταγμένη περισσότερον πάσης άλλης, και υπ' αυτής</span><br />
+<span class="i0">έγιναν, ως λέγεται, τα κάλλιστα κατορθώματα και αι κάλλι-</span><br />
+<span class="i0">σται πολιτειακαί διατάξεις εξ όλων, όσων την γνώσιν υπό τον ου-</span><br />
+<span class="i0">ρανόν ημείς έχομεν παραλάβει.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Δ. | Ότε ήκουσε ταύτα ο Σόλων, είπεν ότι εθαύμασε και ότι</span><br />
+<span class="i0">έλαβε πασαν προθυμίαν παρακαλών τους ιερείς να τω διηγη-</span><br />
+<span class="i0">θώσιν ακριβώς και κατά σειράν τα αφορώντα εις τους παλαιούς</span><br />
+<span class="i0">συμπολίτας του. Και ο ιερεύς απεκρίθη: Δέν έχω λόγον να αρ-</span><br />
+<span class="i0">νηθώ, ω Σόλων, αλλά χάριν σου και της πόλεώς σου θα ομι-</span><br />
+<span class="i0">λήσω, μάλιστα δε και χάριν της θεάς, ήτις και την πόλιν υμών</span><br />
+<span class="i0">και την ιδικήν μας έλαβε και έθρεψε και επαίδευσε, πρότερον</span><br />
+<span class="i0">όμως την ιδικήν σας κατά χίλια έτη, λαβούσα το σπέρμα υμών</span><br />
+<span class="i0">εκ της Γης και του Ηφαίστου<a class="fnsign" href="#n023">(23)</a>, ύστερον δε ταύτην την ιδικήν</span><br />
+<span class="i0">μας. Περί ταύτης της ιδρύσεως της πόλεως ημών εις τας ιεράς</span><br />
+<span class="i0">ημών βίβλους είναι γεγραμμένος ο αριθμός οκτώ χιλιάδων ετών<a class="fnsign" href="#n024">(24)</a>.</span><br />
+<span class="i0">Αλλά περί των συμπολιτών σου, οίτινες υπήρξαν προ εννέα χι-</span><br />
+<span class="i0">λιάδων ετών, θα σοι φανερώσω συντόμως και τους νόμους αυ-</span><br />
+<span class="i0">τών και εκ των έργων των εκείνο, όπερ έπραξαν κάλλιστον πάν-</span><br />
+<span class="i0">των. Τα καθέκαστα ακριβώς περί πάντων θα διεξέλθωμεν κατά</span><br />
+<span class="i0">σειράν ύστερον εν ανέσει, αφού λάβωμεν ανά χείρας αυτά τα γε-</span><br />
+<span class="i0">γραμμένα. Και τους μεν νόμους αυτών εξέταζε συγκρίνων με</span><br />
+<span class="i0">τους νόμους της πόλεως ταύτης. Διότι πολλά παραδείγματα εκεί-</span><br />
+<span class="i0">νων, τους οποίους είχετε υμείς τότε, θα τα εύρης εδώ τώρα. Και</span><br />
+<span class="i0">πρώτη είναι η τάξις των ιερέων, διακεκριμένη χωριστά από τας</span><br />
+<span class="i0">άλλας και μετ' αυτήν η τάξις των τεχνιτών, των οποίων εκάστη</span><br />
+<span class="i0">κλάσις μόνη και χωρίς να αναμιγνύηται με άλλας εργάζεται,</span><br />
+<span class="i0">Β. | έπειτα δε η των βοσκών και των κυνηγών και η των γεωρ-</span><br />
+<span class="i0">γών. Και προσέτι έχεις ακούσει ίσως, ότι η τάξις των μαχητών</span><br />
+<span class="i0">ενταύθα είναι κεχωρισμένη από πάσας τας άλλας τάξεις και ότι</span><br />
+<span class="i0">εις αυτούς προσετάχθη υπό των νόμων να μη φροντίζωσι περί</span><br />
+<span class="i0">ουδενός άλλου πλην των αφορώντων εις τον πόλεμον. Προσέτι ο</span><br />
+<span class="i0">τρόπος του οπλισμού των, ασπίδες δηλ. και δόρατα, με τα οποία</span><br />
+<span class="i0">ημείς πρώτοι εκ των κατοικούντων την Ασίαν<a class="fnsign" href="#n025">(25)</a> έχομεν οπλισθή,</span><br />
+<span class="i0">εδόθη παρά της θεάς, ήτις μας εδίδαξεν αυτόν, καθώς εις εκεί-</span><br />
+<span class="i0">C. | νους εκεί τους τόπους τον είχε διδάξει εις υμάς πρώτους.</span><br />
+<span class="i0">Όσον αφορά πάλιν την πνευματικήν μόρφωσιν βλέπεις, νομίζω,</span><br />
+<span class="i0">πόσην ο νόμος εδώ έλαβεν επιμέλειαν ευθύς απ' αρχής, διότι εκ</span><br />
+<span class="i0">πασών των επιστημών, αίτινες πραγματεύονται περί του κόσμου,</span><br />
+<span class="i0">μέχρι της μαντικής και της ιατρικής, ης αντικείμενον είναι η</span><br />
+<span class="i0">υγεία, εκ των θείων τούτων τεχνών ανεύρεν ό,τι ανήκει εις την</span><br />
+<span class="i0">υπηρεσίαν των ανθρώπων και επεδίωξε την απόκτησιν των γνώ-</span><br />
+<span class="i0">σεων τούτων και παντός ό,τι συνδέεται μετ' αυτών. Καθ' όλην</span><br />
+<span class="i0">ταύτην λοιπόν την διακόσμησιν και τάξιν πρώτους υμάς διεκό-</span><br />
+<span class="i0">σμησεν η θεά και κατώκισε την πόλιν υμών, αφού πρώτον εξέ-</span><br />
+<span class="i0">λεξε τον τόπον, εις τον οποίον έχετε γεννηθή, και εγνώρισε κα-</span><br />
+<span class="i0">λώς, ότι η εν αυτώ επικρατούσα ευκρασία των εποχών θα παράγη</span><br />
+<span class="i0">Δ. | άνδρας νοημονεστάτους. Η θεά λοιπόν, επειδή και φιλοπόλε-</span><br />
+<span class="i0">μος είναι και φιλόσοφος, αφού εξέλεξε τον τόπον, όστις έμελλε να</span><br />
+<span class="i0">παράγη άνδρας ομοιοτάτους με αυτήν, τούτον κατά πρώτον κα-</span><br />
+<span class="i0">τώκισε. Και υμείς εκατοικείτε αυτόν έχοντες νόμους τοιούτους</span><br />
+<span class="i0">και ακόμη καλυτέρους και υπερβαίνοντες εις πάσαν αρετήν όλους</span><br />
+<span class="i0">τους ανθρώπους, ως είναι επόμενον, επειδή είσθε γεννήματα και</span><br />
+<span class="i0">παιδεύματα των θεών.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Και πολλά μεγάλα έργα της πόλεως υμών, εδώ γεγραμμένα,</span><br />
+<span class="i0">θαυμάζονται, πάντα όμως υπερέχει έν κατά το μεγαλείον και</span><br />
+<span class="i0">Ε. | την ανδρείαν. Διότι λέγουσιν αι γραφαί ημών ότι η πόλις υμών</span><br />
+<span class="i0">κατέστρεψέ ποτε μεγίστην δύναμιν, ήτις βιαίως είχεν εισβάλει</span><br />
+<span class="i0">συγχρόνως εις όλην την Ευρώπην και την Ασίαν, ορμηθείσα</span><br />
+<span class="i0">έξωθεν εκ του Ατλαντικού ωκεανού. Τότε τω όντι διά του πε-</span><br />
+<span class="i0">λάγους εκείνου ηδύνατό τις να διαβή, διότι υπήρχε νήσος έμπρο-</span><br />
+<span class="i0">σθεν του στομίου, το οποίον καλείται, ως υμείς λέγετε, στήλαι</span><br />
+<span class="i0">του Ηρακλέους. Η νήσος δε αύτη ήτο μεγαλυτέρα της Λιβύης</span><br />
+<span class="i0">και της Ασίας ομού και εξ αυτής ηδύνατό τις τότε να πορευθή</span><br />
+<span class="i0">και μεταβή εις τας άλλας νήσους, εκ δε των νήσων εις όλην την</span><br />
+<span class="i0">απέναντι Ήπειρον την πέριξ της θαλάσσης εκείνης, ήτις είναι</span><br />
+<span class="i0">25. | αληθώς θάλασσα. Διότι το μέρος τούτο, όπερ είναι εντός</span><br />
+<span class="i0">του πορθμού, περί του οποίου ομιλούμεν, φαίνεται μάλλον ότι</span><br />
+<span class="i0">είναι λιμήν έχων στενήν είσοδον, ενώ εκείνη είναι τω όντι ωκεα-</span><br />
+<span class="i0">νός. Και η γη η περιέχουσα αυτήν δύναται αληθέστατα να λέ-</span><br />
+<span class="i0">γηται Ήπειρος. Εις την νήσον λοιπόν ταύτην Ατλαντίδα συν-</span><br />
+<span class="i0">έστη μεγάλη και θαυμασία δύναμις υπό βασιλέων, ήτις εξουσίαζεν</span><br />
+<span class="i0">όλην την νήσον και πολλάς άλλας νήσους και μέρη της Ηπεί-</span><br />
+<span class="i0">Β. | ρου. Και εκτός τούτων ακόμη χώρας εκ του μέρους τούτου</span><br />
+<span class="i0">εις την εσωτερικήν θάλασσαν εξουσίαζεν, επί μεν της Λιβύης</span><br />
+<span class="i0">μέχρι της Αιγύπτου, επί δε της Ευρώπης μέχρι της Τυρρηνίας.</span><br />
+<span class="i0">Όλη δε αύτη η δύναμις συνενωθείσα επεχείρησέ ποτε με μίαν</span><br />
+<span class="i0">ορμήν να υποδουλώση και τον ιδικόν σας τόπον και τον ιδικόν</span><br />
+<span class="i0">μας και πάντας τους εντεύθεν του στενού. Και τότε, ω Σόλων,</span><br />
+<span class="i0">η δύναμις της πόλεως υμών έγινε περιφανής εις όλους τους αν-</span><br />
+<span class="i0">θρώπους και διά την ανδρείαν και διά την ρώμην αυτής. Διότι</span><br />
+<span class="i0">υπερέχουσα πάντας διά την ευψυχίαν της και διά πάσας τας πο-</span><br />
+<span class="i0">λεμικάς τέχνας, κατ' αρχάς μεν έχουσα την αρχηγίαν των Ελ-</span><br />
+<span class="i0">C. | λήνων, έπειτα δε μεμονωμένη ούσα εξ ανάγκης, όταν οι άλ-</span><br />
+<span class="i0">λοι απεστάτησαν, αφού κατήντησεν εις τους εσχάτους κινδύνους,</span><br />
+<span class="i0">ενίκησε τους επιδρομείς, ανήγειρε τρόπαια, και τους μη υποδου-</span><br />
+<span class="i0">λωθέντας ακόμη ημπόδισε να υποδουλωθώσι, και τους άλλους,</span><br />
+<span class="i0">όσοι κατοικούμεν εντεύθεν των Ηρακλείων στηλών, γενναίως</span><br />
+<span class="i0">ηλευθέρωσεν άπαντας<a class="fnsign" href="#n026">(26)</a>. Βραδύτερον όμως, επειδή συνέβησαν</span><br />
+<span class="i0">Δ. | μεγάλοι σεισμοί και κατακλυσμοί, ήλθε μία ημέρα και μία</span><br />
+<span class="i0">νυξ φοβερά και πάσα η μάχιμος τάξις υμών αύτη διά μιας εβυ-</span><br />
+<span class="i0">θίσθη εις την γην, ομοίως δε και η Ατλαντίς νήσος βυθισθείσα</span><br />
+<span class="i0">εις την θάλασσαν ηφανίσθη. Διά τούτο και τώρα είναι αδιάβα-</span><br />
+<span class="i0">τος και ανεξερεύνητος η θάλασσα εκείνη εκεί, επειδή είναι εμ-</span><br />
+<span class="i0">πόδιον ο πηλός των χαμηλών βράχων (υφάλων), τους οποίους η</span><br />
+<span class="i0">καθίζησις της νήσου παρήγαγε.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'.</h3>
+<p><b>Συνέχεια και τέλος του προοιμίου.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ήκουσες λοιπόν, ω Σώκρατες, εν συντομία όσα διηγήθη ο</span><br />
+<span class="i0">Ε. | παλαιός Κριτίας, ακούσας αυτά από τον Σόλωνα. Και διά</span><br />
+<span class="i0">ταύτα, ότε συ χθες διελέγεσο περί της πολιτείας και περί των</span><br />
+<span class="i0">πολιτών, τους οποίους περιέγραφες, εθαύμαζον ενθυμούμενος</span><br />
+<span class="i0">αυτά, τα οποία λέγω τώρα. Διότι κατενόουν πόσον θαυμασίως</span><br />
+<span class="i0">κατά τύχην τινά ουχί ασκόπως εις τα πλείστα συνεφώνεις με όσα</span><br />
+<span class="i0">26. | είπεν ο Σόλων. Αλλ' όμως δεν ηθέλησα αμέσως να ομι-</span><br />
+<span class="i0">λήσω, διότι μετά τόσον χρόνον δεν τα ενεθυμούμην πολύ καλά.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Εσκέφθην λοιπόν ότι έπρεπε πρώτον κατ' ιδίαν να επαναλάβω</span><br />
+<span class="i0">πάντα αρκούντως και έπειτα να ομιλήσω. Διά τούτο και ταχέως</span><br />
+<span class="i0">εσυμφώνησα με εκείνα, τα οποία χθες επρότεινες, διότι ενόμι-</span><br />
+<span class="i0">ζον ότι ούτως εκείνο, το οποίον είναι το δυσκολώτατον εις όλα τα</span><br />
+<span class="i0">τοιαύτα, δηλαδή να προσαρμόζωμεν εις τους σκοπούς ημών πρέ-</span><br />
+<span class="i0">πουσαν διήγησιν, τούτο ημείς θα επιτύχωμεν αρκετά καλά<a class="fnsign" href="#n027">(27)</a>. Και</span><br />
+<span class="i0">Β. | ούτω, καθώς είπεν ούτος (ο Ερμοκράτης), και χθες, ευθύς</span><br />
+<span class="i0">άμα απήλθομεν εντεύθεν ανέφερον εις τούτους αυτά, ανακαλών</span><br />
+<span class="i0">εις την μνήμην μου, και αφού απεμακρύνθην σκεπτόμενος κατά</span><br />
+<span class="i0">την νύκτα σχεδόν άπαντα ενεθυμήθην. Πόσον αληθεύει το κοι-</span><br />
+<span class="i0">νώς λεγόμενον, ότι όσα μανθάνει τις εκ παιδικής ηλικίας μέ-</span><br />
+<span class="i0">νουσι θαυμάσια εις την μνήμην του, διότι εγώ όσα ήκουσα χθες</span><br />
+<span class="i0">δεν γνωρίζω αν θα ηδυνάμην να επαναλάβω όλα πάλιν εις την</span><br />
+<span class="i0">μνήμην μου, αλλ' εκείνα, τα οποία εχω ακούσει προ τόσου πολ-</span><br />
+<span class="i0">λού χρόνου, πάντως ήθελον εκπλαγή, αν με διέφευγε κανέν εξ</span><br />
+<span class="i0">C. | αυτών. Τω όντι ηκούοντο ταύτα τότε με πολλήν παιδικήν</span><br />
+<span class="i0">ευχαρίστησιν, και ο γέρων ακόμη προθύμως μοι τα επανελάμ-</span><br />
+<span class="i0">βανε, διότι εγώ πολλάκις επανηρώτων αυτόν, ούτως ώστε μοι</span><br />
+<span class="i0">έγιναν μόνιμα ως εικών εγκεκαυμένη, ήτις δεν δύναται πλέον</span><br />
+<span class="i0">να εξαλειφθή. Και εις τούτους ακόμη ευθύς έλεγον αυτά ταύτα</span><br />
+<span class="i0">την πρωίαν, διά να έχωσι και αυτοί αφθονίαν λόγων, όπως και</span><br />
+<span class="i0">εγώ. Τώρα λοιπόν, διά να έλθω εις εκείνο χάριν του οποίου πάντα</span><br />
+<span class="i0">ταύτα ελέχθησαν, είμαι έτοιμος να είπω, ω Σώκρατες, όχι μό-</span><br />
+<span class="i0">νον κεφαλαιωδώς, αλλά ως ήκουσα αυτά έν έκαστον κατά μέρος.</span><br />
+<span class="i0">Και τους πολίτας και την πολιτείαν εκείνην, την οποίαν χθες</span><br />
+<span class="i0">μας περιέγραφες ως εις μύθον, τώρα θα μεταφέρωμεν εις την</span><br />
+<span class="i0">Δ. | πραγματικότητα και θα την θέσωμεν εδώ εν Αθήναις, διότι</span><br />
+<span class="i0">εκείνη ήτο αύτη (η ιδική μας)· και οι πολίται, τους οποίους παρί-</span><br />
+<span class="i0">στανες εις την διάνοιάν σου, θα είπωμεν ότι είναι εκείνοι οι</span><br />
+<span class="i0">αληθινοί πρόγονοι ημών, περί των οποίων ωμίλει ο ιερεύς. Η</span><br />
+<span class="i0">αρμονία μεταξύ αυτών θα είναι τελεία και δεν θα απομακρυν-</span><br />
+<span class="i0">θώμεν του αληθούς, λέγοντες ότι αυτοί (οι της πολιτείας) είναι</span><br />
+<span class="i0">οι Αθηναίοι οι ζώντες τότε. Λαμβάνοντες δε μέρος έκαστος<a class="fnsign" href="#n028">(28)</a> ας</span><br />
+<span class="i0">προσπαθήσωμεν κοινώς όλοι, όσον δυνάμεθα, πρεπόντως να δώ-</span><br />
+<span class="i0">σωμεν την λύσιν των προβλημάτων άπερ έθεσες.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Πρέπει όμως να εξετάσωμεν, ω Σώκρατες, αν ο λόγος ούτος</span><br />
+<span class="i0">Ε. | είναι σύμφωνος με τόν σκοπόν ημών ή αν πρέπει αντ' αυ-</span><br />
+<span class="i0">τού να ζητήσωμεν ένα άλλον.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και ποίον άλλον, ω Κριτία, καλύτερον τούτου δυνάμεθα να</span><br />
+<span class="i0">λάβωμεν; διότι ούτος και εις την σημερινήν εορτήν της θεάς διά</span><br />
+<span class="i0">την μετ' αυτής συγγένειάν του κάλλιστα αρμόζει, και το ότι εί-</span><br />
+<span class="i0">ναι ουχί πλαστός μύθος, αλλ' αληθινός λόγος, είναι μέγιστον</span><br />
+<span class="i0">πράγμα. Τω όντι, πώς και πόθεν θα εύρωμεν άλλους, αν απορ-</span><br />
+<span class="i0">ρίψωμεν τούτον; Είναι αδύνατον αλλά με καλήν ώραν πρέπει</span><br />
+<span class="i0">27. | υμείς να λέγητε, εγώ δε εις αμοιβήν των χθεσινών λόγων</span><br />
+<span class="i0">μου να ακούω σιωπών.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Κριτίας</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Πρόσεχε όμως εις την τάξιν των προς σε, ω Σώκρατες, φιλο-</span><br />
+<span class="i0">ξενημάτων μας, τίνι τρόπω τα έχομεν διαθέσει. Διότι απεφασί-</span><br />
+<span class="i0">σαμεν ταύτα: ο Τίμαιος, επειδή είναι δυνατώτερος ημών εις την</span><br />
+<span class="i0">αστρονομίαν και έκαμεν ως κύριον έργον του να μάθη την</span><br />
+<span class="i0">φύσιν του παντός, πρώτος θα ομιλήση αρχίζων από την γένεσιν</span><br />
+<span class="i0">του κόσμου και καταλήγων εις την φύσιν του ανθρώπου. Μετά</span><br />
+<span class="i0">τούτον εγώ, διότι θα έχω δεχθή από αυτόν μεν τους ανθρώπους,</span><br />
+<span class="i0">Β.| οίτινες έχουσιν ήδη γίνη κατά τον λόγον αυτού, από σε δέ</span><br />
+<span class="i0">τινας εξ αυτών εξόχως πεπαιδευμένους, κατά δε τον λόγον<a class="fnsign" href="#n029">(29)</a> και</span><br />
+<span class="i0">τον νόμον του Σόλωνος, αφού παρουσιάσω αυτούς εις το δικαστή-</span><br />
+<span class="i0">ριον υμών, θα τους κάμω πολίτας ταύτης εδώ της πόλεως, επειδή</span><br />
+<span class="i0">αυτοί ακριβώς είναι εκείνοι οι παλαιοί Αθηναίοι, τους οποίους,</span><br />
+<span class="i0">ενώ ήσαν αφανείς, απεκάλυψεν ο λόγος των ιερών γραφών. Ούτω</span><br />
+<span class="i0">δε και του λοιπού θα ομιλώμεν περί αυτών ως περί συμπολιτών</span><br />
+<span class="i0">και αληθινών Αθηναίων.</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Τελείως και λαμπρώς φαίνεται ότι θα λάβω την ανταπόδοσιν</span><br />
+<span class="i0">του συμποσίου των λόγων (το οποίον σας προσέφερον). Εις σε</span><br />
+<span class="i0">λοιπόν ανήκει, ω Τίμαιε, τώρα να ομιλήσης, αφού κατά την συνή-</span><br />
+<span class="i0">θειαν επικαλεσθής τους θεούς.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'.</h3>
+<p><b>Γενικαί αρχαί της Κοσμογονίας. Το αεί ον και το γινόμενον.
+Το ον είναι αμετάβλητον, καταληπτόν υπό της καθαράς
+νοήσεως και δύναται να γινώσκηται μετά βεβαιότητος.
+Το γινόμενον είναι μεταβλητόν, αντικείμενον των
+αισθήσεων και της γνώμης και γινώσκεται μόνον μετ'
+εικασίας και πιθανότητος. Ο αισθητός κόσμος γίνεται,
+άρα εδημιουργήθη κατά αιώνιον παράδειγμα (την ιδέαν)
+υπό του Δημιουργού<a class="fnsign" href="#n030">(30)</a>.</b></p>
+</div>
+
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Αλλ', ω Σώκρατες, πάντες όσοι και ολίγην έχουσι φρόνησιν</span><br />
+<span class="i0">C.| πράττουσι τούτο, δηλ. εις την αρχήν παντός πράγματος μι-</span><br />
+<span class="i0">κρού και μεγάλου πάντοτε επικαλούνται τον Θεόν. Ημείς δε</span><br />
+<span class="i0">οίτινες μέλλομεν να ομιλήσωμεν περί του σύμπαντος πώς έγινε</span><br />
+<span class="i0">ή αν είναι αγέννητον, εάν δεν είμεθα εντελώς παράφρονες,</span><br />
+<span class="i0">ανάγκη, επικαλούμενοι τους θεούς και τας θεάς, να ευχηθώμεν</span><br />
+<span class="i0">να είναι όλοι οι λόγοι ημών προ πάντων σύμφωνοι προς την κρί-</span><br />
+<span class="i0">Δ. | σιν αυτών, ακόλουθοι δε προς ημάς αυτούς. Και ως προς</span><br />
+<span class="i0">τους θεούς μεν ας είναι αύτη η παράκλησις· ως προς ημάς δε ας</span><br />
+<span class="i0">παρακαλέσωμεν, όπως όσον το δυνατόν ευκολώτερον υμείς κατα-</span><br />
+<span class="i0">νοήσητε, εγώ δε σας δείξω σαφώς περί του αντικειμένου της δια-</span><br />
+<span class="i0">λέξεως, πώς το νοώ.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Πρέπει τώρα κατά την γνώμην μου να διακρίνωμεν τα εξής:</span><br />
+<span class="i0">Τι είναι εκείνο όπερ πάντοτε είναι και γένεσιν δεν έχει, και τι</span><br />
+<span class="i0">28. | είναι εκείνο όπερ γίνεται και ουδέποτε είναι<a class="fnsign" href="#n031">(31)</a>. Το μεν πρώ-</span><br />
+<span class="i0">τον είναι καταληπτόν υπό της νοήσεως διά του συλλογισμού, διότι</span><br />
+<span class="i0">είναι πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον (αμετάβλητον). Το άλλο</span><br />
+<span class="i0">είναι αντιληπτόν υπό της δόξης (γνώμης) και της ασυλλογίστου</span><br />
+<span class="i0">αισθήσεως, δοξαστόν, διότι γίνεται και φθείρεται<a class="fnsign" href="#n032">(32)</a>, αλλά πρα-</span><br />
+<span class="i0">γματικώς ουδέποτε <b>είναι</b>. Εξ άλλου, παν πράγμα, το οποίον γίνε-</span><br />
+<span class="i0">ται, εξ ανάγκης γίνεται από αίτιον τι, διότι οιονδήποτε πράγμα</span><br />
+<span class="i0">είναι αδύνατον να λάβη γένεσιν χωρίς αιτίου (υπό του οποίου</span><br />
+<span class="i0">γίνεται). Παν πράγμα λοιπόν, του οποίου την μορφήν και την</span><br />
+<span class="i0">λειτουργίαν ποιεί ο δημιουργός βλέπων πάντοτε προς εκείνω, το</span><br />
+<span class="i0">οποίον είναι αιώνιον και αμετάβλητον και ως παράδειγμα μετα-</span><br />
+<span class="i0">χειριζόμενος αυτό, εξ ανάγκης το πράγμα τούτο αποτελείται</span><br />
+<span class="i0">Β. | πάντοτε ούτω καλόν· εκείνο όμως, όπερ δημιουργεί αποβλέ-</span><br />
+<span class="i0">πων εις το έχον γένεσιν και μεταχειριζόμενος γεννητόν παρά-</span><br />
+<span class="i0">δειγμα, τούτο δεν είναι καλόν<a class="fnsign" href="#n033">(33)</a>. Ο όλος δε ουρανός, ή ο κόσμος,</span><br />
+<span class="i0">ή αν ευρίσκηται άλλο τι όνομα περισσότερον κατάλληλον, ού-</span><br />
+<span class="i0">τως ας ονομάζηται υφ' υμών. Περί αυτού λοιπόν πρέπει να εξε-</span><br />
+<span class="i0">τάσωμεν κατά πρώτον εκείνο, το οποίον μας παρουσιάζεται εις</span><br />
+<span class="i0">την αρχήν εκάστου πράγματος ως αναγκαίον, να σκεφθώμεν</span><br />
+<span class="i0">δηλαδή: πάντοτε ήτο και δεν έλαβεν ουδεμίαν αρχήν γενέσεως;</span><br />
+<span class="i0">ή έγινε και έλαβεν έναρξιν από τινος αρχής; Έλαβε γένεσιν,</span><br />
+<span class="i0">διότι είναι ορατός και απτός και έχει σώμα, πάντα δε τα τοιαύτα</span><br />
+<span class="i0">πράγματα είναι αισθητά· τα δε αισθητά, τα οποία αντιλαμβα-</span><br />
+<span class="i0">C. | νόμεθα διά της δόξης (γνώμης) εν βοηθεία της αισθήσεως,</span><br />
+<span class="i0">είδομεν ότι γίνονται και είναι γεννητά. Το δε γεννηθέν είπομεν</span><br />
+<span class="i0">ότι εξ ανάγκης εγένετο υπό τινος αιτίου. Τον ποιητήν όμως και</span><br />
+<span class="i0">πατέρα του σύμπαντος τούτου και να εύρη τις είναι δύσκολον, και</span><br />
+<span class="i0">αν τον εύρη, είναι αδύνατον να τον αποκαλύψη εις πάντας<a class="fnsign" href="#n034">(34)</a>.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Αλλά και το εξής πάλιν πρέπει τις να σκεφθή περί αυτού. Προς</span><br />
+<span class="i0">ποίον εκ των παραδειγμάτων βλέπων ο ποιητής του κόσμου κα-</span><br />
+<span class="i0">29. | τεσκεύαζεν αυτόν; προς εκείνο το οποίον είναι αιωνίως το</span><br />
+<span class="i0">αυτό και κατά τον αυτόν τρόπον ή προς το λαβόν γέννησιν<a class="fnsign" href="#n035">(35)</a>;</span><br />
+<span class="i0">Εάν μεν ο κόσμος ούτος είναι καλός και ο δημιουργός αυτού</span><br />
+<span class="i0">αγαθός, είναι φανερόν ότι έβλεπε πρός το αιώνιον παράδειγμα.</span><br />
+<span class="i0">Εάν δε τουναντίον (όπερ δεν επιτρέπεται ούτε να το είπη τις)<a class="fnsign" href="#n036">(36)</a></span><br />
+<span class="i0">προς το λαβόν γέννησιν. Αλλά εις πάντας είναι προφανές ότι</span><br />
+<span class="i0">απέβλεπε προς το αιώνιον, διότι ο μεν κόσμος είναι το ωραιότα-</span><br />
+<span class="i0">τον όσων έλαβον γέννησιν<a class="fnsign" href="#n037">(37)</a>, ο δε ποιητής του είναι το άριστον</span><br />
+<span class="i0">των αιτίων. Και, αν έχη γίνη τοιουτοτρόπως, εδημιουργήθη σύμ-</span><br />
+<span class="i0">φωνα προς εκείνο, το οποίον είναι καταληπτόν υπό του λόγου</span><br />
+<span class="i0">και της νοήσεως και είναι πάντοτε το αυτό. Και, αν ταύτα είναι</span><br />
+<span class="i0">Β. | αληθή<a class="fnsign" href="#n038">(38)</a>, ανάγκη πάσα ο κόσμος να είναι εικών τινος.</span><br />
+<span class="i0">Εκείνο δε, το οποίον είναι το μέγιστον εις παν πράγμα, εί-</span><br />
+<span class="i0">ναι το να γίνεται έναρξις από της φυσικής αρχής αυτού. Λοιπόν</span><br />
+<span class="i0">και περί της εικόνος και του παραδείγματος αυτής πρέπει να δια-</span><br />
+<span class="i0">κρίνωμεν ακριβώς, ότι οι λόγοι (πρέπει να) είναι συγγενείς αυ-</span><br />
+<span class="i0">τών τούτων των πραγμάτων, τα οποία εξηγούσι<a class="fnsign" href="#n039">(39)</a>. Περί εκείνου</span><br />
+<span class="i0">άρα, το οποίον είναι μόνιμον και σταθερόν και γίνεται καταφα-</span><br />
+<span class="i0">νές διά του νου, οι λόγοι πρέπει να είναι σταθεροί και αμε-</span><br />
+<span class="i0">τάβλητοι, και, εφ' όσον είναι δυνατόν και αρμόζει εις λόγους να</span><br />
+<span class="i0">είναι αναντίρρητοι και ακίνητοι, εκ τούτων τίποτε δεν πρέπει</span><br />
+<span class="i0">να λείπη. Αλλ' οι λόγοι, οίτινες εξηγούσι το πράγμα, το</span><br />
+<span class="i0">C. | οποίον εικονίσθη κατά το παράδειγμα εκείνο, και το οποίον</span><br />
+<span class="i0">άρα είναι εικών, είναι πιθανοί και ανάλογοι προς το πράγμα.</span><br />
+<span class="i0">Τω όντι, ό,τι είναι προς την γένεσιν η ουσία, τούτο είναι προς</span><br />
+<span class="i0">την πίστιν η αλήθεια<a class="fnsign" href="#n040">(40)</a>. Εάν λοιπόν, ω Σώκρατες, επειδή πολλοί</span><br />
+<span class="i0">είπον πολλά (διάφορα) περί θεών και της γενέσεως κόσμου, εάν</span><br />
+<span class="i0">δεν δυνηθώμεν να δώσωμεν εξηγήσεις ολοσχερώς και καθ' όλα</span><br />
+<span class="i0">τα μέρη συμφώνους πρός εαυτάς και ακριβείς, μη θαυμάσης.</span><br />
+<span class="i0">Εάν όμως όχι ολιγώτερον άλλου τινός παρουσιάσωμεν λόγους</span><br />
+<span class="i0">πιθανούς, πρέπει να αρκεσθώμεν, ενθυμούμενοι ότι και εγώ ο</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ομιλών και υμείς οι κρίνοντες έχομεν φύσιν ανθρωπίνην,</span><br />
+<span class="i0">ούτως ώστε δεχόμενοι περί τούτων τον πιθανόν λόγον δεν πρέπει</span><br />
+<span class="i0">να ζητώμεν ακόμη περαιτέρω (βαθύτερον).</span>
+</div>
+<p class="speaker">Σωκράτης</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Άριστα, ω Τίμαιε· και πρέπει να αποδεχθώμεν απολύτως</span><br />
+<span class="i0">ό,τι λέγεις. Και το μεν προοίμιόν σου μας ήρεσε θαυμάσια· τώρα</span><br />
+<span class="i0">δε συνεχίζων τελείωνέ μας και το άσμα.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'.</h3>
+<p><b>Η αγαθότης του Θεού είναι η αιτία της Δημιουργίας, ήτις
+είναι ουσιωδώς Διακόσμησις. Διά τούτο ο κόσμος είναι
+είς και τέλειος. Εν τω σώματι αυτού ετέθη ψυχή, ίνα
+τον ζωογονή, εν τη ψυχή δε νους, ίνα την φωτίζη. Ούτως
+ο κόσμος είναι ζώον λογικόν, περιλαμβάνον πάντα
+τα αισθητά ζώα, όπως το παράδειγμα αυτού περιέχει
+πάντα τα νοητά ζώα.</b></p>
+</div>
+
+<p class="speaker">Τίμαιος</p>
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Άς είπωμεν λοιπόν διά ποίαν αιτίαν εσύστησε την γένεσιν</span><br />
+<span class="i0">Ε. | και το σύμπαν τούτο ο συστήσας αυτά. Ήτο αγαθός<a class="fnsign" href="#n041">(41)</a> και</span><br />
+<span class="i0">εις τον αγαθόν ουδείς φθόνος ουδέποτε γεννάται δι' ουδέν πρά-</span><br />
+<span class="i0">γμα<a class="fnsign" href="#n042">(42)</a>. Επειδή λοιπόν ήτο χωρίς φθόνον, ηθέλησε να γίνωσι</span><br />
+<span class="i0">πάντα τα πράγματα όσον το δυνατόν ομοιότατα με αυτόν.</span><br />
+<span class="i0">Και αν τις αποδέχηται την αρχήν ταύτην της γενέσεως και</span><br />
+<span class="i0">του κόσμου, λαβών από άνδρας σοφούς αυτήν<a class="fnsign" href="#n043">(43)</a> ως την βασι-</span><br />
+<span class="i0">30. | μωτάτην πασών, ορθότατα θα απεδέχετο αυτήν. Διότι ο</span><br />
+<span class="i0">Θεός, θελήσας πάντα τα πράγματα να είναι αγαθά και ουδέν</span><br />
+<span class="i0">καθ' όσον ήτο δυνατόν<a class="fnsign" href="#n044">(44)</a> να είναι άχρηστον<a class="fnsign" href="#n045">(45)</a>, διά τούτο λα-</span><br />
+<span class="i0">βών όσον ήτο ορατόν<a class="fnsign" href="#n046">(46)</a> και δεν ησύχαζεν, αλλ' εκινείτο ακα-</span><br />
+<span class="i0">νονίστως και ατάκτως, το έφερεν εις τάξιν εκ της αταξίας, θεω-</span><br />
+<span class="i0">ρήσας ότι εκείνη είναι κατά πάντα καλυτέρα ταύτης. Διότι ούτε</span><br />
+<span class="i0">ήτο ούτε είναι θεμιτόν εις τον άριστον να πράττη άλλο παρά</span><br />
+<span class="i0">Β. | το κάλλιστον<a class="fnsign" href="#n047">(47)</a>. Συλλογισθείς λοιπόν εύρισκεν ότι κανέν</span><br />
+<span class="i0">πράγμα φύσει ορατόν, μη έχον νουν, θα είναι ποτε<a class="fnsign" href="#n048">(48)</a> εις το σύνο-</span><br />
+<span class="i0">λον του ωραιότερον έργον άλλου εις το σύνολόν του, το οποίον</span><br />
+<span class="i0">έχει νουν, και ότι νους πάλιν χωρίς ψυχήν είναι αδύνατον να</span><br />
+<span class="i0">υπάρξη εις κανένα<a class="fnsign" href="#n049">(49)</a>. Ένεκα δε του λογισμού τούτου θέτων τον</span><br />
+<span class="i0">νουν εις την ψυχήν και την ψυχήν εις το σώμα εσύστησε το σύμ-</span><br />
+<span class="i0">παν, ίνα το έργον, το οποίον εποίει, είναι κατά την φύσιν του</span><br />
+<span class="i0">όσον το δυνατόν ωραιότατον και άριστον. Ούτω λοιπόν μετά πι-</span><br />
+<span class="i0">θανότητος πρέπει να λέγωμεν, ότι ο κόσμος ούτος είναι αληθώς</span><br />
+<span class="i0">ζώον, έχον ψυχήν και νουν, δημιουργηθέν υπό της προνοίας του</span><br />
+<span class="i0">Θεού.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">C. | Τούτου τεθέντος, πρέπει τώρα να εξετάσωμεν την επα-</span><br />
+<span class="i0">κολουθούσαν ερώτησιν, δηλαδή καθ' ομοιότητα τίνος ζώου συνέ-</span><br />
+<span class="i0">στησε τον κόσμον ο συστήσας αυτόν; Με ουδέν βεβαίως, από όσα</span><br />
+<span class="i0">έχουσι φύσει χαρακτήρα μέρους<a class="fnsign" href="#n050">(50)</a>, θα δυνηθώμεν να τον παρο-</span><br />
+<span class="i0">μοιώσωμεν διότι κανέν, όπερ ομοιάζει με ατελές πράγμα, δύνα-</span><br />
+<span class="i0">ται ποτε να γίνη ωραίον. Με εκείνο όμως, του οποίου μέρη είναι</span><br />
+<span class="i0">τα άλλα ζώα καθ' έν και τα γένη αυτών, με αυτό περισσότερον</span><br />
+<span class="i0">πάντων των άλλων θα παραδεχθώμεν ότι είναι ομοιότατος ο κό-</span><br />
+<span class="i0">σμος. Διότι εκείνο έχει περιλάβει εν εαυτώ πάντα τα νοητά ζώα,</span><br />
+<span class="i0">καθώς ο κόσμος· ούτος περιλαμβάνει ημάς και όσα άλλα ορατά</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ζώα εγεννήθησαν. Όθεν με το ωραιότατον και κατά πάντα</span><br />
+<span class="i0">τέλειον εκ των νοητών αντικειμένων ο Θεός θελήσας να κάμη</span><br />
+<span class="i0">όμοιον τον κόσμον συνέστησεν έν ορατόν (αισθητόν) ζώον,</span><br />
+<span class="i0">έχον εντός εαυτού πάντα τα άλλα ζώα, όσα είναι συγγενή με</span><br />
+<span class="i0">31. | αυτό κατά την φύσιν του. Αλλ' άρα γε ορθώς είπομεν <b>ένα</b></span><br />
+<span class="i0">μόνον κόσμον (ουρανόν), ή ορθότερον είναι να <b>λέγωμεν</b> πολλούς</span><br />
+<span class="i0">και απείρους; Ένα<a class="fnsign" href="#n051">(51)</a>, εάν αληθώς είναι δημιουργημένος κατά το</span><br />
+<span class="i0">παράδειγμα. Διότι εκείνο, το οποίον περιέχει όλα όσα υπάρχουσι</span><br />
+<span class="i0">νοητά ζώα, δεν δύναται ποτέ να είναι δεύτερον μετ' άλλου. Διότι</span><br />
+<span class="i0">πάλιν έπρεπε να υπάρχη έν άλλο ζώον, όπερ θα περιελάμβαναν</span><br />
+<span class="i0">τα δύο εκείνα, και του οποίου μέρη θα ήσαν αυτά τα δύο· και</span><br />
+<span class="i0">όχι πλέον με τα δύο εκείνα, αλλά με εκείνο το περιέχον θα ελέ-</span><br />
+<span class="i0">γετο ορθότερον ότι επλάσθη όμοιος (ο κόσμος). Ίνα λοιπόν το</span><br />
+<span class="i0">Β. | ζώον (ο κόσμος) τούτο και κατά την αριθμητικήν ενότητα</span><br />
+<span class="i0">είναι όμοιον με το τέλειον εκείνο ζώον, διά τούτο ο ποιητής</span><br />
+<span class="i0">αυτού δεν εποίησεν ούτε δύο ούτε απείρους κόσμους, αλλ' υπάρχει</span><br />
+<span class="i0">και θα υπάρχη<a class="fnsign" href="#n052">(52)</a> πάντοτε είς ούτος ο κόσμος γεννηθείς μο-</span><br />
+<span class="i0">νογενής.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'.</h3>
+<p><b>Ο κόσμος σύγκειται εκ πυρός και γης, διό είναι ορατός
+και απτός. Αλλ' ίνα αποτελέσωσι στερεόν σώμα, το πυρ
+και η γη συνεδέθησαν διά του αέρος και του ύδατος.
+Ούτως ο κόσμος συνέστη εκ των τεσσάρων τούτων ειδών,
+διατεταγμένων κατά γεωμετρικήν αναλογίαν, και
+περιλαμβάνει αυτά ολόκληρα, ώστε ουδέν υπάρχει εκτός
+αυτού. Διό είναι τέλειος και απηλλαγμένος πάσης φθοράς
+εξ επιδράσεως εξωτερικών αιτίων. Είναι σφαιρικός,
+λείος και κινείται πάντοτε περί εαυτόν ομοιομόρφως,
+αλλά δεν μεταβάλλει τόπον.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Παν ότι εγένετο πρέπει να είναι σωματοειδές και ορατόν και</span><br />
+<span class="i0">απτόν. Αλλ' ουδέν πράγμα χωρίς του πυρός δύναται να είναι</span><br />
+<span class="i0">ποτε ορατόν, ούτε απτόν χωρίς στερεότητος, στερεόν δε δεν δύ-</span><br />
+<span class="i0">ναται να είναι άνευ της γης. Όθεν ο Θεός εκ πυρός και γης<a class="fnsign" href="#n053">(53)</a></span><br />
+<span class="i0">εποίει το σώμα του σύμπαντος, ότε ήρχισε να το συνιστά· αλλά</span><br />
+<span class="i0">δεν είναι δυνατόν μόνα να ενώνται καλώς δύο στοιχεία άνευ τρί-</span><br />
+<span class="i0">C. | του τινός, διότι εν μέσω των δύο πρέπει να υπάρχη δεσμός,</span><br />
+<span class="i0">ήστις να συνδέη αυτά. Ο κάλλιστος δε των δεσμών είναι εκείνος,</span><br />
+<span class="i0">όστις και εαυτόν και τα συνδεόμενα πράγματα κάμνει εντελώς</span><br />
+<span class="i0">έν μόνον· τούτο δε κάλλιστα ποιεί φυσικώς η αναλογία<a class="fnsign" href="#n054">(54)</a>. Διότι</span><br />
+<span class="i0">32.| ,όταν εκ τριών αριθμών οιωνδήποτε, είτε όγκοι είτε δυνά-</span><br />
+<span class="i0">μεις είναι ούτοι<a class="fnsign" href="#n055">(55)</a>, ο μέσος είναι προς τον τελευταίον ακριβώς ό,τι</span><br />
+<span class="i0">είναι ο πρώτος προς τον μέσον, και πάλιν ο μέσος είναι προς</span><br />
+<span class="i0">τον πρώτον ό,τι είναι ο τελευταίος προς τον μέσον, τότε ο μέσος</span><br />
+<span class="i0">γινόμενος πρώτος και τελευταίος, ο δε τελευταίος και ο πρώτος</span><br />
+<span class="i0">γινόμενοι και οι δύο μέσοι, κατ' ανάγκην θα συμβή να είναι όλοι</span><br />
+<span class="i0">το αυτό, και αφού γίνωσι το αυτό μεταξύ των, όλα θα είναι είναι έν</span><br />
+<span class="i0">μόνον πράγμα<a class="fnsign" href="#n056">(56)</a>. Εάν λοιπόν το σώμα του παντός έμελλε να εί-</span><br />
+<span class="i0">ναι μία επιφάνεια και να μη έχη κανέν βάθος, είς μέσος όρος θα</span><br />
+<span class="i0">ήρκει να συνδέση ομού εαυτόν και τα άλλα στοιχεία. Αλλά τώρα_</span><br />
+<span class="i0">Β. | απεναντίας, έπρεπε να είναι στερεόν αυτό, τα δε στερεά ου-</span><br />
+<span class="i0">δέποτε συνδέονται διά μιας, αλλά πάντοτε διά δύο μεσοτήτων<a class="fnsign" href="#n057">(57)</a>.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Διά τούτο ο Θεός εν μέσω του πυρός και της γης θέσας ύδωρ</span><br />
+<span class="i0">και αέρα, και διατάξας ταύτα μεταξύ των όσον ήτο δυνατόν κατά</span><br />
+<span class="i0">την αυτήν αναλογίαν, ούτως ώστε, όπως το πυρ είναι προς τον</span><br />
+<span class="i0">αέρα, ούτως ο αήρ να είναι προς το ύδωρ, και όπως ο αήρ είναι</span><br />
+<span class="i0">προς το ύδωρ, ούτω το ύδωρ να είναι προς την γην<a class="fnsign" href="#n058">(58)</a>, συνέδεσε</span><br />
+<span class="i0">και συνέστησε τον ορατόν και απτόν κόσμον.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">C. | Και διά ταύτα και εκ τούτων των στοιχείων, τα οποία</span><br />
+<span class="i0">είναι τοιαύτα και τέσσαρα αριθμητικώς, εγεννήθη το σώμα του</span><br />
+<span class="i0">κόσμου αρμονικόν διά της αναλογίας<a class="fnsign" href="#n059">(59)</a> και (εις τα μέρη) έλαβε</span><br />
+<span class="i0">φιλίαν ώστε, γενόμενον έν και το αυτό με εαυτό, κατέστη αδιάλυ-</span><br />
+<span class="i0">τον υπό άλλου οιουδήποτε, πλην υπ' εκείνου, όστις το συνέδεσεν.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Έκαστον δε των τεσσάρων τούτων στοιχείων το περιέλαβεν</span><br />
+<span class="i0">ολόκληρον η σύστασις του κόσμου. Διότι εξ ολοκλήρου του πυ-</span><br />
+<span class="i0">ρός και του ύδατος και του αέρος και της γης συνέστησεν αυτόν,</span><br />
+<span class="i0">εκείνος ο όποιος τον συνέστησε, χωρίς να αφήση έξω κανέν</span><br />
+<span class="i0">μέρος και καμμίαν ενέργειαν αυτών, έχων κατά νουν ταύτα:</span><br />
+<span class="i0">Δ. | πρώτον μεν ίνα το όλον ζώον γίνη όσον το δυνατόν <b>τέλειον</b></span><br />
+<span class="i0">33. | και εκ μερών τελείων, και προς τούτοις <b>έν</b>, διότι δεν υπε-</span><br />
+<span class="i0">λείποντο πράγματα εξ ων ηδύνατο να γίνη άλλο τοιούτον, και</span><br />
+<span class="i0">προσέτι ίνα μη υπόκειται εις γήρας και νόσον. Διότι κατενόει,</span><br />
+<span class="i0">ότι το θερμόν και το ψυχρόν και όσα άλλα κάμνουσι βιαίας ενερ-</span><br />
+<span class="i0">γείας περικυκλούντα έξωθεν σώμα σύνθετον και προσβάλλοντα</span><br />
+<span class="i0">αυτό ακαίρως το διαλύουσι, και επιφέροντα νόσους και γήρας το</span><br />
+<span class="i0">καταστρέφουσι. Διά την αιτίαν λοιπόν ταύτην και διά τον συλ-</span><br />
+<span class="i0">λογισμόν τούτον έπλασεν αυτόν ούτως, ώστε να είναι έν όλον</span><br />
+<span class="i0">Β. | αποτελούμενον εξ όλων των πραγμάτων, τέλειον, άνευ γήρα-</span><br />
+<span class="i0">τος και νόσου. Και σχήμα δε έδωκεν εις αυτόν εκείνο, όπερ ήρ-</span><br />
+<span class="i0">μοζε και ήτο συγγενές με αυτόν. Διότι εις το ζώον, όπερ έμελλε</span><br />
+<span class="i0">να περιέχη εντός αυτού όλα τα ζώα, ηδύνατο να αρμόζη εκείνο</span><br />
+<span class="i0">μόνον το σχήμα, το οποίον περιλαμβάνει εν εαυτώ πάντα τα</span><br />
+<span class="i0">σχήματα όσα υπάρχουσι. Διά τούτο και σφαιροειδές, εκ του κέν-</span><br />
+<span class="i0">τρου πανταχού προς τα άκρα εξ ίσου εκτεινόμενον, και κυκλικόν</span><br />
+<span class="i0">το ετόρνευσε, σχήμα δώσας τελειότατον και προς εαυτό ομοιότα-</span><br />
+<span class="i0">τον εκ πάντων των σχημάτων, διότι ενόμιζεν ότι το όμοιον είναι</span><br />
+<span class="i0">απείρως ωραιότερον του ανομοίου. Και λείον έπειτα έξωθεν ολό-</span><br />
+<span class="i0">C. | γυρα το έκαμε με πάσαν ακρίβειαν, διά πολλούς λόγους. Διότι</span><br />
+<span class="i0">τούτο δεν είχε χρείαν ομμάτων, αφού ουδέν είχε μείνει έξω, όπερ</span><br />
+<span class="i0">να είναι ορατόν, ούτε ακοής, διότι δεν υπήρχε τι ακουστόν. Ούτε</span><br />
+<span class="i0">υπήρχε πέριξ αήρ, του οποίου δεν είχε χρείαν ίνα αναπνέη.</span><br />
+<span class="i0">Ούτε πάλιν είχε χρείαν να κατέχη όργανόν τι<a class="fnsign" href="#n060">(60)</a>, ίνα δι' αυτού</span><br />
+<span class="i0">δέχηται εντός εαυτού την τροφήν και αποβάλλη την πρότερον</span><br />
+<span class="i0">χωνευθείσαν, διότι ουδέν ηδύνατο να εξέλθη ούτε να εισέλθη εις</span><br />
+<span class="i0">αυτό από κανέν μέρος, επειδή και ουδέν υπήρχε. Διότι έχει</span><br />
+<span class="i0">πλασθή επίτηδες ούτως, ώστε αυτό εις εαυτό να δίδη ως τροφήν</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ό,τι εξ αυτού φθείρεται και πάντα εντός εαυτού και υφ' εαυτού</span><br />
+<span class="i0">να πάσχη και να ενεργή· διότι ο συνθέσας αυτό ενόμισεν</span><br />
+<span class="i0">ότι, εάν είναι αύταρκες, θα είναι πολύ καλύτερον παρά εάν είχε</span><br />
+<span class="i0">χρείαν άλλων. Χείρας έπειτα, με τας οποίας δεν ήτο καμμία</span><br />
+<span class="i0">χρεία ούτε να συλλάβη ούτε να αποκρούση τι, δεν ενόμισεν</span><br />
+<span class="i0">ότι έπρεπεν ανωφελώς να προσάψη εις αυτό, ούτε πόδας ούτε</span><br />
+<span class="i0">34. | γενικώς ό,τι χρησιμεύει εις το βάδισμα. Διότι απέδωκεν</span><br />
+<span class="i0">εις αυτό κίνησιν<a class="fnsign" href="#n061">(61)</a>, οποία είναι κατάλληλος προς σώμα τοιούτον,</span><br />
+<span class="i0">εκείνην εκ των επτά, ήτις περισσότερον των άλλων αρμόζει εις</span><br />
+<span class="i0">τον νουν και την σοφίαν. Και διά τούτο στρέφων αυτό κατά τον</span><br />
+<span class="i0">αυτόν τρόπον, εν τω αυτώ τόπω και εν εαυτώ, το έκαμεν ούτως</span><br />
+<span class="i0">ώστε να κινήται κυκλικώς περιστρεφόμενον, τας άλλας δε έξ κι-</span><br />
+<span class="i0">νήσεις αφήρεσεν απ' αυτού και το κατέστησεν ακίνητον ως προς</span><br />
+<span class="i0">αυτάς. Επειδή δε προς την κυκλικήν ταύτην περιστροφήν δεν</span><br />
+<span class="i0">είχε καμμίαν χρείαν ποδών, έπλασεν αυτό άνευ σκελών και άνευ</span><br />
+<span class="i0">ποδών.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'.</h3>
+<p><b>Προ του σώματος τον κόσμον εδημιουργήθη η ψυχή αυτού,
+λογική, πανταχού διαχωρούσα. Ο Θεός έπλασεν αυτήν
+ούτω, συνδέσας την αναλλοίωτον ουσίαν μετά της μεταβλητής
+και μεριστής εις τρίτον είδος ουσίας (ψυχήν), ανέμιξεν
+είτα τας τρεις και το μίγμα διήρεσεν εις μέρη
+καθ' ωρισμένας αναλογίας. Έπειτα το διέθεσεν εις δύο
+ομοκέντρους σφαίρας, μίαν εξωτερικήν, την των απλανών
+αστέρων, κινουμένην εξ ανατολών προς δυσμάς
+ομοιομόρφως, ετέραν εσωτερικήν, την των πλανητών,
+κινουμένην εξ αριστερών προς τα δεξιά διαφοροτρόπως.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ούτος λοιπόν ο Λογισμός του αιωνίως υπάρχοντος Θεού, τον</span><br />
+<span class="i0">Β. | οποίον εσυλλογίσθη ως προς τον Θεόν, όστις έμελλε να γεν-</span><br />
+<span class="i0">νηθή, εποίησε σώμα λείον και ομαλόν και εις όλα τα μέρη απέ-</span><br />
+<span class="i0">χον εξ ίσου από το κέντρον, και ολόκληρον και τέλειον εκ τε-</span><br />
+<span class="i0">λείων μερών<a class="fnsign" href="#n062">(62)</a>. Θέσας δε ψυχήν εις το μέσον αυτού την εξέτεινε</span><br />
+<span class="i0">πανταχού και ακόμη δι' αυτής περιεκάλυψεν έξωθεν το σώμα αυ-</span><br />
+<span class="i0">τού<a class="fnsign" href="#n063">(63)</a> και κατεσκεύασεν ούτω κύκλον στρεφόμενον κυκλικώς, κό-</span><br />
+<span class="i0">σμον ένα, μόνον, έρημον, αλλά διά της ιδίας αυτού αρετής ικανόν</span><br />
+<span class="i0">να γονιμοποιήται αφ' εαυτού, χωρίς να έχη χρείαν άλλου ουδενός,</span><br />
+<span class="i0">ικανώς γνώριμον και φίλον εις εαυτόν. Δι' όλα ταύτα εγέννησεν</span><br />
+<span class="i0">αυτόν Θεόν ευδαίμονα<a class="fnsign" href="#n064">(64)</a>.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Την δε ψυχήν, αν και τώρα επιχειρούμεν να ομιλήσωμεν</span><br />
+<span class="i0">C. | περί αυτής τελευταίας, δεν εδημιούργησεν ούτω και ο Θεός</span><br />
+<span class="i0">υστερωτέραν. Διότι συνδέσας αυτήν με το σώμα δεν ήθελεν επι-</span><br />
+<span class="i0">τρέψει το αρχαιότερον να εξουσιάζηται από το νεώτερον· αλλ'</span><br />
+<span class="i0">ημείς κατά τινα τρόπον όπως μετέχομεν πολύ του τυχαίου και</span><br />
+<span class="i0">του ενδεχομένου, κατά τον αυτόν σχεδόν τρόπον και ομιλούμεν.</span><br />
+<span class="i0">Εκείνος όμως συνέστησε την ψυχήν προτέραν του σώματος και</span><br />
+<span class="i0">πρεσβυτέραν αυτού κατά την γένεσιν και την αρετήν, διότι έμελ-</span><br />
+<span class="i0">λεν αύτη να είναι κυρία και κυβερνήτρια του σώματος, όπερ</span><br />
+<span class="i0">έμελλε να κυβερνάται, συνέστησε δε αυτήν εκ των εξής πραγμά-</span><br />
+<span class="i0">των και κατά τον εξής τρόπον.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">35. | Εκ της ουσίας, ήτις είναι αδιαίρετος και πάντοτε κατά</span><br />
+<span class="i0">τον αυτόν τρόπον (αμετάβλητος), και εκ της ουσίας, ήτις εις τα</span><br />
+<span class="i0">σώματα γίνεται διαιρετή, εκ των δύο τούτων, αναμίξας αυτάς</span><br />
+<span class="i0">ομού, έκαμε μεταξύ αυτών τρίτον είδος ουσίας, μεταξύ δηλ.</span><br />
+<span class="i0">της φύσεως του αυτού και του ετέρου<a class="fnsign" href="#n065">(65)</a>, και ούτω την έστησεν</span><br />
+<span class="i0">εν τω μέσω του αδιαιρέτου (αμερούς) και του κατά τα σώματα</span><br />
+<span class="i0">διαιρετού. Και λαβών τα τρία ταύτα όντα τα συνέμιξε πάντα</span><br />
+<span class="i0">ούτως, ώστε να αποτελέσωσιν έν μόνον είδος προσαρμόζων διά</span><br />
+<span class="i0">της βίας εις την φύσιν εκείνου, όπερ είναι ταυτό (αναλλοίωτον),</span><br />
+<span class="i0">Β. | την φύσιν του ετέρου, ήτις δυσκόλως μιγνύεται. Έπειτα</span><br />
+<span class="i0">δε μιγνύων ταύτα μετά του τρίτου είδους ουσίας, και εκ των τριών</span><br />
+<span class="i0">κατασκευάσας έν, πάλιν όλον τούτο το εμοίρασεν εις όσα μέρη</span><br />
+<span class="i0">έπρεπεν, εκ των οποίων έκαστον ήτο μίγμα εκ του ταυτού και</span><br />
+<span class="i0">του ετέρου και εκ της (τρίτης) ουσίας. Ήρχισε δε να διαιρή</span><br />
+<span class="i0">ως εξής:</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Κατά πρώτον αφήρεσεν από του όλου έν μέρος (1), έπειτα</span><br />
+<span class="i0">αφήρεσε διπλάσιον τούτου μέρος (2), τρίτον μέρος έλαβε το</span><br />
+<span class="i0">όλον και το ήμισυ του δευτέρου (2+1) ή το τριπλάσιον του πρώ-</span><br />
+<span class="i0">του (1&#215;3), τέταρτον δε μέρος έλαβε το διπλάσιον του δευτέ-</span><br />
+<span class="i0">C.| ρου (2&#215;2), πέμπτον το τριπλάσιον, του τρίτου (3&#215;3), έκτον</span><br />
+<span class="i0">το οκταπλάσιον του πρώτου (1&#215;8), έβδομον δε το εικοσιεπτα-</span><br />
+<span class="i0">36. | πλάσιον του πρώτου (1&#215;27)<a class="fnsign" href="#n066">(66)</a>. Μετά ταύτα εγέμισε τα δι-</span><br />
+<span class="i0">πλάσια και τριπλάσια διαστήματα (σχέσεις ή λόγους), αποκό-</span><br />
+<span class="i0">πτων ακόμη μέρη από του όλου και θέτων αυτά εις το μέ-</span><br />
+<span class="i0">σον εκείνων ούτως, ώστε εις έκαστον διάστημα υπήρχον δύο</span><br />
+<span class="i0">μέσοι όροι, των οποίων ο είς υπερέχει έν των άκρων κατά τόσον</span><br />
+<span class="i0">μέρος, καθ' όσον υπερέχεται υπό του άλλου, ο δε άλλος υπερέ-</span><br />
+<span class="i0">χει και υπερέχεται κατά τον αυτόν αριθμόν (εξ ίσου). Επειδή δε</span><br />
+<span class="i0">ούτως έγιναν εκ των δεσμών τούτων (εκ της παρενθέσεως των</span><br />
+<span class="i0">μέσων όρων) εις τα πρότερα διαστήματα νέα διαστήματα, τα</span><br />
+<span class="i0">οποία ήσαν το όλον και ήμισυ του προηγουμένου, το όλον και</span><br />
+<span class="i0">έν τρίτον, και το όλον και έν όγδοον, συνεπλήρωσε πάντα εκείνα,</span><br />
+<span class="i0">Β. | τα οποία ήσαν το όλον και έν τρίτον, με το διάστημα του</span><br />
+<span class="i0">όλου και ενός ογδόου,  αφίνων εξ εκάστου αυτών έν μέρος, όπερ</span><br />
+<span class="i0">παριστάνει έν διάστημα έχον σχέσιν αριθμού προς αριθμόν,</span><br />
+<span class="i0">τοιαύτην, οία είναι η αναφορά του 256 (2<sup>8</sup>) προς τον 243 (3<sup>5</sup>),</span><br />
+<span class="i0">Και ούτω το μίγμα, από το οποίον απέκοπτε ταύτα, το είχεν ήδη</span><br />
+<span class="i0">καταναλώσει ολόκληρον<a class="fnsign" href="#n067">(67)</a>.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Όλην λοιπόν την σύστασιν ταύτην σχίσας εις δύο κατά μή-</span><br />
+<span class="i0">κος και θέσας το έν ήμισυ επί του άλλου εις σχήμα Χ τα έκαμ-</span><br />
+<span class="i0">C. | ψεν εις κύκλον, ενώσας αυτά έκαστον προς εαυτό (τα άκρα</span><br />
+<span class="i0">των) και αμφότερα μεταξύ των εις το σημείον του κύκλου το αντί-</span><br />
+<span class="i0">θετον εις την πρώτην τομήν<a class="fnsign" href="#n068">(68)</a> αυτών, και επέβαλεν εις αυτά την κί-</span><br />
+<span class="i0">νησιν εκείνην, ήτις στρέφεται πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον και</span><br />
+<span class="i0">εις τον αυτόν τόπον. Και τον ένα εκ των κύκλων έθεσεν έξω, τον</span><br />
+<span class="i0">δε άλλον εντός. Και την μεν εξωτερικήν κίνησιν του κύκλου εδή-</span><br />
+<span class="i0">λωσε ρητώς ότι είναι της φύσεως του αμεταβλήτου (ταύτου), την</span><br />
+<span class="i0">δε εσωτερικήν της του ετέρου, και την μεν του ταυτού έστρεψε</span><br />
+<span class="i0">προς τα δεξιά κατά την πλευράν (ορθογωνίως), την δε κίνησιν</span><br />
+<span class="i0">του ετέρου προς τα αριστερά κατά την διαγώνιον<a class="fnsign" href="#n069">(69)</a>. Έδωκε δε</span><br />
+<span class="i0">Δ. | την επικράτησιν εις την περιφοράν, ήτις είναι η αυτή και</span><br />
+<span class="i0">ομοία προς εαυτήν, και αφήκεν αυτήν μίαν και άσχιστον, αλλά</span><br />
+<span class="i0">την εσωτερικήν σχίσας εξάκις εις επτά κύκλους ανίσους<a class="fnsign" href="#n070">(70)</a> κατά</span><br />
+<span class="i0">τα διπλάσια και τριπλάσια διαστήματα, τα οποία είναι τρία· και</span><br />
+<span class="i0">τα μεν και τα δε (εις εκάστην πρόοδον)<a class="fnsign" href="#n071">(71)</a> επρόσταξεν εις τους κύ-</span><br />
+<span class="i0">κλους να κινώνται κατ' αντίθετον προς αλλήλους διεύθυνσιν, και</span><br />
+<span class="i0">ως προς την ταχύτητα τρεις μεν εξ ίσου, οι δε άλλοι τέσσαρες</span><br />
+<span class="i0">ανίσως προς αλλήλους και προς τους τρεις εκείνους, αλλά πάν-</span><br />
+<span class="i0">τοτε κανονικώς να κινώνται.<a class="fnsign" href="#n072">(72)</a></span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ'.</h3>
+<p><b>Εν τη ψυχή ταύτη ετέθη το σώμα του παντός, και ούτως
+απετελέσθη το λογικόν ζώον, ο κόσμος. Διπλήν έχουσα
+κίνησιν η ψυχή, κατά τα αντικείμενα τα οποία θεωρεί,
+άλλοτε μεν μανθάνει το μεταβλητόν και έχει δόξας βεβαίας
+και αληθείς, άλλοτε δε το αμετάβλητον και ούτως
+αποτελείται νόησις και επιστήμη.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ότε δε όλη η σύστασις της ψυχής (του κόσμου) είχε γίνει</span><br />
+<span class="i0">κατά το θέλημα εκείνου όστις την εσύστησε, μετά τούτο<a class="fnsign" href="#n073">(73)</a></span><br />
+<span class="i0">Ε. | όλον το έχον φύσιν σώματος εντός αυτής το κατεσκεύασε</span><br />
+<span class="i0">και το συνήρμοσε συνδέων το κέντρον του ενός με το κέντρον</span><br />
+<span class="i0">της άλλης. Αύτη δε (η ψυχή) εκ του κέντρου μέχρι των</span><br />
+<span class="i0">άκρων του ουρανού διαχυθείσα και ολόγυρα περικαλύψασα</span><br />
+<span class="i0">αυτόν έξωθεν, και αυτή στρεφομένη εντός εαυτής ήρχισε</span><br />
+<span class="i0">την πρώτην έναρξιν ζωής διηνεκούς και φρονίμου κατά τον</span><br />
+<span class="i0">άπαντα χρόνον<a class="fnsign" href="#n074">(74)</a>. Και το μεν σώμα του κόσμου εδημιουργήθη</span><br />
+<span class="i0">37. | ορατόν, αυτή όμως η ψυχή έγινεν αόρατος, άλλα μέτοχος</span><br />
+<span class="i0">λόγου και αρμονίας, υπό του αρίστου των νοητών και αιωνίων</span><br />
+<span class="i0">όντων γεννηθείσα αρίστη πάντων όσα εγεννήθησαν. Επειδή</span><br />
+<span class="i0">λοιπόν έγινεν εκ της μίξεως των τριών τούτων μερών, ήτοι εκ</span><br />
+<span class="i0">της φύσεως του ταυτού και της του ετέρου και εκ της (τρίτης)</span><br />
+<span class="i0">ουσίας, και κατ' αναλογίαν διηρέθη και συνεδέθη<a class="fnsign" href="#n075">(75)</a> και αυτή</span><br />
+<span class="i0">εις εαυτήν περιστρέφεται, όταν συναντάται με πράγμα έχον φύ-</span><br />
+<span class="i0">σιν διαιρετήν, και ακόμη<a class="fnsign" href="#n076">(76)</a> όταν με άλλο τι αδιαίρετον, κινουμένη</span><br />
+<span class="i0">όλη εντός εαυτής λέγει με τι είναι τούτο <b>ταυτόν</b> και από τι</span><br />
+<span class="i0">Β. | είναι <b>διάφορον,</b> και κατ' αναφοράν <b>προς τι</b> εξόχως και</span><br />
+<span class="i0"><b>πού</b> και <b>πώς</b> και <b>πότε</b> συμβαίνει εις τον κόσμον των γινομένων</span><br />
+<span class="i0">έκαστον πράγμα να <b>είναι</b> και να <b>πάσχη</b> σχετικώς προς άλλα<a class="fnsign" href="#n077">(77)</a>,</span><br />
+<span class="i0">ούτω δε και εις τον κόσμον των αιωνίων και αναλλοιώτων. Ο</span><br />
+<span class="i0">λόγος δε ούτος, όστις μετέχων του ταυτού είναι αληθής, είτε</span><br />
+<span class="i0">αντικείμενον έχει το έτερον είτε το ταυτό, φερόμενος άνευ ήχου</span><br />
+<span class="i0">και φωνής εντός του αφ' εαυτού κινουμένου (της ψυχής), όταν μεν</span><br />
+<span class="i0">έρχηται εις σχέσιν με το αισθητόν, και ο κύκλος του ετέρου, ορθός</span><br />
+<span class="i0">ων το αναγγέλλη εις όλην την ψυχήν αυτού<a class="fnsign" href="#n078">(78)</a> τότε γεννώνται αι</span><br />
+<span class="i0">γνώμαι και αι πίστεις αι βέβαιαι και αληθείς. Όταν όμως έρχη-</span><br />
+<span class="i0">C.| ται εις σχέσεις με το λογικόν (νοητόν) και ο κύκλος του</span><br />
+<span class="i0">ταυτού, τρέχων καλώς, το αναγγέλλη, τότε αποτελείται αναγ-</span><br />
+<span class="i0">καίως η διάνοια και η επιστήμη. Εκείνο δε το ον εις το οποίον</span><br />
+<span class="i0">και αι δύο αύται γνώσεις γίνονται, εάν τις είπη ότι είναι άλλο</span><br />
+<span class="i0">πράγμα πλην της ψυχής, κάθε άλλο λέγει παρά την αλήθειαν<a class="fnsign" href="#n079">(79)</a>.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'.</h3>
+<p><b>Ίνα ο κόσμος μετάσχη της αιωνιότητος του προτύπου του,
+ο Θεός εδημιούργησε τον χρόνον, όστις είναι εικών κινητή
+της ακινήτου αιωνιότητος· διότι, καίτοι ο χρόνος
+ουδέποτε είναι, όμως γίνεται πάντοτε και απαύστως.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Άμα δε ενόησεν ότι τούτο (το παν) εκινήθη και έγινε ζων-</span><br />
+<span class="i0">τανή εικών των αιωνίων Θεών (ιδεών)<a class="fnsign" href="#n080">(80)</a> ο Πατήρ, ο γεννήσας</span><br />
+<span class="i0">αυτό, το εθαύμασε και πλήρης χαράς εσκέφθη να το καταστήση</span><br />
+<span class="i0">ακόμη ομοιότερον με το παράδειγμα (πρότυπον). Επειδή δε αυτό</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ήτο ζώον αιώνιον, ούτω και το σύμπαν τούτο επεχείρησε</span><br />
+<span class="i0">τοιούτο να το κάμη όσον ήτο δυνατόν. Αλλά το ζώον εκείνο ήτο</span><br />
+<span class="i0">φύσει αιώνιον τούτο δε (την αιωνιότητα) δεν ήτο δυνατόν παν-</span><br />
+<span class="i0">τελώς να προσάψη εις το λαβόν γέννησιν. Επινοεί λοιπόν να</span><br />
+<span class="i0">κάμη εικόνα της αιωνιότητος κινητήν, και τακτοποιών συνάμα</span><br />
+<span class="i0">τον ουρανόν κάμνει της αιωνιότητος, ήτις μένει πάντοτε εις την</span><br />
+<span class="i0">ενότητα (εις το έν), αιώνιον εικόνα, ήτις προχωρεί (κινείται)</span><br />
+<span class="i0">κατ' αριθμούς, και είναι εκείνο το οποίον έχομεν ονομάσει χρό-</span><br />
+<span class="i0">Ε. | νον<a class="fnsign" href="#n081">(81)</a>. Διότι τας ημέρας και τας νύκτας και τους μήνας και</span><br />
+<span class="i0">τους ενιαυτούς, οίτινες δεν ήσαν πριν ή ο ουρανός γεννηθή, τότε</span><br />
+<span class="i0">ενώ ούτος ελάμβανεν ύπαρξιν, ο δημιουργός παρήγαγε και ταύτα.</span><br />
+<span class="i0">Και πάντα ταύτα είναι μέρη του χρόνου, και το <b>ήτο</b> και το <b>θα</b></span><br />
+<span class="i0"><b>είναι</b> είναι είδη του χρόνου και γενητά, τα οποία λεληθότως</span><br />
+<span class="i0">μεταφέρομεν όχι ορθώς εις την αιώνιον ουσίαν. Διότι λέγομεν</span><br />
+<span class="i0">βέβαια ότι αύτη ήτο και είναι και θα είναι, αλλ' εις αυτήν αλη-</span><br />
+<span class="i0">38. | θώς ειπείν αρμόζει μόνον το <b>είναι</b>, το δε <b>ήτο</b> και το <b>θα</b></span><br />
+<span class="i0"><b>είναι</b> πρέπει να λέγωνται περί της γενέσεως, ήτις προβαίνει, εν</span><br />
+<span class="i0">χρόνω. Διότι τα δύο ταύτα είναι κινήσεις, ενώ εκείνο, όπερ είναι</span><br />
+<span class="i0">πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον ακινήτως, δεν δύναταί ποτε να</span><br />
+<span class="i0">γίνηται ούτε πρεσβύτερον ούτε νεώτερον, ούτε να έχη γίνη τώρα,</span><br />
+<span class="i0">ούτε να είναι εις το μέλλον, ούτε το παράπαν άλλο τι από όσα</span><br />
+<span class="i0">η γένεσις έδωκεν εις εκείνα, τα οποία κινούνται (και υποπίπτου-</span><br />
+<span class="i0">σιν) εις την αίσθησιν, αλλά ταύτα είναι μορφαί του χρόνου, όσ-</span><br />
+<span class="i0">τις μιμείται την αιωνιότητα και στρέφεται κατ' αριθμητικάς ανα-</span><br />
+<span class="i0">Β. | φοράς. Και ακόμη εκτός τούτων, όταν λέγωμεν ότι το γε-</span><br />
+<span class="i0">γονός <b>είναι</b><a class="fnsign" href="#n082">(82)</a> γεγονός, και ότι το γινόμενον είναι γινόμενον, προσ-</span><br />
+<span class="i0">έτι δε ότι το γενησόμενον είναι γενησόμενον και το μη ον είναι</span><br />
+<span class="i0">μη ον, ουδέν λέγομεν ακριβώς. Περί τούτων όμως ίσως δεν είναι</span><br />
+<span class="i0">καιρός αρμόζων τώρα να ακριβολογήσωμεν<a class="fnsign" href="#n083">(83)</a>.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'.</h3>
+<p><b>Υπηρέται του χρόνου ετέθησαν εν τη σφαίρα του μεταβλητού
+(ετέρου) ο ήλιος, η σελήνη και πέντε άλλα άστρα
+πλανητά, ίνα διορίζωσι και φυλάττωσι τους αριθμούς
+τον χρόνου (χρονόμετρα).</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ο χρόνος λοιπόν εγεννήθη μετά του ουρανού, ίνα και οι δύο</span><br />
+<span class="i0">συγχρόνως γεννηθέντες συγχρόνως διαλυθώσιν, αν ποτε συμβή</span><br />
+<span class="i0">να διαλυθώσι, και (εγεννήθη) κατά το παράδειγμα της αιωνίου</span><br />
+<span class="i0">C. | φύσεως, όπως όσον είναι δυνατόν γίνη ομοιότατος με αυτό.</span><br />
+<span class="i0">Διότι το παράδειγμα διατελεί υπάρχον κατά πάσαν την αιω-</span><br />
+<span class="i0">νιότητα, ο δε χρόνος μέχρι τέλους απ' αρχής είναι τοιούτος,</span><br />
+<span class="i0">ώστε είναι και θα είναι γεγενημένος. Εκ τοιούτου λοιπόν λόγου<a class="fnsign" href="#n084">(84)</a></span><br />
+<span class="i0">και εκ τοιαύτης διανοήσεως του Θεού, ως προς την γένεσιν του</span><br />
+<span class="i0">χρόνου, ίνα γεννηθή ο χρόνος, εγεννήθησαν ο Ήλιος, η Σελήνη</span><br />
+<span class="i0">και πέντε άλλα άστρα, τα οποία ονομάζονται πλανήται,</span><br />
+<span class="i0">κατάλληλοι προς διάκρισιν και διατήρησιν των αριθμών</span><br />
+<span class="i0">του χρόνου. Ότε δε τα σώματα εκάστου αυτών έπλασεν ο Θεός,</span><br />
+<span class="i0">τα έθεσεν εις τας τροχιάς, εις τας οποίας εκινείτο η περιστροφή</span><br />
+<span class="i0">του ετέρου, και αίτινες ήσαν επτά, διότι επτά ήσαν τα άστρα.</span><br />
+<span class="i0">Δ. | Και την μεν Σελήνην έθεσεν εις την πρώτην πέριξ της γης,</span><br />
+<span class="i0">τον δε Ήλιον εις την δευτέραν υπεράνω της γης. Τον δε Εωσφό-</span><br />
+<span class="i0">ρον και τον λεγόμενον ιερόν του Ερμού αστέρα τους έκαμε να</span><br />
+<span class="i0">κινώνται εις κύκλον, όστις κατά την ταχύτητα τρέχει ίσα με</span><br />
+<span class="i0">τον του Ηλίου αλλά κατ' εναντίαν προς τούτον τάσιν. Όθεν</span><br />
+<span class="i0">ο Ήλιος και ο Ερμής και ο Εωσφόρος (Αφροδίτη) καταφθάνου-</span><br />
+<span class="i0">σιν ο είς τον άλλον και καταφθάνονται υπ' αλλήλων κατά τον</span><br />
+<span class="i0">αυτόν τρόπον. Ως προς δε τους άλλους πού και διά ποίας αι-</span><br />
+<span class="i0">τίας ετοποθέτησεν αυτούς, εάν τις θελήση να εξετάση όλας, ο</span><br />
+<span class="i0">λόγος ούτος, πάρεργος ων, ήθελεν απαιτήσει εργασίαν περισσο-</span><br />
+<span class="i0">Ε. | τέραν παρά το αντικείμενον ένεκα του οποίου λέγεται. Αλλά</span><br />
+<span class="i0">ταύτα ύστερον με άνεσιν δύνανται επαξίως να εξηγηθώσιν.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Ότε λοιπόν έφθασεν εις την αρμόζουσαν τροχιάν του έκα-</span><br />
+<span class="i0">στον εξ εκείνων των άστρων, τα οποία έπρεπε να αποτελέσωσιν</span><br />
+<span class="i0">ομού τον χρόνον, και ότε τα σώματα αυτών, δεθέντα με δεσμούς</span><br />
+<span class="i0">εμψύχους, έγιναν ζώα και έμαθον ό,τι είχε προσταχθή εις αυτά,</span><br />
+<span class="i0">39. | τότε κινούμενα κατά την κίνησιν του ετέρου, ήτις στρέφε-</span><br />
+<span class="i0">ται πλαγίως ως προς την κίνησιν του ταυτού και δεσπόζεται</span><br />
+<span class="i0">υπ' αυτής, και περιφερόμενα άλλο μεν εξ αυτών εις κύκλον με-</span><br />
+<span class="i0">γαλύτερον, άλλο δε εις μικρότερον, τα τον μικρότερον κύκλον</span><br />
+<span class="i0">πορευόμενα έκαμνον ταχύτερον την περιφοράν των, ενώ τα διά-</span><br />
+<span class="i0">νύοντα μείζονα κύκλον την έκαμνον βραδύτερον. Ούτω διά</span><br />
+<span class="i0">της κινήσεως του ταυτού τα φερόμενα ταχύτερον εφαίνοντο</span><br />
+<span class="i0">ότι κατεφθάνοντο υπό των κινουμένων βραδύτερον, ει και κατέ-</span><br />
+<span class="i0">φθαναν ταύτα. Διότι στρέφουσα η κίνησις αύτη όλους τους κύ-</span><br />
+<span class="i0">Β. | κλους αυτών ελικοειδώς, επειδή ούτοι επροχώρουν συγχρό-</span><br />
+<span class="i0">νως διά δύο οδών διαφόρων κατ' εναντίαν διεύθυνσιν, το απερ-</span><br />
+<span class="i0">χόμενον βραδύτατα απ' αυτής, ήτις είναι ταχυτάτη, εφαίνετο</span><br />
+<span class="i0">πλησιέστατα εις αυτήν<a class="fnsign" href="#n085">(85)</a>.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Και διά να υπάρχη έν φανερόν μέτρον των μεταξύ αυτών</span><br />
+<span class="i0">αναφορών βραδύτητος και ταχύτητος, κατά το οποίον να προβαί-</span><br />
+<span class="i0">νωσιν εις τας οκτώ περιφοράς των ο Θεός ήναψε φως εις τον κύ-</span><br />
+<span class="i0">κλον όστις είναι ο δεύτερος ως προς την γην, το οποίον έχομεν</span><br />
+<span class="i0">ήδη ονομάσει Ήλιον, διά να φωτίζη όσον το δυνατόν όλον</span><br />
+<span class="i0">τον ουρανόν και διά να μετάσχωσι του αριθμού όσα ζώα έπρεπε</span><br />
+<span class="i0">να μετάσχωσι, μανθάνοντα αυτόν από την περιφοράν του ταυτού</span><br />
+<span class="i0">C. | και ομοίου. Η νυξ λοιπόν και η ημέρα έχουσιν ούτω γεν-</span><br />
+<span class="i0">νηθή, αι οποίαι είναι η περίοδος της μιας εκείνης και σοφωτά-</span><br />
+<span class="i0">της κυκλικής κινήσεως<a class="fnsign" href="#n086">(86)</a>, και ο μην, όταν η Σελήνη διανύσασα</span><br />
+<span class="i0">τον κύκλον της συναντήση πάλιν τον Ήλιον, και ο ενιαυτός, όταν</span><br />
+<span class="i0">ο Ήλιος επιτελέση τον ιδικόν του κύκλον. Τας περιόδους δε</span><br />
+<span class="i0">των άλλων αστέρων μη εξετάσαντες οι άνθρωποι, πλην ολίγων</span><br />
+<span class="i0">εκ των πολλών, ούτε όνομα έδωκαν εις αυτάς, ούτε εσκέφθησαν</span><br />
+<span class="i0">να μετρήσωσι τας μεταξύ των αναφοράς με αριθμούς· ώστε, ού-</span><br />
+<span class="i0">τως ειπείν, δεν γνωρίζουσιν ότι αι περιφοραί αυτών είναι χρόνος,</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ει και απαιτούσιν άπειρον ποσόν αυτού και είναι θαυμασίως</span><br />
+<span class="i0">ποικίλαι. Είναι όμως ουχ ήττον εύκολον να κατανοήσωμεν, ότι</span><br />
+<span class="i0">ο τέλειος αριθμός του χρόνου τότε πληροί τον τέλειον ενιαυτόν,</span><br />
+<span class="i0">όταν αι ταχείαι πορείαι όλων των οκτώ περιόδων εκτελεσθείσαι</span><br />
+<span class="i0">συγχρόνως μεταξύ των επανέλθωσιν εις το σημείον της αναχω-</span><br />
+<span class="i0">ρήσεώς των, μετρηθείσαι υπό του κύκλου του ταυτού και ομοιο-</span><br />
+<span class="i0">μόρφως κινουμένου<a class="fnsign" href="#n087">(87)</a>. Ωσαύτως και χάριν τούτων εγεννήθησαν</span><br />
+<span class="i0">όσα εκ των άστρων κινούμενα εις τον ουρανόν, επανέρχονται</span><br />
+<span class="i0">περιοδικώς, ίνα τούτο (το σύμπαν ή το αίσθητόν ζώον) είναι όσον</span><br />
+<span class="i0">Ε. | το δυνατόν ομοιότατον με το τελειότατον και νοητόν ζώον,</span><br />
+<span class="i0">ως προς την μίμησιν της αιωνίας φύσεως.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'.</h3>
+<p><b>Αφού εδημιούργησε τον χρόνον ο Θεός, συμφώνως προς
+το παράδειγμα εποίησε τέσσαρα είδη ορατών ζώων, αναλόγων
+προς το πυρ, τον αέρα, το ύδωρ και την γην.
+Και πρώτον εδημιούργησε το θείον είδος, τους ουρανίους
+θεούς, τους αστέρας εκ πυρός, έδωκεν αυτοίς
+νόησιν και δύο κινήσεις, περί εαυτούς και εις τα εμπρός.
+Την γην όμως εποίησεν ακίνητον εν τω κέντρω του
+κόσμου<a class="fnsign" href="#n088">(88)</a>.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και τα μεν άλλα όντα μέχρι της του χρόνου γεννήσεως εί-</span><br />
+<span class="i0">χον πλασθή καθ' ομοιότητα του προτύπου αυτών. Αλλά καθ'</span><br />
+<span class="i0">όσον δεν είχον περιληφθή εις το σύμπαν πάντα τα γεννηθέντα</span><br />
+<span class="i0">ζώα, κατά τούτο ήτο ακόμη ανόμοιον (προς το παράδειγμα).</span><br />
+<span class="i0">Τώρα λοιπόν και τούτο το υπόλοιπον αυτού (του κόσμου) ο Θεός</span><br />
+<span class="i0">το έπλασεν, εντυπώνων εις αυτό την φύσιν του παραδείγμα-</span><br />
+<span class="i0">τος. Καθως λοιπόν ο νους βλέπει τας μορφάς (ιδέας) αίτινες πε-</span><br />
+<span class="i0">ριλαμβάνονται εις το ζώον όπερ υπάρχει, οπόσαι δηλ. και ποίαι</span><br />
+<span class="i0">είναι, εσκέφθη ότι τόσας και τοιαύτας πρέπει να έχη και τούτο.</span><br />
+<span class="i0">40. | Είναι δε τέσσαρες αύται, μία μεν το ουράνιον γένος των</span><br />
+<span class="i0">Θεών, άλλη δε είναι τα πτερωτά και αεροπορούντα, τρίτη το</span><br />
+<span class="i0">γένος των εν τω ύδατι ζώντων και τετάρτη το πεζόν και χερ-</span><br />
+<span class="i0">σαίον<a class="fnsign" href="#n089">(89)</a>. Του θείου λοιπόν είδους ζώων το περισσότερον μέρος</span><br />
+<span class="i0">έκαμεν εκ πυρός, διά να είναι όσον το δυνατόν λαμπρότατον και</span><br />
+<span class="i0">κατά την όψιν ωραιότατον. Και δίδων εις αυτό το σχήμα του</span><br />
+<span class="i0">παντός το έκαμε τελείως κυκλικόν και το έθεσεν εις τον νουν</span><br />
+<span class="i0">του κύκλου όστις δεσπόζει πάντων<a class="fnsign" href="#n090">(90)</a>, ίνα συνακολουθή αυτόν και</span><br />
+<span class="i0">το διένειμεν εις όλον τον ουρανόν πέριξ, διά να είναι αληθινόν</span><br />
+<span class="i0">και ποικίλον κόσμημα αυτού καθ' όλην την έκτασίν του. Δύο</span><br />
+<span class="i0">δε κινήσεις έδωκεν εις έκαστον (των άστρων), την μίαν εν τω</span><br />
+<span class="i0">αυτώ τόπω και κατά τον αυτόν τρόπον, καθ' όσον εν εαυτώ πάν-</span><br />
+<span class="i0">Β. | τοτε διανοείται τα αυτά περί των αυτών<a class="fnsign" href="#n091">(91)</a>, την άλλην δε κί-</span><br />
+<span class="i0">νησιν προς τα εμπρός<a class="fnsign" href="#n092">(92)</a>, καθ' όσον έκαστον δεσπόζεται (ελκόμε-</span><br />
+<span class="i0">νον) υπό της περιφοράς του ταυτού και ομοίου. Κατά τας άλλας</span><br />
+<span class="i0">δε πέντε κινήσεις<a class="fnsign" href="#n093">(93)</a> τα έκαμεν ακίνητα και στάσιμα, διά να γίνη</span><br />
+<span class="i0">έκαστον αυτών όσον ήτο δυνατόν άριστον. Και εκ ταύτης της</span><br />
+<span class="i0">αιτίας εγεννήθησαν όσα εκ των άστρων είναι απλανή, ζώα θεία</span><br />
+<span class="i0">και αιώνια, τα οποία κατά τον αυτόν τρόπον και εις τον αυτόν</span><br />
+<span class="i0">τόπον στρεφόμενα μένουσι πάντοτε στάσιμα· όσα δε περιφέρον-</span><br />
+<span class="i0">ται και περιπλανώνται ούτως, ως προείπομεν, τοιουτοτρόπως</span><br />
+<span class="i0">εγεννήθησαν<a class="fnsign" href="#n094">(94)</a>.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">C. | Την γην τέλος, την τροφόν ημών, συσπειρουμένην περί</span><br />
+<span class="i0">τον άξονα, όστις εκτείνεται δι' όλου του κόσμου, ο Θεός έκαμε</span><br />
+<span class="i0">φύλακα και αιτίαν της νυκτός και της ημέρας, πρώτην και</span><br />
+<span class="i0">πρεσβυτάτην των θεών, όσοι εγεννήθησαν εντός του ουρανού<a class="fnsign" href="#n095">(95)</a>.</span><br />
+<span class="i0">Ως προς τους χορούς όμως αυτών, τας αμοιβαίας αυτών συνο-</span><br />
+<span class="i0">δείας, τας προσεγγίσεις και απομακρύνσεις των κύκλων αυτών,</span><br />
+<span class="i0">ως και ποιοι των Θεών τούτων εις τας μεταξύ των συζυγίας πλη-</span><br />
+<span class="i0">σιάζουσα, και ποίοι έρχονται εις αντίθεσιν, μετά ποίους και εις</span><br />
+<span class="i0">ποίους χρόνους τινές αυτών ο είς κατόπιν του άλλου γίνονται αφα-</span><br />
+<span class="i0">Δ. | νείς εις ημάς και πάλιν αναφαινόμενοι προξενούσι φόβους,</span><br />
+<span class="i0">και σημεία των μελλόντων να γίνωσι μετά ταύτα εις εκείνους, οί-</span><br />
+<span class="i0">τινες δεν δύνανται να υπολογίζωσιν αυτά, το να γίνηται λόγος περί</span><br />
+<span class="i0">τούτων χωρίς να είναι προ των οφθαλμών μιμήματα (ουράνιοι</span><br />
+<span class="i0">χάρται) αυτών θα ήτο μάταιος κόπος<a class="fnsign" href="#n096">(96)</a>. Αλλά ταύτα είναι αρ-</span><br />
+<span class="i0">κετά εις ημάς και όσα είπομεν περί της φύσεως των ορατών και</span><br />
+<span class="i0">γενητών Θεών, ας έχωσι τέλος εδώ.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ'.</h3>
+<p><b>Οι Θεοί της μυθολογίας είναι παραδόσεις, ας καλόν είναι
+να δεχόμεθα, αλλ' άνευ συζητήσεως. Ο Δημιουργός
+καλεί νυν τους γενητούς Θεούς να πλάσωσι κατά μίμησιν
+αυτού τα άλλα είδη ζώων, αυτός δε ως αθάνατος
+δημιουργεί πρώτον το αθάνατον μέρος των ζώων.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Περί δε των άλλων δαιμόνων<a class="fnsign" href="#n097">(97)</a> να είπωμεν και να γνωρίσω-</span><br />
+<span class="i0">μεν την γένεσιν αυτών είναι έργον υπερβαίνον τας δυνάμεις</span><br />
+<span class="i0">Ε. | ημών. Αλλά πρέπει να εμπιστευώμεθα εις εκείνους οίτινες</span><br />
+<span class="i0">ωμίλησαν πρώτοι, οι οποίοι ήσαν απόγονοι των Θεών, ως έλε-</span><br />
+<span class="i0">γον, και θα εγνώριζον καλά τους προγόνους των. Αδύνατον λοι-</span><br />
+<span class="i0">πόν να μη πιστεύωμεν εις τα τέκνα των Θεών, ει και άνευ απο-</span><br />
+<span class="i0">δείξεων πιθανών ή αναγκαίων ομιλούσιν. Αλλ' επειδή λέγου-</span><br />
+<span class="i0">σιν ότι τα διηγούνται ως οικογενειακά πράγματα, ημείς υπα-</span><br />
+<span class="i0">κούοντες εις τον νόμον πρέπει να τα πιστεύωμεν. Ούτω λοιπόν</span><br />
+<span class="i0">και η γένεσις των Θεών τούτων ας είναι και δι' ημάς όπως ούτοι</span><br />
+<span class="i0">λέγουσι, και ας λέγηται: ότι εκ της Γης και του Ουρανού εγεννή-</span><br />
+<span class="i0">θησαν παίδες ο Ωκεανός και η Θέτις· εκ τούτων δε ο Φόρκυς και</span><br />
+<span class="i0">ο Κρόνος και η Ρέα και όσοι μετ' αυτών· εκ του Κρόνου δε και της</span><br />
+<span class="i0">41. | Ρέας εγεννήθησαν ο Ζευς και η Ήρα και πάντες, όσους</span><br />
+<span class="i0">γνωρίζομεν ότι λέγονται αδελφοί αυτών, και ακόμη άλλοι από-</span><br />
+<span class="i0">γονοι τούτων.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Ότε λοιπόν όλοι οι Θεοί, όσοι περιφέρονται φανερά, και όσοι</span><br />
+<span class="i0">φανερώνονται καθ' όσον θέλουσιν<a class="fnsign" href="#n098">(98)</a>, έλαβον γέννησιν, εκείνος,</span><br />
+<span class="i0">όστις εγέννησε το σύμπαν τούτο, λέγει εις αυτούς ταύτα: «Θεοί</span><br />
+<span class="i0">(τέκνα) Θεών, των οποίων εγώ είμαι ο δημιουργός και πατήρ,</span><br />
+<span class="i0">έργων, τα οποία γεννηθέντα δι' εμού είναι αδιάλυτα όταν εγώ</span><br />
+<span class="i0">δεν θέλω<a class="fnsign" href="#n099">(99)</a>. Αληθώς παν ότι εδέθη δύναται να λυθή, αλλ'</span><br />
+<span class="i0">εκείνο το οποίον καλώς συνηρμόσθη και έχει καλώς να θέλη να</span><br />
+<span class="i0">λύση τις, πράττει έργον κακού<a class="fnsign" href="#n100">(100)</a>. Διά τούτο, και επειδή έχετε</span><br />
+<span class="i0">Β. | γεννηθή, δεν είσθε μεν αθάνατοι ουδέ αδιάλυτοι το παρά-</span><br />
+<span class="i0">παν, αλλ' όμως δεν θέλετε διαλυθή, ούτε θα υποκύψητε εις την</span><br />
+<span class="i0">μοίραν του θανάτου, διότι έχετε υπέρ υμών την θέλησίν μου,</span><br />
+<span class="i0">ήτις είναι δεσμός πολύ μεγαλύτερος και στερεώτερος παρά εκεί-</span><br />
+<span class="i0">νους, διά των οποίων συνεδέθητε, ότε εγεννάσθε. Τώρα λοιπόν</span><br />
+<span class="i0">ταύτα τα οποία λέγω και δηλώνω εις υμάς, ακούσατε. Γένη</span><br />
+<span class="i0">θνητά τρία ακόμη υπολείπονται να γεννηθώσι, και λοιπόν εάν</span><br />
+<span class="i0">ταύτα δεν γεννηθώσιν, ο κόσμος θα είναι ατελής, διότι δεν θα</span><br />
+<span class="i0">C. | έχη εντός εαυτού όλα τα γένη των ζώων· και όμως πρέπει να</span><br />
+<span class="i0">τα έχη, εάν μέλλη να είναι όσον πρέπει τέλειος. Αλλ' εάν ταύτα</span><br />
+<span class="i0">δι' εμού γεννηθώσι και λάβωσι ζωήν, θα είναι ίσα με Θεούς.</span><br />
+<span class="i0">Διά να είναι λοιπόν ταύτα θνητά, τούτο δε το Παν πραγμα-</span><br />
+<span class="i0">τικώς Άπαν (σύμπαν), αναλάβετε υμείς κατά την φύσιν υμών</span><br />
+<span class="i0">την δημιουργίαν των ζώων, μιμούμενοι την ενέργειάν μου εις</span><br />
+<span class="i0">την γένεσιν υμών. Και ως προς το μέρος αυτών εκείνο, το οποίον</span><br />
+<span class="i0">πρέπει να έχη το όνομα των αθανάτων, λεγόμενον θείον και</span><br />
+<span class="i0">διευθύνον εν αυτοίς το μέρος, όπερ θέλει να υπακούη εις την δι-</span><br />
+<span class="i0">καιοσύνην και εις υμάς, τούτο εγώ θα σπείρω και θα προνοήσω</span><br />
+<span class="i0">Δ. | να παραδώσω εις υμάς. Ως προς δε το λοιπόν υμείς συνυ-</span><br />
+<span class="i0">φαίνοντες το θνητόν με το αθάνατον δημιουργείτε και γεννάτε</span><br />
+<span class="i0">τα ζώα, και δίδοντες τροφήν αυξάνετε αυτά και όταν αποθνή-</span><br />
+<span class="i0">σκωσι, δέχεστε αυτά πάλιν.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'.</h3>
+<p><b>Δημιουργεί λοιπόν τας λογικάς ψυχάς και διανέμει εις τα
+άστρα, όπου δεικνύει εις αυτάς την φύσιν των πραγμάτων
+(τας ιδέας), ίνα αναμιμνήσκωνται, όταν θα καταβώσιν
+εις τα επί της γης και των άλλων πλανητών σώματα. Και όσαι θα ζήσωσι μετά
+δικαιοσύνης θα επιστρέψωσι πάλιν εις τον αστέρα αυτών,
+αι δε άλλαι θα μεταβώσιν εις σώματα ζώων.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Ταύτα είπε, και πάλιν εις τον αυτόν κρατήρα, εντός του</span><br />
+<span class="i0">οποίου πρότερον αναμιγνύων έκαμνε με το κράμα την ψυχήν,</span><br />
+<span class="i0">έχυσεν ό,τι είχε πρότερον υπολειφθή<a class="fnsign" href="#n101">(101)</a> αναμιγνύων αυτό εν μέ-</span><br />
+<span class="i0">ρει μεν κατά τον αυτόν τρόπον, αλλ' όχι πλέον ούτω καθαρόν</span><br />
+<span class="i0">και αμετάβλητον, αλλά δεύτερον και τρίτον (ως προς ταύτας τας</span><br />
+<span class="i0">ιδιότητας). Ότε δε εσύστησεν αυτό εις έν όλον, το διήρεσεν εις</span><br />
+<span class="i0">ψυχάς ισαρίθμους με τα άστρα, έδωκεν εκάστην ψυχήν εις έκα-</span><br />
+<span class="i0">στον άστρον, και επιβιβάσας αυτάς ούτως ως εις έν όχημα έδει-</span><br />
+<span class="i0">Ε. | ξεν εις αυτάς την φύσιν του παντός και είπεν εις αυτάς τους</span><br />
+<span class="i0">μοιραίους νόμους του: — ότι η πρώτη γένεσις<a class="fnsign" href="#n102">(102)</a> θα είναι διατε-</span><br />
+<span class="i0">ταγμένη η αυτή εις όλας, ίνα μη τις στερηθή τι υπ' αυτού· ότι</span><br />
+<span class="i0">πρέπει αύται διασπαρείσαι εις έκαστον όργανον του χρόνου<a class="fnsign" href="#n103">(103)</a></span><br />
+<span class="i0">το κατάλληλον εις εκάστην, να γεννήσωσι το θεοσεβέστατον</span><br />
+<span class="i0">42. | ζώον· και ότι, επειδή είναι διπλή η ανθρωπίνη φύσις, το</span><br />
+<span class="i0">καλύτερον φύλον θα είναι εκείνο, όπερ και έπειτα θα καλήται</span><br />
+<span class="i0">ανήρ· ότι, ότε έπειτα εξ ανάγκης θα φυτευθώσιν εις (ενωθώσι</span><br />
+<span class="i0">με) τα σώματα, και μέρος μεν θα προστίθηται, μέρος δε θα</span><br />
+<span class="i0">αφαιρήται από του σώματος αυτών, πρώτον μεν θα είναι ανάγκη,</span><br />
+<span class="i0">όπως εκ των βιαίων τούτων παθημάτων γεννάται αίσθημα εις</span><br />
+<span class="i0">όλας έμφυτον, δεύτερον δε έρως μεμιγμένος με ηδονήν και λύ-</span><br />
+<span class="i0">Β. | πην, και προς τούτοις φόβος και θυμός, και όσα άλλα πάθη</span><br />
+<span class="i0">ακολουθούσιν εις ταύτα και όσα αντιστρόφως είναι φύσει εναν-</span><br />
+<span class="i0">τία προς αυτά· και αν αύται δεσπόσωσι των παθών τούτων, θα</span><br />
+<span class="i0">ζήσωσιν εν δικαιοσύνη, αν δε δουλωθώσιν εις αυτά, εν αδικία.</span><br />
+<span class="i0">Και όστις ζήση καλώς κατά τον δοθέντα εις αυτόν χρόνον, πά-</span><br />
+<span class="i0">λιν επανελθών εις την κατοικίαν του οικείου εις αυτόν άστρου,</span><br />
+<span class="i0">θα ζη ζωήν ευδαίμονα και ειθισμένην<a class="fnsign" href="#n104">(104)</a>, όστις όμως αμαρτήση,</span><br />
+<span class="i0">ούτος κατά την δευτέραν γέννησιν θα μεταβληθή εις γυναίκα<a class="fnsign" href="#n105">(105)</a>,</span><br />
+<span class="i0">και αν ακόμη και τότε δεν παύση από του να πράττη το κακόν,</span><br />
+<span class="i0">συμφώνως με το είδος της κακίας του θα μεταβάλληται εκάστοτε,</span><br />
+<span class="i0">C. | καθ' ομοιότητα των ηθών τα οποία απέκτησεν, εις τοιαύ-</span><br />
+<span class="i0">την φύσιν θηρίου, και δεν θα εύρη την λήξιν των μεταμορφώ-</span><br />
+<span class="i0">σεων και των βασάνων τούτων, πριν ή ακολουθών την περι-</span><br />
+<span class="i0">φοράν εκείνου, όπερ εν εαυτώ είναι ταυτόν και όμοιον, και διά</span><br />
+<span class="i0">του λόγου καθυποτάξας τον πολύν όχλον, όστις και ύστερον</span><br />
+<span class="i0">έχει προσκολληθή εις αυτόν εκ μερών πυρός και ύδατος και αέ-</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ρος και γης, όγκον θορυβώδη και παράλογον, επανέλθη εις</span><br />
+<span class="i0">την μορφήν της πρώτης και αρίστης καταστάσεώς του.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Ότε δε πάντα ταύτα ενομοθέτησεν εις αυτούς<a class="fnsign" href="#n106">(106)</a> τότε διά να</span><br />
+<span class="i0">είναι αθώος από πάσης μετά ταύτα κακίας εκάστου αυτών, έσπει-</span><br />
+<span class="i0">ρεν άλλους μεν εις τον Ήλιον, άλλους δε εις την Σελήνην, άλ-</span><br />
+<span class="i0">λους εις άλλα, όσα υπάρχουσιν όργανα χρόνου, και μετά την</span><br />
+<span class="i0">σποράν ταύτην ανέθηκεν εις τους νέους θεούς να πλάσωσι τα</span><br />
+<span class="i0">θνητά σώματα, και πλάττοντες ούτοι όσον έλειπεν ακόμη εκ της</span><br />
+<span class="i0">ανθρωπίνης ψυχής και το οποίον έπρεπε να προστεθή, τούτο και</span><br />
+<span class="i0">Ε. | ακόμη αφού πάντα όσα είναι ακόλουθα εις ταύτα δημιουρ-</span><br />
+<span class="i0">γήσωσι, να άρχωσι και να κυβερνώσιν όσον το δυνατόν κάλλιστα</span><br />
+<span class="i0">και άριστα το θνητόν ζώον, εκτός εάν αυτό τούτο γίνηται αίτιον</span><br />
+<span class="i0">συμφορών εις εαυτό.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ'.</h3>
+<p><b>Οι γενητοί θεοί πλάττουσι το σώμα εκ των τεσσάρων στοιχείων.
+Αλλ' η τροφή, την οποίαν αναγκάζεται τούτο να
+εισάγη και εξάγη, και άλλα αίτια φέρουσιν αλλοιώσεις
+και γίνονται κώλυμα εις τας λογικάς κινήσεις. Εκ τούτου
+η ανάγκη της παιδαγωγίας.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Και ότε ταύτα πάντα διέταξεν ο δημιουργός, έμενε κατά την</span><br />
+<span class="i0">φύσιν αυτού εις το οικείον ήθος<a class="fnsign" href="#n107">(107)</a>. Και ενώ έμενεν ούτω, τα τέ-</span><br />
+<span class="i0">κνα νοήσαντα την διάταξιν του πατρός, υπήκουον εις αυτήν, και</span><br />
+<span class="i0">λαβόντες την αθάνατον αρχήν του θνητού ζώου, μιμούμενοι τον</span><br />
+<span class="i0">πατέρα αυτών, εδανείζοντο εκ του κόσμου, με τον σκοπόν να τα</span><br />
+<span class="i0">αποδώσωσι πάλιν<a class="fnsign" href="#n108">(108)</a>, μόρια πυρός και γης και ύδατος και αέρος,</span><br />
+<span class="i0">43. | και όσα ελάμβανον τα συνεκόλλων όχι με εκείνους τους</span><br />
+<span class="i0">αδιαλύτους δεσμούς με τους οποίους αυτοί συνεδέοντο, αλλά τα</span><br />
+<span class="i0">συνέδεον με πυκνούς γόμφους, αοράτους ένεκα της σμικρότη-</span><br />
+<span class="i0">τός των, και πλάττοντες εξ όλων τούτων των στοιχείων έκαστον</span><br />
+<span class="i0">σώμα, έν όλον, τας περιφοράς (κύκλους) της αθανάτου ψυχής</span><br />
+<span class="i0">συνέδεον εις σώμα πάσχον εισροάς και απορροάς (μορίων). Αι</span><br />
+<span class="i0">περιφοραί δε, εις ποταμόν εξωγκωμένον βυθισθείσαι, ούτε ενίκων</span><br />
+<span class="i0">Β. | αυτόν ούτε ενικώντο, αλλά βιαίως εσύροντο και έσυρον ώστε</span><br />
+<span class="i0">το όλον ζωον εκινείτο, ατάκτως όμως και όπως έτυχε προχωρούν</span><br />
+<span class="i0">και αλόγως, έχον όλας τας έξ κινήσεις· διότι έβαινε και εμ-</span><br />
+<span class="i0">πρός και όπισθεν, και πάλιν δεξιά και αριστερά, και άνω και</span><br />
+<span class="i0">κάτω, και πανταχού πλανώμενον κατά τους έξ τούτους τρόπους.</span><br />
+<span class="i0">Τω όντι, ει και ήτο πολύ το ρεύμα το οποίον και επλημμύρει</span><br />
+<span class="i0">και έρρεεν έξω του σώματος και το οποίον έδιδε την τροφήν,</span><br />
+<span class="i0">ακόμη περισσότερον θόρυβον παρήγεν εκείνο το οποίον έκαστος</span><br />
+<span class="i0">C. | έπασχεν από τα εξωτερικά συμβάντα, ότε το σώμα αυτού</span><br />
+<span class="i0">ήθελε τύχει να προσκρούση εις πυρ ξένον ή ήθελε καταληφθή</span><br />
+<span class="i0">υπό της στερεότητος της γης ή υπό υγράς ολισθήσεως του ύδα-</span><br />
+<span class="i0">τος, ή υπό θυέλλης των άνεμων συρομένων υπό του αέρος, και</span><br />
+<span class="i0">ότε υπό πάντων τούτων ωθούμεναι αι κινήσεις ήθελον διά του</span><br />
+<span class="i0">σώματος εμπέσει εις την ψυχήν. Αι κινήσεις δε αύται και έπειτα</span><br />
+<span class="i0">ωνομάσθησαν διά ταύτα και ακόμη και τώρα καλούνται αι-</span><br />
+<span class="i0">σθήσεις όλαι. Και τω όντι πάραυτα και τότε αύται παράγουσαι</span><br />
+<span class="i0">πλείστην και μεγίστην κίνησιν, και μετά του απαύστως ρέοντος</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ποταμού κινούσαι και σείουσαι σφοδρώς τους κύκλους της</span><br />
+<span class="i0">ψυχής, τον μεν του ταυτού εντελώς έδεσαν, ρέουσαι εναντίον αυ-</span><br />
+<span class="i0">τού, και τον ημπόδισαν να εξουσιάζη και να προχωρή, και τον</span><br />
+<span class="i0">κύκλον πάλιν του ετέρου διετάραξαν ούτως, ώστε και τας τρεις</span><br />
+<span class="i0">αποστάσεις του διπλασίου και τας τρεις του τριπλασίου και τα διά-</span><br />
+<span class="i0">στήματα (μεσότητας) και τους δεσμούς του ενός και ημίσεος (1 1/2),</span><br />
+<span class="i0">του ενός και ενός τρίτου (1 1/3) και του ενός και ενός ογδόου (1 1/8),</span><br />
+<span class="i0">επειδή ούτοι και πρότερον δεν ήσαν εντελώς άλυτοι, ειμή υπό</span><br />
+<span class="i0">Ε. | του συνδέσαντος αυτούς, έστρεψαν κατά πάσας τας στροφάς,</span><br />
+<span class="i0">επέφερον δε παν είδος θλάσεως και φθοράς των κύκλων, καθ'</span><br />
+<span class="i0">όσους εδύναντο τρόπους. Ούτως αι περιφοραί αύται (της ψυχής),</span><br />
+<span class="i0">μόλις συνεχόμεναι μεταξύ των, εκινούντο μεν, αλλ' εκινούντο</span><br />
+<span class="i0">αλόγως, άλλοτε εναντίαι, άλλοτε πλάγιαι και άλλοτε ύπτιαι. Ού-</span><br />
+<span class="i0">τω, και όταν τις ανάποδα στηρίξας την κεφαλήν του, επί της γης,</span><br />
+<span class="i0">τους δε πόδας υψώσας προς τα άνω, ευρίσκηται απέναντι άλλου,</span><br />
+<span class="i0">τότε εις τοιαύτην κατάστασιν του πάσχοντος και του βλέποντος</span><br />
+<span class="i0">αυτόν τα δεξιά μέρη του ενός φαίνονται αριστερά εις τον άλλον,</span><br />
+<span class="i0">και τα αριστερά δεξιά αμοιβαίως. Το αυτό λοιπόν πάθος και</span><br />
+<span class="i0">άλλα τοιαύτα πάσχουσαι σφοδρώς αι περιφοραί, όταν τύχη να</span><br />
+<span class="i0">44. | συναντήσωσι πράγμα τι εξωτερικόν ανήκον εις την τάξιν</span><br />
+<span class="i0">του ταυτού ή του ετέρου, τότε, λέγουσαι ότι αυτό είναι ταυτόν</span><br />
+<span class="i0">προς τι και διάφορον άλλου<a class="fnsign" href="#n109">(109)</a> εναντίον της αληθείας, γίνονται</span><br />
+<span class="i0">ψευδείς και ανόητοι, και ουδεμία υπάρχει πλέον μεταξύ αυ-</span><br />
+<span class="i0">τών περιστροφή άρχουσα και κυβερνώσα τας άλλας. Αν δε πά-</span><br />
+<span class="i0">λιν αισθήσεις τινές, ωθούμεναι έξωθεν, εισέλθωσι και παρασύ-</span><br />
+<span class="i0">ρωσι μεθ' εαυτών όλην την ψυχήν, τότε αι περιφοραί, ενώ εξου-</span><br />
+<span class="i0">σιάζονται<a class="fnsign" href="#n110">(110)</a>, φαίνονται ότι εξουσιάζουσι. Και δι' όλα ταύτα τα</span><br />
+<span class="i0">Β. | παθήματά της η ψυχή και τώρα, όπως απ' αρχής, γένεται</span><br />
+<span class="i0">ανόητος ευθύς άμα δεθή εις θνητόν σώμα. Όταν όμως το ρεύμα</span><br />
+<span class="i0">της αυξήσεως και της θρέψεως καταντά βαθμηδόν ολιγώτερον,</span><br />
+<span class="i0">και οι κύκλοι πάλιν επιτυχόντες γαλήνην πορεύωνται την οδόν</span><br />
+<span class="i0">αυτών, και γίνωνται κανονικώτεροι με την πρόοδον του χρόνου,</span><br />
+<span class="i0">τότε πλέον αι τροχιαί κατευθυνόμεναι κατά την τάξιν (το σχήμα)</span><br />
+<span class="i0">των κατ' ιδίαν κύκλων οίτινες κινούνται κατά φύσιν, τότε λέγου-</span><br />
+<span class="i0">σαι ορθώς τα κατηγορήματα του ταυτού και του ετέρου κατορ-</span><br />
+<span class="i0">θούσιν ώστε να γίνη συνετός ο έχων αυτάς. Αν δε και ορθή</span><br />
+<span class="i0">C. | ανατροφή και παίδευσις επέλθη βοηθός είς τινα, ούτος απο-</span><br />
+<span class="i0">φυγών την μεγίστην νόσον γίνεται ακέραιος και υγιής εντελώς.</span><br />
+<span class="i0">Εάν όμως αμελήση, πορευθείς την οδόν της ζωής με χωλόν τον</span><br />
+<span class="i0">πόδα, επιστρέφει εις τον Άδην χωρίς ουδέν να κατορθώση</span><br />
+<span class="i0">και να κερδήση. Τούτο δε συμβαίνει ύστερον κατά τινα χρόνον.</span><br />
+<span class="i0">Τώρα όμως πρέπει να εξετάσωμεν ακριβέστέρον τα προταθέντα</span><br />
+<span class="i0">(ζητήματα) και προ πάντων περί της γενέσεως των σωμά-</span><br />
+<span class="i0">των καθ' έκαστον μέλος αυτών, και περί της ψυχής, διά ποίας</span><br />
+<span class="i0">αιτίας και προνοίας των θεών εγεννήθησαν, προσέχοντες εις το</span><br />
+<span class="i0">Δ. | πιθανώτατον· ούτω και κατά ταύτα προχωρούντες πρέπει</span><br />
+<span class="i0">να εξετάσωμεν<a class="fnsign" href="#n111">(111)</a>.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ'.</h3>
+<p><b>Την κεφαλήν πλάττουσι σφαιροειδή, ίνα κατοική εν αυτή η
+λογική ψυχή, και θέτουσιν επί της κορυφής του σώματος,
+όπερ είναι το όχημα αυτής. Εις το έμπροσθεν μέρος,
+εις το πρόσωπον προσέδεσαν τα όργανα των αισθήσεων
+και μάλιστα τα φωσφόρα όμματα, άτινα εμπεριέχουσι
+πυρ μη καίον, αλλά φωτεινόν. Εκ της συναντήσεως
+αυτού και του εξωτερικού φωτός γεννάται η αίσθησις
+της οράσεως, δι' ης θεωρούμεν την τάξιν του
+παντός και τον αριθμόν, και ούτω κανονίζομεν τας εσωτερικάς
+κινήσεις της διανοίας και της βουλήσεως ημών.
+Προς τον αυτόν σκοπόν χρησιμεύει και η ακοή.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Οι Θεοί λοιπόν απομιμηθέντες το σχήμα του παντός, το</span><br />
+<span class="i0">οποίον είναι στρογγύλον, συνέδεσαν τους θείους κύκλους, οίτινες</span><br />
+<span class="i0">είναι δύο, εις έν σφαιροειδές σώμα, τούτο όπερ τώρα καλούμεν κε-</span><br />
+<span class="i0">φαλήν και είναι το θειότατον πάντων των εν ημίν πραγμάτων</span><br />
+<span class="i0">και εξουσιάζει πάντα. Εις αυτό παρέδοσαν οι θεοί προς υπηρε-</span><br />
+<span class="i0">σίαν και όλον το σώμα, συνενώσαντες τούτο, διότι κατενόη-</span><br />
+<span class="i0">σαν ότι έμελλε να μετέχη όλων των κινήσεων, αίτινες θα γίνων-</span><br />
+<span class="i0">ται. Ίνα λοιπόν η κεφαλή κυλιομένη επί της γης, ήτις έχει</span><br />
+<span class="i0">Ε. | ύψη και βάθη παντός είδους, μη δυσκολεύηται εκείνα μεν</span><br />
+<span class="i0">να υπερβαίνη, εκ τούτων δε να εξέρχηται, έδοσαν εις αυτήν το</span><br />
+<span class="i0">σώμα ως όχημα και προς ευκολίαν. Διά τούτο ακριβώς το σώμα</span><br />
+<span class="i0">έλαβε μήκος και εγέννησε τέσσαρα άκρα μέλη δυνάμενα να εκ-</span><br />
+<span class="i0">τείνωνται και να κάμπτωνται, τα οποία επρομήθευσεν ο Θεός<a class="fnsign" href="#n112">(112)</a></span><br />
+<span class="i0">και διά τούτων συλλαμβάνον και στηριζόμενον έγινεν ικανόν</span><br />
+<span class="i0">45. | να πορεύηται διά παντός τόπου, φέρον επάνωθεν ημών την</span><br />
+<span class="i0">κατοικίαν του θειοτάτου και ιερωτάτου. Σκέλη λοιπόν και χείρες</span><br />
+<span class="i0">τοιουτοτρόπως και διά τας αιτίας ταύτας προσετέθησαν εις πάν-</span><br />
+<span class="i0">τας. Επειδή δε οι θεοί ενόμιζον, ότι το έμπροσθεν μέρος είναι</span><br />
+<span class="i0">περισσότερον άξιον τιμής και εξουσίας παρά το όπισθεν, κατά</span><br />
+<span class="i0">την διεύθυνσιν ταύτην μας έδοσαν τον συνηθέστερον τρόπον του</span><br />
+<span class="i0">βαδίζειν. Έπρεπε δε ο άνθρωπος να έχη το έμπροσθεν του σώμα-</span><br />
+<span class="i0">τος ανόμοιον με το όπισθεν. Διά τούτο πρώτον μεν πέριξ του δο-</span><br />
+<span class="i0">χείου της κεφαλής, αφού έθεσαν εις τούτο το μέρος το πρόσω-</span><br />
+<span class="i0">πον, συνέδεσαν μετ' αυτού όργανα κατάλληλα προς πάσαν πρό-</span><br />
+<span class="i0">Β. | νοιαν της ψυχής, και διέταξαν τούτο, το οποίον είναι φύσει</span><br />
+<span class="i0">έμπροσθεν, να είναι μέτοχον της κυβερνήσεως.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Και εκ των οργάνων τούτων πρώτα έπλασαν τα φέροντα το</span><br />
+<span class="i0">φως, τα όμματα, και τα συνέδεσαν (εις το πρόσωπον) κατά τον</span><br />
+<span class="i0">εξής τρόπον: Όσον μέρος του πυρός δεν έχει την ιδιότητα να</span><br />
+<span class="i0">καίη, αλλά να μας δίδη το ήμερον φως, το ανήκον εις την ημέ-</span><br />
+<span class="i0">ραν, εμηχανεύθησαν να το κάμωσιν εν σώμα. Τω όντι το εντός</span><br />
+<span class="i0">ημών καθαρόν πυρ, το οποίον είναι αδελφόν εκείνου, το έκαμον</span><br />
+<span class="i0">να ρέη διά μέσου των ομμάτων λείον και πυκνόν, αφού συνέ-</span><br />
+<span class="i0">C. | σφίγξαν όλον το όμμα, αλλά περισσότερον το μέσον αυτού,</span><br />
+<span class="i0">ούτως ώστε να εμποδίζη το λοιπόν μέρος του πυρός, όσον ήτο</span><br />
+<span class="i0">πυκνότερον, και να  αφίνη να διέρχηται το λεπτόν μόνον καθα-</span><br />
+<span class="i0">ρόν. Όταν λοιπόν υπάρχη φως της ημέρας πέριξ του ρεύματος</span><br />
+<span class="i0">τούτου της όψεως, τότε πίπτει όμοιον εις όμοιον<a class="fnsign" href="#n113">(113)</a> και συνενού-</span><br />
+<span class="i0">μενα στερεώς αποτελούσιν έν μόνον σώμα ομοίας φύσεως κατά</span><br />
+<span class="i0">την διεύθυνσιν των ομμάτων εκεί, όπου το προστιθέμενον έσωθεν</span><br />
+<span class="i0">συγκρούεται προς εκείνο, όπερ έρχεται εις συνάντησίν του έξωθεν.</span><br />
+<span class="i0">Όθεν διά την ομοιότητα ταύτην όλον τούτο γινόμενον ομοιοπα-</span><br />
+<span class="i0">θές οιονδήποτε πράγμα ήθελέ ποτε εγγίσει αυτό, ή εγγιχθή</span><br />
+<span class="i0">Δ. | τούτο υπ' άλλου, και διαδίδον τας κινήσεις αυτών καθ' όλον το</span><br />
+<span class="i0">σώμα μέχρι της ψυχής παράγει την αίσθησιν εκείνην, διά της</span><br />
+<span class="i0">οποίας ακριβώς λέγομεν ότι βλέπομεν<a class="fnsign" href="#n114">(114)</a>. Αλλ' όταν το συγγενές</span><br />
+<span class="i0">πυρ απέρχηται, ότε γίνεται νυξ, το άλλο μένει αποκεκομμένον,</span><br />
+<span class="i0">διότι εξερχόμενον προς εκείνο, όπερ είναι ανόμοιον, μεταβάλλεται</span><br />
+<span class="i0">αυτό τούτο και σβύνεται, μη ον πλέον (συμφυές) της αυτής φύσεως</span><br />
+<span class="i0">με τον πλησίον αέρα, διότι ούτος δεν έχει πυρ. Παύει λοιπόν να</span><br />
+<span class="i0">βλέπη και προσέτι προκαλεί τον ύπνον. Διότι εκείνο το μέσον</span><br />
+<span class="i0">της σωτηρίας, όπερ οι θεοί επενόησαν χάριν της όψεως, τα βλέ-</span><br />
+<span class="i0">Ε. | φαρα, όταν συγκλείωνται κατακλείουσιν εντός την δύναμιν</span><br />
+<span class="i0">του πυρός, αύτη δε διαλύει και εξομαλύνει τας εσωτερικάς κινή-</span><br />
+<span class="i0">σεις και, όταν αύται εξομαλυνθώσιν, επέρχεται ησυχία. Και όταν</span><br />
+<span class="i0">μεν η ησυχία είναι πολλή, τότε μας έρχεται ύπνος με μικρά</span><br />
+<span class="i0">όνειρα· αλλ' εάν απομείνωσι κινήσεις τινές ολίγον μεγάλαι, οποίαι</span><br />
+<span class="i0">46. | είναι αύται και οποίοι είναι οι τόποι εις τους οποίους απέ-</span><br />
+<span class="i0">μειναν, τοιαύτα και τοσαύτα φαντάσματα παράγουσι κατ' αφο-</span><br />
+<span class="i0">μοίωσιν των εντός και των έξωθεν, και ταύτα έπειτα, όταν εγερ-</span><br />
+<span class="i0">θώμεν, μας επανέρχονται εις την μνήμην.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Ως προς δε τας εικόνας, αι οποίαι παράγονται εις τα κά-</span><br />
+<span class="i0">τοπτρα και εις όλα τα πράγματα, τα οποία είναι στιλπνά και</span><br />
+<span class="i0">λεία, δεν είναι δύσκολον να τας εννοήσωμεν. Διότι εκ της προς</span><br />
+<span class="i0">άλληλα συνενώσεως και των δύο πυρών, του εσωτερικού και του</span><br />
+<span class="i0">εξωτερικού, εκ των οποίων πάλιν γίνεται εκάστοτε επί της λείας</span><br />
+<span class="i0">Β. | επιφανείας έν μόνον, όπερ κατά πολλούς τρόπους ανακλάται,</span><br />
+<span class="i0">όλα τα τοιαύτα εξ ανάγκης εμφανίζονται, καθ όσον συνενούνται</span><br />
+<span class="i0">εις έν στερεώς επί της λείας και λαμπράς επιφανείας το πυρ, το</span><br />
+<span class="i0">οποίον είναι πέριξ του προσώπου, και εκείνο το οποίον εξέρχεται</span><br />
+<span class="i0">εκ της όψεως. Εκείνο δε το οποίον είναι δεξιά φαίνεται αριστερά,</span><br />
+<span class="i0">διότι η επαφή συμβαίνει εις μέρη αντίθετα της όψεως με μέρη</span><br />
+<span class="i0">αντίθετα (του λείου κατόπτρου), εναντίον του συνήθους τρόπου της</span><br />
+<span class="i0">οπτικής επαφής. Απεναντίας τα δεξιά φαίνονται δεξιά και τα αρι-</span><br />
+<span class="i0">στερά φαίνονται αριστερά (του κοίλου κατόπτρου), όταν το φως συν-</span><br />
+<span class="i0">C. | δυαζόμενον με εκείνο, με το οποίον συνδυάζεται, μεταβάλλει</span><br />
+<span class="i0">την θέσιν του. Τούτο δε συμβαίνει, όταν η λειότης των κατόπτρων,</span><br />
+<span class="i0">υψουμένη από την μίαν και από την άλλην πλευράν, απωθήση</span><br />
+<span class="i0">το δεξιόν μέρος της όψεως εις το αριστερόν και αντιστρόφως.</span><br />
+<span class="i0">Εάν δε το κάτοπτρον στραφή ούτως ώστε η καμπύλη να διατί-</span><br />
+<span class="i0">θεται κατά το μήκος του προσώπου, τούτο κάμνει τα πάντα να</span><br />
+<span class="i0">φαίνωνται ανεστραμμένα, απωθούν το κάτω μέρος εις το άνω</span><br />
+<span class="i0">του προσώπου και το άνω εις το κάτω.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Ταύτα λοιπόν πάντα είναι από τα σΥνεργά αίτια (συναίτια),</span><br />
+<span class="i0">τα οποία μεταχειρίζεται ο Θεός ως υπηρέτας, ίνα πραγματο-</span><br />
+<span class="i0">Δ. | ποιήση κατά το δυνατόν την ιδέαν του αρίστου. Και πιστεύε-</span><br />
+<span class="i0">ται μεν υπό των πλείστων, ότι ταύτα είναι ουχί συναίτια αλλά</span><br />
+<span class="i0">αίτια πάντων των πραγμάτων, ότι ταύτα ψύχουσι και θερ-</span><br />
+<span class="i0">μαίνουσι, συστέλλουσι και διαστέλλουσι, και παράγουσιν όσα</span><br />
+<span class="i0">είναι τοιαύτα, ενώ δεν είναι ικανά να έχωσι λόγον ούτε νουν</span><br />
+<span class="i0">προς ουδέν πράγμα. Διότι εκ των όντων, εκείνο εις το οποίον</span><br />
+<span class="i0">μόνον ανήκει να έχη τον νουν, πρέπει να είπωμεν ότι είναι η</span><br />
+<span class="i0">ψυχή· αύτη δε είναι αόρατος, ενώ το πυρ και το ύδωρ και ο</span><br />
+<span class="i0">αήρ και η γη είναι πάντα σώματα ορατά. Ο δε εραστής του</span><br />
+<span class="i0">νου και της επιστήμης ανάγκη να επιδιώκη τας πρώτας αιτίας</span><br />
+<span class="i0">Ε. | τας αναφερομένας εις την νοούσαν φύσιν, όσαι δε γεννών-</span><br />
+<span class="i0">ται από άλλας, αίτινες κινούνται και εξ ανάγκης κινούσιν άλλα,</span><br />
+<span class="i0">πρέπει να θεωρή ταύτας δευτέρας. Λοιπόν και ημείς πρέπει</span><br />
+<span class="i0">κατά ταύτα να εξετάζωμεν και τα δύο είδη των αιτίων, αλλά</span><br />
+<span class="i0">χωριστά εκείνα τα οποία μετά νου είναι δημιουργά πραγμάτων</span><br />
+<span class="i0">καλών και αγαθών, και εκείνα όσα εστερημένα φρονήσεως ποιού-</span><br />
+<span class="i0">σιν εκάστοτε ό,τι τύχη άνευ τάξεως.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Αρκούσι λοιπόν ταύτα ως προς τα συναίτια του να λάβωσι</span><br />
+<span class="i0">τα όμματα την δύναμιν εκείνην, την οποίαν έχουσιν. Αλλά ποίον</span><br />
+<span class="i0">είναι το μέγιστον έργον αυτών προς ωφέλειαν, διά το οποίον ο</span><br />
+<span class="i0">47. | Θεός μας εδώρησεν αυτούς, πρέπει να είπωμεν τώρα. Η</span><br />
+<span class="i0">όψις τω όντι κατ' εμέ μας είναι αιτία μεγίστης ωφελείας, διότι</span><br />
+<span class="i0">εκ των λόγων, όσοι τώρα λέγονται περί του παντός, ουδείς ήθελΈ</span><br />
+<span class="i0">ποτε λεχθή υπό των μη ιδόντων μήτε άστρα μήτε ήλιον μήτε</span><br />
+<span class="i0">ουρανόν, αλλά νυν η ημέρα και η νυξ, τας οποίας είδομεν, και</span><br />
+<span class="i0">οι μήνες και αι περίοδοι των ενιαυτών παρήγαγον τον αριθμόν</span><br />
+<span class="i0">και μας έδοσαν την έννοιαν του χρόνου και την έρευναν περί</span><br />
+<span class="i0">Β. | της φύσεως του παντός. Εκ τούτων επορίσθημεν την αρχήν</span><br />
+<span class="i0">της φιλοσοφίας, της οποίας ουδέν μεγαλύτερον αγαθόν ούτε ήλ-</span><br />
+<span class="i0">θεν ούτε θα έλθη ποτέ εις το θνητόν γένος ως δώρον των Θεών.</span><br />
+<span class="i0">Λέγω λοιπόν ότι τούτο είναι το μέγιστον αγαθόν των οφθαλμών.</span><br />
+<span class="i0">Τα δε άλλα όσα είναι μικρότερα, προς τι να τα υμνώμεν; διά</span><br />
+<span class="i0">ταύτα μόνος ο μη ων φιλόσοφος τυφλωθείς, όταν οδύρηται, μα-</span><br />
+<span class="i0">ταίως θρηνεί. Αλλά τούτο ας λέγωμεν ημείς, ότι διά την αι-</span><br />
+<span class="i0">τίαν ταύτην ο Θεός ανεύρε και μας εδώρησε την όψιν, ίνα βλέ-</span><br />
+<span class="i0">ποντες τας περιόδους του Νου εν τω ουρανώ μεταχειριζώμεθα εις</span><br />
+<span class="i0">τας περιφοράς της εν ημίν διανοήσεως, αίτινες είναι συγγενείς</span><br />
+<span class="i0">C. | με εκείνας, καίτοι αύται μεν είναι τεταραγμέναι, εκείναι δε</span><br />
+<span class="i0">αδιατάρακτοι· και ίνα ούτω λαμβάνοντες μαθήματα και μετέχον-</span><br />
+<span class="i0">τες της ορθότητος των κατά φύσιν συλλογισμών, μιμούμενοι τας</span><br />
+<span class="i0">περιφοράς των Θεών, αίτινες είναι όλως σταθεραί, θέσωμεν εις</span><br />
+<span class="i0">τάξιν τας εν ημίν πεπλανημένας κινήσεις.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Ως προς την φωνήν δε και την ακοήν ισχύει πάλιν ο αυτός</span><br />
+<span class="i0">λόγος, ότι δηλ. μας εδωρήθησαν παρά των Θεών προς τον αυτόν</span><br />
+<span class="i0">σκοπόν διά τας αυτάς αιτίας. Διότι και ο λόγος ετάχθη προς</span><br />
+<span class="i0">τον αυτόν σκοπόν και εις τούτον συνεισφέρει μεγίστην μερίδα.</span><br />
+<span class="i0">Και πάλιν ό,τι υπάρχει χρήσιμον προς ακοήν εις τον μουσικόν</span><br />
+<span class="i0">ήχον μας εδόθη ένεκα της αρμονίας. Η δε αρμονία, επειδή έχει</span><br />
+<span class="i0">κινήσεις ομοίας με τας περιόδους της ψυχής, αίτινες είναι εντός</span><br />
+<span class="i0">ημών, εδόθη υπό των μουσών εις τον μετά φρονήσεως μεταχει-</span><br />
+<span class="i0">ριζόμενον ταύτας· ουχί προς ηδονήν άλογον, καθώς τώρα νομί-</span><br />
+<span class="i0">ζεται ότι είναι χρήσιμος, αλλά ως σύμμαχος, ίνα φέρη εις τάξιν</span><br />
+<span class="i0">και συμφωνίαν προς εαυτήν την περιόδον της ψυχής, ήτις έγι-</span><br />
+<span class="i0">νεν εντός ημών άνευ αρμονίας. Και ο ρυθμός ομοίως μας εδόθη</span><br />
+<span class="i0">υπό των αυτών προς τον αυτόν σκοπόν ως επίκουρος διά την</span><br />
+<span class="i0">Ε. | άνευ μέτρου και άνευ χάριτος διάθεσιν, ήτις είναι εις τους</span><br />
+<span class="i0">πλείστους ημών.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ'.</h3>
+<p><b>Εδείξαμεν τα δημιουργήματα του νου, αλλά μετά του νου
+συνεργάζεται και η ανάγκη, το στοιχείον όπερ δέχεται
+την δημιουργίαν. Ανάγκη λοιπόν να επαναλάβωμεν τα
+πράγματα απ' αρχής, ίνα δώσωμεν πληρεστέραν εξήγησιν
+αυτών.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Όσα είπομεν έως εδώ, πλην ολίγων, έχουσι δείξει ό,τι εδη-</span><br />
+<span class="i0">μιουργήθη υπό του νου. Τώρα πρέπει να προσθέσωμεν εις τον</span><br />
+<span class="i0">λόγον και τα υπό της ανάγκης γινόμενα. Διότι η γένεσις τούτου</span><br />
+<span class="i0">48. | του κόσμου υπήρξε μικτή, εκ συνδυασμού ανάγκης και νου.</span><br />
+<span class="i0">Επειδή δε ο νους εδέσποζε της ανάγκης, πείθων αυτήν να φέ-</span><br />
+<span class="i0">ρωσιν εις το βέλτιστον τα πλείστα των γινομένων, κατά ταύτα</span><br />
+<span class="i0">διά της ανάγκης νικωμένης υπό έμφρονος πειθούς, ούτω κατ' αρ-</span><br />
+<span class="i0">χάς έλαβε σύστασιν τούτο το σύμπαν. Εάν τις λοιπόν, όπως έγινε</span><br />
+<span class="i0">το σύμπαν, ούτω και πράγματι θέλη να ομιλήση, πρέπει να ανα-</span><br />
+<span class="i0">μίξη (εις τον λόγον) και το είδος της μεταβαλλομένης αιτίας, και</span><br />
+<span class="i0">να την ακολουθή όπου κατά την φύσιν της φέρει. Πρέπει λοιπόν</span><br />
+<span class="i0">Β. | να επανέλθωμεν οπίσω και λαβόντες αύθις άλλην αρχήν</span><br />
+<span class="i0">αυτών τούτων, αρμόζουσαν εις αυτά, καθώς επράξαμεν τότε περί</span><br />
+<span class="i0">αυτών, ούτω τώρα περί τούτων πρέπει να αρχίσωμεν απ' αρχής.</span><br />
+<span class="i0">Και πρέπει την φύσιν του πυρός και του ύδατος και του αέρος</span><br />
+<span class="i0">και της γης, οποία ήτο προ της γενέσεως του ουρανού, να εξετά-</span><br />
+<span class="i0">σωμεν αυτήν καθ' εαυτήν και τα πρότερα πάθη αυτής. Διότι μέ-</span><br />
+<span class="i0">χρι του νυν ουδείς ακόμη εξέθεσε την γένεσιν αυτών, αλλ' ως</span><br />
+<span class="i0">εάν εγνωρίζομεν τι είναι το πυρ και έκαστον αυτών, λέγομεν ότι</span><br />
+<span class="i0">είναι αρχαί, υποθέτοντες αυτά ως στοιχεία<a class="fnsign" href="#n115">(115)</a> (του αλφαβήτου) του</span><br />
+<span class="i0">παντός, ενώ δεν έπρεπεν ούτε με τας συλλαβάς λογικώς να παρο-</span><br />
+<span class="i0">μοιάζωνται ταύτα υπό ανθρώπου και ολίγην έχοντος φρόνησιν.</span><br />
+<span class="i0">Τώρα λοιπόν ό,τι ημείς διανοούμεθα έχει ως εξής: Περί της αρ-</span><br />
+<span class="i0">χής πάντων των πραγμάτων, ή περί των αρχών, ή όπως θέλει</span><br />
+<span class="i0">τις να εκφρασθή περί τούτων, τώρα δεν θα είπωμεν ουχί δι' άλ-</span><br />
+<span class="i0">λην αιτίαν παρά διότι είναι δύσκολον κατά τον παρόντα τρόπον</span><br />
+<span class="i0">του εκθέτειν τα πράγματα να δηλώσω την γνώμην μου. Μη νο-</span><br />
+<span class="i0">μίζετε λοιπόν μήτε υμείς ότι πρέπει εγώ να είπω αυτήν, (διότι)</span><br />
+<span class="i0">ούτε εγώ αυτός θα ήμην ικανός να πείσω τον εαυτόν μου ότι</span><br />
+<span class="i0">ορθώς θα επεχείρουν, αν ανελάμβανον τοιούτον έργον. Αλλά</span><br />
+<span class="i0">Δ. | διατηρών ό,τι κατ' αρχάς είπον, δηλ. αποβλέπων εις την δύ-</span><br />
+<span class="i0">ναμιν των πιθανών συλλογισμών, θα προσπαθήσω να είπω πρά-</span><br />
+<span class="i0">γματα ουχί ολιγώτερον αλλά περισσότερον άλλων πιθανά, ως</span><br />
+<span class="i0">πρότερον είπον απ' αρχής περί εκάστου και περί όλων ομού των</span><br />
+<span class="i0">πραγμάτων. Και τώρα πάλιν εις την αρχήν του λόγου τούτου τον</span><br />
+<span class="i0">Θεόν επικαλούμενος σωτήρα, όπως μας οδηγήση σώους εκ διηγή-</span><br />
+<span class="i0">Ε. | σεως παραδόξου και ασυνήθους εις δοξασίας πιθανάς, ας αρ-</span><br />
+<span class="i0">χίσωμεν εκ νέου να λέγωμεν.</span><br />
+</div>
+
+<div class="chaphead">
+<h3>ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'.</h3>
+<p><b>Εις τας αρχάς ας διεκρίναμεν πρότερον, ήτοι 1) το παρά-
+δειγμα, το ον (ιδέαν) και 2) το μίμημα, τα αισθητά αντικείμενα,
+προσθετέον 3) την δεξαμενήν και την τροφόν
+παντός όπερ γίνεται. Το στοιχείον τούτο δεν είναι πυρ,
+αήρ, ύδωρ, γη, διότι ταύτα μεταβάλλονται απαύστως
+και μεταβαίνουσιν εκ μιας εις άλλην κατάστασιν. Αι
+μεταβολαί όμως αύται συμβαίνουσιν αναγκαίως είς τι, όπερ
+μένει ταυτόν εαυτώ, και όπερ μη ον ωρισμένον σώμα
+δύναται να γίνη πάντα και να δεχθή πάσας τας ποιότητας,
+είναι άφθαρτον και αόρατον, καταληπτόν διά εικασίας
+και αναλογίας, αιώνιος Χώρος, παρέχων τόπον
+εις παν ό,τι γίνεται.</b></p>
+</div>
+
+<div class="dialog">
+<span class="i0">Η νέα λοιπόν αρχή περί του παντός ας λάβη διαιρέσεις πε-</span><br />
+<span class="i0">ρισσοτέρας της πρώτης. Δηλαδή τότε μεν διεκρίναμεν δύο είδη,</span><br />
+<span class="i0">τώρα δε πρέπει να δηλώσωμεν και τρίτον άλλο είδος. Διότι τα</span><br />
+<span class="i0">δύο ήσαν επαρκή, προς όσα είπομεν πρότερον, έν μεν υπετέθη</span><br />
+<span class="i0">49. | ως παράδειγμα, νοητόν και αιωνίως υπάρχον κατά τον αυτόν</span><br />
+<span class="i0">τρόπον, δεύτερον δε ως μίμημα του παραδείγματος, έχον γέννησιν</span><br />
+<span class="i0">και ον ορατόν. Τρίτον δε τότε δεν διεκρίναμεν, επειδή ενομίσαμεν</span><br />
+<span class="i0">ότι τα δύο ήσαν αρκετά. Αλλά τώρα φαίνεται ότι ο λόγος μας</span><br />
+<span class="i0">αναγκάζει και τρίτον είδος, δύσκολον και σκοτεινόν, να επιχειρή-</span><br />
+<span class="i0">σωμεν να διασαφήσωμεν διά λόγων. Ποίαν λοιπόν φύσιν, ποίαν</span><br />
+<span class="i0">δύναμιν πρέπει να υπολάβωμεν ότι έχει αυτό; Τοιαύτην ακριβώς,</span><br />
+<span class="i0">ότι δηλ. είναι το υποδεχόμενον παν ό,τι γεννάται, ως μία τρο-</span><br />
+<span class="i0">φός. Είπομεν ούτω την αλήθειαν αλλά πρέπει να είπωμεν σαφέ-</span><br />
+<span class="i0">Β. | στερα περί αυτού· τούτο όμως είναι δύσκολον, και δι' άλλους</span><br />
+<span class="i0">λόγους και διότι χάριν αυτού είναι αναγκαίον να προβάλωμεν</span><br />
+<span class="i0">απορίας περί του πυρός και των άλλων τριών ειδών. Διότι είναι</span><br />
+<span class="i0">δύσκολον να είπωμεν περί εκάστου αυτών, ποίον πραγματικώς</span><br />
+<span class="i0">πρέπει να λέγωμεν ύδωρ μάλλον παρά πυρ, και ποίον οτιδή-</span><br />
+<span class="i0">ποτε άλλο, είτε όλα ομού (λαμβάνοντες) είτε και έν έκαστον,</span><br />
+<span class="i0">ούτως ώστε να λέγωμεν αξιόπιστα και ασφαλή. Πώς λοιπόν θα</span><br />
+<span class="i0">λέγωμεν ευλόγως το πράγμα αυτό καθ' εαυτό, και τίνι τρόπω,</span><br />
+<span class="i0">και τι, όταν ευρισκώμεθα εις απορίαν; Και πρώτον εκείνο το</span><br />
+<span class="i0">C. | οποίον ωνομάσαμεν ύδωρ, όταν πηγνύηται, ως φαίνεται</span><br />
+<span class="i0">βλέπομεν ότι γίνεται λίθοι και γη, έπειτα δε όταν διαλύηται</span><br />
+<span class="i0">και διαστέλληται, αυτό τούτο γίνεται αήρ και άνεμος. Και</span><br />
+<span class="i0">ο αήρ, όταν καή, γίνεται πυρ· τανάπαλιν δε το πυρ, όταν πυ-</span><br />
+<span class="i0">κνωθή και σβεσθή, μεταβαίνει πάλιν εις μορφήν αέρος. Και πά-</span><br />
+<span class="i0">λιν ο αήρ, όταν συσταλή και πυκνωθή, γίνεται νέφος και ομίχλη·</span><br />
+<span class="i0">και εκ τούτων, όταν επί μάλλον συμπυκνωθώσι, ρέει ύδωρ· εξ</span><br />
+<span class="i0">ύδατος δε πάλιν γίνονται γη και λίθοι. Και τοιουτοτρόπως ταύτα</span><br />
+<span class="i0">αποτελούσι κύκλον μεταδίδοντα εις άλληλα την γέννησιν, ως εί-</span><br />
+<span class="i0">Δ. | δομεν. Αλλ' ούτως, επειδή ταύτα ουδέποτε φαίνονται έκαστον</span><br />
+<span class="i0">τα αυτά, ποιον εξ αυτών είναι εκείνο, όπερ εάν τις διισχυρισθή</span><br />
+<span class="i0">ότι είναι μονίμως τούτο και ουχί άλλο, δεν θα καταισχύνη εαυ-</span><br />
+<span class="i0">τόν; Δεν είναι (κανέν)· διό πολύ ασφαλέστερον περί τοιούτων</span><br />
+<span class="i0">πραγμάτων είναι να ομιλώμεν, όταν θέτωμεν ως βάσιν τούτο:</span><br />
+<span class="i0">ότι εκείνο το οποίον βλέπομεν, ότι πάντοτε γίνεται άλλο, π. χ.</span><br />
+<span class="i0">το πυρ, να μη λέγωμεν τούτο πυρ, αλλ' εκείνο όπερ σταθερώς</span><br />
+<span class="i0">είναι τοιούτον<a class="fnsign" href="#n116">(116)</a> μήτε να λέγωμεν ύδωρ τούτο εδώ, αλλ' εκείνο</span><br />
+<span class="i0">Ε. | όπερ πάντοτε είναι τοιούτον, μήτε άλλο ουδέν ποτε ως να</span><br />
+<span class="i0">είχε σταθερότητά τινα, από εκείνα, όσα δηλούμεν μεταχειριζόμενοι</span><br />
+<span class="i0">την λέξιν τούτο και εκείνο και νομίζομεν ότι λέγομέν τι (ορθόν).</span><br />
+<span class="i0">Διότι ταύτα μη μένοντα πάντοτε αποφεύγουσι τον προσδιορισμόν</span><br />
+<span class="i0">του τούτου και εκείνου και του κατά τούτον τον τρόπον και οιονδή-</span><br />
+<span class="i0">ποτε άλλον, όστις δεικνύει ότι ταύτα είναι μόνιμα. Ταύτα λοιπόν</span><br />
+<span class="i0">δεν πρέπει να λέγωνται ούτω καθέν, αλλ' εκείνο όπερ είναι πάν-</span><br />
+<span class="i0">τοτε τοιούτον και μεταβαίνει σταθερώς (εξ ενός εις άλλο, μένον)</span><br />
+<span class="i0">όμοιον, είτε περί εκάστου είτε περί πάντων των πραγμάτων πρέ-</span><br />
+<span class="i0">πει να λέγωμεν ούτω, και επομένως πυρ εκείνο όπερ είναι πάντοτε</span><br />
+<span class="i0">τοιούτον, και ομοίως παν άλλο πράγμα όπερ έχει γέννησιν. Και</span><br />
+<span class="i0">ούτως εκείνο, εις το οποίον έκαστον εκ των πραγμάτων τούτων,</span><br />
+<span class="i0">όταν γεννάται, εμφανίζεται, και πάλιν εκείθεν αφανίζεται, εκείνο</span><br />
+<span class="i0">50. | μόνον δυνάμεθα να ονομάζωμεν μεταχειριζόμενοι τας λέξεις</span><br />
+<span class="i0"><b>τούτο</b> και <b>εκείνο</b>, το δε άλλο, οποιονδήποτε είναι, ή θερμόν ή</span><br />
+<span class="i0">λευκόν, ή οτιδήποτε εκ των εναντίων, και παν ό,τι γεννάται εκ</span><br />
+<span class="i0">τούτων, κανέν από ταύτα δεν πρέπει να καλήται ούτως.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Αλλά περί τούτων πρέπει να προσπαθήσωμεν να είπωμεν</span><br />
+<span class="i0">πάλιν σαφέστερα. Εάν δηλαδή πλάσας τις εκ χρυσού πάντα</span><br />
+<span class="i0">τα είδη των σχημάτων δεν έπαυε να μεταπλάττη αυτά ούτως,</span><br />
+<span class="i0">ώστε καθέν να μετασχηματίζηται εις όλα τα άλλα, ότε έτερος</span><br />
+<span class="i0">ήθελε δείξει έν αυτών και ερωτήσει τι είναι, πολύ ασφαλέστερον</span><br />
+<span class="i0">Β. | ως προς την αλήθειαν θα ήτο να είπη ότι είναι χρυσός,</span><br />
+<span class="i0">και το τρίγωνον λ. χ., και όσα άλλα σχήματα γίνονται εις αυ-</span><br />
+<span class="i0">τόν (τον χρυσόν), δεν πρέπει να λέγη ταύτα ότι είναι, διότι μετα-</span><br />
+<span class="i0">βάλλονται, άμα (ο τεχνίτης) τα σχηματίση, αλλά να αρκήται αν</span><br />
+<span class="i0">μόλις δύνανται μετά τινος ασφαλείας να δέχωνται το <b>τοιούτον</b>.</span><br />
+<span class="i0">Ο αυτός δε λόγος δύναται να λεχθή και περί της φύσεως, ήτις</span><br />
+<span class="i0">δέχεται εν εαυτή πάντα τα σώματα· πρέπει πάντοτε να την ονο-</span><br />
+<span class="i0">μάζωμεν με το αυτό όνομα, διότι δεν εξέρχεται ποτέ εκ της ιδιότη-</span><br />
+<span class="i0">C. | τος αυτής. Διότι δέχεται πάντοτε τα πάντα, και ουδέποτε κατ'</span><br />
+<span class="i0">ουδένα τρόπον ουδεμίαν έλαβέ ποτε μορφήν ομοίαν με την των</span><br />
+<span class="i0">πραγμάτων, τα οποία εισέρχονται εις αυτήν. Διότι αύτη πρόκει-</span><br />
+<span class="i0">ται εις παν πράγμα εν τη φύσει ως εκμαγείον, το οποίον κινεί-</span><br />
+<span class="i0">ται και λαμβάνει σχήμα υπ' εκείνων τα οποία εισέρχονται εις</span><br />
+<span class="i0">αυτό, και διά ταύτα φαίνεται άλλοτε μεν κατά τούτον, άλλοτε</span><br />
+<span class="i0">δε κατ' άλλον τρόπον. Τα δε εξερχόμενα και εισερχόμενα<a class="fnsign" href="#n117">(117)</a> εί-</span><br />
+<span class="i0">ναι μιμήματα πάντοτε των όντων (των ιδεών), τυπωθέντα επ'</span><br />
+<span class="i0">αυτών κατά τρόπον όστις δυσκόλως δύναται να εκφρασθή και</span><br />
+<span class="i0">είναι άξιος θαυμασμού, και τον οποίον μετά ταύτα θα εξετά-</span><br />
+<span class="i0">σωμεν.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Κατά το παρόν λοιπόν πρέπει να διανοηθώμεν τρία γένη, τ. έ.</span><br />
+<span class="i0">εκείνο το οποίον γεννάται, εκείνο εν τω οποίω γεννάται, και</span><br />
+<span class="i0">Δ. | εκείνο κατά μίμησιν του οποίου γεννάται το γεννώμενον.</span><br />
+<span class="i0">Και ακριβώς το μεν δεχόμενον (την γέννησιν) πρέπει να παρο-</span><br />
+<span class="i0">μοιώσωμεν με την μητέρα, εκείνο εξ ου (έρχεται η γέννησις) με</span><br />
+<span class="i0">τον πατέρα, και το μεταξύ αυτών με τον υιόν. Και πρέπει να</span><br />
+<span class="i0">εννοήσωμεν ότι, επειδή το εκτύπωμα μέλλει να είναι κατά την</span><br />
+<span class="i0">όψιν ποικίλον, έχον πάσας τας ποικιλίας, κατ' ουδένα άλλον</span><br />
+<span class="i0">τρόπον εκείνο, εις το οποίον γίνεται η εκτύπωσις, δύναται να είναι</span><br />
+<span class="i0">καλώς παρεσκευασμένον, πλην εάν είναι άμορφον, εστερημέ-</span><br />
+<span class="i0">νον όλας εκείνας τας μορφάς, τας οποίας μέλλει να δεχθή οθεν-</span><br />
+<span class="i0">Ε. | δήποτε. Διότι, αν είναι όμοιον με κανέν εκ των πραγμάτων</span><br />
+<span class="i0">τα οποία δέχεται έχοντα εναντίαν ή και όλως διάφορον φύσιν,</span><br />
+<span class="i0">οπότε ταύτα ήθελον έλθει, θα τα εδέχετο κακώς και κακώς θα τα</span><br />
+<span class="i0">παρίστανε, διότι θα παρουσίαζε την ιδικήν του όψιν. Διά τούτο</span><br />
+<span class="i0">και είναι αναγκαίον να είναι έξω (άνευ) οιασδήποτε μορφής το</span><br />
+<span class="i0">μέλλον να δεχθή πάσας εις εαυτό, όπως διά τας ευώδεις αλοι-</span><br />
+<span class="i0">φάς πρώτον μηχανεύονται με τέχνην να υπάρχη τούτο, τ. έ.</span><br />
+<span class="i0">κάμνουν άοσμα τα υγρά, τα οποία θα δεχθώσι τας οσμάς·</span><br />
+<span class="i0">ομοίως και όσοι επιχειρούσι να αποτυπώσωσι σχήματα εις μα-</span><br />
+<span class="i0">λακάς ύλας, δεν  αφίνουσι να υπάρχη φανερόν κανέν σχήμα εις</span><br />
+<span class="i0">αυτάς, και πρότερον εξομαλύνοντες τας κάμνουσιν όσον το δυ-</span><br />
+<span class="i0">51. | νατόν λειοτέρας. Ούτω λοιπόν και εκείνο, όπερ μέλλει να</span><br />
+<span class="i0">δεχθή πολλάκις εις όλον τον εαυτόν του τα ομοιώματα πάντων</span><br />
+<span class="i0">των όντων, τα οποία είναι αιώνια, πρέπει φύσει να είναι άνευ</span><br />
+<span class="i0">όλων τούτων των μορφών. Διά τούτο την μητέρα ταύτην και</span><br />
+<span class="i0">υποδοχήν (δοχείον) παντός, όπερ γεννάται ορατόν και αισθητόν,</span><br />
+<span class="i0">ας μη λέγωμεν μήτε γην, μήτε αέρα, μήτε πυρ, μήτε ύδωρ,</span><br />
+<span class="i0">μήτε άλλο τι όπερ γεννάται εκ τούτων, ή εκ του οποίου γεννών-</span><br />
+<span class="i0">ται ταύτα. Αλλά δεν θα απατηθώμεν ονομάζοντες αυτήν είδος</span><br />
+<span class="i0">Β. | τι (ιδέαν) αόρατον και άμορφον, ικανόν να δεχθή πάντα (παν-</span><br />
+<span class="i0">δεχές), μετέχον του νου κατά τρόπον ανεξήγητον, και όπερ δύσκο-</span><br />
+<span class="i0">λον είναι να συλληφθή. Καθόσον δε εκ των ήδη ρηθέντων είναι</span><br />
+<span class="i0">δυνατόν να φθάσωμεν να εννοήσωμεν την φύσιν αυτού, δύναταί</span><br />
+<span class="i0">τις να είπη ορθότατα τα εξής: τ. έ. πυρ φαίνεται εκάστοτε το πυ-</span><br />
+<span class="i0">ρωθέν μέρος αυτού, ύδωρ δε το υγρανθέν μέρος, γη δε και αήρ,</span><br />
+<span class="i0">καθόσον δέχεται εικόνας τούτων<a class="fnsign" href="#n118">(118)</a>. Αλλά περί τούτων ανάγκη</span><br />
+<span class="i0">να εξετάσωμεν προσδιορίζοντες περισσότερον τα τοιαύτα. Άρα</span><br />
+<span class="i0">C. | γε υπάρχει, πυρ, το οποίον είναι πυρ αυτό αφ' εαυτού; και</span><br />
+<span class="i0">όλα τα άλλα, τα οποία πάντοτε ονομάζομεν ούτως, υπάρχουσιν</span><br />
+<span class="i0">αυτά καθ εαυτά έκαστον; Ή τα πράγματα, τα οποία και βλέπο-</span><br />
+<span class="i0">μεν και όσα άλλα διά του σώματος αισθανόμεθα, μόνα αυτά</span><br />
+<span class="i0">κατέχουσι την τοιαύτην αλήθειαν, άλλα δε δεν υπάρχουσιν</span><br />
+<span class="i0">εκτός αυτών ουδαμού και κατ' ουδένα τρόπον, και ματαίως εκά-</span><br />
+<span class="i0">στοτε λέγομεν ότι υπάρχει νοητή μορφή (ιδέα) εκάστου πράγματος,</span><br />
+<span class="i0">ενώ αύτη ουδέν άλλο είναι ειμή (κενός) λόγος; Δεν είναι βέβαια</span><br />
+<span class="i0">ορθόν  αφίνοντες το παρόν ζήτημα άνευ εξετάσεως και κρίσεως</span><br />
+<span class="i0">να διισχυρισθώμεν λέγοντες ότι ούτως έχει, και ούτε εις λό-</span><br />
+<span class="i0">Δ. | γον μακρόν να παρεμβάλωμεν πάρεργον άλλον μακρόν.</span><br />
+<span class="i0">Αλλ' εάν με ολίγας λέξεις ήθελε φανή μέγα όριον προσδιωρι-</span><br />
+<span class="i0">σμένον, τούτο θα ήτο το σπουδαιότερον πάντων. Ιδού λοιπόν η</span><br />
+<span class="i0">γνώμη την οποίαν εγώ προβάλλω.</span><br />
+</div><div class="dialog">
+<span class="i0">Εάν ο νους και η αληθής γνώμη (δόξα) είναι δύο διάφορα</span><br />
+<span class="i0">πράγματα, τα είδη ταύτα, τα οποία υφ' ημών δεν είναι αισθητά,</span><br />
+<span class="i0">αλλά μόνον νοητά, υπάρχουσι και απολύτως καθ' εαυτά. Εάν</span><br />
+<span class="i0">όμως, καθώς εις μερικούς φαίνεται, η αληθής δόξα ουδόλως</span><br />
+<span class="i0">διαφέρει του νου, τότε πρέπει να παραδεχθωμεν ως βεβαιότατα</span><br />
+<span class="i0">πάντων πάντα όσα αισθανόμεθα διά του σώματος<a class="fnsign" href="#n119">(119)</a>. Πρέπει λοι-</span><br />
+<span class="i0">Ε. | πόν να είπωμεν, ότι ταύτα είναι δύο διάφορα πράγματα,</span><br />
+<span class="i0">διότι εγεννήθησαν χωριστά και είναι προς άλληλα ανόμοια.</span><br />
+<span class="i0">Διότι το μεν (ο νους) διά της διδασκαλίας, το δε άλλο διά της</span><br />
+<span class="i0">πίστεως γεννάται εις ημάς· το μεν συνοδεύεται πάντοτε υπό του</span><br />
+<span class="i0">αληθούς συλλογισμού, το δε είναι χωρίς λόγον· και το μεν είναι</span><br />
+<span class="i0">αμετακίνητον υπό της πειθούς, το δε δύναται να μεταπείθηται<a class="fnsign" href="#n120">(120)</a>.</span><br />
+<span class="i0">Και της μεν δόξης, πρέπει να το είπωμεν, μετέχουσι πάντες</span><br />
+<span class="i0">οι άνθρωποι, του δε νου μόνοι οι Θεοί και ολίγον μέρος του αν-</span><br />
+<span class="i0">θρωπίνου γένους<a class="fnsign" href="#n121">(121)</a>. Επειδή λοιπόν ταύτα ούτως έχουσι, πρέπει</span><br />
+<span class="i0">52. | να ομολογήσωμεν — ότι έν είναι το είδος, το οποίον είναι</span><br />
+<span class="i0">πάντοτε κατά τον αυτόν τρόπον, αγέννητον και άφθαρτον, όπερ</span><br />
+<span class="i0">ούτε εις εαυτό δέχεται άλλο τι έξωθεν, ούτε αυτό μεταβαίνει</span><br />
+<span class="i0">εις άλλο<a class="fnsign" href="#n122">(122)</a>, αόρατον και με καμμίαν αίσθησιν αισθητόν, εκείνο</span><br />
+<span class="i0">ακριβώς το οποίον έλαχεν εις την νόησιν να θεωρή — ότι το</span><br />
+<span class="i0">αυτό έχον όνομα και όμοιον με τούτο είναι έν δεύτερον, αισθη-</span><br />
+<span class="i0">τόν, γεννημένον, όπερ διαρκώς ταράττεται, γεννάται είς τινα</span><br />
+<span class="i0">τόπον, και πάλιν εκείθεν καταστρέφεται, δύναται δε να συλλαμ-</span><br />
+<span class="i0">βάνηται υπό της δόξης διά της αισθήσεως — και ότι πάλιν</span><br />
+<span class="i0">τρίτον είδος, το του χώρου, όστις υπάρχει πάντοτε, δεν επιδέχε-</span><br />
+<span class="i0">Β. | ται φθοράν, και παρέχει τόπον (έδραν) εις όλα όσα γεννών-</span><br />
+<span class="i0">ται, αυτός δε δεν υπόκειται εις τας αισθήσεις, αλλ' είναι αντιλη-</span><br />
+<span class="i0">πτός υπό τινος συλλογισμού αθεμίτου και μόλις είναι αντικείμε-</span><br />
+<span class="i0">νον<a class="fnsign" href="#n123">(123)</a> πίστεως (ουχί γνώσεως)· και προς αυτόν βλέποντες ονειρο-</span><br />
+<span class="i0">πολούμεν<a class="fnsign" href="#n124">(124)</a> και λέγομεν ότι παν ό,τι υπάρχει αναγκαίως είναι έν</span><br />
+<span class="i0">τινι τόπω και κατέχει χώρον τινα και εκείνο, το οποίον δεν είναι</span><br />
+<span class="i0">πού ούτε εις την γην ούτε εις τον ουρανόν, δεν είναι τίποτε. Όλα</span><br />
+<span class="i0">δε ταύτα και άλλα συγγενή με αυτά και ως προς την φύσιν ακόμη</span><br />
+<span class="i0">C. | εκείνην, η οποία δεν κοιμάται<a class="fnsign" href="#n125">(125)</a> και υπάρχει αληθώς, ένεκα</span><br />
+<span class="i0">της ονειρώξεως ταύτης, δεν είμεθα ικανοί, όταν εγερθώμεν, να τα</span><br />
+<span class="i0">διακρίνωμεν και να λέγωμεν το αληθές, ότι δηλαδή η εικών</span><br />
+<span class="i0">(επειδή δεν είναι ιδικόν της ούτε αυτό τούτο διά το οποίον εγεν-</span><br />
+<span class="i0">νήθη και αυτή αύτη είναι πάντοτε φάντασμα άλλου τινός<a class="fnsign" href="#n126">(126)</a> πρέ-</span><br />
+<span class="i0">πει διά ταύτα να γεννάται εντός άλλου, λαμβάνουσα κατά τινα</span><br />
+<span class="i0">τρόπον ύπαρξιν, ή άλλως αυτή να μη είναι εντελώς τίποτε· αλλ'</span><br />
+<span class="i0">εις το πραγματικώς υπάρχον (την ιδέαν) ο αληθής και ακριβής</span><br />
+<span class="i0">λόγος είναι βοηθός (προς απόδειξιν) ότι εφ' όσον πράγμα τι εί-</span><br />
+<span class="i0">ναι έν τι και άλλο τι είναι άλλο, ούτε το έν ούτε το άλλο θα</span><br />
+<span class="i0">ηδύνατο να ενωθή με το άλλο ούτως ώστε το αυτό συνάμα να</span><br />
+<span class="i0">γίνη έν και δύο.</span><br />
+</div>
+
+<p class="finish">ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΤΟΜΟΥ</p>
+
+
+
+<p>Η Σειρά των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, των Εκδόσεων Φέξη, υπήρξεν ένας
+σταθμός στα ελληνικά χρονικά. Για πρώτη φορά προσφερόταν συστηματικά στο
+ελληνικό αναγνωστικό κοινό, η αρχαία ελληνική σκέψη (Ιστορία, φιλοσοφία,
+ποίηση, δράμα, δικανικός και πολιτικός λόγος) σε δημιουργικές μεταφορές
+της, από τους άριστους μεταφραστές του τόπου, στην πιο σύγχρονη μορφή που
+πήρε εξελισσόμενο το γλωσσικό της όργανο. Ο Όμηρος, οι Τραγικοί κι ο
+Αριστοφάνης, ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Πλάτων, ο Ξενοφών, ο Αριστοτέλης,
+ο Θεόκριτος, ο Θεόφραστος, ο Επίκτητος, ο Πλούταρχος, ο Λουκιανός κλπ.
+προσφέρονται και σήμερα, στις κλασικές πια μεταφράσεις των Πολυλά,
+Ραγκαβή, Μωραϊτίδη, Κονδυλάκη, Ποριώτη, Γρυπάρη, Τανάγρα, Πολέμη, Καμπάνη,
+Καζαντζάκη, Βάρναλη, Αυγέρη, Βουτιερίδη, Ζερβού, Φιλαδελφέως, Τσοκόπουλου,
+Σιγούρου, Κ. Χρηστομάνου κλπ, σε μια σύγχρονη σειρά εκδόσεων βιβλίου
+τσέπης, πράγμα που επίσης γίνεται για πρώτη φορά, συστηματικά, στην
+Ελλάδα.</p>
+
+<div style="padding:0.2em 2em;float:left;font-weight:bold;"><p>Τίμαιος</p></div>
+
+<p>Αποτελεί σύστημα μεταφυσικής φιλοσοφίας περί γενέσεως του κόσμου
+και περί φύσεως του ανθρώπου, που παρουσιάζει πολλή συγγένεια με τις
+θεωρίες των Πυθαγορείων. Ο Τίμαιος αναπτύσσει βαθύτατες ιδέες γιά τον
+χαρακτήρα του κόσμου και ο Σωκράτης διευκρινίζει, συντελώντας στην
+ενάργεια και την παραστικότητα του πλατωνικού ύφους. Η μετάφραση έγινε από
+τον Π. Γρατσιάτο.</p>
+
+
+
+<p class="small">Η «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ» ΑΝΑΤΥΠΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ
+ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ.</p>
+
+<p class="small">ΑΘΗΝΑΙ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 36<br />
+ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΣΙΜΙΣΚΗ 61</p>
+
+
+
+<p class="small">ΤΙΜΗ ΤΟΜΟΥ ΔΡΑΧΜΑΙ 10</p>
+
+<hr />
+
+<p class="note" id="n001">1) Το λοιπόν μέρος του Κεφ. I είναι ελευθέρα συγκεφαλαίωσις των βιβλίων
+II - V της Πολιτείας περί τάξεως των φυλάκων, περί αγωγής, γυναικών κλπ.</p>
+
+<p class="note" id="n002">2) Πρβλ. Πολιτείας II σ. 369 ε - 374 ε.</p>
+
+<p class="note" id="n003">3) Πολιτ. σ. 374 Δ.</p>
+
+<p class="note" id="n004">4) Πολιτ. V σ. 460α.</p>
+
+<p class="note" id="n005">5) Φυλάκων. Πολιτ. III b. 415 C.—Δ. IV, 429 GΔ, V, 460 Δ</p>
+
+<p class="note" id="n006">6) Διότι αυτά θα είναι οι μέλλοντες φύλακες της πόλεως (πολιτείας).</p>
+
+<p class="note" id="n007">7) Η πράξις είναι η απόδειξις και τρόπον τινά η συμπλήρωσις της θεωρίας.
+Ούτω και ο Θεός εχάρη διά το έργον του, ότε είδεν αυτό να κινήται (όρα
+σελ. 37. C). «Ως δε ο πατήρ είδεν ότι αυτό εκινήθη, εχάρη και ηθέλησε να
+το κάμη περισσότερον όμοιον, με το παράδειγμα». Ασκήσεις ή άθλοι του
+σώματος είναι δρόμος, πάλη κ.λ.</p>
+
+<p class="note" id="n008">8) Ο Κριτίας, μαθητής του Σωκράτους, ήτο γενναίας φύσεως, μετείχε δε και
+φιλοσοφικών συνδιαλέξεων και εκαλείτο αμαθής (ιδιώτης) μεταξύ φιλοσόφων,
+φιλόσοφος δε μεταξύ ιδιωτών· υπήρξε δε και είς των 30 τυράννων εν
+Αθήναις». (Σχολ.).</p>
+
+<p class="note" id="n009">9) Ο Ερμοκράτης στρατηγός Συρακούσιος, συντελέσας εις την ήτταν των
+Αθηναίων στρατηγών Δημοσθένους και Νικίου. Ησχολείτο και εις την πολιτικήν
+και εις την φιλοσοφίαν (Σχ.).</p>
+
+<p class="note" id="n010">10) Εν τη «Πολιτεία» ο Πλάτων (III σ. 392) διακρίνει την ποίησιν εις
+μίμησιν και διήγησιν, και επί τέλους καταδικάζει αυτήν όλην εις μίμησιν.
+Ενταύθα την θεωρεί ως μίμησιν χρήσιμον.</p>
+
+<p class="note" id="n011">11) Να φαντασθήτε την ιδανικήν πολιτείαν, περιπεπλεγμένην εις πόλεμον
+φανταστικόν.</p>
+
+<p class="note" id="n012">12) Των Αθηνών.</p>
+
+<p class="note" id="n013">13) Τα μικρά Παναθήναια.</p>
+
+<p class="note" id="n014">14) Ή όπερ καίτοι δεν διεκοινώθη, αλλ' ο Κριτίας το διηγείτο ως κ.λ.</p>
+
+<p class="note" id="n015">15) Τα Απατούρια ήσαν εορτή εν Αθήναις, ήτις προς τιμήν του Διονύσου
+ετελείτο κατά τον μήνα Πυανεψιώνα (Οκτώβριον) και διήρκει ημέρας τρεις,
+των οποίων η πρώτη ελέγετο Ανάρρυσις, διότι πολλαί θυσίαι εγίνοντο κατ'
+αυτήν. Η δευτέρα ελέγετο Δορπία, διότι κατ' αυτήν εγίνοντο ευωχίαι και
+δείπνα πολλά. Η τρίτη εκαλείτο Κουρεώτις, διότι τότε οι κούροι, ήτοι οι
+παίδες και τα κοράσια ηλικίας 3 ή 4 ετών, κατεγράφοντο εις τα βιβλία των
+φρατριών. Αι φυλαί ήσαν κατ' αρχάς τέσσαρες, από δε Κλεισθένους δέκα και
+μετά ταύτα δώδεκα. Εκάστη δε των φυλών διηρέθη εις τρία μέρη και το τρίτον
+εκλήθη πατρία και φρατρία, οι δε ανήκοντες εις την αυτήν φυλήν και
+φρατρίαν ως συγγενείς μεταξύ των ελέγοντο φράτορες. Εις τους φράτορας
+τούτους εγίνετο η εγγραφή των παίδων (Προκλ. 27 F).</p>
+
+<p class="note" id="n016">16) Διότι έγραψε ποιήματα διδακτικά και γνωμικά. Ήτο λοιπόν ποιητής
+ηθικός.</p>
+
+<p class="note" id="n017">17) Ο Πλούταρχος (περί Ίσιδ. και Οσίρ., λέγει: «Το εν Σάει έδος της
+Αθηνάς, την οποίαν και Ίσιν νομίζουσιν, είχε τοιαύτην επιγραφήν· «Εγώ ειμι
+παν το γεγονός και ον και εσόμενον και τον εμόν πέπλον ουδείς πω θνητός
+απεκάλυψεν». Ο Πρόκλος όμως αναφέρει (30 Δ. Ε.) ότι το επίγραμμα είχεν
+ούτω: «Τα όντα και τα εσόμενα και τα γεγονότα εγώ ειμι· τον εμόν χιτώνα
+ουδείς απεκάλυψεν. Ον εγώ καρπόν έτεκον, ήλιος εγένετο». Το πρώτον μέρος
+της επιγραφής χαρακτηρίζει το Αιγυπτιακόν πνεύμα, όπερ είναι πρόβλημα εις
+εαυτό, και όπερ πανταχού επί του εδάφους και υπό το έδαφος θέτει
+προβλήματα (πυραμίδας, σφίγγας κ.λ.) προς λύσιν. Αλλ' ο τεχθείς καρπός, ο
+ήλιος, το σαφές, είναι το αποτέλεσμα και η λύσις του προβλήματος. Το φως,
+η σαφήνεια αύτη είναι το πνεύμα, ο υιός της Νηίθ της υπό τον πέπλον
+κρυπτομένης θεότητος. Ο Απόλλων των Ελλήνων είναι η λύσις του προβλήματος
+της αληθείας, όπερ έθηκεν η Νηίθ. Το εν Δελφοίς παράγγελμα αυτού ήτο
+«Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν (την φύσιν και ουσίαν σου). Η λύσις είναι: Το φως
+το της γνώσεως. Η σχέσις αύτη των δύο πνευμάτων, του Ελληνικού και του
+Αιγυπτιακού ή εν γένει του Ασιατικού, θαυμασίως παριστάνεται εν τω μύθω
+του Οιδίποδος και της σφιγγός. Η σφιγξ — το μέγα Αιγυπτιακόν σύμβολον —
+εμφανισθείσα εις τας Θήβας, έθηκε το πρόβλημα: «Τι είναι το ον, όπερ την
+πρωίαν βαίνει επί τεσσάρων ποδών, την μεσημερίαν επί δύο και την εσπέραν
+επί τριών». Ο Οιδίπους έλυσεν αυτό είπών ότι είναι ο <b>άνθρωπος</b> και
+κατεκρήμνισε την σφίγγα. Ό,τι εζήτει και δεν ηδύνατο να εύρη η Ανατολή,
+τούτο εύρεν η Ελλάς, ότι δηλ. η ουσία της Φύσεως είναι ο νους, όστις
+υπάρχει ως νους μόνον εν τη συνειδήσει του ανθρώπου. Αλλ' η συνείδησις, η
+γνώσις είναι κατ' αρχάς ατελής, και ο σοφός βασιλεύς εμπλέκεται εις την
+τραγικήν αντίθεσιν της γνώσεως και της αγνοίας, μη έχων συνείδησιν του
+χαρακτήρος των ιδίων αυτού πράξεων. Αλλά το Ελληνικόν πνεύμα βαθμηδόν
+εκτήσατο πλήρη συνείδησιν εαυτού. Ο Αιγύπτιος ιερεύς είπεν ότι οι Έλληνες
+είναι πάντοτε παίδες. Ημείς, λέγει ο Έγελος εν τη φιλοσοφία της Ιστορίας,
+εξ ης παραλαμβάνομεν τας κρίσεις ταύτας, δυνάμεθα τουναντίον να είπωμεν,
+ότι οι Αιγύπτιοι είναι οι εύρωστοι παίδες, οίτινες ζητούσι μόνον σαφή
+αντίληψιν εαυτών εν ιδεώδει μορφή, ίνα γίνωσι νεανίαι (οίοι εγένοντο οι
+Έλληνες).</p>
+
+<p class="note" id="n018">18) Ο Φορωνεύς έζη προ του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, ήτο υιός του
+Ινάχου και εβασίλευσε του Άργους. Λέγεται πρώτος, διότι υπήρξεν ο πρώτος
+των ανθρώπων. (Ο Ίναχος ήτο ποταμός, κατ' άλλους, διότι αυτός πρώτος
+θνητός εβασίλευσε, και κατ' άλλους, διότι πρώτος ίδρυσε το Άργος. Η Νιόβη
+ήτο θυγάτηρ του Φορωνέως, ήτις εγέννησεν εκ του Διός υιόν Άργον, εξ ου
+ωνομάσθη και η πόλις. Αύτη δεν πρέπει να συγχέηται με την Νιόβην, θυγατέρα
+του Ταντάλου.</p>
+
+<p class="note" id="n019">19) Του Δευκαλίωνος. Λέγουσιν ότι συνέβησαν τρεις κατακλυσμοί, πρώτος
+επί Ωγύγου, βασιλέως της Αττικής, δεύτερος επί Δευκαλίωνος, και τρίτος επί
+Δαρδάνου.</p>
+
+<p class="note" id="n020">20) Ο Πλούταρχος (Περί Ίσ. και Οσίρ.) λέγει ότι ο Σόλων διήκουσε
+Σόγχιτος Σαΐτου. Αλλ' ο Πρόκλος (σελ. 31 Δ) λέγει ότι ο Σόλων εν Σάει
+εγνώρισεν ιερέα ονομοζόμενον Παφενεΐτ, εν Ηλίου πόλει τον Οχοιάπι, εν
+Σεβεννύτω δε Εθήμων, ως λέγουσιν αι ιστορίαι των Αιγυπτίων· και ίσως ο
+Πατενεΐτ είναι ο Σαΐτης ιερεύς ο ειπών εις αυτόν την επομένην διήγησιν.</p>
+
+<p class="note" id="n021">21) Η διατάραξις, εξ ης γεννάται η εκπύρωσις. Εν τω Πολιτικώ λέγει ο
+Πλάτων, ότι αι καταστροφαί αύται συμβαίνουσιν, ότε ο κόσμος κατά τινας
+χρονικάς περιόδους εγκαταλειφθείς υπό του θεού κινείται αφ' εαυτού
+αντιθέτως. Αλλά και τούτο λέγεται ως μύθος, ουχί ως γεγονός βέβαιον και
+λογικώς γνωστόν. Όμοια και εν τη αρχή του 3ου βιβλίου των Νόμων.</p>
+
+<p class="note" id="n022">22) Πανταχού επί της γης πάντοτε υπήρξαν άνθρωποι και πράξεις
+ανθρώπιναι. Και εν τοις φοβερωτάτοις κατακλυσμοίς δεν καταστρέφονται όλοι,
+αλλ' οι επιζώντες είναι ολίγοι αμαθείς και αδιάφοροι, και διά τούτο η
+μνήμη των συμβάντων αφανίζεται. Εν Αιγύπτω όμως μεγάλοι κατακλυσμοί δεν
+γίνονται, και η μνήμη των σπουδαίων γεγονότων, όπου αν συμβώσι,
+διατηρείται θρησκευτικώς εις τας ιεράς Γραφάς. Βλέπε Θεαίτ. 175 Α.</p>
+
+<p class="note" id="n023">23) Ο Πρόκλος (σ. 44 Δ) λέγει ότι κατά τον μύθον ο Ήφαιστος ερών της
+Αθηνάς αφήκε το σπέρμα εις γην και εκείθεν εβλάστησε το γένος των
+Αθηναίων. Οι θεοί ούτοι είναι παράστασις δύο στοιχείων, της γης και του
+πυρός.</p>
+
+<p class="note" id="n024">24) Η έκφρασις δεν φαίνεται λογική. Πώς ήτο δυνατόν να γραφή τότε, ότε
+ιδρύθη η πόλις, ο αριθμ. 8000; Πώς δε προ 9000 ετών ιδρύθησαν άμα και
+εμεγαλούργησαν αι Αθήναι;</p>
+
+<p class="note" id="n025">25) Ιστορικώς η Αίγυπτος ανήκει εις την Ασίαν. Πολλοί των αρχαίων
+εθεώρουν ότι και γεωγραφικώς η Αίγυπτος ήτο μέρος της Ασίας.</p>
+
+<p class="note" id="n026">26) Τα συμβάντα ταύτα είναι αυτά τα κατά των Περσών κατορθώματα των
+Αθηναίων.</p>
+
+<p class="note" id="n027">27) Ο Πρόκλος λέγει (σελ 59) ότι «ο Κριτίας ενόμιζεν ότι εις τοιαύτα
+αντικείμενα, ως είναι εκείνο όπερ ώρισεν ο Σωκράτης, να ίδη την Πολιτείαν
+δρώσαν, το σπουδαιότερον είναι να εύρη τις διήγησιν, διά της οποίας θα
+δυνηθή να εκτελέση το πρόσταγμα καθώς πρέπει». Και τούτο έπραξεν ο
+Κριτίας, λαβών τον πόλεμον Αθηναίων και Ατλαντίνων, ως δυνάμενον να
+παραστήση τον τρόπον, καθ' ον παράγεται η αρίστη πολιτεία.</p>
+
+<p class="note" id="n028">28) Ο Σωκράτης επραγματεύθη περί πολιτείας θεωρητικώς. Ο Κριτίας θα
+περιγράψη αυτήν δρώσαν. Ο Τίμαιος θα εκθέση τας αρχάς αυτής. Περί
+Ερμοκράτους δεν γίνεται λόγος.</p>
+
+<p class="note" id="n029">29) Την διήγησιν των ιερέων, την οποίαν έφερεν ο Σόλων εξ Αιγύπτου.</p>
+
+<p class="note" id="n030">30) Ο Πλάτων άρχεται από της διακρίσεως του φαινομένου και της ουσίας.
+Αφ' ενός είναι το σύνολον των αισθητών όντων, τα οποία γεννώνται,
+<b>διαιρούνται</b> και μεταβάλλονται, αφ' έτερου ο νόμος και η ουσία εκάστου,
+ήτις είναι νοητή, <b>αδιαίρετος</b> και αμετάβλητος. Και πρώτον θεωρεί τα υλικά
+πράγματα κατά τον απλούστατον διορισμόν αυτών, την κίνησιν, της οποίας
+διορισμοί είναι ο χώρος και ο χρόνος. Βεβαίως επέκεινα της κινήσεως
+συλλαμβάνουν τι, όπερ όμως διαφεύγει την νόησιν και την φαντασίαν, και
+όπερ καλούμεν πρώτην ύλην, ήτις δύναται να δεχθή πάσας τας μορφάς και να
+γίνη ύδωρ, γη και ει τι άλλο, αλλ' ουδέν εκ τούτων είναι και μένει η αυτή
+προς εαυτήν εν τη αδιοριστία αυτής. Ο Πλάτων ταυτίζει αυτήν με τον χώρον,
+όστις όμως είναι μόνον είς των διορισμών αυτής.</p>
+
+<h4>Ουρανία Μηχανική.</h4>
+
+<p>Η ύλη κινουμένη τείνει προς τι κέντρον και κατά τον Πλάτωνα η ενέργεια της
+βαρύτητος ασκείται κατά τον νόμον των ομοίων, πάντα δε τα σώματα τείνουσι
+να ενωθώσι προς τα ομογενή. Έκαστον αυτών είναι βαρύ μόνον, όταν είναι
+εκτός της θέσεώς του. Και, επειδή το σύμπαν είναι σφαιρικόν, δεν δύναται
+να θεωρηθή μέρος τι ως το άνω μάλλον ή το κάτω. — Η ύλη κείται εν χώρω,
+ήτοι τα μέρη αυτής είναι εκτός αλλήλων, αλλ' επειδή ταύτα είναι ολότητες
+κινούμεναι κατά τον νόμον των ομοίων, παρά τον χωρισμόν (την άπωσιν)
+υπάρχει η ένωσις (η έλξις) της ύλης. Όταν δε πολλά τοιαύτα σώματα
+απωθούμενα και ελκόμενα αποτελώσιν έν σύστημα, τότε υπάρχει κοινόν κέντρον
+και μερικά κέντρα. Έκαστον σώμα έχει εν τω συστήματι την ωρισμένην θέσιν
+του προς αποφυγήν συγχύσεως· πάντα δε κινούνται εις κεκλεισμένας καμπύλας
+περί το καθολικόν κέντρον, ίνα τηρήσωσι την αναφοράν των προς αυτό, και
+συνάμα κινούνται περί εαυτά, ίνα έχωσιν αναφοράν προς εαυτά ως ανεξάρτητα.
+Τας κινήσεις ταύτας, τας αναφοράς των, τα μεγέθη και τας διαρκείας αυτών ο
+Πλάτων παριστάνει διά της δημιουργίας της ψυχής του κόσμου. Ο κόσμος έχει
+θαυμασίαν τάξιν, έχει γενικούς νόμους, <b>καθολικάς αρχάς</b> και το σύνολον
+τούτων είναι ο λόγος, η ψυχή του κόσμου.</p>
+
+<p>Ο Θεός εκ της αδιαιρέτου ουσίας και εκ της διαιρετής εποίησε τρίτην, την
+ψυχήν, ήτις μετέχει της φύσεως του ταυτού και του ετέρου και εν μέσω των
+μεταβολών αυτής μένει η αυτή προς εαυτήν. Έπειτα το μίγμα εχώρισεν εις όσα
+έπρεπε μέρη κατά γεωμετρικάς και αρμονικάς αναλογίας, και εδημιούργησε
+πάντας τους αστέρας. Ο νους, η ύλη και η ψυχή παριστώσι τας τρεις
+παγκοσμίας αρχάς του ταυτού, του ετέρου και της τρίτης ουσίας. Εκ της
+ενώσεως αυτών εμορφώθησαν δύο σφαίραι ομόκεντροι, η των απλανών αστέρων
+και εντός αυτής η των πλανητών. Επειδή η ψυχή μετέχει της φύσεως του
+ταυτού, διό απλανείς και πλανήται κινούνται την περί εαυτούς αναλλοίωτον
+κίνησιν, αλλ' οι επτά πλανήται τεθειμένοι εν τη εσωτερική σφαίρα (εν
+εκλειπτική) και υποκείμενοι εις την φύσιν του ετέρου εκτελούσιν εις
+χρόνους διαφόρους περιστροφάς εναντίας προς τας των απλανών. Μόνη η γη
+μένει ακίνητος εν τω μέσω του παντός και περί αυτήν στρέφονται οι αστέρες.</p>
+
+<p class="note" id="n031">31) Το γίγνεσθαι (η γένεσις) είναι η ενότης δύο εννοιών, του είναι και
+του μη είναι. Το γίγνεσθαι είναι η κίνησις ή μετάβασις του ενός τούτων εις
+το άλλο. Γέννησις, μεταβολή κ.λ. κ.λ. είναι μορφαί ή τρόποι γενέσεως. Το
+γινόμενον τείνει εις το είναι, αλλ' εφ' όσον γίνεται δεν είναι όντως ον.
+Όντως ον είναι ο κόσμος των ιδεών, των νοητών, τα οποία νοούνται και δεν
+ορώνται. Το πάντοτε γινόμενον και ουδέποτε ον είναι ο ορατός, ο αισθητός
+κόσμος, τα φαινόμενα. Ό,τι λέγει ενταύθα ο Τίμαιος συμφωνεί προς τα της
+Εξόδου (3, 14)· «Και είπεν ο Θεός προς Μωυσήν, «Εγώ ειμι ο ων, και ερείς
+τοις υιοίς Ισραήλ, «Ο ων με απέσταλκε προς υμάς». Ο ιερός Αυγουστίνος
+θαυμάζει διά την συμφωνίαν ταυτην και άγεται να παραδεχθή, ότι ο Πλάτων
+είχε γνώσιν της Αγ. Γραφής!</p>
+
+<p class="note" id="n032">32) Η γένεσις και η φθορά αποτελούσι συνεχή κίνησιν εν τω αισθητώ
+κόσμω. Διό ο θάνατος είναι μεταμόρφωσις της ύλης και γέννησις νέων μορφών,
+και συμβιβάζεται με την αγαθότητα του Θεού, όστις ηθέλησε να είναι αγαθός
+ο κόσμος. Η φθορά του μέρους, λέγει ο Πρόκλος (115 C.—Δ), είναι αγαθόν,
+εάν μέλλη να σώζηται το όλον. Και είναι τούτο αναγκαίον προς συντήρησιν
+του κόσμου, διότι άλλως, διά να σώζωνται τα μέρη, θα εδαπανάτο και θα
+εξέλειπε το όλον.</p>
+
+<p class="note" id="n033">33) Το δόγμα τούτο — ότι είναι καλόν εκείνο, όπερ έχει παράδειγμα
+αναλλοίωτον και _ον_, ενώ το έχον παράδειγμα, όπερ μεταβάλλεται και γίνεται,
+δεν είναι καλόν — συμφωνεί προς την εν τω 10ω της Πολιτείας βιβλίω θεωρίαν
+περί ποιήσεως. Κατ' αυτήν η τέχνη ως μίμησις είναι απορριπτέα, διότι
+μιμείται τα πράγματα και ουχί τας ιδέας, των οποίων (ιδεών) είναι
+μιμήσεις, ατελείς εκδηλώσεις, τα πράγματα.</p>
+
+<p class="note" id="n034">34) Η παράστασις του Θεού πατρός και ποιητού διά της προηγηθείσης εν
+Ελλάδι φιλοσοφικής κινήσεως απέβαλλε βαθμηδόν την υλικότητα, υπό την
+οποίαν παρουσιάζεται εις τον λαόν και εις την ποίησιν, έως ου διά του
+Πλάτωνος έγινε πνευματική έννοια ήτις έλαβε την πλήρη διαμόρφωσιν αυτής
+υπό του Χριστιανισμού και των Νεοπλατωνικών. Ο Θεός είναι νους και
+δημιουργεί ως νους, ήτοι θέτει τους διορισμούς αυτού, τας ιδέας, αίτινες
+δεν είναι τι διάφορον αυτού, και αίτινες εμφανίζονται και
+πραγματοποιούνται εν τω φαινομενικώ τούτω κόσμω. Το φαινόμενον έχει λόγον
+και ουσίαν, ήτις δεν είναι αισθητή, διότι δεν είναι τι ατομικόν, αλλ'
+είναι όλως καθολική και νοητή. Τα καθόλου, τα νοητά ταύτα είναι αι ιδέαι,
+ήτοι νοήματα αντικειμενικά άμα και υποκειμενικά, κινούντα και ζωογονούντα
+τα πράγματα και τα πνεύματα. Ούτως η ιδέα του κόσμου αναγκαίως προϋπάρχει
+αυτού αναλλοίωτος και αιώνιος εν τω απολύτω νω. Ο αισθητός κόσμος, απ'
+εναντίας, μεταβάλλεται διηνεκώς και ό,τι είναι τώρα παρόν εν αυτώ μετ'
+ολίγον αφανίζεται και γίνεται παρελθόν. Και, αν συγκρίνωμεν την <b>ιδέαν</b>
+του κόσμου και τον <b>Θεόν</b>, δυνάμεθα να είπωμεν, ότι, καίτοι είναι έν και
+το αυτό, λογικώς όμως ο νους, ο Θεός, είναι πρότερος του νοητού, επομένως
+είναι και πρώτη αιτία των πραγμάτων. Επειδή δε η σχέσις αύτη έχει
+αναλογίαν με την σχέσιν πατρός και υιού, ή τεχνίτου (δημιουργού) και
+ποιήματος, δύναται να λέγηται εικονικώς ότι ο Θεός γεννά ένα υιόν
+(μονογενή) και ότι κατά το πρότυπον τούτο δημιουργεί τον κόσμον (και τα
+πάντα δι' αυτού εγένοντο. Ιωάν.). Ο Χριστιανισμός έπειτα συμβιβάζων την
+αντίθεσιν ταύτην του καθολικού και του μερικού εδίδαξεν, ότι ο πατήρ
+αποκαλύπτει και θεωρεί εαυτόν εν τω υιώ, εν τη ενώσει δε ταύτη προς τον
+υιόν ο Θεός γίνεται πνεύμα απόλυτον. Ο υιός ούτω δεν είναι απλούν όργανον,
+αλλ' αυτό το περιεχόμενον της αποκαλύψεως. Υπό τους μύθους λοιπόν και τας
+αλληγορίας πρέπει να ανευρίσκηται ο κρυπτόμενος νους. Και, ίνα συλλάβωμεν
+τον νουν τούτον και εν γένει ίνα κατανοήσωμεν την Φύσιν και τας σχέσεις
+αυτής προς το πνεύμα, πρέπει να απομακρύνωμεν πάσαν υλικήν και παχυλήν
+παράστασιν. Προς τούτο πρέπει να έχωμεν προ οφθαλμών 1) ότι ο λεγόμενος
+άπειρος χώρος υπάρχει, ίνα χωρή, χωρεί δε την ύλην, επομένως χώρος και ύλη
+είναι αχώριστα· 2) η ύλη, ήτις προϋποθέτει τον χώρον και τον χρόνον και
+την ενότητα αυτών, την κίνησιν, είναι και αυτή εν τη ιδέα της αιωνία και
+απόλυτος, αιωνίως εμφανιζομένη και μορφουμένη υπό των άλλων ιδεών· 3) η
+δημιουργία είναι αιωνία· η ιδέα, ο λόγος διηνεκώς δημιουργεί και συντηρεί
+(πρόνοια), όπως η ψυχή διηνεκώς πλάττει και συντηρεί το σώμα και τα μέλη
+αυτού.</p>
+
+<p class="note" id="n035">35) Το δεύτερον μέρος του διλήμματος τούτου είναι αδύνατον, διότι
+γεγεννημένα παραδείγματα δεν ήτο δυνατόν να υπάρχωσι προ της δημιουργίας.
+Εάν δε η ύλη προϋπήρχε της δημιουργίας, τότε δεν εδημιουργήθη και δεν θα
+ηδύνατό τις να βλέπη δεδημιουργημένον παράδειγμα εν αυτή, ήτις ήτο
+αγέννητος. Εάν πάλιν δεχθώμεν πρώτην δημιουργίαν ύλης αμόρφου και
+πλημμελούς, αύτη δεν δύναται να θεωρηθή ως πρότυπον της δημιουργίας, διότι
+το άμορφον και το πλημμελές δεν δύναται να είναι πρότυπον της μορφής και
+της τάξεως, αίτινες είναι τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της δημιουργίας κατά
+τον Πλάτωνα. Ίσως ο Πλάτων ηθέλησε να εξηγήση την δημιουργίαν κατά πάσαν
+δυνατήν αυτής εκδήλωσιν, διό την αιωνιότητα και το απόλυτον του
+παραδείγματος παρέστησεν ως όρους της δημιουργίας απολύτους και πάντοτε
+αληθείς.</p>
+
+<p class="note" id="n036">36) Ίνα είπωμεν ότι τον κόσμον έπλασε κατά παράδειγμα γεννητόν, δέον να
+δεχθώμεν ότι ο Θεός δεν είναι αγαθός, αλλά τούτο είναι βλασφημία.</p>
+
+<p class="note" id="n037">37) Βεβαίως ο κόσμος είναι κάλλιστος, διότι είναι έργον και αποκάλυψις
+του λόγου, όστις είναι είς και μόνος. Αλλ' η φράσις ότι ο κόσμος είναι το
+κάλλιστον πάντων των δημιουργημάτων δεν φαίνεται λογική, διότι είς μόνος
+κόσμος εγεννήθη, και επομένως λείπει πας όρος συγκρίσεως. Εκτός εάν
+συγκρίνηται το όλον με τα μέρη του, ήτοι με εαυτό, όπερ άτοπον.</p>
+
+<p class="note" id="n038">38) Τούτο είναι το συμπέρασμα του συλλογισμού και εν ταυτώ η βεβαίωσις
+ότι ο κόσμος είναι εικών, φαινόμενον και ουχί πραγματικότης. Ο
+φαινομενικός ούτος κόσμος είναι ουχί απόλυτος και ανεξάρτητος, αλλά
+σχετικός και τεθειμένος. Τίθεται δε ή δημιουργείται υπό της ιδέας κατά τον
+Πλάτωνα, υπό του πνεύματος κατά την γλώσσαν των νεωτέρων.</p>
+
+<p class="note" id="n039">39) Και ούτω πρέπει να είναι ταύτα συμμετρικά και ανάλογα μεταξύ των,
+ήτοι 1) δύο πράγματα, το ον και το γινόμενον (γεννητόν), 2) δύο γνώσεις, η
+νόησις και η δόξα. 3) δύο λόγοι, οι βέβαιοι και οι πιθανοί (Πρόκλ. 103 Δ).</p>
+
+<p class="note" id="n040">40) Η μελέτη του όντος καταλήγει εις την αλήθειαν, ενώ η του γινομένου
+δεν υπερβαίνει την πίστιν. Η αλήθεια είναι η επιστήμη, η πίστις είναι η
+δόξα, η γνώμη. Ο Πρόκλος (105 Α.) λέγει· «Ως η αλήθεια προς το νοητόν
+παράδειγμα, ούτως η πίστις προς την γενετήν εικόνα». Και εν τη πολιτεία
+(βιβλίω 7) ο Πλάτων διακρίνει τέσσαρας βαθμούς ή παθήματα ή μοίρας της
+ψυχής. Πρώτον είναι η <b>νόησις</b>, ήτοι η κατ' εξοχήν γνώσις, η κυρίως
+λεγομένη φιλοσοφική νόησις, δεύτερον είναι η <b>διάνοια</b>, τουτέστιν η
+διασκεπτική ή συλλογιστική νόησις, ήτις περιλαμβάνει τα μαθηματικά και εν
+γένει τας φυσικάς επιστήμας, τρίτον είναι η <b>πίστις</b>, ήτοι η παράστασις, η
+παραστατική αλήθεια, και τέταρτον είναι η <b>εικασία</b>, ήτοι η διά των
+αισθήσεων, των εικόνων και των φαντασιών γνώσις, η πιθανότης. Τα δύο πρώτα
+μέρη συνιστώσι την επιστήμην, τα δε δύο τελευταία την δόξαν. Κατά ταύτα
+και ο Παύλος (I Κορινθ. XII 8, 9) λέγει· «Ω μεν διά του πνεύματος δίδοται
+λόγος <b>σοφίας</b> (φιλοσοφική νόησις), άλλω δε λόγος <b>γνώσεως</b> (η γνώσις η εν
+γένει, αι μερικαί επιστήμαι) κατά το αυτό πνεύμα· ετέρω δε <b>πίστις</b> εν τω
+αυτώ πνεύματι, άλλω δε κ λ.»</p>
+
+<p class="note" id="n041">41) Εν τη Πολιτεία (VI) λέγει ότι η πρώτη αιτία είναι η ιδέα, αυτό <b>το
+αγαθόν</b>, όπερ είναι ταυτόν με τον <b>νουν</b> (Φιλήβ. 22 C). Αν η αγαθότης νυν
+γίνεται απλή ιδιότης του δημιουργού, τούτο προέρχεται εκ της μυθικής
+μορφής, ην έλαβε το έργον της δημιουργίας. Η αγαθότης αύτη δεν πρέπει να
+νοήται υπό την στενήν ηθικήν σημασίαν, αλλ' υπό την καθολικήν έννοιαν, ότι
+τα πράγματα έχουσιν ύπαρξιν ιδίαν, και ευρίσκουσι τα μέσα να συντηρώνται.
+Εν τούτω γενικώς αναγνωρίζεται η θεία αγαθότης, αντιθέτως προς την θείαν
+δύναμιν, ενώπιον της οποίας ουδέν πράγμα οσονδήποτε ισχυρόν και στερεόν,
+δύναται να υφίσταται.</p>
+
+<p class="note" id="n042">42) Ο Έγελος λέγει· «Το ότι ο Θεός δεν είναι φθονερός αναμφιβόλως είναι
+μεγάλη, ωραία, αληθής, αλλά και αφελής παράστασις. Παρά τοις αρχαίοις,
+τουναντίον, ευρίσκομεν ότι η Νέμεσις, η δίκη, η ειμαρμένη είναι ο μόνος
+προσδιορισμός των θεών, οίτινες καταρρίπτουσι και ταπεινούσι παν ό,τι
+είναι μέγα και δεν ανέχονται να υπάρχη ό,τι είναι έξοχον και υψηλόν. Αλλά
+η μεγαλόνοια των υστέρων φιλοσόφων ανέτρεψε την διδασκαλίαν ταύτην. Διότι
+εν τη απλή έννοια της Νεμέσεως δεν εμπεριέχεται ακόμη κανείς ηθικός
+διορισμός, διότι τιμωρία μόνη υπάρχει η ταπείνωσις παντός, όπερ υπερβαίνει
+τα όρια, αλλά τα όρια ταύτα δεν παρουσιάζονται ακόμη ως ηθικά, και η
+τιμωρία δεν είναι ακόμη η αναγνώρισις του ηθικού αντιθέτως προς το
+ανήθικον. Ούτως η θεωρία του Πλάτωνος είναι πολύ υψηλοτέρα της δοξασίας
+των νεωτέρων, οίτινες λέγοντες ότι ο Θεός είναι Θεός άγνωστος, όστις δεν
+απεκαλύφθη εις ημάς και περί του οποίου ουδέν δυνάμεθα να γινώσκωμεν,
+αποδίδουν φθόνον εις τον Θεόν. Τω όντι· διατί ο Θεός να μη αποκαλύπτηται
+εις ημάς, εάν σπουδαίως ζητώμεν την γνώσιν αυτού; Έν φως ουδέν αποβάλλει,
+εάν άλλο αναφθή εξ αυτού, και διά τούτο οι Αθηναίοι ετιμώρουν τους
+εμποδίζοντας να γίνηται τούτο. Εάν η γνώσις του Θεού μας απηγορεύετο, ίνα
+γινώσκωμεν μόνον το πεπερασμένον και ίνα μη φθάσωμεν εις το απόλυτον, ο
+Θεός θα ήτο φθονερός Θεός ή θα εγίνετο κενή λέξις. Τοιαύται θεωρίαι ουδέν
+έτερον σημαίνουσιν ειμή ότι θέλομεν να αμελώμεν ό,τι είναι υψηλότερον και
+θείον και να επιδιώκωμεν τα ποταπά συμφέροντα και τας προσωπικάς γνώμας
+ημών. Η ταπεινότης αύτη είναι αμάρτημα, είναι το κατά του Αγίου Πνεύματος
+αμάρτημα (Εγ. ιστ. της Φιλ. Α').</p>
+
+<p class="note" id="n043">43) Τούτο είναι επιχείρημα ή λόγος πιθανός. Ούτως ο Θαλής έλεγε:
+Πρεσβύτατον των όντων είναι ο Θεός, διότι είναι αγέννητον, κάλλιστον δε ο
+κόσμος, διότι είναι ποίημα Θεού.</p>
+
+<p class="note" id="n044">44) Κατά δύναμιν λέγει ο Πλάτων, δηλών ότι ο Θεός ενεργεί ουχί
+αυθαιρέτως, αλλά κατά νόμους, οίτινες είναι αύται αι ιδέαι, αι αποτελούσαι
+την ουσίαν των όντων.</p>
+
+<p class="note" id="n045">45) Ο Τίμαιος λέγει <b>φλαύρον</b>, όπερ είναι η άτακτος ύλη, ην ο Θεός
+μετεχειρίσθη, ούτως ώστε να μη μείνη κανέν φλαύρον, αχρείον, και τούτο
+έγινε διά της τάξεως. Η ύλη έχει φύσιν ιδίαν προερχομένην εκ της
+<b>ανάγκης</b>, ήτις δύναται να πεισθή, όχι να καταστραφή.</p>
+
+<p class="note" id="n046">46) Ο Έγελος παρατηρεί ότι ταύτα είναι μυθική έκφρασις προερχομένη εκ
+της ανάγκης, εις ην ευρίσκεται ο Πλάτων να αρχίση με άμεσόν τινα
+διορισμόν, όστις είναι όμως απαράδεκτος, όπως διατυπούται. Προσέτι
+φαίνεται ότι παριστά τον Θεόν, ως δημιουργόν μόνον, ήτοι κοσμήτορα της
+ύλης, και ότι αύτη, αιωνία ούσα και ανεξάρτητος, ευρέθη υπό του Θεού ως
+χάος. Αλλά και τούτο είναι μύθος. Ο Πλάτων ομιλεί ενταύθα κατά τρόπον
+δημώδη, ίνα κάμη έναρξιν του λόγου του. Δεν πρέπει λοιπόν να δίδωμεν
+προσοχήν εις τας εκφράσεις ταύτας, αλλ' εις τας αληθείς φιλοσοφικάς
+θεωρίας του.</p>
+
+<p class="note" id="n047">47) Το έξοχον αγαθόν και το έξοχον καλόν είναι τα χαρακτηριστικά της
+μεγίστης τελειότητος.</p>
+
+<p class="note" id="n048">48) Πρόκειται περί του κόσμου, όστις θα δημιουργηθή.</p>
+
+<p class="note" id="n049">49) Ο νους θεωρείται ως μέρος η λειτουργία της ψυχής.</p>
+
+<p class="note" id="n050">50) Το παράδειγμα είναι το νοητόν ζώον. Πώς τούτο είναι παράδειγμα του
+αισθητού; Δεν είναι είδος (μέρος), αλλά γένος, εν ω περιέχονται πάντα τα
+γένη. Εκ του ομοιώματος, όπερ είναι ο αισθητός κόσμος, δυνάμεθα να
+συμπεράνωμεν περί του προτύπου, όπερ πρέπει να είναι τοιούτον, ώστε ο
+αισθητός κόσμος και έν έκαστον των εν αυτώ να ευρίσκωσι τα παράδειγμα
+αυτών.</p>
+
+<p class="note" id="n051">51) Τα αυτόζωον ως ιδέα είναι έν, διότι είναι παν, λοιπόν και ο ορατός
+κόσμος κατ' ανάγκην είναι είς, διότι άλλως δεν θα ήτο τέλειον ομοίωμα του
+νοητού κόσμου του τα πάντα περιλαμβάνοντος.</p>
+
+<p class="note" id="n052">52) Επειδή ο <b>κόσμος</b> γεννάται, άρα <b>θα</b> είναι. Εις το ον όμως ανήκει
+μόνον το είναι (εστί).</p>
+
+<p class="note" id="n053">53) Πρόκειται περί της δημιουργίας του <b>κόσμου</b>, ήτοι της τάξεως, διό η
+δημιουργία γίνεται εκ στοιχειώδους ύλης, περί ης θα γίνη λόγος πάλιν εν
+σελ. 48 Ε, όπως και περί του κόσμου ως ενός ζώου εν σ. 69 C.</p>
+
+<p class="note" id="n054">54) Η γεωμετρική. Τρεις κύριαι αναλογίαι υπάρχουσιν. 1) Η αριθμητική,
+ως 2:4 = 4:6, όπου ο μέσος υπερέχει τον ένα άκρον και υπερέχεται υπό του
+ετέρου κατά το αυτό ποσόν· 2) Η γεωμετρική, ως 2:4 = 4:8, όπου ο μέσος
+είναι, τοσάκις μείζων του ενός άκρου, οσάκις είναι ελάσσων του έτερου, και
+3) Η αρμονική, ως 6:8 = 8:12, όπου ο μέσος είναι μείζων ενός άκρου κατά
+κλάσμα (μέρος) τούτου, ίσον προς το κλάσμα, καθ' ό ο μέσος υπερέχεται υπό
+του άλλου άκρου. Ούτως ο 8 είναι ίσος προς 6+6/3 = 8 και ίσος προς 12 —
+12/3 = 8· ώστε ο 8 υπερέχει τον 6 κατά το 1/3 αυτού και υπερέχεται υπό του
+12 κατά το αυτό μέρος, ήτοι κατά το 1/3 αυτού. Ο Πλάτων ορίζων τας
+αναλογίας ορμάται εκ του μέσου αναλόγου, διότι ούτος αποτελεί τον
+<b>δεσμόν</b>. Η αναφορά λοιπόν της αριθμητικής αναλογίας είναι η της ισότητος,
+η της γεωμετρικής είναι η της ταυτότητος, και η της αρμονικής η της
+ομοιότητος. Η γεωμετρική κυρίως λέγεται αναλογία, αι άλλαι δύο λέγονται
+μεσότητες.</p>
+
+<p class="note" id="n055">55) Πρόκειται περί της γεωμετρικής αναλογίας, ήτις είναι αναγκαία διά
+τον ειρημένον τέλειον δεσμόν και ήτις διά τούτο καλείται γεωμετρική, διότι
+παριστά αναφοράς σχημάτων επιπέδων ή στερεών. Οι αρχαίοι διέκρινον
+αριθμούς γραμμικούς ή πλευράς, επιπέδους και στερεούς. Ο γραμμικός παριστά
+ό,τι είναι εν τη γεωμετρία η πλευρά· κυρίως όμως πλευραί είναι οι πρώτοι
+αριθμοί. Πρώτοι απλώς και ασύνθετοι είναι οι υπό μηδενός μεν αριθμού, υπό
+μόνης δε της μονάδος μετρούμενοι, ως ο 3, 5, 7, 11, 13, 17 και οι τούτοις
+όμοιοι. Λέγονται δε οι αυτοί γραμμικοί και ευθυμετρικοί, διότι και τα μήκη
+και αι γραμμαί κατά μίαν διάστασιν θεωρούνται. Είναι δε εκ των αριθμών οι
+μεν επίπεδοι, όσοι υπό δύο αριθμών πολλαπλασιάζονται, τούτων δε οι μεν
+τρίγωνοι, οι δε τετράγωνοι, κ. λ. Ο επίπεδος είναι το γινόμενον δύο
+πλευρών ή πρώτων αριθμών, ως λ. χ. ο 6, διότι 6 = 2&#215;3. Αν οι δύο
+παράγοντες αυτού είναι ίσοι, λέγεται τετράγωνος. Ο στερεός είναι γινόμενον
+τριών πρώτων, και, αν ούτοι είναι ίσοι, λέγεται κύβος. Φανερόν είναι ότι
+γεωμετρική αναλογία δεν δύναται να αποτελεσθή υπό μόνων πρώτων αριθμών. Εν
+τω προκειμένω χωρίω του Τιμαίου πρέπει να αποκλεισθώσι και όσαι αναλογίαι
+έχουσιν όρον πρώτον αριθμόν, λ.χ. η αναλογία 2:3 = 6:9 ή 3:6 = 6:12, διότι
+ο 2 και ο 3 δεν δύνανται να παραστήσωσιν επίπεδον σχήμα. <b>Όγκοι</b> είναι οι
+στερεοί αριθμοί· <b>δυνάμεις</b> είναι οι επίπεδοι.</p>
+
+<p class="note" id="n056">56) Εν τη γεωμετρική αναλογία το γινόμενον των άκρων είναι ίσον με το
+των μέσων, και η αναλογία δεν μεταβάλλεται, αν οι μέσοι γίνωσιν άκροι και
+οι άκροι μέσοι. Ο Πλάτων δεν διακρίνει αναλογίαν από προόδου 4:6:9, και
+διά τούτο μεταχειρίζεται τον μέσον καθ' ενικόν. Ο μέσος είναι ο δεσμός των
+άκρων. Ο Έγελος θαυμάζει τα θεωρήματα του Πλάτωνος περί αναλογίας και
+ταυτότητος των όρων αυτής. «Τούτο, λέγει, είναι έξοχον, το διετηρήσαμεν δε
+και ημείς εν τη φιλοσοφία ημών. Η διάκρισις, ήτις δεν είναι διάκρισις,
+διότι αίρεται, είναι ο συλλογισμός, εν ώ οι άκροι συνδέονται διά του
+μέσου, όστις περιλαμβάνει και ταυτίζει αυτούς και τους κάμνει έν. Οι όροι
+του συλλογισμού είναι το Καθολικόν, το Μερικόν και το Ατομικόν· έκαστος
+αυτών γίνεται εκ περιτροπής υποκείμενον και κατηγορούμενον και μέσον ή
+δεσμός αυτών και ούτω πάντες συνταυτίζονται· ο συλλογισμός είναι η μορφή
+του λόγου. Το Απόλυτον είναι ο συλλογισμός, ή άλλως: παν πράγμα είναι είς
+συλλογισμός. Παν πράγμα είναι μία έννοια, και η ύπαρξις αυτού είναι η
+διαφορά (κρίσις) των διορισμών του, ούτως ώστε η <b>καθολική</b> φύσις του
+δίδει εαυτή εξωτερικήν πραγματικότητα <b>μερικευομένη</b> και τιθεμένη ως έν
+<b>ατομικόν</b> δι' αρνητικής επιστροφής εις εαυτήν. Ή ανάπαλιν· το πραγματικόν
+είναι το ατομικόν, όπερ διά του μερικού υψούται εις το καθολικόν και
+τίθεται ως έν και ταυτόν εαυτώ. Αι κατά του συλλογισμού αναρριπτόμεναι
+ενστάσεις αποβλέπουσιν εις τον τυπικόν συλλογισμόν, όστις δεν συνδέει τους
+άκρους ουχί διά μέσου συγκεκριμένου, ως είναι το καθόλου, το γένος (λ. χ.
+άνθρωπος), όπερ συνδέει το ατομικόν (Πέτρος) με το μερικόν (την ειδοποιόν
+διαφοράν <b>λογικός</b>), αλλά διά μέσου όστις είναι μία αισθητή ποιότης ή
+εξωτερικός διορισμός (π. χ. το ερυθρόν, η βαρύτης) και ούτως οι άκροι
+(ρόδον και χρώμα, ή ήλιος και πλανήται) μένουσιν ανεξάρτητοι και αδιάφοροι
+προς αλλήλους (εάν λάβωμεν την βαρύτητα ως μέσον, θα συμπεράνωμεν ότι οι
+πλανήται πίπτουσιν επί του ηλίου, δι' άλλου μέσου, της φυγοκέντρου
+δυνάμεως, θα συμπεράνωμεν ότι φεύγουσι τον ήλιον). «Ταύτα όμως καταλύει η
+Πλατ. φιλοσοφία, εν ή οι άκροι δεν μένουσιν ανεξάρτητοι ούτε απ' αλλήλων
+ούτε από του μέσου· το κύριον είναι η ταυτότης αυτών. Εν τω συλλογισμώ του
+λόγου το υποκείμενον, το περιεχόμενον, διά του άλλου και εν τω άλλω
+ενούται προς εαυτό, διότι οι όροι συνταυτίζονται. Τούτο είναι εν άλλαις
+λέξεσιν η φύσις του απολύτου, του Θεού. Ο Θεός, τιθέμενος ως υποκείμενον,
+είναι τούτο: δηλ. γεννά τον υιόν του, τον κόσμον, πραγματοποιείται εν τη
+πραγματικότητι ταύτη, ήτις φαίνεται ως άλλο, αλλ' εν αυτή μένει ο αυτός
+προς εαυτόν (αναφέρεται εις εαυτόν, ευρίσκει εαυτόν), αναιρεί την πτώσιν,
+μηδενίζει τον χωρισμόν και εν τω άλλω (εν τη φύσει) συνενοί εαυτόν προς
+εαυτόν και γίνεται ούτω πνεύμα. Ούτως ο Θεός είναι είς συλλογισμός. Εν τη
+Πλατ. φιλοσοφία έχομεν ούτω το κάλλιστον και το ύψιστον. Ταύτα είναι μεν
+καθαρά νοήματα, αλλά περιέχουσι παν πράγμα εν εαυτοίς· διότι πάσαι αι
+συγκεκριμέναι μορφαί ή υπάρξεις εξαρτώνται εκ των διορισμών της Νοήσεως
+μόνον. Οι Πατέρες της εκκλησίας εύρον ούτω παρά Πλάτωνι την Τριάδα, ην
+επεθύμουν να κατανοήσωσι και αποδείξωσι λογικώς. Παρά τω Πλάτωνι η αλήθεια
+τω όντι έχει τους αυτούς διορισμούς ως η Τριάς. Αλλ' αι μορφαί αύται
+ημελήθησαν επί δισχίλια έτη από των χρόνων του Πλάτωνος, διότι εις την
+χριστιανικήν θρησκείαν δεν είχον μεταβή ως καθαρά νοήματα (αλλά διά
+παραστάσεων και εικόνων) και εθεωρούντο ότι ήσαν διδασκαλίαι εκ πλάνης
+γινόμεναι δεκταί, έως ου κατά τους νεωτέρους χρόνους οι άνθρωποι ήρξαντο
+να καταλαμβάνωσιν ότι η έννοια (ο λόγος) εμπεριέχεται εις τους διορισμούς
+τούτους και ότι η Φύσις και το Πνεύμα δι' αυτών μόνων δύνανται να
+κατανοηθώσι». Δυνάμεθα λοιπόν να είπωμεν, ότι ο Πλάτων γράφων τον Τίμαιον
+εδημιούργει το παράδειγμα, το πρότυπον, καθ' ο η διάνοια των επερχομένων
+γενεών έμελλεν εξελισσομένη να πλάση τον πνευματικόν κόσμον αυτής.</p>
+
+<p class="note" id="n057">57) Το δόγμα τούχο επολεμήθη σφοδρώς, λόγω ότι, αν είναι 2:4:8, ανάλογα
+θα είναι και τα τετράγωνα 4:16:64 και οι κύβοι 8:64:512 μεθ' ενός μόνου
+μέσου. Αλλ' όμως επειδή πρόκειται περί των στοιχείων, ο Πλάτων έχει προ
+οφθαλμών ως πλευράς μεν τους πρώτους αριθμούς, ως επιπέδους δε και
+στερεούς τα πολλαπλάσια των πρώτων. Μόνον επί τοιούτων αριθμών ισχύει το
+ρηθέν, ότι μεταξύ δύο επιπέδων μία μόνη μεσότης <b>εξαρκεί</b>, διότι <b>δυνατόν</b>
+ενίοτε να είναι πλείονες, αλλά πάντοτε είναι μία μόνη, όταν οι αριθμοί
+είναι μεν πολλαπλάσια πρώτων αριθμών, αλλά τετράγωνοι. Έστωσαν πρώτοι 5
+και 7, τα τετράγωνα αυτών είναι 25 και 49, μέσος δε ανάλογος τετραγωνικός
+τούτων είναι το γινόμενον των ριζών 5&#215;7. Τω όντι 25:35 = 35:49, ένθα 25&#215;49
+= 35&#215;35 = 1225. Αλλά, και αν λάβωμεν τα τετράγωνα 9 και 16 έχοντα πλευράς
+ή ρίζας τους 3 και 4, ων ο 4 είναι πολλαπλάσιον του 2, πάλιν θα έχωμεν ένα
+μόνον μέσον, τον 3&#215;4 = 12, ήτοι θα έχωμεν 9:12 = 12:16 (Πρόκλ. 148 C). Εάν
+όμως αμφότεραι αι ρίζαι είναι πολλαπλάσια πρώτων και δη τετράγωνα, τότε οι
+μέσοι ανάλογοι θα είναι πλείονες. Έστωσαν ρίζαι τα τετράγωνα 4 και 9.
+Τούτων τα τετράγ. 16 και 81 έχουσι μέσον ανάλογον το γινόμ. των ριζών 4&#215;9
+= 36, και ούτος δύναται να εξαρκή προς αναλογίαν, 16:36 = 36:81. Εν
+τούτοις οι αριθμοί 4 και 9 ως τετράγ. έχουσι μέσον ανάλογον το γινόμ. των
+ριζών 2&#215;3 = 6, δι' ου ευρίσκομεν άλλους δύο μέσους μεταξύ 16 και 81, τους
+4&#215;6 = 24 και 6&#215;9 = 54. Έχομεν άρα 16:24 = 54:81. Λοιπόν προς την δι'
+αναλογίας σύνδεσιν δύο επιφανειών τετραγώνων μία μεσότης δύναται να
+<b>εξαρκή</b>, εάν όμως τα τετράγ. ταύτα ρίζας έχωσι πρώτους αριθμούς, τότε μία
+μόνη μεσότης δύναχαι να <b>υπάρχη</b>.</p>
+
+<p>Εάν νυν ληφθώσι δύο επίπεδοι, πολλαπλάσια άλλων, ουχί δε τετράγωνοι
+αμφότεροι, ή ο είς μόνος, τότε δεν θα εύρωμεν ένα μόνον μέσον γεωμ.
+ανάλογον, αλλά θα έχωμεν χρείαν δύο. Έστωσαν οι επίπεδοι 15 (= 3&#215;5) και 77
+(= 7&#215;11), οι μέσοι αυτών θα ευρεθώσι πολλαπλασιαζομένων των παραγόντων
+3&#215;11 = 33 και 5&#215;7 = 35. Λοιπόν 15:33 = 35:77. Μία μόνη μέση αδύνατον είναι
+να υπάρχη. Τω όντι έστω αύτη Χ. Θα έχωμεν λοιπόν 15:Χ = Χ:77 ή Χ<sup>2</sup>
+= 15&#215;77, άρα Χ = τετραγωνική ρίζα (15&#215;77) = τετραγωνική ρίζα 1155, αλλ' η
+ρίζα του 1155 δεν είναι ακέραιος αριθμός, διότι ο 34 είναι ρίζα του 1156.
+Πάλιν ας λάβωμεν δύο επιπέδους 18 και 28, ων οι παράγοντες 3&#215;6 και 4&#215;7 δεν
+είναι πάντες πρώτοι και θα έχωμεν μέσους αναλόγους 21 (= 3&#215;7) και 24 (=
+4&#215;6). Αλλά και ενταύθα ο μέσος είναι είς μόνος, όταν οι παράγοντες
+εκατέρου, λ. χ. των 18 και 32, έχωσι προς αλλήλους οίαν σχέσιν και οι του
+ετέρου, οι 3&#215;6, και 4&#215;8, ων οι 6 και 8 είναι διπλάσιοι των 3 και 4. Εδώ ο
+μέσος μεταξύ 18 και 32 είναι μόνος ο 24, διότι 3&#215;8 και 4&#215;6 δίδουσιν
+αμφότεραι 24. Τω όντι 18:Χ = Χ:32, εξ ης Χ<sup>2</sup> = 18&#215;32 και Χ =
+τετραγωνική ρίζα (18&#215;32) = τετραγωνική ρίζα 576 = 24.</p>
+
+<p>Προς αναλογίαν όμως των στερεών είς μόνος μέσος δεν εξαρκεί. Και πρώτον οι
+κύβοι, των πρώτων αριθμών έχουσι πάντοτε δύο μέσους. Έστωσαν οι κύβοι 8
+και 27, ων ρίζαι οι 2 και 3. Τούτων των κύβων δύο μεσότητες υπάρχουσι,
+2&#215;2&#215;3 = 12 και 3&#215;3&#215;2 = 18· ήτοι προκύπτει η αναλογία 8:12 = 18:27 ήτις
+είναι συνεχής (κατά τον ημιόλιον λόγον, Προκλ. 148 Ε) δηλ. 8:12 = 12:18 =
+18:27. Άλλον μέσον είναι αδύνατον να εύρωμεν. Εάν όμως αι κυβικαί ρίζαι
+δεν είναι πρώτοι αριθμοί, είς μόνος μέσος δύναται να αρκή αλλά, ως
+είπομεν, ο λόγος είναι πάντοτε περί των πρώτων και των πολλαπλασίων αυτών.
+Π. χ. οι αριθμοί 64 και 799 ως τετράγωνα μεν των 8 και 27 έχουσι μέσον
+ανάλογον τον 216, όστις είναι γινόμενον των 8&#215;27, ως κύβοι δε του 4 και 9
+έχουσι δύο άλλους ανεξαρτήτους μέσους 4&#215;4&#215;9 = 144 και 9&#215;9&#215;4 = 324, λοιπόν
+64:144 = 324:729 ή 64:144 = 144:324 = 324:729. Ο μέσος 216 εξηγείται και
+κατά τα ανωτέρω, διότι μεταξύ των κυβικών ριζών 4 και 9, υπάρχει ο μέσος
+2&#215;3 = 6, του ο δε κύβος είναι ο 216.</p>
+
+<p>Επί τέλους, εάν οι στερεοί αριθμοί δεν είναι κυβικοί, τότε θα έχωμεν
+πάντοτε δύο μέσους. Ούτω μεταξύ των στερεών 105 (= 3&#215;5&#215;7) και 385 (=
+5&#215;7&#215;11) οι μέσοι είναι 3&#215;5&#215;11 = 165 και 5&#215;7&#215;7 = 245, λοιπόν 105:165 =
+245:385, ή πολλαπλασιαζομένων άλλως των παραγόντων, 105:175 = 231:385 ή
+και 105:147 = 275:385. Το αυτό συμβαίνει, και όταν οι παράγοντες ή πάντες
+ή τινές δεν είναι πρώτοι αριθμοί.</p>
+
+<p>Εκ τούτων αποδεικνύεται ότι ο Πλάτων, λέγων ότι προς σύνδεσιν δύο επιπέδων
+αρκεί είς μέσος· προς σύνδεσιν δε δύο στερεών <b>απαιτούνται</b> δύο μέσοι,
+είχεν υπ' όψει περιπτώσεις στοιχειώδεις και ανεπιδέκτους αναγωγής, ήτοι
+τετράγωνα και κύβους πρώτων αριθμών, τους κύβους δε ιδία ένεκα της ανάγκης
+αναλογίας συνεχούς, οία πυρ: αέρα = αήρ:ύδωρ = ύδωρ:γην.</p>
+
+<p class="note" id="n058">58) Ο μέσος εν τη φύσει είναι διπλούς και ούτως εν αυτή επικρατεί ο
+αριθμός τέσσαρα. Η αιτία, δι' ην η τριάς του συλλογισμού του λόγου
+μεταβάλλεται εις τετράδα εν τη φύσει, είναι ότι εκείνο όπερ εν τη νοήσει
+είναι έν, τούτο εν τη φύσει χωρίζεται. Διότι εν αυτή, ίνα η αντίθεσις
+υπάρχη ως αντίθεσις, πρέπει να είναι διπλή, και ούτως αριθμούντες έχομεν
+τέσσαρας όρους. Ούτως εν τω απολύτω συλλογισμώ, το έν είναι ο Θεός, το
+δεύτερον, ο μέσος (μεσίτης) είναι ο Υιός, το τρίτον είναι το Πνεύμα, — ο
+Μέσος είναι απλούς. Αλλά, όταν την παράστασιν του θεού εφαρμόσωμεν εις τον
+κόσμον, έχομεν ως μέσον την Φύσιν και το Πεπερασμένον πνεύμα, ως την οδόν
+της επιστροφής από της φύσεως, το δε επιστραφέν είναι το απόλυτον Πνεύμα.
+Η ζώσα αύτη πορεία, ούτος ο χωρισμός, η θέσις των διαφορών και η ένωσις, η
+συνταύτισις αυτών, είναι ο ζων Θεός (Έγελ. Ιστορ. Φιλ. τόμ. Α' σ. 254).</p>
+
+<p class="note" id="n059">59) Η φιλία είναι αρμονία, τα ανάλογα είναι εν αρμονία και φιλία· διό ο
+κόσμος συντηρείται και δεν δύναται να διαλυθή, ειμή υπό του συνδέσαντος
+αυτόν. Αλλ' ούτος αγαθός ων δεν δύναται να θέλη να τον διαλύση άρα ο
+κόσμος θα υπάρχη πάντοτε.</p>
+
+<p class="note" id="n060">60) Η περατότης των πραγμάτων συνίσταται εις το ότι διάφορόν τι,
+εξωτερικόν τι υπάρχει προς άλλο τι αντικείμενον. Εν τη ιδέα υπάρχει
+βεβαίως ο διορισμός, ο περιορισμός, η διαφορά, το άλλο, αλλά τούτο συνάμα
+διαλύεται, αναιρείται, εν τη ιδέα, εν τω ενί. Αύτη είναι διαφορά, εξ ης
+ουδεμία περατότης πηγάζει, διότι επίσης αναιρείται. Το πέρας ούτως είναι
+εν τω απείρω, και τούτο είναι μέγα διανόημα του Πλάτωνος.</p>
+
+<p class="note" id="n061">61) Του σφαιρικού σώματος η κίνησις είναι η κυκλική, ήτις είναι πάντοτε
+κατά ένα τρόπον και μάλλον σύμφωνος προς τον νουν και την φρόνησιν,
+αίτινες είναι πάντοτε επίσης καθ' ένα τρόπον. Αι άλλαι έξ κινήσεις είναι
+αι προς τα εμπρός, οπίσω, δεξιά, αριστερά, κάτω, άνω.</p>
+
+<p class="note" id="n062">62) Δήλα δη αποτελούμενον εκ πάντων των υπαρχόντων στοιχείων χωρίς να
+μείνη υπόλοιπον κανέν.</p>
+
+<p class="note" id="n063">63) Η ψυχή, ευρίσκεται ουχί μόνον εν τω κέντρω, αλλά, πανταχού, και
+ούτω δεν περιέχεται υπό του σώματος αλλά το περιέχει. Επανορθοί ο Πλ. την
+προτέραν φράσιν «ότι ο Θεός έθηκε ψυχήν εν τω κέντρω του σώματος»,
+δεικνύων, ότι κάλλιον δύναται να λέγηται ότι το σώμα είναι εν τη ψυχή.</p>
+
+<p class="note" id="n064">64) Ο κόσμος ενταύθα διά της ψυχής είναι μία ολότης· νυν πρώτον ο
+μονογενής Θεός, ο μέσος και η ταυτότης (των άκρων) είναι το αληθές
+απόλυτον. Ο πρώτος εκείνος Θεός, όστις ήτο μόνον αγαθότης, είναι,
+τουναντίον, απλή υπόθεσις και ένεκα τούτου ούτε διορίζεται ούτε
+αυθορίζεται, είναι απροσδιόριστος. Νυν όμως ο Πλ. εμφανίζει διωρισμένην
+παράστασιν του Θεού. Ο Πλάτων απολογείται αφελώς ότι ήρξατο από του
+αφηρημένου. Αλλ' η έναρξις κατ' ανάγκην είναι αφηρημένη, είναι απλή
+προϋπόθεσις της παραστατικής ενεργείας. Το συγκεκριμένον, το αληθές
+εμφανίζεται ύστερον. Εύκολον είναι να δείξη τις ότι με τοιαύτας
+παραστάσεις ο Πλάτων περιπίπτει εις αντιφάσεις. Αλλ' ημείς πρέπει να
+προσέχωμεν εις τα εποπτικά νοήματα αυτού περί του αληθούς. Και το αληθές
+είναι ούτος ο γεννητός Θεός (Έγ.).</p>
+
+<p class="note" id="n065">65) Ο Πλάτων δεν εννοεί, ότι ο Θεός εδημιούργησε την ψυχήν ενώσας
+μερίδα της ιδέας με μερίδα της ύλης. Το αμέριστον δεν μερίζεται, το δε
+γινόμενον είναι αισθητόν, υλικόν, και είναι άτοπον να ομιλώμεν περί
+ψυχικής ύλης. Έπειτα, αν η ψυχή επλάσθη προ του σώματος, πόθεν ελήφθη η
+μερίς χάριν αυτής; Ο Πλάτων εννοεί ότι η ψυχή μετέχει της φύσεως, του
+τρόπου του είναι αμφοτέρων, του αμερίστου και του μεριστού, και είναι η
+ενότης, ο μέσος όρος αυτών. Η ψυχή είναι ενότης διαφορών, τούτο είναι το
+ουσιώδες. Η σύνθεσις και η διάκρισις είναι εικονικαί εκφράσεις. Η ψυχή δεν
+είναι σύνθετος, αλλά απλή και διά τούτο αθάνατος. Ο Έγελος λέγει ότι «εν
+τω βαθεί τουτώ χωρίω ο Πλάτ. αναγνωρίζει εν τη ουσία της ψυχής την αυτήν
+ιδέαν, ην εξέφρασε και ως ουσίαν του σωματικού. Το μεριστόν είναι κατά τον
+Πλατ. το άλλο, όπερ είναι άλλο, έτερον εν εαυτώ, ουχί έτερον προς άλλο ή
+άλλου. Ενταύθα οι αφηρημένοι διορισμοί· — το <b>έν</b> το οποίον είναι η
+ταυτότης, το <b>έτερον</b>, όπερ είναι το εν εαυτώ άλλο, το εναντίον, το
+διάφορον, — εμφανίζονται πάλιν. Το απόλυτον είναι η ενότης ή ταυτότης του
+ταυτού και μη ταυτού. Ο Πλάτων κατωτέρω λέγει ότι αι τρεις ουσίαι
+εμίχθησαν εις έν· αλλά δεν είναι τρεις· η τρίτη δεν είναι τρίτη αντιθέτως
+προς τας άλλας· είναι η ενότης αυτών. (Αυτός ο Πλάτων κατωτέρω καλεί την
+τρίτην μόνην <b>ουσίαν</b>, ως κατ' εξοχήν ουσίαν, διότι βεβαίως δι' αυτής και
+εν αυτή τελείται το έργον της δημιουργίας). Λέγει προσέτι ότι εβίασεν ο
+Θεός την δυσκόλως μιγνυομένην φύσιν του ετέρου. Αύτη είναι αναμφιβόλως η
+βία ην η ιδέα ασκεί επί των πολλών, των μεμερισμένων, τα οποία ιδανικεύει,
+και καθιστά διορισμούς αυτής. (Εγ. Ιστορ. Φιλ. Α' 257 - 258). Ο Πλούταρχος
+«Περί της εν τω Τιμαίω ψυχογονίας» ΙΑ' 4 λέγει: Οι περί τον Κράντορα,
+νομίζοντες ότι ίδιον έργον της ψυχής είναι προ πάντων να κρίνη τα νοητά
+και τα αισθητά, λέγουσιν ότι συνεκράθη εκ της αμεταβλήτου και της
+μεταβλητής φύσεως, εκ της του ταυτού και του ετέρου (εκ του νοητικού και
+του αισθητικού).</p>
+
+<p class="note" id="n066">66) Η ψυχή του κόσμου περιλαμβάνει πάσας τας αναφοράς αριθμού και
+μέτρου, και εξ αυτής πηγάζει η αρμονία του παντός. Την μουσικήν δε
+αρμονίαν και το σύστημα των αστέρων θεωρεί ο Πλάτων ως τας πρώτας
+αποκαλύψεις των αοράτων αριθμών και της συμφωνίας αυτών. Ορίζει δε τας
+αναφοράς ταύτας ως εξής: Με βάσιν 1 και με λόγον 2 σχηματίζεται η πρόοδος
+1:2:4:8, με λόγον δε 3 η πρόοδος 1:3:9:27. Αύται, αι <b>τετρακτύς</b>,
+συγχωνευόμεναι, αποτελούσι την σειράν 1:2:3:4:9:8:27, περί ης ομιλεί ο
+Πλάτων. Οι 4 και 9 είναι τετράγωνα των 2 και 3, οι 8 και 27 κύβοι των
+αυτών 2 και 3. Ο 27 είναι το άθροισμα των έξ πρώτων. Οι αριθμοί ούτοι κατά
+τον Πλάτωνα παριστώσι τας αποστάσεις του Ηλίου και των πλανητών από της
+γης. Η μονάς είναι η απόστασις της Σελήνης από της γης, του Ηλίου η
+απόστασις είναι διπλασία της Σελήνης, της Αφροδίτης τριπλάσια, του Ερμού
+τετραπλασία, του Άρεως οκταπλασία, του Διός εννεαπλασία και του Κρόνου
+εικοσιεπταπλασία.</p>
+
+<div style="float:right;padding:2px;">
+<img alt="τρίγωνο προόδων 4 βαθμών προς την τελειότητα" width="200" height="170" src="images/shape1.jpg" />
+</div>
+
+<p>Οι σχολιασταί διατάσσουσι συνήθως τας δύο προόδους εις γωνίαν, ης κορυφή είναι η μονάς, η
+αριστερά πλευρά η πρώτη πρόοδος και η δεξιά είναι η δευτέρα. Οι
+αντίστοιχοι 2 και 3 είναι οι πρώτοι επίπεδοι, οι 4 και 9 οι πρώτοι
+τετράγωνοι, οι 8 και 27 οι πρώτοι κύβοι. Οι τέσσαρες όροι εκάστης προόδου
+δεικνύουσι τους τέσσαρας βαθμούς, ους το φυσικόν ον πρέπει να διανύση, ίνα
+φθάση εις το πλήρωμα και εις την τελειότητα αυτού.</p>
+
+<p>Η πρώτη σειρά 1:2:4:8 προβαίνει κατά διαστήματα διπλάσια, η δε άλλη
+1:3:9:27 κατά διαστήματα τριπλάσια. Ταύτα επληρώθησαν ύστερον διά δύο
+μέσων, ων ο μεν είναι εις αρμονικήν αναλογίαν προς τους άκρους, ο δε εις
+αριθμητικήν. Εάν εκτελέσωμεν ταύτα, θα έχωμεν κλάσματα. Ίνα όμως έχωμεν
+ακεραίους, πρέπει να ληφθή ως μονάς ο 384, ως έπραξεν ο Κράντωρ και ο
+Εύδοξος (Πλουτ. περί της εν τω Τιμ. ψυχογονίας), ώστε η πρόοδος 1:2:4:8 θα
+αντιστοιχή προς την 384:768:1536:3072. Προς εύρεσιν του μεταξύ 384 και 768
+αρμονικού μέσου, πολλαπλασιάζονται ούτοι και το γινόμενον 294912
+πολλαπλασιάζεται επί 2, το δε γινόμενον 589824 διαιρείται διά του
+αθροίσματος 1152 των δύο άκρων, τα δε πηλίκον 512 είναι αρμονικός ανάλογος
+μεταξύ 384 και 768, διότι υπερέχει τον 384 κατά 128, ήτοι κατά 1/3&#215;384,
+και υπερέχεται υπό του 768 κατά 256, ήτοι κατά 1/3&#215;768. Ούτως ο αρμονικός
+μέσος μεταξύ 768 και 1536 είναι 1024, μεταξύ δε 1536 και 3072 είναι 2048.
+Ομοίως διά τα τριπλά διαστήματα η πρόοδος 384:1152:3456:10368 = 1:3:9:27,
+ο αρμονικός μέσος μεταξύ 384 και 1152 είναι 576, μεταξύ 1152 και 3456
+είναι 1728 και μεταξύ 3456 και 10368 είναι 5184.</p>
+
+<p>Προς εύρεσιν δε του αριθμητικού μέσου διαιρείται διά 2 το άθροισμα των δύο
+δεδομένων όρων· όθεν ο αριθμ. μέσος μεταξύ 384 και 768 είναι 576.</p>
+
+<p>Κατά τα ανωτέρω θα έχωμεν:</p>
+
+<table>
+<tr><th></th><th>Άκροι</th><th>Μέσοι<br /> αρμονικοί</th><th>Μέσοι<br /> αριθμητικοί</th><th>Άκροι</th></tr>
+<tr><td>1:2)</td><td class="number">384,</td><td class="number">512,</td><td class="number">576,</td><td class="number">768,</td></tr>
+<tr><td>2:4)</td><td class="number">768,</td><td class="number">1024,</td><td class="number">1152,</td><td class="number">1536,</td></tr>
+<tr><td>4:8)</td><td class="number">1536,</td><td class="number">2048,</td><td class="number">2304,</td><td class="number">3072.</td></tr>
+</table>
+
+<p>Ομοίως</p>
+
+<table>
+<tr><td>1:3)</td><td class="number">384,</td><td class="number">576,</td><td class="number">768,</td><td class="number">1152,</td></tr>
+<tr><td>3:9)</td><td class="number">1122,</td><td class="number">1728,</td><td class="number">2304,</td><td class="number">3456,</td></tr>
+<tr><td>9:27)</td><td class="number">3456,</td><td class="number">5184,</td><td class="number">6912,</td><td class="number">10368.</td></tr>
+</table>
+
+<p>Ο Κερκυραίος Ανδρέας Μαυρομμάτης σχολιάζων το σχετικόν χωρίον του Πλουτ.
+Περί της εν τω Τιμαίω ψυχογονίας XV 4 δίδει τους εξής αλγεβρικούς τύπους
+των δύο μέσων και της σχέσεως αυτών. Έστωσαν άκροι οι
+α, β, ων μείζων ο β. Αριθμητικός μέσος θα είναι ο <img alt="(α+β)/2" width="44" height="36" src="images/form1.png" />, αρμονικός δε ο
+<img alt="2αβ/(α+β)" width="44" height="40" src="images/form2.png" />. Ο αριθμητ. υπερέχει και υπερέχεται κατά <img alt="(β—α)/2" width="46" height="36" src="images/form3.png" />, ο δε αρμονικός του μεν
+α υπερέχει κατά <img alt="(αβ-α^2)/(α+β)" width="61" height="42" src="images/form4.png" />, του δε
+β υπολείπεται κατά <img alt="(β^2-αβ)/(α+β)" width="63" height="42" src="images/form5.png" />. Και φανερόν είναι
+ότι έχομεν ως <img alt="(β—α)/2" width="46" height="36" src="images/form3.png" /> προς <img alt="(α+β)/2" width="44" height="36" src="images/form1.png" /> ούτως
+<img alt="(αβ-α^2)/(α+β)" width="61" height="42" src="images/form4.png" /> προς α και <img alt="(β^2-αβ)/(α+β)" width="63" height="42" src="images/form5.png" /> προς β.</p>
+
+<p>Αν ήδη λάβωμεν την αρχικήν τετρακτύν και αντί του 384 αρχίσωμεν από της
+μονάδος, θα έχωμεν διά τα διπλάσια διαστήματα την εξής σειράν:</p>
+
+<p>1) 1, 4/3, 3/2, 2, 8/3, 3, 4, 16/3, 6, 8,</p>
+
+<p>διά δε τα τριπλάσια,</p>
+
+<p>2) 1, 3/2, 2, 3, 9/2, 6, 9, 27/2, 18, 27.</p>
+
+<p>Τα διαστήματα της (1) σειράς είναι επίτριτα 4/3 = 4:3 = 1 1/3 και επόγδοα
+9:8 = 1 1/8. Τω όντι 512 = 384+128 = 1 1/3 και 768 = 512+256 = 1 1/3.
+Μεταξύ δε του 512 και 576, έχομεν 576 = 512+64 = 1 1/8. Εν τη δευτέρα (2)
+σειρά, ήτοι των τριπλασίων διαστημάτων, έχομεν διαστήματα ημιόλια 3:2 = 1
+1/2 και επίτριτα. Τω όντι 576 = 384+182 = 1 1/2, 768 = 576+192 = 1 1/3,
+και 1152 = 768+384 = 1 1/2 κ.λ.π.</p>
+
+<p>Εκ των διαστημάτων τούτων τα επίτριτα (1 1/3) αναπληρούνται δι' επογδόων
+(1 1/8) και περιέχουσιν υπόλοιπον (λείμμα), όπερ είναι προς τον επόμενον
+αριθμόν ως ο 243 είναι προς τον 256. Τω όντι, αν πληρωθή το επίτριτον
+διάστημα μεταξύ 384 και 512 δι' επογδόου (1 1/8), θα έχωμεν 384/8 = 48·
+λοιπόν 384+48 = 432 και πάλιν 432/8 = 54, λοιπόν 432+54 = 486, αλλά μεταξύ
+486 και 512 δεν υπάρχει επόγδοον διάστημα, διότι 486/8 = 60 3/4, επομένως
+486+60 3/4 = 546 3/4, όπερ υπερβαίνει τον 512, μένει λοιπόν διάστημα
+(υπόλειμμα) μικρότερον των άλλων, και ενώ εις το επόγδοον διάστημα (1 1/8
+= (9/8) η μεταξύ των αριθμών αναφορά είναι ως 8:9, ενταύθα, εις ακεραίους
+αριθμούς είναι ως 486:512, ή ως τα ημίση αυτών 243:256, ήτοι 1 13/243. Και
+πάλιν μεταξύ 512 και 576 υπάρχει διάστημα επόγδοον (1 1/8) ακέραιον·
+μεταξύ δε 576 και 768 είναι επίτριτον (1 1/3) πληρούμενον ως το πρώτον με
+δύο επόγδοα και έν λείμμα, και θα έχωμεν 576, 648, 729, 768. Ομοίως διά το
+επόμενον διάστημα θα έχωμεν 768, 864, 972, 1024 κ. έ. Εις δε τας σειράς
+των τριπλασίων έχομεν διαστήματα επίτριτα πληρούμενα ομοίως, και ημιόλια,
+περί ων δεν αναφέρει ο Τίμαιος, ως ευνόητα ίσως. Πληρούμεν τα ημιόλια
+παρεμβάλλοντες δύο επόγδοα και έν λείμμα, ως είδομεν ανωτέρω, και μετά το
+λείμμα προσθέτοντες άλλο επόγδοον διάστημα. Μεταξύ λοιπόν 384, και 576,
+όπου υπάρχει ημιόλιον διάστημα, θα έχωμεν <img alt="384 α, 432 β, 486 γ," width="102" height="32" src="images/form9.png" />
+512, 576, ων ο β είναι <img alt="α+(α/8)" width="47" height="32" src="images/form6.png" />, ο γ είναι
+<img alt="β+(β/8)" width="47" height="36" src="images/form7.png" />, ο δε 512 είναι ο
+<img alt="γ+γ&#215;(13/243)" width="89" height="36" src="images/form8.png" />.</p>
+
+<p>Πάντα ταύτα υπελογίσθησαν σχετικώς με το δωρικόν διατονικόν οκτάχορδον, εν
+τω οποίω η αναφορά του δι' οκτώ είναι 1:2, διό 384 και 768 παριστώσι την
+συμφωνίαν δι' οκτώ. Αλλά μεταξύ 384 και 512 υπάρχει αναφορά 6:8 (= 1 1/3 =
+4/3 = 8/6) αντιστοιχούσα προς την διά τεσσάρων συμφωνίαν και μεταξύ 384
+και 576 είναι αναφορά 6 προς 9 (1+1/2 = 3/2 = 9/6), ήτις είναι η συμφωνία
+διά πέντε. Η αναφορά δε 8 προς 9 (1 1/8 = 9/8) παριστά ολόκληρον τόνον,
+ώστε το διά τεσσάρων διάστημα περιλαμβάνει τόνους δύο και ήμισυν, το δε
+διά πέντε περιλαμβάνει το διά τεσσάρων και προσέτι ένα άλλον ακέραιον
+τόνον. Τα αρχικά ταύτα διαστήματα παρατηρεί ο Πλούτ. (15) παριστά η
+αναλογία 6:8 = 8:12 (ήτοι 6:12 = διά οκτώ, 8:12 = διά πέντε, 6:8 = διά
+τεσσάρων), ήτις διά τούτο εκλήθη αρμονική, παρά Πλουτάρχω όμως υπεναντία.</p>
+
+<p>Ιδού το διάγραμμα του πρώτου οκταχόρδου, κατά τας χορδάς του οποίου (ήτοι
+κατά τους νόμους της μουσικής αρμονίας) ο Θεός ενηρμόνισε τον κόσμον
+(Fraccaroli).</p>
+
+<table>
+<tr><th>Διαστήματα</th><th>Χορδαί</th><th></th></tr>
+<tr><td></td><td>νήτη</td><td>384</td></tr>
+<tr><td>1 τόνος	. . . . .</td><td></td><td></td></tr>
+<tr><td></td><td>παρανήτη</td><td>432</td></tr>
+<tr><td>1 τόνος	. . . . .</td><td></td><td></td></tr>
+<tr><td></td><td>τρίτη</td><td>486</td></tr>
+<tr><td>λείμμα . . . . .</td><td></td><td></td></tr>
+<tr><td></td><td>παραμέση</td><td>512</td></tr>
+<tr><td>1 τόνος	. . . . .</td><td></td><td></td></tr>
+<tr><td></td><td>μέση</td><td>576</td></tr>
+<tr><td>1 τόνος	. . . . .</td><td></td><td></td></tr>
+<tr><td></td><td>λιχανός</td><td>684</td></tr>
+<tr><td>1 τόνος	. . . . .</td><td></td><td></td></tr>
+<tr><td></td><td>παρυπάτη</td><td>729</td></tr>
+<tr><td>λείμμα . . . . .</td><td></td><td></td></tr>
+<tr><td></td><td>υπάτη</td><td>768</td></tr>
+</table>
+
+<p class="center"><b>Όροι αριθμητικής σειράς</b>, 6:9:12</p>
+
+<p class="center">η υπεροχή του εννέα = τρία    η λείψις του εννέα = τρία</p>
+
+<p class="center">Ο εννέα κατ' ίσον αριθμόν (3) υπερέχει του έξ και λείπεται του δώδεκα.</p>
+
+<p class="center"><b>Όροι αρμονικής σειράς</b>, 6:8:12</p>
+
+<p class="center">Η υπεροχή των οκτώ δύο = τριτημόριον του 6. Η ένδεια του οκτώ τέσσαρα =
+τριτημόριον του 12.</p>
+
+<p class="center">Ο οκτώ κατά το αυτό μέρος των άκρων (1/3) υπερβάλλει του 6 και λείπεται
+του 12.</p>
+
+<p class="note" id="n067">67) Μεγάλη πρόοδος, λέγει ο Έγελος, δεν εγένετο διά των αριθμητικών
+τούτων σχέσεων, διότι δεν προσφέρουσι πολύ εις την ιδέαν, εις την
+θεωρητικήν νόησιν. Αι σχέσεις και οι νόμοι της φύσεως δεν δύνανται να
+εκφρασθώσιν υπό των ξηρών τούτων αριθμών, διότι ούτοι αποτελούσιν
+επειρικήν σχέσιν, ήτις δεν είναι η βάσις των αναλογιών της φύσεως (Ιστ.
+της Φιλοσ.).</p>
+
+<p class="note" id="n068">68) Επειδή ο λόγος είναι περί της ψυχής του κόσμου, δέον να αποκλεισθή
+πάσα παράστασις ύλης. Έχομεν ούτως όλως μαθηματικήν παράστασιν, εις την
+οποίαν έπειτα θα εφαρμοσθή η φυσική μετά της δημιουργίας του κόσμου νυν
+αύτη είναι συνεχής σειρά αναλογικών αναφορών εφαρμοζομένων εις την διπλήν
+τετρακτύν. Την συνεχή ταύτην σειράν εικονίζει ο Πλάτων ως ταινίαν, ην ο
+δημιουργός διαιρεί εις δύο μέρη, ταύτα επιθέτει το έν επί του άλλου εις
+σχήμα Χ, κάμπτει τα άκρα αυτών, τα οποία συνδέει εις τα σημείον το
+αντίθετον της πρώτης τμήσεως των δύο μερών, και ούτω κλείει εντός αυτών
+σφαίραν, ήτις περικυκλούται έξωθεν υπό της κινήσεως του ταυτού. Πρότερον
+(34 Β) είπεν, ότι η ψυχή του κόσμου περιβάλλει αυτόν έξωθεν και ότι ούτος
+κινείται κυκλικήν κίνησιν περί εαυτόν (περί τον άξονα αυτού), ήτοι την
+κίνησιν του ταυτού. Αναγκαίως δε εκ των κύκλων των σχηματισθέντων διά του
+Χ ο είς είναι εσωτερικός, ο δε άλλος εξωτερικός· ο εξωτερικός παριστά τον
+ισημερινόν και είναι σύμβολον του ουρανού των απλανών αστέρων, ο δ'
+εσωτερικός είναι η εκλειπτική και αντιστοιχεί προς τον κύκλον των
+πλανητών. Ο Ιταλός μεταφραστής του Τιμαίου G. Fraccaroli, δικαίως κρίνει
+ότι είναι αληθέσταται αι εξής παρατηρήσεις του Άγγλου μεταφραστού Archre
+Hind. «Ό,τι υπάρχει και συμβαίνει εν τη υλική φύσει είναι (κατά Πλάτωνα)
+απλώς το υλικόν σύμβολον της αΰλου αληθείας, είναι το αναγκαίον αποτέλεσμα
+της κανονικής εξελίξεως του πνεύματος, κατά τον νόμον της φύσεως του, εν
+ταις σωματικαίς εκδηλώσεσιν. Ο Πλάτων βέβαια δεν θέλει να είπη ότι η άυλος
+και αμέριστος ουσία της ψυχής αποτελείται εκ κύκλων και μερίζεται κατά
+μαθηματικάς αναλογίας. Ο κύκλος είναι κατ' αυτόν σύμβολον της ενεργείας
+της νοήσεως· αποδίδων δε τους αρμονικούς αριθμούς εις την ψυχήν, θέλει να
+είπη ότι πάσαι αι αναφοραί ή αρμονίαι, μαθηματικαί ή άλλαι, αίτινες
+ευρίσκονται εν τω κόσμω του χώρου και του χρόνου, είναι η διά μαθηματικών
+όρων φυσική έκφρασις αιωνίου τινός νόμου της ψυχής».</p>
+
+<p class="note" id="n069">69) Εκ των δύο τούτων κινήσεων, η μεν εξωτερική (του ισημερινού)
+μετέχει της φύσεως του ταυτού και κινείται προς τα δεξιά κατά την πλευράν,
+η δε εσωτερική (της εκλειπτικής) είναι της φύσεως του ετέρου και κινείται
+προς τα αριστερά κατά την διαγώνιον. Ίνα νοήσωμεν την κατά πλευράν και
+κατά διαγώνιον κίνησιν, έστω η σφαίρα αβγδ.</p>
+
+<div>
+<img alt="σφαίρα, που εξηγεί την κατά πλευράν και κατά διαγώνιον κίνηση" width="229" height="230" src="images/shape2.jpg" />
+</div>
+
+<p>Έστω βδ ο Ισημερινός και εζ η εκλειπτική, ηζ και εθ οι τροπικοί. Εάν
+αχθώσιν αι ευθείαι εη και θζ, θα έχωμεν το ορθογώνιον ηεθζ, ου εζ έσται η
+διαγώνιος. Επειδή ο ισημερινός βδ είναι παράλληλος προς τους τροπικούς ηζ
+και εθ, ορθώς λέγεται ότι κινείται κατά την πλευράν ηζ ή εθ· και επειδή η
+εκλειπτική είναι και η διαγώνιος του σχήματος, ακριβώς λέγεται ότι
+κινείται κατά την διαγώνιον. Την ισημερινήν κίνησιν παριστά η ημερησία
+περιστροφή περί την γην του ουρανού των απλανών αστέρων, ήτις φαίνεται εις
+τον υπολαμβάνοντα ότι η γη είναι ακίνητος και άνευ στροφής περί εαυτήν.
+Διότι βλέπομεν, ότι οι αστέρες συνάμα ανατέλλουσι και δύουσι και κατ'
+ανάγκην ή ημείς στρεφόμεθα ή ο ουρανός. Ο Πλάτων δέχεται ότι κινείται ο
+ουρανός, επομένως αρνείται την περιστροφήν της γης, λέγων δε κινήσεις προς
+τα δεξιά και τα αριστερά εννοεί δεξιάν και αριστεράν αυτού του κόσμου και
+ουχί ως προς ημάς. Η δεξιά ημών αντιστοιχεί προς την αριστεράν του κόσμου
+και τανάπαλιν.</p>
+
+<p>Ο εξωτερικός λοιπόν κύκλος, ο περιλαμβάνων τον ουρανόν των απλανών,
+στρέφεται από ανατολών προς δυσμάς· ο δε εσωτερικός, διηρημένος εις επτά
+ομοκέντρους, ήτοι ο των πλανητών κύκλος, εάν κινήται αντιθέτως, θα
+στρέφηται από δυσμών προς ανατολάς. Αλλ' η κίνησις του εξωτερικού ουρανού
+επικρατεί και παρασύρει μεθ' εαυτής και τους εσωτερικούς κύκλους. Ούτοι
+άρα έχουσι δύο εναντίας κινήσεις, την μίαν επιβαλλομένην έξωθεν και την
+άλλην οικείαν, όπως τις φερόμενος πρός τινα διεύθυνσιν υπό πλοίου
+περιπατεί επ' αυτού κατ' αντίθετον διεύθυνσιν. Τούτο σαφώς εξηγεί Τίμαιος
+ο Λοκρός, 96, C. Δ.: «ο εξωτερικός κύκλος παρασύρει πάντα όσα περιέχει
+εντός εαυτού, καθ' άπασαν την κίνησιν απ' ανατολής προς δύσιν, ο δε
+εσωτερικός κύκλος, ων της φύσεως του έτερου (μεταβλητού), στρέφεται από
+δυσμών προς ανατολάς και κινείται αφ' εαυτού, αλλά συμπαρασύρεται κύκλω
+έξωθεν υπό της κινήσεως του ταυτού, ήτις έχει δύναμιν κυρίαρχον επί του
+κόσμου». Οι δύο κύκλοι δεν κείνται επί του αυτού επιπέδου.</p>
+
+<p>Κατά Πλάτωνα οι κύκλοι (τροχιαί) των 7 πλανητών απέχουσιν αλλήλων κατά τα
+διπλάσια και τριπλάσια διαστήματα· τρεις αυτών, ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο
+Ήλιος, έχουσιν ίσην ταχύτητα, οι δε λοιποί διάφορον· τέλος δε κινούνται
+αντιθέτως προς αλλήλους. Αλλά τι εννοείται διά της αντιθέτου ταύτης
+κινήσεως; Άρα γε ότι ο Ερμής και η Αφροδίτη π. χ. (38 Δ) στρέφονται
+αντιθέτως προς τον Ήλιον; Αλλά πώς τούτο συμβιβάζεται προς τα ειρημένα,
+ότι ο εσωτερικός κύκλος όλος στρέφεται προς τα αριστερά, ενώ νυν μέρος
+αυτού θα εστρέφετο προς δυσμάς, μέρος δε προς ανατολάς; Εκτός τούτου το
+μέρος το στρεφόμενον προς τα δεξιά θα εστρέφετο συμφώνως προς την κίνησιν
+του εξωτερικού κύκλου, από του οποίου φύσει διαφέρει. Την πιθανωτέραν
+λύσιν της δυσκολίας ταύτης παρέχουσιν ίσως αι ομόκεντροι σφαίραι του
+Ευδόξου, μεγάλου μαθηματικού. Ενταύθα αρκεί να είπωμεν μόνον ότι αι λέξεις
+της § 38 Δ, «την εναντίαν ειληχότας αυτώ δύναμιν», δύνανται να
+ερμηνευθώσιν ουχί ως δηλούσαι κίνησιν εναντίαν, αλλά μόνον τάσιν εναντίαν,
+ή δύναμιν του προβαίνειν αντιθέτως. Ούτω θα εξηγείτο η οπισθοδρόμησις,
+χωρίς να αποκλείηται η πρόοδος.</p>
+
+<p class="note" id="n070">70) Ο Γάλλος μεταφραστής M. Schwalbé παρατηρεί ενταύθα ότι «οι επτά
+αριθμοί 1, 2, 3, 4, 8, 9, 27 παριστώσιν αρκετά καλώς τους υπό των πλανητών
+περιγραφομένους κύκλους. Τω όντι αι μέσαι αποστάσεις των πλανητών από του
+ηλίου είναι: Ερμής 0,387, Αφροδίτη 0,723, Γη 1,000, Άρης 1,524, Ήρα 2,667,
+Παλλάς 2,768, Ζευς 5,203, Κρόνος 9,539. Πολλαπλασιάζοντες τας αποστάσεις
+ταύτας επί 3, ίνα έχωμεν την περιφέρειαν, ευρίσκομεν: 1,14; 2,16; 3,00;
+4,56; 8,00; 8,30; 15,6; 28,61;»</p>
+
+<p class="note" id="n071">71) Προφανώς αι δύο αύται πρόοδοι ηνωμέναι, ως μονάδος λαμβανομένου του
+πρώτου κύκλου κοινού εις αμφοτέρας, παρέχουσι την σειράν 1, 2, 3, 4, 9, 8,
+27.</p>
+
+<p class="note" id="n072">72) Οι 3 πρώτοι είναι οι κύκλοι του Ηλίου, της Αφροδίτης και του Ερμού,
+οι λοιποί τέσσαρες είναι ο της Σελήνης, του Άρεως, του Διός και του
+Κρόνου.</p>
+
+<p class="note" id="n073">73) Το ύστερον ενταύθα πρέπει να νοήται ουχί χρονικώς, αλλά λογικώς.
+Και τα επόμενα δε δεν πρέπει να νοώνται υλικώς.</p>
+
+<p class="note" id="n074">74) Έχομεν ούτω το σωματικόν σύμπαν, και εν αυτώ την ψυχήν, ως το
+απλούν όπερ περιβάλλει το πολλαπλούν. Η ουσία του σωματικού και η της
+ψυχής είναι η ενότης εν τη διαφορά. Η αυτή ουσία είναι διπλή. 1) τεθειμένη
+εν τη διαφορά, συσχηματοποιείται εντός του ενός εις πολλά σημεία, άτινα
+όμως είναι κινήσεις· 2) είναι πραγματικότης· αμφότεραι δε, ουσία και
+πραγματικότης, είναι το όλον τούτο εν τη αντιθέσει ψυχής και σώματος, και
+τούτο είναι πάλιν <b>έν</b>. Το Πνεύμα διαχωρεί εις πάντα, και το σωματικόν
+είναι το εναντίον· αυτού μόνον καθ' όσον είναι αυτό τούτο πνεύμα. Ψυχή και
+σώμα ή κόσμος είναι ουσιωδώς ταυτά. Η ψυχή, ήτις άρχει του σώματος του
+κόσμου, είναι η αυτή ουσία οία είναι το αισθητόν τούτο Σύμπαν· είναι τα
+αυτά σημεία, άπερ αποτελούσι την πραγματικότητα αυτού. Ο Θεός, η απόλυτος
+ουσία, η υπόστασις, δεν βλέπει ειμή εαυτήν, γεννά μόνον εαυτόν (Εγέλ. Ιστ.
+Φιλ. Α').</p>
+
+<p class="note" id="n075">75) Αναφέρεται εις τον αρχικόν <b>μερισμόν</b> της ψυχής κατά τους 7
+αριθμούς της <b>τετρακτύος</b> και εις την σύνδεσιν διά των δεσμών, δηλ. των
+αριθμητικών και αρμονικών μέσων, οίτινες συνδέουσι τους αριθμούς. Τινές ως
+τρίτην ουσίαν υπολαμβάνουσι την ζωήν, εξ ης και των δύο άλλων έγινεν η
+ψυχή.</p>
+
+<p class="note" id="n076">76) Ουσία <b>σκεδαστή</b> είναι το πολλαπλούν, το φαινόμενον, η αμέριστος
+είναι το νοητόν.</p>
+
+<p class="note" id="n077">77) Η ψυχή παρίσταται ως αποτελουμένη εκ στοιχείων ετερογενών, διότι
+διάφορα και σχετικά προς τα στοιχεία ταύτα είναι τα πράγματα, τα οποία
+πρέπει να μανθάνη. Οι σχολιασταί παρατηρούσιν ότι ενταύθα αναφέρονται
+πάσαι σχεδόν αι υπό του Αριστοτέλους αριθμούμεναι δέκα κατηγορίαι. Ο
+Πλούταρχος (Περί της εν Τιμ. ψυχογον.) λέγει ότι «εν τούτοις και των δέκα
+κατηγοριών ποιείται υπογραφήν ο Πλάτων».</p>
+
+<p class="note" id="n078">78) Και εν τω Σοφιστή λέγει ο Πλάτων, ότι λόγος και διάνοια είναι το
+αυτό, πλην ότι η διάνοια είναι ο διάλογος τον οποίον η ψυχή διαλέγεται
+εντός εαυτής, άνευ φωνής, ενώ ο λόγος είναι ο αυτός διάλογος εξερχόμενος
+διά του στόματος μετά φωνής. Ο λόγος, ως διάνοια, ανήκει εις τα μέρος της
+ψυχής όπερ και εν τω ανθρωπίνω σώματι είναι αθάνατον. Είναι δε φύσει <b>κατά
+ταυτόν</b>, και διά τούτο είναι αληθής, οιονδήποτε αν έχη αντικείμενον,
+νοητόν ή αισθητόν. Και περί μεν του αισθητού δόξα μόνον και πίστις
+δύνανται να υπάρχωσιν, αλλ' ίνα αύται είναι αληθείς, πρέπει το υλικόν του
+λόγου να είναι υγιές, ορθόν, (δύναται να λογίζηταί τις ορθώς, καίτοι
+ορμάται εκ σφαλερών διδομένων). Το υλικόν όμως θα είναι ορθόν, αν ο κύκλος
+του εναντίου, του αισθητού χωρή ορθώς, και ούτω μεταδίδη εις το θνητόν
+μέρος της ψυχής τας αισθήσεις κανονικώς. Αν δε το αντικείμενον του λόγου
+είναι νοητόν, ίνα υπάρξη η αληθής επιστήμη αυτού, δέον να τρέχη καλώς ο
+κύκλος του ταυτού, άλλως ο συλλογισμός θα είναι ατελής ή ουχί ελεύθερος ή
+θα ορμάται εκ προϋποθέσεων κακώς γινωσκομένων ή νοουμένων (Fraccaroli).</p>
+
+<p class="note" id="n079">79) Αύτη είναι τώρα η ιδέα, η ουσία του κόσμου ως του εν εαυτώ
+ευδαίμονος Θεού. Ενταύθα συμφώνως προς την ιδέαν ταύτην κατά πρώτον
+εμφανίζεται ο κόσμος, ενταύθα κατά πρώτον η ιδέα του όλου είναι τελεία και
+πλήρης. Έως εδώ εγεννάτο μόνον η ουσία του αισθητού, ουχί δε ο κόσμος ως
+αισθητός, διότι, καίτοι ο Πλάτων ωμίλει πρότερον περί πυρός και των
+λοιπών, έδιδεν εκεί μόνον την ουσίαν του αισθητού. Φαίνεται δ' ενταύθα ότι
+αρχίζει πάλιν περί των προτέρων, περί των οποίων ήδη έχει πραγματευθή.
+Αλλά, επειδή πρέπει ν' αρχίζωμεν από του αφηρημένου, ίνα φθάσωμεν εις το
+συγκεκριμένον και αληθές, τούτο εμφανίζεται κατ' αρχάς ύστερον, και όταν
+ευρεθή, τότε έχει την μορφήν και την όψιν νέας πάλιν ενάρξεως, και μάλιστα
+εις το ασύνδετον ύφος του Πλάτωνος. Διά τούτο θα ήτο καλύτερον, αν έλειπον
+εκείναι αι εκφράσεις, πυρ κλ. (Εγέλ. Ιστ. Φιλ.)
+
+<b>Σημείωσις.</b> — Η Πλατωνική φιλοσοφία διαφοροτρόπως ενοήθη κατά διαφόρους
+εποχάς. Διότι ο Πλάτων, ως γνωστόν, δεν συνέταξε συστηματικήν έκθεσιν των
+θεωριών αυτού. Αυτή δε η περίτεχνος διαλογική μορφή και οι μύθοι αλλότρια
+εισάγοντες στοιχεία την φαντασίαν μάλλον ή την λογικήν νόησιν διεγείρουσι
+και πολλαχώς δυσχεραίνουσι την κατανόησιν των θεωρημάτων. Ατυχώς δε δεν
+εσώθησαν τα «άγραφα δόγματα περί αγαθού», άτινα κατέγραφον οι μαθηταί.
+Μέγα εξ άλλου ελάττωμα ως προς το περιεχόμενον ή τους διορισμούς της ιδέας
+είναι ότι αι δημώδεις παραστάσεις και τα καθαρά νοήματα συμφύρονται άνευ
+διακρίσεως και εσωτερικού δεσμού. Ο Πλάτων βεβαίως πλην της παραστάσεως
+είχε και καθαράν έννοιαν της απολύτου ουσίας, του πνεύματος, ουχί όμως και
+της όλης πραγματικότητος αυτού. Διά τούτο παραστάσεις και έννοιαι της
+Ουσίας χωρίζονται και αντιτίθενται, αλλ' όμως δεν δηλούται ότι μόνη η
+έννοια είναι η Ουσία. Ούτως ομιλεί μεν ο Πλάτων περί Θεού και πάλιν εν
+καθαροίς νοήμασι περί της απολύτου ουσίας των πραγμάτων, αλλ' ομιλεί περί
+αυτών ως κεχωρισμένων ή χαλαρώς και φαινομενικώς μόνον συνδεδεμένων, ο δε
+Θεός, ως ακατάληπτος ουσία, ανήκει πάντοτε εις την παράστασιν. Άλλοτε
+πάλιν αντί αναπτύξεως της εννοίας εισάγει μύθους, διηγήματα, παραστάσεις
+υλικάς, ίνα διορίση το νοητόν και πνευματικόν. — Οι Νεοπλατωνικοί, οίτινες
+την μυθολογίαν εξήγουν αλληγορικώς και παρίστανον ως εκδήλωσιν ιδεών,
+μετεποίουν εις φιλοσοφικά θεωρήματα τους Πλατωνικούς μύθους, ενίοτε δε
+υπελάμβανον ως έκφρασιν του Απολύτου ό,τι παρά Πλάτωνι εκτίθεται εν μορφή
+καθαράς νοήσεως, καίτοι ο Πλάτων δεν είχε κάμει διάκρισιν μεταξύ αυτών.
+Ούτως ο Πρόκλος την περί του Όντος διδασκαλίαν του αριστουργήματος της
+Πλατωνικής διαλεκτικής, του «Παρμενίδου», εθεώρει ορθώς ως την αληθινήν
+θεολογίαν, ως την αληθή αποκάλυψιν των μυστηρίων της θείας ουσίας. Διότι
+εν τω θαυμασίω τούτω διαλόγω αποδεικνύεται ότι η Ιδέα είναι ενότης
+αντιθέτων διορισμών, ότι λ. χ. το έν και τα πολλά δεικνύονται διαλεκτικά
+σημεία και είναι εκάτερον ταυτόν προς το εναντίον του.</p>
+
+<p>Η τοιαύτη δ' ενότης είναι πραγματικώς η Αλήθεια, είναι η Θεία Ουσία, ήτις
+θέτει άμα και αναιρεί εις εαυτήν πάντα διορισμόν. Αλλ' όμως ο Πλάτων δεν
+εδήλωσεν ούτω σαφώς την συνείδησιν ταύτην της ιδέας, ουδέ ότι η Ουσία αύτη
+των πραγμάτων είναι αυτή η θεία Ουσία, και διά τούτο εν τη κοσμογονία του
+Τιμαίου ο Θεός και η Ουσία των πραγμάτων φαίνονται κεχωρισμένα (Εγέλου
+Ιστ. Φιλοσ. Β' σ. 244).</p>
+
+<p>Νεοπλατωνικών δογμάτων μετέχων και ο Πλούταρχος εν τω «Περί της εν τω
+Τιμαίω Ψυχογονίας» υπεμνημάτισε το εν σελ. 35 - 36 Στεφ. χωρίον του
+Πλάτωνος, διαιρέσας και αυτός την συγγραφήν του εις δύο μέρη. Το πρώτον
+τούτων πραγματεύεται περί των στοιχείων, εξ ων συνέστη η ψυχή του κόσμου,
+το έτερον δε περί των αριθμών και των λόγων, καθ' ους διηρέθη τα μίγμα
+αυτών. Κρίνομεν ωφέλιμον διά τον Έλληνα σπουδαστήν του Πλάτωνος να
+συνοψίσωμεν ενταύθα τα κυριώτερα σημεία των εξηγήσεων του Πλουτάρχου περί
+των στοιχείων. Και πρώτον ανασκευάζει τους λέγοντας ότι ο Πλάτων διδάσκει,
+ότι ο κόσμος και η ψυχή αυτού είναι αγένητος. Έπειτα επιχειρεί να αποδείξη
+ότι ο δημιουργός ταύτα ευρισκόμενα εν αταξία ήγαγεν εις τάξιν. Ο κόσμος,
+λέγει, και έκαστον των μερών αυτού συνέστη εκ σωματικής ουσίας και εκ
+νοητής, και εκείνη μεν παρέσχεν εις το γινόμενον ύλην και υποκείμενον,
+αύτη δε μορφήν και είδος. Η ύλη άμα μορφωθή είναι απτή και ορατή, η ψυχή
+όμως διαφεύγει πάσαν αίσθησιν και είναι δύναμις αυτοκίνητος και πηγή και
+αρχή κινήσεως, και δεν είναι μεν αρμονία, διεκοσμήθη όμως διά λόγου και
+αρμονίας. Πάσα η ουσία εξ ης συνέστη ο κόσμος δεν εγένετο εκ του μη όντος,
+αλλ' υπέκειτο ήδη και υποκειμένη διετέθη και διετάχθη υπό του δημιουργού.
+Προ της γενέσεως του κόσμου υπήρχεν ακοσμία και αταξία, έχουσα το μεν
+σωματικόν άμορφον και ασύστατον, το δε κινητικόν έμπληκτον και άλογον,
+αλλ' ο δημιουργός διεκόσμησε και συνήρμοσε τας δύο ταύτας αρχάς. Εκ των
+συστατικών της του κόσμου «Ψυχής» η λεγομένη μεριστή περί τα σώματα ουσία
+είναι όχι σωματική ύλη, αλλ' η άτακτος και αόριστος, αυτοκίνητος δε και
+κινητική αρχή, την οποίαν ο Πλάτων πολλαχού λέγει <b>ανάγκην</b>, εν δε τοις
+Νόμοις καλεί ψυχήν άτακτον και κακοποιόν. Διότι αρχή και αιτία του κακού
+εν τω κόσμω δεν δύναται να είναι το υποκείμενον, η άποιος, άμορφος και
+άμοιρος πάσης αιτίας ύλη, ούτε ο δημιουργός, όστις αγαθός ων πάντα ηθέλησε
+να εξομοιώση προς εαυτόν κατά το δυνατόν, αλλ' η κινητική της ύλης και
+περί τα σώματα γενομένη μεριστή άτακτος και άλογος, ουχί όμως <b>άψυχος</b>
+κίνησις, καθ' όσον, ως ελέχθη, η μεν ψυχή είναι αιτία και αρχή κινήσεως, ο
+δε νους (λόγος) αρχή τάξεως και αρμονίας περί την κίνησιν. Η ψυχή δ' αύτη,
+η εναντία και αντίπαλος προς την αγαθοεργόν κίνησιν, μετέσχε νου και
+λογισμού και αρμονίας, ίνα γίνη κόσμου ψυχή. Ούτως ο Θεός δεν ανέστησε την
+ύλην εν αργία ευρισκομένην, αλλ' έστησεν αυτήν ταραττομένην υπό της
+ανοήτου και αλόγου αιτίας. Εν τω Φαίδρω ο Πλάτων εκ του αυτοκινήτου της
+ψυχής συμπεραίνει το αγένητον, εκ δε του αγενήτου το αθάνατον αυτής. Εν τω
+Τιμαίω φαίνεται μεν αναιρών το αΐδιον και αγένητον αυτής, αλλ' αίρει την
+αντίφασιν, διότι <b>αγένητον</b> λέγει την προ της γενέσεως του κόσμου τα πάντα
+κινούσαν πλημμελώς και ατάκτως, <b>γενομένην</b> δε λέγει και <b>γενητήν</b>
+εκείνην, ην ο Θεός εκ ταύτης και εκ της μονίμου και αρίστης ουσίας
+εποίησεν έννουν και κατέστησεν ηγεμόνα του παντός. Ούτω και το σώμα του
+κόσμου πού μεν λέγει αγένητον, πού δε γενητόν διδάσκων σαφώς ότι ο Θεός
+εδημιούργησεν ουχί σώμα απλώς, ουδέ όγκον και ύλην, αλλά συμμετρίαν
+σώματος και κάλλος και ομοιότητα. Τον κόσμον όμως (το όλον) πάντοτε
+ονομάζει γεγονότα και γενητόν, ουδέποτε δε αγένητον και αΐδιον.</p>
+
+<p>Η ψυχή λοιπόν του κόσμου συνέστη εκ δύο υποκειμένων, ήτοι 1) της
+κρείττονος και αναλλοιώτου ουσίας, ήτις λέγεται αμέριστος και αμερής διά
+το απλούν και απαθές και καθαρόν αυτής και 2) της χείρονος της περί τα
+σώματα μεριστής, ήτις είναι αυτή η δοξαστική και φανταστική και συμπαθής
+προς το αισθητόν κίνησις και ήτις δεν εγένετο, αλλ' υφίστατο αϊδίως, όπως
+η άλλη. Λέγων δε ο Πλάτων ότι πριν να γίνη ο κόσμος υπήρχον τα τρία ταύτα:
+το ον, η χώρα και η γένεσις, νοεί δι' αυτών το νοητόν (την αμέριστον
+ουσίαν), την ύλην (τον χώρον) και την μεταβαλλομένην ουσίαν (την
+μεριστήν). Τα τρία ταύτα στοιχεία είναι αχώριστα, (όπως αχώριστοι είναι αι
+ψυχικαί ενέργειαι του διανοητικού, του βουλητικού και του αισθηματικού),
+όπως και ο λόγος επιχειρών να χωρίση το ταυτόν και το έτερον, το έν και τα
+πολλά, το αμέριστον και το μεριστόν δεν δύναται να τα χωρίση εντελώς. Η
+ταυτότης, το ταυτόν, είναι η ιδέα των αναλλοιώτων, των ωσαύτως εχόντων, το
+δε θάτερον η ιδέα των μεταβλητών, των διαφόρως εχόντων, και του μεν
+θατέρου έργον είναι  να χωρίζη και αλλοιοί και πολλά να ποιή· του δε
+ταυτού έργον είναι να συνάγη και συνενοί τα πολλά εις έν. Αλλ' ουδ' έτερον
+δύναται να υπάρξη και να νοηθή άνευ του ετέρου και αμφότερα εις άλληλα
+αντανακλώνται. Το ταυτόν άνευ του θατέρου δεν θα είχε διαφοράν, άρα ούτε
+κίνησιν, ούτε <b>γένεσιν</b>, το δε θάτερον άνευ του ταυτού δεν θα είχε τάξιν,
+άρα ούτε σύστασιν ούτε <b>γένεσιν</b>. Αλλ' η τοιαύτη μέθεξις αλλήλων, ίνα
+είναι γόνιμος, δείται τρίτου τινός, ως ύλης υποδεχομένης και διατιθεμένης
+υπ' αμφοτέρων. Η ψυχή λοιπόν δεν είναι παν έργον του Θεού, αλλ' έχουσα
+σύμφυτον εν εαυτή την μοίραν του κακού διεκοσμήθη υπό του Θεού διά της
+ενότητος, της ταυτότητος και της ετερότητος.</p>
+
+<p class="note" id="n080">80) Η Γένεσις (Α. 31) λέγει· «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και
+ιδού ήσαν καλά λίαν». Ο κόσμος είναι η εικών παραδείγματος και ως ανωτέρω
+(σελ. 34 Β) ερρήθη είναι Θεός ευδαίμων και ως το παράδειγμα είναι ζώον
+αΐδιον ή κατά πληθυντικόν θεοί αΐδιοι. Θεοί έπειτα ρητώς λέγονται ουχί
+μόνον ο κόσμος σύμπας, αλλά και τα καθέκαστα ουράνια σώματα και τέλος και
+αυτοί οι θεοί της μυθολογίας. Αλλά τινες των Θεών τούτων είναι ρητώς
+κατώτεροι, και μόνη αμφιβολία αντιθέσεως προς τον ένα Θεόν, Πατέρα και
+Δημιουργόν, δύναται να εγείρη το παράδειγμα, ήτοι αι ιδέαι, διότι το
+αρχέτυπον τούτο είναι λογικώς πρότερον της Δημιουργίας και δεν είναι
+γεννητόν. Ο Πλάτων όμως συλλαμβάνει τον νοητόν κόσμον ως την
+πραγματικότητα αντιθέτως προς τον αισθητόν κόσμον, τον οποίον θεωρεί ως
+φαινόμενον, και διά τούτο δύναται να καλή τον νοητόν κόσμον ζώον αΐδιον. Ο
+νοητός κόσμος, το αΐδιον ζώον, ποιείται υπό του Θεού και η νόησις του
+όντος μετέχει της φύσεως του νοούντος. Θεοί άρα δύνανται να καλώνται αι
+ιδέαι κατά μέθεξιν (ουχί καθ' ομοίωσιν).</p>
+
+<p class="note" id="n081">81) Αν η εικών πρέπει να παριστάνη το παράδειγμα εις ό,τι έχει
+ουσιώδες, τότε ό,τι εν τω παραδείγματι είναι ουσία, τούτο θα είναι εν τη
+εικόνι φαινόμενον και ποιότης, αλλά δεν θα δύναταί ποτε να λείπη. Ο
+<b>πεπερασμένος</b> χρόνος λοιπόν δεν θα ήτο πλέον εικών της αιωνιότητος. Άρα
+και η εικών θα μετέχη αιωνιότητος. Και όπως ο χρόνος, ούτω και ο κόσμος,
+εάν θα είναι εικών του Όντος, θα εξακολουθή να γίνηται αδιαλείπτως και
+ατελευτήτως· θα τείνη εκ φύσεως απαύστως να φθάση το ον χωρίς ποτε να
+δύναται να φθάση αυτό.</p>
+
+<p class="note" id="n082">82) Επειδή ο κόσμος είναι μία συνεχής γένεσις (γίγνεσθαι), είναι άτοπον
+να γίνηται περί αυτού χρήσις του <b>είναι</b> (εστίν).</p>
+
+<p class="note" id="n083">83) Ο Πλάτων τον θείον κόσμον καλεί Παράδειγμα, όπερ είναι μόνον εν τη
+νοήσει νοητόν και ταυτόν εαυτώ. Αλλά το όλον τούτο πάλιν αντιθέτει προς
+εαυτό, ούτως ώστε υπάρχει έν δεύτερον, όπερ είναι η εικών του πρώτου, ο
+κόσμος ο ων γεννητός και αισθητός. Το δεύτερον τούτο είναι το σύστημα της
+ουρανίου κινήσεως· το πρώτον είναι το αΐδιον ζώον. Το δεύτερον, όπερ έχει
+σύστασιν και γένεσιν εν εαυτώ, δεν δύναται να γίνη εντελώς όμοιον προς το
+πρώτον, την αιώνιον Ιδέαν. Εγένετο όμως αυτοκίνητος εικών του αιωνίου,
+όπερ μένει εν τη ενότητι, και η αιώνιος αύτη εικών ήτις αυτοκινείται
+ρυθμικώς κατά τους αριθμούς είναι ο λεγόμενος χρόνος. Ο αληθής χρόνος
+είναι αιώνιος, είναι το παρόν. Διότι η Υπόστασις δεν δύναται να γίνη ούτε
+πρεσβυτέρα ούτε νεωτέρα και ο χρόνος ως άμεσος εικών του αιωνίου δεν έχει
+ως μέρη του ούτε το μέλλον ούτε το παρελθόν. Ο χρόνος είναι στιγμή,
+διορισμός της ιδέας, ως ο χώρος, — ο αντικειμενικός τρόπος του πνευματικού
+είναι χώρος και χρόνος ουχί αισθητοί· — ο άμεσος τρόπος, καθ' ον το πνεύμα
+μεταβαίνει εις την αντικειμενικήν μορφήν, το αισθητόν όπερ δεν είναι
+αισθητόν. (Εγέλ. Ιστ. Φιλ.).</p>
+
+<p class="note" id="n084">84) Η Ιδέα του Λόγου ως δημιουργού του κόσμου, δι' ου τα πάντα
+εγένοντο, ως του μονογενούς υιού του Θεού κλ., εκ της Ελληνικής φιλοσοφίας
+μετέβη διά του Αλεξανδρινού Ιουδαϊσμού εις τον Χριστιανισμόν. Ο ιουδαϊσμός
+ούτος εξηγών την θρησκείαν του διά της φιλοσοφίας είχε συμβιβάση διά μέσου
+της ιδέας του Λόγου την εθνικήν πίστιν του εις Θεόν με τας διδασκαλίας των
+Ελλήνων φιλοσόφων. Η φιλοσοφική αύτη έννοια του λόγου είναι προ πάντων
+έργον Φίλωνος του Ιουδαίου, φιλοσόφου, όστις ήτο σύγχρονος του Χριστού,
+εγίνωσκε την Πλατωνικήν φιλοσοφίαν, την Πυθαγορικήν, την Αριστοτελικήν και
+την Στωικήν και κατ' εκλογήν μετεχειρίζετο αυτάς. Η μεταφυσική ιδέα του
+Φίλωνος εμφανίζεται εν τω 4ω Ευαγγελίω επεξειργασμένη εν μορφή πλήρει και
+τελεία προς σκοπόν ηθικόν και θρησκευτικόν. Εναυτώ ο λόγος είναι η αρχή
+δι' ης ο άνθρωπος αναγεννάται πνευματικώς και ενούται προς τον Θεόν. Ο
+θείος ούτος μεσίτης, ο λόγος, ενεσαρκώθη εν τω προσώπω του Χριστού κλ.</p>
+
+<p class="note" id="n085">85) Ο διαπρεπής αστρονόμος Sciaparelli (Οι Πρόδρομοι του Κοπερνίκου σ.
+16) μετέφρασε το χωρίον τούτο ως εξής: Εκείνοι ων ο κύκλος ήτο ελάσσων
+έβαινον ταχύτερον, εκείνοι δε ων ο κύκλος ήτο μείζων ετέλουν βραδύτερον
+την περιφοράν των. Και ούτως εν τη κινήσει της φύσεως του ταυτού οι
+ταχύτερον τελούντες την περιστροφήν των εφαίνοντο ότι κατεφθάνοντο υπό των
+χωρούντων βραδύτερον, ενώ συνέβαινε το εναντίον. Διότι, επειδή η κίνησις
+αύτη έκαμνε πάντας να διανύωσιν έλικα, οι δε πλανήται εκινούντο εναντίως
+προς αυτήν, οι βραδύτερον απομακρυνόμενοι από του ταυτού (όπερ υπερέβαινε
+πάντας κατά την ταχύτητα) εφαίνοντο ότι το ηκολούθουν εγγύτερον ή πάντες
+οι άλλοι.</p>
+
+<p class="note" id="n086">86) Η ημέρα και η νυξ εγεννήθησαν εκ της κινήσεως του ουρανού, ήτις
+είναι μία και πάντοτε η αυτή. Τω όντι θα ήρκει η ημερησία στροφή του
+ουρανού προς γέννησιν της ημέρας και της νυκτός, διότι και ο ήλιος
+μεταφέρεται εκ της επικρατήσεως της κινήσεως ταύτης. Αλλά διά μόνης της
+ημερησίας κινήσεως θα εγεννώντο ίσαι ημέραι και νύκτες άνευ άλλης
+περιόδου. Διά τούτο απαιτείται η περιστροφή των πλανητών επί της
+εκλειπτικής, η δε περίοδος της σελήνης παράγει τον μήνα και η του ηλίου το
+έτος.</p>
+
+<p class="note" id="n087">87) Ήτοι υπό της ημερησίας κινήσεως, ήτις είναι ούτως η μετρική μονάς
+πασών των κινήσεων. Εκ της ημερησίας περιστροφής του κόσμου περί τον άξονα
+αυτού προέρχεται η ημερησία περιστροφή πάντων των ουρανίων σωμάτων πέριξ
+της γης.</p>
+
+<p class="note" id="n088">88) <b>Φυσική</b>. — Εν τω 12 κεφ. ο Πλάτων μεταβαίνει από της μηχανικής εις
+την φυσικήν, όπου τα πράγματα θεωρούνται ως υπάρχοντα καθ' εαυτά και
+έχοντα ποιότητας, δι' ων προσδιορίζονται ατομικώς. Πρώτη και γενικωτάτη
+ποιότης είναι το φως, εξ ου επλάσθησαν ο ήλιος και οι αστέρες και όπερ
+είναι διάφορον της φλογός ή του πυρός. Το φως δεν καταστρέφει, δεν καίει
+και εκ τούτου διακρίνεται του πυρός και του θερμού. Είναι σώμα, διότι
+υπάρχει τι ατομικόν διαφέρον από των άλλων, αλλ' είναι αβαρές και
+εκτείνεται πανταχού μετ' απολύτου ταχύτητος. Αλλ' άμα έλθη εις σχέσιν με
+το σκοτεινόν, με τα σώματα και καταστήση ταύτα ορατά, τότε το φως
+υφίσταται διαφοράς διευθύνσεως και ποσότητος (περί την λάμψιν). Εκ των
+σωμάτων ανακλάται το φως πανταχού. Αλλ' ένεκα της διαχύσεως αυτού μη έχον
+σχεδόν συγκέντρωσιν υποχωρεί εις τα τέσσαρα φυσικά στοιχεία.</p>
+
+<p>Τα στοιχεία ταύτα είναι ανάλογα. Το πυρ είναι προς το ύδωρ όπως ο αήρ προς
+την γην και ανάπαλιν η γη είναι προς τον αέρα ως το ύδωρ προς το πυρ.
+Ταύτα είναι τα κατ' εξοχήν σώματα της φύσεως, τα οποία δύνανται να
+αποσυντεθώσιν εις απλούστερα, αλλά τότε αποβάλλουσι τον ουσιώδη και
+ευεργετικόν χαρακτήρα αυτών, νεκρούνται, καθίστανται απολύτως ανίκανα να
+παραγάγωσί τι ζων. Του πυρός και του αέρος την αναφοράν δεικνύει η πείρα,
+διότι ισχυρά πίεσις αέρος παράγει πυρ· αμφότερα δε προσβάλλουσι τα διάφορα
+σώματα. Το ύδωρ και ο αήρ είναι ρευστά, αλλά το ύδωρ δεν είναι ελαστικόν,
+ούτε πιεστόν, ενώ ο αήρ είναι αδιάφορος προς τον χώρον ον κατέχει. Η γη
+είναι εξόχως στερεά. Εν πάση μεταμορφώσει το κυριώτερον στοιχείον είναι το
+ύδωρ, διότι είναι σώμα ουδέτερον, επιδεκτικόν μεταβολής και διορισμού. Ο
+αήρ, ως ενεργητικόν στοιχείον, εξαφανίζει τον διορισμόν· Το πυρ, τέλος,
+είναι το εξόχως φθαρτικόν στοιχείον.</p>
+
+<p class="note" id="n089">89) Τα 4 είδη των ζώων αντιστοιχούσι προς τα 4 είδη των στοιχείων, πυρ,
+αέρα, ύδωρ, γην.</p>
+
+<p class="note" id="n090">90) Ο κόσμος ήδη εδημιουργήθη και έχει την ψυχήν αυτού από του κέντρου
+εκτεινομένην εις πάσαν την περιφέρειαν. Τώρα θα δημιουργηθώσι τα καθέκαστα
+ζώα, και πρώται αι διάνοιαι αίτινες θα κυβερνώσι τα καθέκαστα μέρη του
+παντός, και αίτινες είναι οι κατώτεροι θεοί, οίτινες ετέθησαν εις τον νουν
+του δεσπόζοντος κύκλου, ίνα ακολουθώσιν αυτόν.</p>
+
+<p class="note" id="n091">91) Ομιλεί περί των απλανών αστέρων και των διανοιών αίτινες άρχουσιν
+αυτών. Καθ' όσον ούτοι είναι διάνοιαι θείαι και αναλλοίωτοι, έκαστος
+κινείται την κίνησιν του ταυτού, ήτοι την περί τον ίδιον άξονα, όπως και
+το σύμπαν. Αλλ' είναι και μέρη του παντός, και δη του ογδόου κύκλου, όστις
+στρέφεται περί εαυτόν. Έχουσιν άρα οι αστέρες ούτοι μίαν κίνησιν ιδίαν
+περί τον άξονα αυτών και ετέραν κίνησιν μεταθέσεως κοινήν εις όλην την
+σφαίραν εις ην ανήκουσιν. Είναι λοιπόν απλανείς ουχί απολύτως αλλά κατ'
+αναφοράν προς την σφαίραν αυτών, εν η μένουσι πάντοτε εις την αυτήν θέσιν.</p>
+
+<p class="note" id="n092">92) Την κίνησιν ταύτην ποιούσι προς τα εμπρός σχετικώς με την κίνησιν
+περί τον ίδιον άξονα, αλλά και ταύτην κυκλικώς περί τον άξονα του παντός,
+ανήκουσαν εις πάσαν την σφαίραν των απλανών.</p>
+
+<p class="note" id="n093">93) Οι απλανείς δεν κινούνται ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά,
+ούτε προς τα άνω ούτε προς τα κάτω, ούτε προς τα οπίσω.</p>
+
+<p class="note" id="n094">94) Τινές δεν παραδέχονται ότι ο Πλάτων αποδίδει εις τους πλανήτας και
+περιστροφήν περί τον ίδιον άξονα. Διότι, λέγουσιν, εάν και τούτους καλή
+ορατούς θεούς, θεότητα καλεί και την γην, την οποίαν θεωρεί ακίνητον.</p>
+
+<p class="note" id="n095">95) Ο Αριστοτέλης κακώς λέγει ότι ο Πλάτων εδόξαζεν ότι η γη κινείται
+περί τον ίδιον άξονα. Εν τούτοις ο Πλούταρχος και άλλοι βεβαιούσιν ότι ο
+Πλάτων εις πρεσβυτικήν ηλικίαν μετέβαλε γνώμην περί της γης, λέγων ότι το
+κέντρον προσήκεν εις κρείττον τι. Και εν τοις Νόμοις VII 821 - 22 και εν
+τη Επινομίδι (987 Β) φαίνεται κλίνων προς το ηλιοκεντρικόν σύστημα. Ίσως ο
+Αριστοτέλης συνέχεε την προφορικήν διδασκαλίαν, τα άγραφα δόγματα, με τα
+γεγραμμένα. — Η γη συσπειρουμένη περί τον άξονα του παντός και ακινήτως
+ηρεμούσα παράγει την ημέραν και την νύκτα διά της αντιστάσεώς της εις την
+κίνησιν και συνάμα φυλάττει αυτάς. Η ακινησία της, λέγει ο Πλούταρχος,
+δίδει εις τα άστρα, ανατολήν και δύσιν.</p>
+
+<p class="note" id="n096">96) Ο Τίμαιος λέγει παραβολάς, επανακυκλήσεις κ.λ. Κατά τον Πρόκλον
+παραβολή είναι η θέσις δύο πλανητών επί του αυτού μήκους (αι κατά το μήκος
+αυτών συντάξεις, αι συνανατολαί και συγκαταδύσεις). Επανακύκλησις είναι η
+βραδύτης, κοινώς όμως ερμηνεύεται ως η επάνοδος του άστρου εις το αυτό
+σημείον του κύκλου, η επιτέλεσις της περιφοράς.</p>
+
+<p class="note" id="n097">97) Ενταύθα μόνον ομιλεί περί των θεών της μυθολογίας μετά τινος
+ειρωνείας, καίτοι θέλει να σεβασθή την λαϊκήν θρησκείαν, εις ην όμως δεν
+επίστευεν ο φιλόσοφος.</p>
+
+<p class="note" id="n098">98) Οι πρώτοι είναι οι αστέρες, οι άλλοι φαίνονται ότι είναι οι Θεοί
+της μυθολογίας.</p>
+
+<p class="note" id="n099">99) Το περίφημον τούτο χωρίον αναφέρουσι και χριστιανοί συγγραφείς.
+Ηδύνατο να είπη (τα άστρα) και τέκνα Θεού ή εμά τέκνα.</p>
+
+<p class="note" id="n100">100) Διό και ο κόσμος θα διαρκή πάντοτε κατά το θέλημα του Θεού.</p>
+
+<p class="note" id="n101">101) Πρόκειται ουχί περί δημιουργίας, αλλά περί διακρίσεως· η ψυχή δηλ.
+του κόσμου, ίνα έλθη εις πραγματικήν ύπαρξιν, πρέπει να διακριθή εις
+ατομικάς ψυχάς. Πρώτη διάκρισις εγένετο με την δημιουργίαν των Θεών, ήτις
+αφήκεν υπόλοιπα.</p>
+
+<p class="note" id="n102">102) Η ενσάρκωσις εις σώμα ανθρώπου άρρενος. Αι αμαρτήσασαι ψυχαί
+ενσαρκούνται εν δευτέρα γενέσει εις σώμα γυναικός.</p>
+
+<p class="note" id="n103">103) Εις τους αστέρας, οίτινες εδημιουργήθησαν, ίνα σημειώσι και
+μετρώσι τον χρόνον.</p>
+
+<p class="note" id="n104">104) Ειθισμένη υπό της ψυχής πριν ή ενσαρκωθή, επειδή εκεί επάνω είναι
+η αληθής πατρίς αυτής, ενώ η γη είναι μία εξορία προς αυτήν.</p>
+
+<p class="note" id="n105">105) Αλλά πώς δύνανται να υπάρξωσιν άνδρες, αν μη υπάρξωσι συγχρόνως
+και γυναίκες;</p>
+
+<p class="note" id="n106">106) Αφού ο Θεός εξήγησεν εις τας ψυχάς τους νόμους της φύσεως και είπε
+πως θα προβή εις την γένεσιν αυτών, ήτοι την ενσάρκωσιν αυτών, εκτελεί την
+επαγγελίαν του και διανέμει αυτάς εις τους πλανήτας, ετοίμους να δεχθώσι
+μετά των σωμάτων και τα θνητά μέρη αυτών. Εν σελ. 41 λέγεται ότι ο Θεός
+<b>ένειμεν</b> εκάστην ψυχήν εις έκαστον άστρον, και υπέσχετο νέαν <b>διασποράν</b>,
+ήτις εκτελείται νυν. (41-42). Ούτως υπάρχει μία διανομή και είτα μία σπορά
+ψυχών.</p>
+
+<p class="note" id="n107">107) Επανέρχεται εις την λογικήν έννοιαν του Θεού, όστις είναι πάντοτε
+κατά τον αυτόν τρόπον. Ό,τι δε ελέχθη περί των ενεργειών του νοείται
+εικονικώς. Ούτω λέγει αμέσως, <b>νοήσαντες</b>, διότι τα παραγγέλματα του Θεού
+είναι ληπτά υπό του νου, ουχί υπό των αισθήσεων.</p>
+
+<p class="note" id="n108">108) Η ύλη λαμβάνεται επί δανείω προς γέννησιν του ανθρωπίνου σώματος,
+όπερ ουδέποτε είναι, αλλά πάντοτε γίνεται, και πρέπει να αποδοθή. Εκ
+τούτου η ανάγκη του θανάτου. «Γη ει και εις γην απελεύση».</p>
+
+<p class="note" id="n109">109) Αποβάλλεται τότε η ικανότης προς την διαλεκτικήν, ήτοι προς το
+σχηματίζειν ορθάς κρίσεις ταυτότητος και ετερότητος. Πρβ. Σοφ. σ. 253 Δ.</p>
+
+<p class="note" id="n110">110) Ευστόχως ο Martin σημειοί ενταύθα: «Ενίοτε ζωηρότατον αισθητικόν
+πάθος, αντί να περισπά την ψυχήν, κυριεύει αυτήν όλην, εξεγείρει τας
+διανοητικάς δυνάμεις και συγκεντροί επιτυχώς αυτάς εις τον ζητούμενον
+σκοπόν. Τότε ο νους φαίνεται θριαμβεύων, αλλά τούτο είναι ψευδής επίφασις.
+Ο νους είναι πράγματι ικανός δούλος, αλλά δούλος· εργάζεται ουχί δι'
+εαυτόν, αλλά υπέρ του πάθους, όπερ δεσπόζει αυτού.</p>
+
+<p class="note" id="n111">111) Ενταύθα λήγουσι τα υπομνήματα του Πρόκλου.</p>
+
+<p class="note" id="n112">112) Ουχί ο Θεός ο Πατήρ, αλλ' ο κατώτερος ο αναλαβών το έργον.</p>
+
+<p class="note" id="n113">113) Οι αρχαίοι φιλόσοφοι εξήγουν την γνώσιν οι μεν διά της ενεργείας
+του ομοίου επί του ομοίου, οι δε διά της του εναντίου επί του εναντίου.</p>
+
+<p class="note" id="n114">114) Οι Πυθαγορικοί έλεγον ότι η όψις είναι πυρ εσωτερικόν, όπερ
+εξέρχεται εκ των ομμάτων και θίγει τα αντικείμενα. Οι ατομολόγοι εδόξαζον
+ότι εικόνες αποσπώνται από των αντικειμένων και προσβάλλουσι τα όμματα.
+Πρώτος ο Εμπεδοκλής φαίνεται ότι συνεδύασε τας δύο θεωρίας, έπειτα δε ο
+Πλάτων αναμίξας τας φωτεινάς απορροάς των ομμάτων και τας των αντικειμένων
+εξήγει την όψιν διά της συναντήσεως αυτών (Πλατωνική συναύγεια).</p>
+
+<p class="note" id="n115">115) Λογοπαίγνιον. Τα τέσσαρα είδη, πυρ, αήρ, ύδωρ, γη, θεωρούνται
+κοινώς τα στοιχεία του παντός ή τα γράμματα του αλφαβήτου του παντός, ενώ
+δεν είναι ούτε συλλαβαί, ήτοι ούτε πρώτα στοιχεία, ούτε πρώτος συνδυασμός
+πρώτων στοιχείων. Μόλις λοιπόν δύνανται να συγκρίνωνται με ακεραίας
+λέξεις.</p>
+
+<p class="note" id="n116">116) Την ιδέαν πυρ, ή και τον χώρον.</p>
+
+<p class="note" id="n117">117) Εν τω Φαίδωνι όμως σ. 102 Δ - Ε λέγει ότι τα εισερχόμενα και
+εξερχόμενα (εις τα πράγματα, ουχί εις τον χώρον) είναι αι ιδέαι.</p>
+
+<p class="note" id="n118">118) Τα τέσσαρα είδη πυρ κ.λ. δεν είναι στοιχεία, ως ημείς τα νοούμεν,
+αλλά καταστάσεις της ύλης, ήτοι καυστόν, υγρόν κ.λ. είναι εικόνες της
+ιδέας) του πυρός κ.λ.</p>
+
+<p class="note" id="n119">119) Εάν η διανοητική ενέργεια πρέπη να έχη αντικείμενον διάφορον της
+αισθητικής, ταύτης μεν ίδια είναι τα αισθητά, εκείνης δε τα νοητά, άρα τα
+νοητά υπάρχουσιν. Εάν όμως τα εξαγόμενα εκατέρας δεν διαφέρωσιν, ήτοι αν
+εις εκατέραν απονέμωμεν τον αυτόν βαθμόν βεβαιότητος, τότε αι αισθητικαί
+αντιλήψεις θα είναι το μάλιστα βέβαιον. Αλλά τούτο είναι αδύνατον κατά τον
+Πλάτωνα, εις την διδασκαλίαν του οποίου αντίκειται όλως το δόγμα: ουδέν εν
+τω νω ο μη πρότερον εν τη αισθήσει.</p>
+
+<p class="note" id="n120">120) <b>Ακίνητον πειθοί</b>, ήτις είναι η άνευ λόγου πεποίθησις η υποβολή
+(Θεαίτ. 201).</p>
+
+<p class="note" id="n121">121) Ο Fraccaroli ορθότερον ίσως μεταφράζει: μικρού μέρους του νου
+μετέχει το ανθρώπινον γένος.</p>
+
+<p class="note" id="n122">122) Αποκλείει εδώ την εν τω Φαίδωνι θεωρίαν της μεθέξεως, ήτοι της
+εμμονής της ιδέας εν τω φαινομένω, ότι δηλ. το φαινόμενον μετέχει της
+ιδέας της ποιότητος αυτού. Ενταύθα η μέθεξις γίνεται μίμησις· το
+φαινόμενον δεν μετέχει της ιδέας, αλλ' είναι μίμησις αυτής.</p>
+
+<p class="note" id="n123">123) Ειπών ότι η διδαχή είναι καρπός του νου, η πειθώ δε της δόξης,
+αριθμεί τα τρία στοιχεία της δημιουργίας, ων 1) η ιδέα την οποίαν
+εποπτεύει η νόησις, 2) το φαινόμενον ή το πράγμα, ληπτόν υπό της δόξης και
+αισθήσεως και 3) η χώρα, αντικείμενον της πίστεως, ήτις είναι το πρώτον
+μέρος της δόξης, διότι έτερον, κατώτέρον μέρος είναι η εικασία. Τις είναι
+όμως ο νόθος λογισμός, ο Πλάτων δεν εξηγεί.</p>
+
+<p class="note" id="n124">124) Σφαλερώς αντιλαμβανόμεθα, ότι το να είναι τα πράγματα εν τόπω
+είναι νόμος καθολικός. Διότι ο Θεός και αι ιδέαι δεν είναι εν τόπω κατά
+Πλάτωνα.</p>
+
+<p class="note" id="n125">125) Παρομοιάζει την εκ των αισθημάτων προερχομένην δόξαν με την
+εντύπωσιν του ονειρώττοντος, όστις όμως νομίζει ότι βλέπει την αλήθειαν.
+Εάν λοιπόν ο κόσμος των αισθήσεων είναι ο κόσμος των ονείρων, ο του νου
+είναι ο της αληθείας. Η αίσθησις άρα είναι κώλυμα εις τον νουν, διότι τον
+εμποδίζει ν' απαλλαγή των όρων του χώρου και του χρόνου.</p>
+
+<p class="note" id="n126">126) Της ιδέας. Η εικών δεν λαμβάνει ύπαρξιν εκ της ιδέας, ης είναι απλή
+μίμησις, αλλ' εξ άλλου, εκ της χώρας. Η ιδέα όμως υπάρχει καθ' εαυτήν
+και επομένως δεν δύναται να μεταβή εις άλλο και να γίνη πρότυπον άμα και
+εικών. Αλλ' αν αι ιδέαι έχουσιν ύπαρξιν χωριστήν εκτός των πραγμάτων,
+δεν έπεται ότι είναι εκτός του Θεού, όστις είναι ουσία, ως αι ιδέαι, ενώ τα
+πράγματα δεν είναι ουσία.</p>
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+<pre>
+
+
+
+
+
+End of the Project Gutenberg EBook of Timaeus, by Plato
+
+*** END OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK TIMAEUS ***
+
+***** This file should be named 35453-h.htm or 35453-h.zip *****
+This and all associated files of various formats will be found in:
+        http://www.gutenberg.org/3/5/4/5/35453/
+
+Produced by Sophia Canoni (txt file) and Andrew Sly (html
+file). Book provided by Iason Konstantinides.
+
+
+Updated editions will replace the previous one--the old editions
+will be renamed.
+
+Creating the works from public domain print editions means that no
+one owns a United States copyright in these works, so the Foundation
+(and you!) can copy and distribute it in the United States without
+permission and without paying copyright royalties.  Special rules,
+set forth in the General Terms of Use part of this license, apply to
+copying and distributing Project Gutenberg-tm electronic works to
+protect the PROJECT GUTENBERG-tm concept and trademark.  Project
+Gutenberg is a registered trademark, and may not be used if you
+charge for the eBooks, unless you receive specific permission.  If you
+do not charge anything for copies of this eBook, complying with the
+rules is very easy.  You may use this eBook for nearly any purpose
+such as creation of derivative works, reports, performances and
+research.  They may be modified and printed and given away--you may do
+practically ANYTHING with public domain eBooks.  Redistribution is
+subject to the trademark license, especially commercial
+redistribution.
+
+
+
+*** START: FULL LICENSE ***
+
+THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE
+PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK
+
+To protect the Project Gutenberg-tm mission of promoting the free
+distribution of electronic works, by using or distributing this work
+(or any other work associated in any way with the phrase "Project
+Gutenberg"), you agree to comply with all the terms of the Full Project
+Gutenberg-tm License (available with this file or online at
+http://gutenberg.org/license).
+
+
+Section 1.  General Terms of Use and Redistributing Project Gutenberg-tm
+electronic works
+
+1.A.  By reading or using any part of this Project Gutenberg-tm
+electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
+and accept all the terms of this license and intellectual property
+(trademark/copyright) agreement.  If you do not agree to abide by all
+the terms of this agreement, you must cease using and return or destroy
+all copies of Project Gutenberg-tm electronic works in your possession.
+If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a Project
+Gutenberg-tm electronic work and you do not agree to be bound by the
+terms of this agreement, you may obtain a refund from the person or
+entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph 1.E.8.
+
+1.B.  "Project Gutenberg" is a registered trademark.  It may only be
+used on or associated in any way with an electronic work by people who
+agree to be bound by the terms of this agreement.  There are a few
+things that you can do with most Project Gutenberg-tm electronic works
+even without complying with the full terms of this agreement.  See
+paragraph 1.C below.  There are a lot of things you can do with Project
+Gutenberg-tm electronic works if you follow the terms of this agreement
+and help preserve free future access to Project Gutenberg-tm electronic
+works.  See paragraph 1.E below.
+
+1.C.  The Project Gutenberg Literary Archive Foundation ("the Foundation"
+or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection of Project
+Gutenberg-tm electronic works.  Nearly all the individual works in the
+collection are in the public domain in the United States.  If an
+individual work is in the public domain in the United States and you are
+located in the United States, we do not claim a right to prevent you from
+copying, distributing, performing, displaying or creating derivative
+works based on the work as long as all references to Project Gutenberg
+are removed.  Of course, we hope that you will support the Project
+Gutenberg-tm mission of promoting free access to electronic works by
+freely sharing Project Gutenberg-tm works in compliance with the terms of
+this agreement for keeping the Project Gutenberg-tm name associated with
+the work.  You can easily comply with the terms of this agreement by
+keeping this work in the same format with its attached full Project
+Gutenberg-tm License when you share it without charge with others.
+
+1.D.  The copyright laws of the place where you are located also govern
+what you can do with this work.  Copyright laws in most countries are in
+a constant state of change.  If you are outside the United States, check
+the laws of your country in addition to the terms of this agreement
+before downloading, copying, displaying, performing, distributing or
+creating derivative works based on this work or any other Project
+Gutenberg-tm work.  The Foundation makes no representations concerning
+the copyright status of any work in any country outside the United
+States.
+
+1.E.  Unless you have removed all references to Project Gutenberg:
+
+1.E.1.  The following sentence, with active links to, or other immediate
+access to, the full Project Gutenberg-tm License must appear prominently
+whenever any copy of a Project Gutenberg-tm work (any work on which the
+phrase "Project Gutenberg" appears, or with which the phrase "Project
+Gutenberg" is associated) is accessed, displayed, performed, viewed,
+copied or distributed:
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+1.E.2.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is derived
+from the public domain (does not contain a notice indicating that it is
+posted with permission of the copyright holder), the work can be copied
+and distributed to anyone in the United States without paying any fees
+or charges.  If you are redistributing or providing access to a work
+with the phrase "Project Gutenberg" associated with or appearing on the
+work, you must comply either with the requirements of paragraphs 1.E.1
+through 1.E.7 or obtain permission for the use of the work and the
+Project Gutenberg-tm trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or
+1.E.9.
+
+1.E.3.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is posted
+with the permission of the copyright holder, your use and distribution
+must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any additional
+terms imposed by the copyright holder.  Additional terms will be linked
+to the Project Gutenberg-tm License for all works posted with the
+permission of the copyright holder found at the beginning of this work.
+
+1.E.4.  Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg-tm
+License terms from this work, or any files containing a part of this
+work or any other work associated with Project Gutenberg-tm.
+
+1.E.5.  Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
+electronic work, or any part of this electronic work, without
+prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
+active links or immediate access to the full terms of the Project
+Gutenberg-tm License.
+
+1.E.6.  You may convert to and distribute this work in any binary,
+compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including any
+word processing or hypertext form.  However, if you provide access to or
+distribute copies of a Project Gutenberg-tm work in a format other than
+"Plain Vanilla ASCII" or other format used in the official version
+posted on the official Project Gutenberg-tm web site (www.gutenberg.org),
+you must, at no additional cost, fee or expense to the user, provide a
+copy, a means of exporting a copy, or a means of obtaining a copy upon
+request, of the work in its original "Plain Vanilla ASCII" or other
+form.  Any alternate format must include the full Project Gutenberg-tm
+License as specified in paragraph 1.E.1.
+
+1.E.7.  Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
+performing, copying or distributing any Project Gutenberg-tm works
+unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.
+
+1.E.8.  You may charge a reasonable fee for copies of or providing
+access to or distributing Project Gutenberg-tm electronic works provided
+that
+
+- You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
+     the use of Project Gutenberg-tm works calculated using the method
+     you already use to calculate your applicable taxes.  The fee is
+     owed to the owner of the Project Gutenberg-tm trademark, but he
+     has agreed to donate royalties under this paragraph to the
+     Project Gutenberg Literary Archive Foundation.  Royalty payments
+     must be paid within 60 days following each date on which you
+     prepare (or are legally required to prepare) your periodic tax
+     returns.  Royalty payments should be clearly marked as such and
+     sent to the Project Gutenberg Literary Archive Foundation at the
+     address specified in Section 4, "Information about donations to
+     the Project Gutenberg Literary Archive Foundation."
+
+- You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
+     you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
+     does not agree to the terms of the full Project Gutenberg-tm
+     License.  You must require such a user to return or
+     destroy all copies of the works possessed in a physical medium
+     and discontinue all use of and all access to other copies of
+     Project Gutenberg-tm works.
+
+- You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of any
+     money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
+     electronic work is discovered and reported to you within 90 days
+     of receipt of the work.
+
+- You comply with all other terms of this agreement for free
+     distribution of Project Gutenberg-tm works.
+
+1.E.9.  If you wish to charge a fee or distribute a Project Gutenberg-tm
+electronic work or group of works on different terms than are set
+forth in this agreement, you must obtain permission in writing from
+both the Project Gutenberg Literary Archive Foundation and Michael
+Hart, the owner of the Project Gutenberg-tm trademark.  Contact the
+Foundation as set forth in Section 3 below.
+
+1.F.
+
+1.F.1.  Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
+effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
+public domain works in creating the Project Gutenberg-tm
+collection.  Despite these efforts, Project Gutenberg-tm electronic
+works, and the medium on which they may be stored, may contain
+"Defects," such as, but not limited to, incomplete, inaccurate or
+corrupt data, transcription errors, a copyright or other intellectual
+property infringement, a defective or damaged disk or other medium, a
+computer virus, or computer codes that damage or cannot be read by
+your equipment.
+
+1.F.2.  LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the "Right
+of Replacement or Refund" described in paragraph 1.F.3, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
+Gutenberg-tm trademark, and any other party distributing a Project
+Gutenberg-tm electronic work under this agreement, disclaim all
+liability to you for damages, costs and expenses, including legal
+fees.  YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
+LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
+PROVIDED IN PARAGRAPH 1.F.3.  YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
+TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
+LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
+INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
+DAMAGE.
+
+1.F.3.  LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
+defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
+receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
+written explanation to the person you received the work from.  If you
+received the work on a physical medium, you must return the medium with
+your written explanation.  The person or entity that provided you with
+the defective work may elect to provide a replacement copy in lieu of a
+refund.  If you received the work electronically, the person or entity
+providing it to you may choose to give you a second opportunity to
+receive the work electronically in lieu of a refund.  If the second copy
+is also defective, you may demand a refund in writing without further
+opportunities to fix the problem.
+
+1.F.4.  Except for the limited right of replacement or refund set forth
+in paragraph 1.F.3, this work is provided to you 'AS-IS' WITH NO OTHER
+WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT LIMITED TO
+WARRANTIES OF MERCHANTIBILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.
+
+1.F.5.  Some states do not allow disclaimers of certain implied
+warranties or the exclusion or limitation of certain types of damages.
+If any disclaimer or limitation set forth in this agreement violates the
+law of the state applicable to this agreement, the agreement shall be
+interpreted to make the maximum disclaimer or limitation permitted by
+the applicable state law.  The invalidity or unenforceability of any
+provision of this agreement shall not void the remaining provisions.
+
+1.F.6.  INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
+trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
+providing copies of Project Gutenberg-tm electronic works in accordance
+with this agreement, and any volunteers associated with the production,
+promotion and distribution of Project Gutenberg-tm electronic works,
+harmless from all liability, costs and expenses, including legal fees,
+that arise directly or indirectly from any of the following which you do
+or cause to occur: (a) distribution of this or any Project Gutenberg-tm
+work, (b) alteration, modification, or additions or deletions to any
+Project Gutenberg-tm work, and (c) any Defect you cause.
+
+
+Section  2.  Information about the Mission of Project Gutenberg-tm
+
+Project Gutenberg-tm is synonymous with the free distribution of
+electronic works in formats readable by the widest variety of computers
+including obsolete, old, middle-aged and new computers.  It exists
+because of the efforts of hundreds of volunteers and donations from
+people in all walks of life.
+
+Volunteers and financial support to provide volunteers with the
+assistance they need, are critical to reaching Project Gutenberg-tm's
+goals and ensuring that the Project Gutenberg-tm collection will
+remain freely available for generations to come.  In 2001, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
+and permanent future for Project Gutenberg-tm and future generations.
+To learn more about the Project Gutenberg Literary Archive Foundation
+and how your efforts and donations can help, see Sections 3 and 4
+and the Foundation web page at http://www.pglaf.org.
+
+
+Section 3.  Information about the Project Gutenberg Literary Archive
+Foundation
+
+The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non profit
+501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
+state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
+Revenue Service.  The Foundation's EIN or federal tax identification
+number is 64-6221541.  Its 501(c)(3) letter is posted at
+http://pglaf.org/fundraising.  Contributions to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation are tax deductible to the full extent
+permitted by U.S. federal laws and your state's laws.
+
+The Foundation's principal office is located at 4557 Melan Dr. S.
+Fairbanks, AK, 99712., but its volunteers and employees are scattered
+throughout numerous locations.  Its business office is located at
+809 North 1500 West, Salt Lake City, UT 84116, (801) 596-1887, email
+business@pglaf.org.  Email contact links and up to date contact
+information can be found at the Foundation's web site and official
+page at http://pglaf.org
+
+For additional contact information:
+     Dr. Gregory B. Newby
+     Chief Executive and Director
+     gbnewby@pglaf.org
+
+
+Section 4.  Information about Donations to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation
+
+Project Gutenberg-tm depends upon and cannot survive without wide
+spread public support and donations to carry out its mission of
+increasing the number of public domain and licensed works that can be
+freely distributed in machine readable form accessible by the widest
+array of equipment including outdated equipment.  Many small donations
+($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
+status with the IRS.
+
+The Foundation is committed to complying with the laws regulating
+charities and charitable donations in all 50 states of the United
+States.  Compliance requirements are not uniform and it takes a
+considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
+with these requirements.  We do not solicit donations in locations
+where we have not received written confirmation of compliance.  To
+SEND DONATIONS or determine the status of compliance for any
+particular state visit http://pglaf.org
+
+While we cannot and do not solicit contributions from states where we
+have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
+against accepting unsolicited donations from donors in such states who
+approach us with offers to donate.
+
+International donations are gratefully accepted, but we cannot make
+any statements concerning tax treatment of donations received from
+outside the United States.  U.S. laws alone swamp our small staff.
+
+Please check the Project Gutenberg Web pages for current donation
+methods and addresses.  Donations are accepted in a number of other
+ways including checks, online payments and credit card donations.
+To donate, please visit: http://pglaf.org/donate
+
+
+Section 5.  General Information About Project Gutenberg-tm electronic
+works.
+
+Professor Michael S. Hart is the originator of the Project Gutenberg-tm
+concept of a library of electronic works that could be freely shared
+with anyone.  For thirty years, he produced and distributed Project
+Gutenberg-tm eBooks with only a loose network of volunteer support.
+
+
+Project Gutenberg-tm eBooks are often created from several printed
+editions, all of which are confirmed as Public Domain in the U.S.
+unless a copyright notice is included.  Thus, we do not necessarily
+keep eBooks in compliance with any particular paper edition.
+
+
+Most people start at our Web site which has the main PG search facility:
+
+     http://www.gutenberg.org
+
+This Web site includes information about Project Gutenberg-tm,
+including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
+Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
+subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.
+
+
+</pre>
+
+</body>
+</html>
+
diff --git a/35453-h/images/cover.jpg b/35453-h/images/cover.jpg
new file mode 100644
index 0000000..b29dc1e
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/cover.jpg
diff --git a/35453-h/images/form1.png b/35453-h/images/form1.png
new file mode 100644
index 0000000..12db1bd
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form1.png
diff --git a/35453-h/images/form2.png b/35453-h/images/form2.png
new file mode 100644
index 0000000..469eda5
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form2.png
diff --git a/35453-h/images/form3.png b/35453-h/images/form3.png
new file mode 100644
index 0000000..f0c6620
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form3.png
diff --git a/35453-h/images/form4.png b/35453-h/images/form4.png
new file mode 100644
index 0000000..67f3419
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form4.png
diff --git a/35453-h/images/form5.png b/35453-h/images/form5.png
new file mode 100644
index 0000000..bf52c3f
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form5.png
diff --git a/35453-h/images/form6.png b/35453-h/images/form6.png
new file mode 100644
index 0000000..d04f25d
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form6.png
diff --git a/35453-h/images/form7.png b/35453-h/images/form7.png
new file mode 100644
index 0000000..4901167
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form7.png
diff --git a/35453-h/images/form8.png b/35453-h/images/form8.png
new file mode 100644
index 0000000..e385681
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form8.png
diff --git a/35453-h/images/form9.png b/35453-h/images/form9.png
new file mode 100644
index 0000000..57822d7
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/form9.png
diff --git a/35453-h/images/shape1.jpg b/35453-h/images/shape1.jpg
new file mode 100644
index 0000000..8efb4d8
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/shape1.jpg
diff --git a/35453-h/images/shape2.jpg b/35453-h/images/shape2.jpg
new file mode 100644
index 0000000..13feed5
--- /dev/null
+++ b/35453-h/images/shape2.jpg
diff --git a/LICENSE.txt b/LICENSE.txt
new file mode 100644
index 0000000..6312041
--- /dev/null
+++ b/LICENSE.txt
@@ -0,0 +1,11 @@
+This eBook, including all associated images, markup, improvements,
+metadata, and any other content or labor, has been confirmed to be
+in the PUBLIC DOMAIN IN THE UNITED STATES.
+
+Procedures for determining public domain status are described in
+the "Copyright How-To" at https://www.gutenberg.org.
+
+No investigation has been made concerning possible copyrights in
+jurisdictions other than the United States. Anyone seeking to utilize
+this eBook outside of the United States should confirm copyright
+status under the laws that apply to them.
diff --git a/README.md b/README.md
new file mode 100644
index 0000000..97a809d
--- /dev/null
+++ b/README.md
@@ -0,0 +1,2 @@
+Project Gutenberg (https://www.gutenberg.org) public repository for
+eBook #35453 (https://www.gutenberg.org/ebooks/35453)